ΤΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΒΕΛΟΥΤΣΟΣ

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΜΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ 

ΜΟΝΟ Ο ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΑ ΛΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ 

ΘΑ ΤΙΣ ΔΙΩΞΟΥΝ

Δυο χρόνια μετά τις εκλογές του '81, αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε συνοπτικά την εκτίμηση μας για τη σημερινή πολιτική κατάσταση, εξηγώντας παράλληλα τους λόγους και της σημερινής αντιιμπεριαλιστικής μας ενέργειας λαϊκής βίας, όσο και της απουσίας μας στο διάστημα από την προεκλογική περίοδο μέχρι σήμερα.

Πριν απ' όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πώς δεν πιστεύουμε ότι μέσα σ' ένα καπιταλιστικό καθεστώς όπου βασιλεύει και κυριαρχεί ή αστική ιδεολογία μέσω των πολυάριθμων ιδεολογικών μηχανισμών-σχολεία, εκκλησία, μαζικά μέσα ενημέρωσης κ.τ.λ. όπου τα τελευταία προβάλλοντας τα πιο χαμηλά και
χυδαία ένστικτα αποχαυνώνουν τμήμα του λαού, καλλιεργούν με σειρά από ψέματα, σιωπές, διαστρεβλώσεις την αμάθεια, την παθητικότητα, τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό, όπου ή αστική ιδεολογία διαχέεται καθημερινά από πολυάριθμες κατευθύνσεις επηρεάζοντας με διάφορες «συνηθισμένες πρακτικές» ακόμη και μη καθυστερημένα τμήματα του λαού, ότι μπορεί

κάποτε μέσα σε τέτοιες συνθήκες να εκφραστεί ή πλειοψηφία του, μέσα από εκλογές, υπέρ μιας ριζοσπαστικής αλλαγής του κοινωνικού καθεστώτος, υπέρ του σοσιαλισμού. ’λλα κι αν ακόμα, σαν εξαίρεση, συνέβαιναν αυτά σε κάποια χώρα, πάλι δεν πιστεύουμε ότι ή άρχουσα τάξη και ο ιμπεριαλισμός θα παρέδιναν χωρίς συζήτηση την πραγματική εξουσία στις λαϊκές δυνάμεις, θα παραιτούνταν από τα πελώρια οικονομικά τους προνόμια και θα αποχωρούσαν παθητικά. Ή ιστορική πείρα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Με δυο λόγια, δεν πιστεύουμε στο κοινοβουλευτικό ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Ειδικά όμως για τις εκλογές τον '81 στη χώρα μας, για λόγους πού έχουν σχέση με την ιστορία και τις εμπειρίες τον λαϊκού κινήματος στις τελευταίες δεκαετίες, ή πλειοψηφία τουλάχιστον τον 65% ψήφισε υπέρ ενός προγράμματος πού μπορεί να μην ήταν βέβαια σοσιαλιστικό, ήταν όμως αναμφισβήτητα και πέρα από λεπτομέρειες και βερμπαλιστικές δημαγωγίες, στις βασικές του γραμμές αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό. Γι' αυτό το λόγο ή οργάνωση μας, παρότι πίστευε στην αποτυχία αυτόν του προγράμματος, εντούτοις σεβόμενη τη λαϊκή ετυμηγορία κι εντολή για εφαρμογή του μέσα στα κοινοβουλευτικά νόμιμα πλαίσια, αποφάσισε ν' αναστείλει προσωρινά τη δραστηριότητα της, για να μη δημιουργήσει πρόσθετα εμπόδια.

Δυο χρόνια μετά, ή κατάσταση έχει τελείως ξεκαθαρίσει. Το πρόγραμμα αυτό έχει κατακουρελιαστεί. Ή αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική αλλαγή πού ψήφισε ο λαός μετατράπηκε σε μια πολιτική πού πίσω από μια αχαλίνωτη λαϊκίστικη λογοκοπία καί διάφορα πυροτεχνήματα δε διαφέρει παρά μόνο σε λεπτομέρειες από αυτή της ΝΔ.

