ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΒΙΑΣ
ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΜΙΝΙΟΝ-ΚΑΤΡΑΤΖΟΥ
1. Λέγοντας οργανώσεις λαϊκής βίας εννοούμε αυτές που στην ουσία κάνουν ένοπλη προπαγάνδα δηλ. με μια βίαια δυναμική ενέργεια προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της λαϊκής βίας.
__________________________
ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ.
1. Και σ' αυτό το σημείο βέβαια κάνουν σύγχυση, μεταξύ των ομάδων που πρωτοστατούν σ' έναν αγώνα και της πρωτοπορείας, η πολιτική έννοια της οποίας είναι τελείως διαφορετική
_______________________
1. Τα πάρα πάνω ισχύουν ακόμη περισσότερο γι' αυτούς που νομίζουν ότι αλλάζουν την ουσία με το να βαφτίζονται πυρήνας ή πυρήνες ή ομάδα.
___________________________
1. Όταν λέμε ανύπαρκτο δημ. τμήμα δεν εννοούμε ότι δεν υπάρχουν
__________________________
ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ ΜΙΝΙΟΝ-ΚΑΤΡΑΤΖΟΥ
Οι πρόσφατοι εμπρησμοί των Σούπερ Μάρκετ και των Μινιόν-Κατράτζου βάζουν ένα ζήτημα στις οργανώσεις λαϊκής βίας1: οι εμπρησμοί αυτοί, σαν ενέργειες λαϊκής βίας ήταν πολιτικά σωστές επιλογές και πετυχημένες ενέργειες: Αυτό το ζήτημα που μπήκε αναπόφευκτα απ' τις γενικότερες επιπτώσεις των ενεργειών οφείλουν ν' αναλύσουν και να ξεκαθαρίσουν όχι μόνο όσοι κάνουν τέτοιες ενέργειες αλλά και όσοι ενδιαφέρονται και τις παρακολουθούν από κοντά, άσχετο αν δεν κάνουν τίποτε. Γιατί πράγματι ή αυτές οι ενέργειες ήταν πετυχημένες οπότε δε θα πρέπει ν' αφήσουμε Σούπερ Μάρκετ όρθιο -αφού πρόκειται για πολύ
εύκολες πρακτικά ενέργειες, χωρίς
πολλά ρίσκα, που απαιτούν απλώς μια ωρολογιακή εμπρηστική - ή είναι λαθεμένες ενέργειες οπότε θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λόγους και τις συνέπειες τους και να τις εγκαταλείψουμε το γρηγορώτερο.εύκολες πρακτικά ενέργειες, χωρίς
Αυτές οι ενέργειες δεν ήταν τυχαίες κι ούτε οι πρώτες. Είναι αποτέλεσμα μιας αντίληψης αρκετά διαδεδομένης σε ορισμένες οργανώσεις που παρ' ότι παρουσιάζει μικροδιαφορές εδώ κι εκεί τα κύρια της χαρακτηριστικά είναι κοινά. Η αντίληψη αυτή εκφράστηκε με μια σειρά από ενέργειες, που επειδή δεν κριτικαρίστικαν ποτέ δημιούργησαν προηγούμενο και έριξαν γραμμή. Η σημαντικότερη απ' αυτές είναι η ενέργεια στην AEG. Έτσι πριν μιλήσουμε για τα Σούπερ Μάρκετ και τα Μινιόν-Κατράτζο θ' ασχοληθούμε με την ενέργεια στην AEG.
__________________________1. Λέγοντας οργανώσεις λαϊκής βίας εννοούμε αυτές που στην ουσία κάνουν ένοπλη προπαγάνδα δηλ. με μια βίαια δυναμική ενέργεια προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της λαϊκής βίας.
__________________________
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΙΗΝ AEG.
Η οργάνωση που έκανε την ενέργεια στην AEG τη διάλεξε επειδή ήταν γερμανική επιχείρηση κι ήθελε να διαμαρτυρηθεί για τη δολοφονία των Γερμανών αγωνιστών της ΡΑΦ. Αυτός όμως δεν πρέπει νάτανε ο μόνος λόγος γιατί τότε θα μπορούσε να διαλεχτεί ένας άλλος γερμανικός στόχος. Η επιλογή της AEG σημαίνει ότι υπήρχε κι άλλος λόγος. Ο λόγος αυτός ήταν αυτό που γράφτηκε σ' άλλα κείμενα ότι δηλ. διαλέγουμε στόχους που να συμβαδίζουν με τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες ή να τους προωθούν ή να μας δένουν μ' αυτούς. Κι αφού στην AEG είχε γίνει ένας τέτοιος αγώνας διαλέχτηκε αυτός όπως είχε γίνει και με το Σκαλιστήρη, τη Λάρκο, τον Πετζετάκη. Το κατά πόσο βέβαια γίνεται αυτή η σύνδεση μ' αυτό το τρόπο καταλήγουμε στο αντίθετο αποτέλεσμα και θα το δούμε πιο κάτω.