Αντί για χτύπημα των μονοπωλίων, συμβιβασμός κι υποταγή. Σε μια κοινωνία με εκρηκτικές ταξικές αντιθέσεις καί πελώρια οικονομικά σκάνδαλα, τύπον μπανάνας, όπου οι μεγαλύτεροι έλληνες καπιταλιστές εκτός από στυγνοί εκμεταλλευτές — κι αφήνοντας κατά μέρος την ευθύνη τους για τους χιλιάδες δολοφονημένους καί σακατεμένους στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα,» — είναι οι μεγαλύτεροι απατεώνες της χώρας καί μ' αυτά ακόμη τα κριτήρια του αστικού νόμου. Κλέβουν τα δάνεια, δηλαδή την εργασία τον λαού, για να χτίσουν δεκάδες πολυτελείς βίλες εδώ καί στο εξωτερικό, για να φουσκώνουν τίς καταθέσεις τους στις ξένες τράπεζες, ενώ από την άλλη άφηναν εσκεμμένα τίς επιχειρήσεις τους να υπερχρεωθούν με δεκάδες δις. Το ΠΑΣΟΚ βρήκε μια πραγματικά σοσιαλιστική λύση: πρέπει οι επιχειρήσεις να γίνουν ανταγωνιστικές καί γι' αυτό πρέπει να πληρώσουν όχι οι καπιταλιστές, αλλά οι εργαζόμενοι: θα καθηλωθούν οι μισθοί, θα πέσει με τον πληθωρισμό το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων καί παράλληλα θ' αυξηθεί παραγωγικότητα. ’λλα μεγαλύτερη παραγωγικότητα χωρίς εκμοντερνισμό του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού, χωρίς επενδύσεις πού δε γίνονται αφού έχουμε κρίση κι οι καπιταλιστές είναι υπερχρεωμένοι, σημαίνει εντατικοποίηση της εργασίας, σημαίνει μεγαλύτερη παραγωγή σχετικής υπεραξίας, δηλαδή μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Αυτό ακριβώς έγινε φέτος στην «κοινωνικοποιημένη» ΠΥΡΚΑΛ: Περισσότερη καί πιο σκληρή δουλειά, λιγότερα αγαθά. Στόχους πού με τη σημερινή κρίση θάταν αδύνατο να πετύχουν μόνοι τους οι καπιταλιστές κι η ΝΔ χωρίς αιματοκύλισμα κι ανοιχτή βία, τους πετυχαίνει το ΠΑΣΟΚ.

Για νάχει όμως πιθανότητες επιτυχίας αυτή ή πολιτική χρειαζόταν από τη μια να στηθεί το παραμύθι της κοινωνικοποίησης κι από την άλλη να ριχτούν διάφορα πυροτεχνήματα για δήθεν χτύπημα των μονοπωλίων. Σ' αυτό το σημείο βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει ο λεγόμενος δημοκρατικός τύπος για τον όποιο θα μιλήσουμε παρακάτω, τα μόνα όμως πού κοινωνικοποιούνται είναι τα πελώρια χρέη των επιχειρήσεων. Ή συμμετοχή τεχνοκρατών κι όχι των εργαζομένων στην παραγωγή, στη διοίκηση των επιχειρήσεων δεν αλλάζει τίποτε καί γι' αυτό εφαρμόζεται σ' όλες τίς δυτικές καπιταλιστικές χώρες από πολλά χρόνια. Ονομάστηκε συμμετοχή, συνδιαχείριση, κανείς όμως δεν είχε το θράσος να την Ονομάσει κοινωνικοποίηση, γιατί όχι μόνο δεν περνάει τίς επιχειρήσεις στον έλεγχο της κοινωνίας καί των εργαζομένων, αλλά ενισχύει την καπιταλιστική φύση των παραγωγικών σχέσεων, αναπαράγει τίς αυταρχικές εργασιακές σχέσεις καί την καπιταλιστική κοινωνική διαίρεση της εργασίας πού 'ναι Οργανωμένη γύρω από την αντίθεση: από τη μια ή διανοητική εργασία, οι τεχνοκράτες διευθυντές πού κρατάνε με ιδιαίτερη φροντίδα το απόρρητο μυστικό των ειδικών γνώσεων κι από την άλλη ή χειρωνακτική εργασία, οι εργάτες στην παραγωγή, πού κρατιούνται εσκεμμένα στην αμάθεια, για να μην μπορούν να ελέγξουν ουσιαστικά την παραγωγική διαδικασία, τα μέσα παραγωγής, την πολιτική της επιχείρησης καί της κοινωνίας. Κι αν ακόμη συμμετέχουν ένας ή δύο εργάτες στη διοίκηση, αυτοί εκφράζουν όχι την εργατική τάξη, αφού δεσμεύονται από το απόρρητο κι άρα δεν μπορούν να λογοδοτήσουν στη συνέλευση των εργαζομένων πού μεταβάλλεται έτσι σε θέατρο, αλλά το κεφάλαιο στις δύο σημερινές μορφές, τον, είτε ιδιωτικό, είτε κρατικό.

Όσον άφορα το δήθεν χτύπημα των μονοπωλίων με την παραπομπή στη δικαιοσύνη ορισμένων για απάτες, πρόκειται για νέα απάτη σε βάρος τον λαού. Όλοι, κυβέρνηση, βουλευτές, τύπος ξέρουν καλά ότι οι βιομήχανοι των προβληματικών επιζητούν τη λύση τον ΠΑΣΟΚ, της μετοχοποίησης των χρεών κι ότι πέρα από ορισμένες δευτερεύουσες μικροδιαφωνίες τάχουν συμφωνήσει. Αυτή όμως τη συμφωνία δεν μπορούν να την παρουσιάσουν ωμά στο λαό. Έτσι παρουσιάζεται κρυμμένη με επιμέλεια πίσω από τους πηχιαίους τίτλους της παραπομπής στη δικαιοσύνη, της δήθεν απαγόρευσης εξόδου κ.τ.λ. Κι αυτός ο χειρισμός είναι το μόνο σημείο ατό όποιο διαφωνεί ο ΣΕΒ κι όχι το περιεχόμενο των μέτρων. Όλοι όμως ξέρουν ότι αυτά είναι προπέτασμα καπνού, αφού έχουμε το κράτος παράλυτο μπροστά στα 1000 δις πού φεύγουν με τον ίδιο τρόπο στο εξωτερικό ετήσια κι ότι οι καπιταλιστές δε θα πάθουν απολύτως τίποτε. Όπως δεν έπαθε ο Ανδρεάδης πού παραπέμφθηκε για παρόμοιες απάτες. Καί ξέρουν δη το ΠΑΣΟΚ τους προσφέρει την καλύτερη γι' αυτούς λύση στη σημερινή φάση οικονομικής κρίσης. Λειτουργούν οι προβληματικές με αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, πληρώνει το δημόσιο τα χρέη κι εξυγιαίνονται, τους δίνει συγχωροχάρτια για τις απάτες μέσω της δικαιοσύνης προσπαθώντας έτσι να τους μεταμορφώσει από χυδαίους μεγαλοαπατεώνες σε καθαρούς κι έντιμους επιχειρηματίες. Παράλληλα οι καπιταλίστες, με τη μειοψηφία των μετοχών πού τους επιτρέπει να επιστρέψουν μελλοντικά, κρατάνε σημαντικές εξουσίες πού τίς περισσότερες φορές, μέσα στα πλαίσια τον ελληνικού κράτους μπανανιάς και της γενικευμένης εξαγοράς υπαλλήλων, μετατρέπεται σε πραγματική εξουσία κι έλεγχο.

Οι αντιφάσεις όμως του συστήματος είναι τέτοιες, πού δε βλέπουν ότι μ' αυτή την πολιτική δεν επιτυγχάνεται ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού για να λειτουργήσει σε δυτικά πλαίσια όπως θάθελαν, αλλά ή πλήρης καταρράκωση καί γελοιοποίηση του κράτους καί άρα καί του κρατικού καπιταλισμού, ή διαιώνιση τον κράτους μπανανιάς. Οι καπιταλιστές το αντικρίζουν από τα σαλέ της Ελβετίας γελώντας ηχηρά καί τρίβοντας τα χέρια τους, όχι μόνο για την αδυναμία του να τους πιάσει από το αυτί, αλλά για το γεγονός ότι έχει γονατίσει παράλυτο θύμα του προμελετημένου εκβιασμού τους καί πληρώνει γι' αυτούς. Μετά από τέτοιο παράδειγμα, τεράστια ομολογία αδυναμίας μπροστά στα πελώρια σκάνδαλα καί τη ρεμούλα πού τη δίνει το ίδιο κράτος, για ποιο εκσυγχρονισμό, σε δυτικά πλαίσια ΚΡΑΤΙΚΟ καπιταλισμό, μιλάνε. Μέσα στη γενική διαφθορά καί σαπίλα, την καταλήστευση των πάντων, τη γενικευμένη εξαγορά υπαλλήλων, ποιος κρατικός υπάλληλος θα τολμήσει, να συγκρουστεί μαζί τους;

Παρ' όλους όμως αυτούς τους περίτεχνους τσαρλατανισμούς, ή πολιτική αυτή δεν περνάει. Ό λαός σε πείσμα των θεωριών των αποκαθέδρας σοσιαλιστών πού τον θέλουν αφεντικό, επιμένει ν' απεργεί. Πρέπει πια να εφαρμοστούν τα γνωστά, πεζά αλλά αποτελεσματικά δοκιμασμένα από τη δεξιά κατασταλτικά μέτρα. Ξυλοδαρμοί ναυτεργατών από τους λιμενικούς καί απεργών σε διάφορα εργοστάσια. Απολύσεις συνδικαλιστών, συλλήψεις, παραπομπές σε δικαστήρια. Χτύπημα του μαζικού κινήματος ώστε να μπει στη γωνιά, ν' αδρανοποιηθεί, να μην υπάρχει περίπτωση αυτόνομης παρέμβασης του.

Τέλος το επιστέγασμα πού χαιρετίστηκε με τον πρέποντα ενθουσιασμό σαν πρωτοπορία από όλο το δυτικοευρωπαϊκό κατεστημένο, ή ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας στο δημόσιο τομέα με το άρθρο 4, για το όποιο εφημερίδα της δεξιάς σε κρίση ειλικρίνειας έγραφε: πρέπει να ευλογούμε το ΠΑΣΟΚ, ποτέ ή δεξιά δε θα μπορούσε να περάσει τέτοιο μέτρο χωρίς ματοκύλισμα καί βίαιες συγκρούσεις. Εδώ επιπλέον, με τη μεθοδολογία πού ακολουθήθηκε, οπού δε ζητήθηκε ή γνώμη όχι των εργαζομένων αλλά ούτε καν των διορισμένων συνδικαλιστών, φάνηκε καθαρά τί σήμαινε ή περίφημη λογοκοπία για δημοκρατικό αυτόνομο συνδικαλισμό, μακριά από κρατικές επεμβάσεις καί για λαϊκή συμμετοχή: αφού δε ζητιέται ή γνώμη των εργαζομένων ούτε καν για καθαρά δικό τους ζήτημα, για το πώς καί με ποια διαδικασία θ' αποφασίζεται να γίνει απεργία, ζήτημα πού τους άφορα αποκλειστικά, αλλά τους δίνεται δικτατορικά διαταγή από τα πάνω, για ποιο ζήτημα θα τους ζητήσουν τη γνώμη τους; Για απολύτως κανένα ουσιαστικό ζήτημα.

Εκεί όμως πού ο εμπαιγμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο είναι το ζήτημα της υλοποίησης του αντιιμπεριαλιστικού προεκλογικού προγράμματος. Το σπάσιμο των δεσμών εξάρτησης, το ΟΧΙ στην ΕΟΚ, ή αποχώρηση από το NATO, το διώξιμο των βάσεων, μετατράπηκαν στα αντίθετα καί στη συμφωνία παραμονής των βάσεων. Εδώ ή πρώτη απάτη της αθέτησης καί παραβίασης του προγράμματος μεταβάλλεται σε δεύτερη, στην -ψεύτικη υπόσχεση ότι θα φύγουν σε 5 χρόνια. Στο σημείο αυτό βέβαια Ο τύπος ξεπέρασε τον εαυτό του. Μαζί με την κυβέρνηση βάλθηκαν να πείσουν ότι έτσι αποφεύχθηκε ή σύγκρουση. Καί στην προσπάθεια αχαλίνωτης αυτοδιαφήμισης, δε βλέπουν ότι αυτοαποκαλύπτονται σαν απατεώνες πού εμπαίζουν το λαό, πού ευλόγα αναρωτιέται: αφού δεν επιχειρήθηκε σύγκρουση το '81 με 65% του λαού υπέρ μιας αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής, πώς θα γίνει το '88 με πολύ πιο αδύνατα λαϊκά ερείσματα; ’ρα καί τότε ο ρεαλισμός πού επικαλούνται σήμερα θα επιβάλει τη συνθηκολόγηση, δε θα γίνει τίποτε καί απλώς έχουμε νέα κοροϊδία. Όσο για τα επιμέρους θέματα, τη μοναδικότητα της, το δήθεν έλεγχο, την απουσία μυστικών πρωτοκόλλων, δε θα ασχοληθούμε καν γιατί είναι προσβολή στην νοημοσύνη του λαού, με αποκορύφωμα την τεχνολογία πού θα πάρουμε καί θα γίνουμε έτσι αυτόνομοι το '88, πυροτέχνημα πού μόνο ένας Παττακός θα μπορούσε να ρίξει. Στην ουσία αυτό πού έγινε με τίς βάσεις αλλά καί γενικότερα στα 2 χρόνια, συνιστά τη μεγαλύτερη μεταπολεμική απάτη σε βάρος του λαού.

Αυτό όμως σημαίνει καί κάτι άλλο. Αφού δεν μπορούμε να φύγουμε από το NATO, την ΕΟΚ, να διώξουμε τίς βάσεις με 65% του λαού εκφρασμένο υπέρ μιας τέτοιας πολιτικής, αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά ούτε καν ο στόχος της εθνικής ανεξαρτησίας — πού δεν Ολοκληρώνεται βέβαια καί μόνο με τα παραπάνω, δεν μπορεί να κατακτηθεί μέσα στα ειρηνικά καί κοινοβουλευτικά, συνταγματικά πλαίσια. Κι αυτό είναι το κυριότερο, σημαντικότερο ιστορικό δίδαγμα πού βγάζει ή ίδια ή ζωή, ή εμπειρία δυο χρόνων ΠΑΣΟΚ, πούχει τεράστια ιστορική, θεωρητική αλλά καί πρακτική σημασία καί πού γι' αυτό κρύβεται από όλα τα κόμματα της αριστεράς καί τον τύπο της.

Είναι ή πλήρης χρεωκοπία της ρεφορμιστικής πολιτικής, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο καί του ΚΚΕ καί του ΚΚΕέσωτ. Ό λαός μπορεί να επιλέγει «δημοκρατικά» ανάμεσα σε όλα τα πολιτικά προγράμματα, μια όμως καί μόνη πολιτική θα εφαρμόζεται, οποίο πρόγραμμα κι αν πλειοψηφήσει: ή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, με μόνη διαφορά τα πρόσωπα πού την εφαρμόζουν, Ή άπατη των εκλογών καί της μεταχουντικής, μοντέρνας ευρωπαϊκής αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην πανηγυρική της μεγαλοπρέπεια.

Ή πολιτική αυτή δεν είναι απλά διαχείριση του καπιταλισμού, πουναι Ο κλασικός ρόλος της ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά επιπλέον στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες των χωρών της εξαρτημένης περιφέρειας καί σημερινής οικονομικής κρίσης, είναι καταδικασμένη απάτη από τη μια να αναπαράγει τίς σχέσεις έξάρτησης-ύποτέλειας κι από την άλλη, τη συνέχιση καί διαιώνιση του καπιταλισμού μπανανιάς με τα πελώρια σκάνδαλα καί τίς εκρηκτικές ταξικές αντιθέσεις.

Είναι χρεωκοπία καί των δύο ΚΚ, πού ενώ συμφωνούν καί βρίσκονται σε ουσιαστική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, λένε ότι ή αλλαγή δεν προχωράει γιατί δεν υπάρχει ενότητα καί γιατί δε στηρίζεται στο λαϊκό κίνημα, θέση συνάμα δημαγωγική καί ιστορικά λαθεμένη. Δημαγωγική γιατί αυτοί καμιά ουσιαστική λαϊκή μαζική κινητοποίηση δεν έκαναν για ν' αντιταχθούν σ' αυτή την πολιτική καινά επιβάλουν μιαν άλλη καί μόνο όταν ξεσηκώθηκε ή βάση για το άρθρο 4 έσπευσαν να κάνουν πορεία για τα μάτια καί για να την καπελώσουν. Καί λαθεμένη ιστορικά γιατί από τη μια σήμερα στη Γαλλία υπάρχει ενότητα, κομμουνιστές υπουργοί, αλλά ο σοσιαλισμός δεν προχωράει ούτε χιλιοστό. Κι από την άλλη στη Χιλή υπήρχε και λαϊκό κίνημα, πούχε κινητοποιηθεί καί ενότητα καί τα πάντα γκρεμίστηκαν σαν τραπουλόχαρτα. Αυτό που έλειπε στη Χιλή καί πού χρειάζεται απαραίτητα είναι αυτό πού δε θέλουν να πουν αφού διάλεξαν το ειρηνικό πέρασμα: ο ένοπλος κινητοποιημένος λαός. Όσο δε θα υπάρξει μαζική ένοπλη κινητοποίηση, δε θα υπάρξει καμιά αλλαγή.

Η χρεωκοπία αυτή σημαίνει, τέλος, ότι τα δυναμικά ερείσματα τον κοινωνικού καθεστώτος καί οι μηχανισμοί οργανωμένης ένοπλης αντιλαϊκής βίας να αντιμετωπίζονται με εκλογές ψηφοφορίες, διαπραγματεύσεις-παζάρια καί μάζεμα υπογραφών. Τα δυο χρόνια ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν απόλυτα την παγκόσμια ιστορική πείρα. Μόνο ή δίκαια λαϊκή βία μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Είναι ο μόνος δρόμος πού απομένει, ο δρόμος του δυναμικού μαζικού αγώνα, νόμιμου καί παράνομου καί της δίκαιης λαϊκής επαναστατικής βίας. Έτσι αποφασίσαμε να χτυπήσουμε σήμερα έναν από τους κυριότερους στρατιωτικούς μηχανισμούς του αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, την αμερικάνικη στρατιωτική αποστολή, εκτελώντας έναν από τα σημαντικότερα ανώτερα στελέχη του όπως καί τον όδηγό-γορίλα-σωματοφύλακά του. Ή αμερικανική στρατιωτική αποστολή μαζί με το σύνολο των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων καί τίς άλλες μυστικές υπηρεσίες, αποτελεί μία δύναμη κατοχής καί τρομοκράτησης — σε πελώρια κλίμακα — τον λαού. Βαρύνεται με απειράριθμα εγκλήματα σε βάρος του, μεταξύ των οποίων το πραξικόπημα του '67, ή τραγωδία της Κύπρου το '74 καί οι σημερινές αλλεπάλληλες παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας καί αμφισβητήσεις της κυριαρχίας μας, τόσο από τα αμερικανικά όσο κι από τα τουρκικά αεροπλάνα. Με συνεχείς επεμβάσεις μέσω της πέμπτης φάλαγγας, τους ντόπιους πράκτορες τον μέσα καί έξω από τον ΚΡΑΤΙΚΟ μηχανισμό, επηρεάζει καθοριστικά την πολιτική, οικονομική, κοινωνική καί πολιτιστική ζωή, όντας το πρώτο καί κυριότερο εμπόδιο στο δρόμο για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής εξουσίας καί του σοσιαλισμού. Κατά συνέπεια ένα από τα κυριότερα καθήκοντα σ' αυτό τον αγώνα, είναι να χτυπηθεί έμπρακτα κι όχι μόνο στα λόγια αυτός ο στρατιωτικός μηχανισμός, Ο μεγαλύτερος εχθρός καί τρομοκράτης του λαού.

Παράλληλα οι δυνάμεις αυτές είναι προχωρημένο φυλάκιο, απαραίτητο στήριγμα των στρατιωτικών επεμβάσεων ενάντια σε όλους τους λαούς της περιοχής πού μάχονται για ανεξαρτησία. Αντίθετα από ο,τι ισχυρίζεται ή κυβέρνηση τα αμερικανικά αεροπλάνα απογειώθηκαν πρόσφατα από τα αεροδρόμια μας για τίς μεταφορές του απαραίτητου πολεμικού υλικού πού χρησιμοποιήθηκε ενάντια στο λαό τον Λιβάνου. Από δω πέρασαν πριν τρεις μήνες τα αεροπλανοφόρα κι εξόρμησαν για να τρομοκρατήσουν κι απειλήσουν το λαό της Λιβύης καί πέρσι από δω συντόνιζαν καί κατεύθυναν τίς τεράστιες δυνάμεις πούχαν αποκλείσει από τη θάλασσα τη Βηρυτό, ενώ οι στρατοκράτες σύμμαχοι τους στο Ισραήλ, μακέλλευσαν με τον υπερσύγχρονο αμερικανικό Οπλισμό, τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό.

Έτσι ή ενέργεια μας είναι παράλληλα καί συγκεκριμένη αγωνιστική συμπαράσταση διεθνιστικής αλληλεγγύης στους λαούς της περιοχής πού αγωνίζονται για ανεξαρτησία, αλλά καί γενικότερα σ' όλους τους λαούς καί ιδίως τους λαούς της Κεντρικής Αμερικής καί του Σαλβαδόρ πού βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας ένοπλης αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Εδώ πρέπει ν' αναφέρουμε ότι όταν το '75 εκτελέσαμε τον σταθμάρχη της CΙΑ Γουέλς, ή Αθήνα ήταν το κέντρο συντονισμού των συνωμοσιών κι επεμβάσεων της CIA στην ’γκόλα-πράγμα πού εμείς βέβαια τότε αγνοούσαμε, οπού οι λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις βρίσκονταν στην τελική φάση για την κατάληψη της εξουσίας. Ή αντιιμπεριαλιστική μας αυτή ενέργεια δημιούργησε μεγάλη ταραχή, μεγάλα προβλήματα ασφαλείας πού φρέναραν σημαντικά κι εμπόδισαν γι' αρκετό καιρό τη λειτουργία αυτού τον κέντρου, όπως ομολόγησε ή ίδια ή CIA πολύ αργότερα. Έτσι αντίθετα απ' ο,τι υποστηρίζουν ορισμένοι καραγκιόζηδες των Εξαρχείων για να δικαιολογήσουν την απραξία τους, ότι τάχα δε γίνεται τίποτε με μια εκτέλεση γιατί ο ιμπεριαλισμός τον αντικαθιστά αμέσως, οι ενέργειες αυτές δημιουργούν τεράστιες δυσκολίες κι εμπόδια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κι ο πολλαπλασιασμός τους θάχε για συνέπεια την πλήρη παράλυση των δυνάμεων του στη χώρα μας. Αυτό λοιπόν είναι ένα από τα κύρια καθήκοντα όσων θέλουν να λέγονται επαναστάτες στη χώρα μας κι όσων θέλουν να συμπαρασταθούν στην πράξη καί όχι μόνο στα λόγια στους λαούς πού αγωνίζονται ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ή καλύτερη συμπαράσταση είναι ο αγώνας στη χώρα σον ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Αυτές άλλωστε οι δυναμικές λαϊκές αντιιμπεριαλιστικές ενέργειες δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Πρωτοεμφανίστηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας καί συνεχίστηκαν με αυξανόμενη ένταση καί συχνότητα σ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Σ' όλη αυτή την περίοδο είχαμε εκατοντάδες τέτοια βίαια αντιιμπεριαλιστικά χτυπήματα σε αμερικανικά αυτοκίνητα της βάσης, τράπεζες πολυεθνικές, Εκάλη, πρεσβεία, στα προξενεία ακόμη καί μέσα στις βάσεις. Κανένας άλλος πολιτικός στόχος, δε συγκέντρωσε τόσα πυρά λαϊκής βίαιας εξωκοινοβουλευτικής δραστηριότητας στη χώρα μας. Αυτός ο αγώνας όχι μόνο πρέπει να συνεχιστεί σήμερα αλλά καί ν' ανέβει σε ψηλότερα επίπεδα.

Τέλος, πρέπει να πούμε δυο λόγια για τον τύπο. Με τη μεταπολίτευση του '74 αναβαθμίστηκαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί κι ενισχύθηκε ο ρόλος τους στην αναπαραγωγή των ορών λειτουργίας του συστήματος. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί έχουν την ίδια περίπου σημασία για το σημερινό καθεστώς με τους κλασικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Μεταξύ αυτών πρωταγωνιστούν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης καί ιδίως Ο τύπος. Στην προσπάθεια του όμως να εκπληρώσει αυτή τη λειτουργία μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες της σημερινής ελληνικής κοινωνίας φτάνει σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Οι εφημερίδες γράφουν στην κυριολεξία ο,τι τους καπνίσει, δε διστάζουν μπροστά στα πιο χοντρά ψέματα.

Αποτέλεσμα είναι στη θέση τον τύπον καί των δημοσιογράφων να υπάρχουν σήμερα διαφημιστικές εταιρίες καί υπάλληλοι πού δουλεύουν σύμφωνα με τα κριτήρια της διαφήμισης των προϊόντων καί των δημοσίων σχέσεων. Αυτοί οι υπάλληλοι και ιδίως οι ανώτεροι πού αποφασίζουν, με πελώριους μισθούς καί προνόμια πού τους ε- χουν δοθεί, ελέγχονται είτε άμεσα, είτε έμμεσα από το κράτος, με αποτέλεσμα να μην έχουν κανένα απολύτως συμφέρον για τον έστω μερικό, μέσα στα αστικά πλαίσια, έλεγχο καί κριτική. Προκειμένου να πλασάρουν το προϊόν τους, τη χωρίς προβλήματα δημοκρατία τους, δε διστάζουν να σβήνουν τίς κοινωνικές εντάσεις χρησιμοποιώντας την πασπαρτού ρετσέτα τους: δεν υπάρχουν αγωνιστές αλλά μόνο προβοκάτορες αναρχικοί ή «σκοτεινοί κύκλοι της ανωμαλίας». Κι αναποδογυρίζουν τα γεγονότα όπως στην περίπτωση Γουέλς, οπού όλες ανεξαιρέτως οι εφημερίδες επί ένα χρόνο έγραφαν φανταστικά μυθιστορήματα λέγοντας ότι ήταν εκκαθάριση λογαριασμών της CIA. Να δημιουργούν τη θεοποίηση καί προσωπολατρία στιλ δικτατορικού καθεστώτος ενός πολιτικού σαν τον Καραμανλή γνωστού στο λαό από την περίοδο '55-'63, αποκρύβοντας την ευθύνη του για τίς προβληματικές καί τα αλλά οικονομικά σκάνδαλα, πού μόνο με αυτά της δικτατορίας μπορούν να συγκριθούν. Ν' αποσιωπούν πελώρια σκάνδαλα (Ράλλης-Λακόστ, φοροδιαφυγή 3 δις Χ. Ωνάση) ή να ψευδολογούν κι εξαπατούν το λαό όταν βγουν στη φόρα καί δεν μπορούν πια να τα κρύψουν ότι δήθεν θα τιμωρηθούν οι ένοχοι ή ότι δήθεν θα κατασχεθεί ή βίλα της Ωνάση κ.τ.λ. Ό κόσμος τους διαβάζει καί γελάει.

Ρόλος του τύπου σήμερα είναι να αμβλύνει τίς ταξικές αντιθέσεις, να συμβάλλει αποφασιστικά στη κοινωνική συνοχή καί συναίνεση του καθεστώτος καί συνεπώς είναι ένα από τα κυριότερα στηρίγματα του. Καί σ' αυτό το ρόλο πρωταγωνιστούν πρώην αριστεροί δημοσιογράφοι (λέμε πρώην γιατί αυτό πού μετράει είναι ή κοινωνική πρακτική του στηρίγματος του καθεστώτος κι όχι τί λενε) πού τάχα εκμεταλλεύονται τίς εσωτερικές αντιθέσεις, στην πραγματικότητα όμως το καθεστώς τους χρησιμοποιεί για να το στηρίζουν αποφασιστικά. Προβάλλει την ιδιότητά τους του πρώην αριστερού καί το όνομα τους για να πλασάρει αποτελεσματικά ό,τι δεν μπορούν οι δεξιοί δημοσιογράφοι. Γι' αυτό καί το καθεστώς, αναγνωρίζοντας τους αυτή την πολύτιμη υπηρεσία τους έχει ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Τίποτε δεν είναι πιο αηδιαστικό από το θέαμα των δεκάδων δημοσιογράφων πού με περισσή αυθάδεια κι αυταρέσκεια, συνωθούνται μέσα στα πρές-ρούμ με τους υπουργούς παίζοντας μαζί τους καθημερινά τα θέατρο της δήθεν πληροφόρησης, ενώ συναγωνίζονται στο ποιος θα βρει τη πιο πετυχημένη διατύπωση ερώτησης για να μην υπάρξει απάντηση. Ρωτάνε, μιλάνε, γράφουν, σχολιάζουν χωρίς να λένε τίποτε. Καί τίποτε δεν είναι πιο κωμικό από την υπερευαισθησία πού τους πιάνει σα νάναι αθώες περιστερές, επικαλούμενοι δεοντολογίες, όταν αντιδικούν αναμεταξύ τους για τίς αμοιβαίες κατεργαριές τους ενώ είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο ψέμα, τη διαφθορά, τη σαπίλα, το χαφιεδισμό πού βασιλεύουν σ' όλες τίς κορυφές της δημόσιας κι ιδιωτικής ζωής.

Δεν μπορεί εδώ να μη μας έρθουν στο νου αυτά πούλεγε ο Λένιν τον Απρίλη του 1906 στο έργο του: Ή νίκη των καντετών καί τα καθήκοντα του εργατικού κόμματος ("Απαντα τόμος 12, σελ. 304, 5, 6). Γράφοντας υπέρ του μποϊκοτάζ της τσαρικής Ντούμας έλεγε ότι υπάρχουν καταστάσεις οπού στη διαμάχη ανάμεσα στις δημοκρατικές προοδευτικές εφημερίδες καί στις αντιδραστικές, τον προοδευτικό ρόλο τον έχουν οι δεύτερες καί τον αντιδραστικό οι πρώτες. Αυτό μπορεί να φαίνεται (σ.σ. είκοσι δυσανάγνωστες λέξεις) δεδομένα αυτός ο συλλογισμός εφαρμόζεται απόλυτα στην περίπτωση των αμερικανικών βάσεων. Ανάμεσα στις δημοκρατικές προοδευτικές εφημερίδες (εκτός του Ριζοσπάστη) πού λένε να φύγουν οι βάσεις σε 5 χρόνια καί τίς δεξιές αντιδραστικές πού λένε ότι δε θα φύγουν οι βάσεις, τον προοδευτικό ρόλο τον έχουν οι δεύτερες γιατί «Λένε την αλήθεια», «ξεσκεπάζουν την αυταπάτη» καί «μπορεί ν' αποδειχτούν σ' αυτές τις συνθήκες, πολύ πιο ωφέλιμος διαφωτιστής που αναπτύσσει την ταξική καί πολιτική συνείδηση» από τίς δημοκρατικές προοδευτικές πού λένε «ένα ψέμα, όμορφο, επιστημονικά λουστραρισμένο» καί αποκοιμίζουν το λαό καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι τάχα θα φύγουν οι βάσεις. Αυτό όχι μόνο δείχνει σε τί τραγική κατάσταση βρίσκεται σήμερα Ο λεγόμενος δημοκρατικός τύπος, αλλά κι ο λαός πουναι υποχρεωμένος να πληροφορείται την αλήθεια από το γνωστό δεξιό μαύρο αντιδραστικό τύπο.

Στό σημείο αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να χάνουμε μια προειδοποίηση γιατί στο παρελθόν, με τη μέθοδο των ανυπόγραφων άρθρων έχουν γραφτεί εναντίον μας, διάφορες βρομιές πού περνάνε στους δημοσιογράφους οι μπάτσοι καί ή CIA. Από 'δω καί πέρα, για οποιοδήποτε ανυπόγραφο άρθρο, στο οποίο α) υπάρχει λάσπη, συκοφαντία, Ολοφάνερα ψέματα πού πλασάρονται από τους μπάτσους β) μας αποδίδονται προβοκατόρικα ενέργειες με τίς όποιες όχι μόνο δεν έχουμε καμιά σχέση, όπως γνωρίζει όλος ο τύπος, αλλά κι έχουμε καταδικάσει μερικές φορές γ) παρουσιάζονται φράσεις ξεκομμένες από τα συμφραζόμενα, αλλοιώνοντας την έννοια καί το περιεχόμενο, θα θεωρούμε υπεύθυνο αυτής της απάτης τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας, το διευθυντή σύνταξης ή αρχισυντάκτη καί τον αστυνομικό συντάκτη. Δε μιλάμε βέβαια για πολιτική κριτική καί πολεμική.

Καλούμε όλους τους αγωνιστές ν' αντιληφθούν ότι μέσα από τα κόμματα της αριστεράς δε γίνεται τίποτε. Το ΠΑΣΟΚ έδειξε το τελικό του πρόσωπο κι όσοι μιλάνε για συνέδρια κοροϊδεύουν. Τόδειξαν οι μαζικές διαγραφές εκατοντάδων αγωνιστών, δεκάδων τοπικών οργανώσεων, των γνησιότερων κι αγωνιστικότερων. Καλούμε τα μέλη της βάση του ΚΚΕ ν' αντιληφθούν ότι μέσα σ' αυτό τον κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη πολιτική κι ότι κατά συνέπεια ή κριτική της ηγεσίας για δεξιά γραμμή, του ΠΑΣΟΚ υπέρ μιας άλλης αριστερής γραμμής, είναι από τη μια δημαγωγία κι από την άλλη απόκρυψη των ευθυνών της, για τη σημερινή κατάσταση καί το άρθρο 4. ΤΟ ΚΚΕ βρίσκεται σε ουσιαστική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ. Καλούμε όλους τους παραπάνω, όλους τους ανένταχτους, όλα τα μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, των ομάδων λαϊκής επαναστατικής βίας, να κινητοποιηθούν δυναμικά είτε στο μαζικό χώρο, είτε σε ενέργειες λαϊκής βίας. Να δουν ολοκάθαρα ότι το δίλημμα: Αγώνας σημαίνει βοήθεια στη δεξιά είναι ψεύτικο. Γιατί ή απροκάλυπτη αμερικανοκρατία καί ή υποτέλεια είναι καταδικασμένη στη χώρα μας, έχει φάει τα ψωμιά της, ενδεχόμενη εφαρμογή της θα είχε σαν συνέπεια να ξεσηκώνονταν νέοι αγωνιστές. Ό μόνος σήμερα τρόπος για να διαιωνιστούν ή εξάρτηση, ή υποτέλεια, οι βάσεις είναι ή λογική, πεφωτισμένη πολιτική του ελέγχου των βάσεων, της μοναδικότητας, της συμφωνίας, της αποχώρησης σε 5 χρόνια, των φραστικών πυροτεχνημάτων. Αυτή ή πολιτική είναι δεξιά πολιτική πού όχι μόνο παραβιάζει τη λαϊκή εντολή των εκλογών του '57, αλλά επιπλέον θάβει όλους τους πολύχρονους σκληρούς αγώνες του λαού για ανεξαρτησία, έχοντας το θράσος να τους καπηλεύεται. Δε σέβεται ούτε το αίμα πού χύθηκε στους ηρωικούς αγώνες του ΕΑΜ καί του Πολυτεχνείου. Οι αγώνες αυτοί ήταν, ανάμεσα στ' άλλα, αγώνες για εθνική ανεξαρτησία, στόχος πού δεν θάχει κατακτηθεί όσο υπάρχουν ξένες βάσεις. Τίποτε συνεπώς σήμερα δεν είναι πιο επιζήμιο, δεν προδίνει περισσότερο αυτούς τους αγώνες, όσο ή δήθεν δικαίωση τους, ή προσποιητή, ψεύτικη κατάκτηση του στόχου τους.

Καθήκον όλων μας είναι ν' αγωνιστούμε ενάντια σ' αυτή την πολιτική πού προσπαθεί να θάψει, να κάμψει το μακρόχρονο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού. Όπως όμως, δεν τον έκαμψε ή δικτατορία, ή Καραμανλική δημοκρατία, δε θα το πετύχει καί ο Παπανδρείκός σοσιαλισμός.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΕΙΝΑΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΌΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Όχτώβρης '83
17 ΝΟΕΜΒΡΗ