Στην AEG, λίγους μήνες πριν, είχε γίνει ένας μαζικός διεκδικητικός αγώνας πούχε καταλήξει σε σκληρή μακρύχρονη απεργία. Σ' αυτόν τον αγώνα όπως και σε μια σειρά από άλλους, πρωταρχικό ρόλο είχε παίξει μια ομάδα εργατών που είχε κατορθώσει να κερδίσει την πλειοψηφία και να καθοδηγήσει την απεργία, πολλές φορές κόντρα στα κομματικά στελέχη αυτή η ομάδα δεν ήταν κομματικά ενταγμένη πουθενά και το μόνο στοιχείο που την ένωνε ήταν ότι συμφωνούσε στη συνέχιση του μαζικού αγώνα μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Στο τέλος βέβαια οι κομματικές δυνάμεις κατάφεραν να σπάσουν την απεργία αλλά μέσα σε αυτόν τον αγώνα ξεσκεπάστηκε ο συμβιβαστικός ρόλος του, τουλάχιστον για μια μερίδα των εργατών.
Αν κάποιος αποφάσιζε, αυτή την περίοδο, να κάνει μια δυναμική ενέργεια, αυτός δεν μπορούσε νάναι άλλος απ' αυτή την ομάδα. Αντίθετα μια ενέργεια που γίνεται από μια οργάνωση τελείως ξένη μ' αυτή την ομάδα και το συγκεκριμμένο μαζικό αγώνα πούχει γίνει, ισοδυναμεί με παραβίαση της βασικής αρχής του εργατικού κινήματος, της αρχής της αυτονομίας του μαζικού κινήματος στους χώρους της μαζικής δουλειάς. Όταν λέμε αυτονομία του μαζικού κινήματος δεν εννοούμε τους εργατοπατέρες ούτε τους κομματικούς γραφειοκράτες αλλά ένα γνήσιο, αυτόνομο προλεταριακό κίνημα στο συγκεκριμμένο χώρο. Αυτό ήταν το βασικό λάθος αυτής της επιχείρησης, πούχε μια σειρά από τελείως αρνητικές συνέπειες.
Αυτό βέβαια το λάθος πέρασε σχετικά απαρατήρητο το πρώτο καιρό, λόγω της σύλληψης ενός εργάτη της ομάδος, του Σερίφη, και της εντύπωσης που δόθηκε ότι ο Σερίφης είχε σχέση με την ενέργεια και κατά συνέπεια η οργάνωση είχε κάποια σχέση με το μαζικό αγώνα της AEG. Εκ των υστέρων όμως και πολύ αργότερα αποκαλύφτηκε - από όσα έγιναν γνωστά σε πλατύ κύκλο - ότι η οργάνωση πούκανε την ενέργεια στην AEG δεν είχε καμμία απολύτως σχέση ούτε άμεση αλλά ούτε κι έμμεση με την AEG. Σ αυτό το σημείο θα κάνουμε μια μικρή επιφύλαξη σχετικά με τις πληροφορίες που διαθέτουμε. Αυτές βασίζονται σ' αυτά πούγιναν γνωστά αρκετά πλατιά και όχι σε απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες. Κατά συνέπεια δεν μπορούμε νάμαστε απόλυτα σίγουροι για τα πάρα πάνω: παρ' ότι όλες οι ενδείξεις επιβεβαιώνουν την άποψη ότι τελικά έτσι έχουν τα πράγματα.
Η πρώτη αρνητική συνέπεια αυτής της παραβίασης είναι ότι η ομάδα των εργατών ή τουλάχιστον κάμποσα μέλη της, δεν επιδοκίμασαν κι άλλα καταδίκασαν ανοιχτά την ενέργεια, δείχνοντας έτσι την αντίθεση τους. Ενώ λοιπόν η ενέργεια, υποτίθεται ότι γίνεται για να δεθεί η λαϊκή βία με το μαζικό κίνημα, φτάνουμε στο αντίθετο αποτέλεσμα, δηλ. να μην επιδοκιμάζεται ή να καταδικάζεται κι απ' τους πιο προχωρημένους εργάτες, αυτούς πούχαν πρωτοστατήσει στην απεργία. Όσο βέβαια γι' αυτούς που ξανακύλησαν κάτω απ' τη κομματική επιρροή δεν χρειάζεται καν να τους αναφέρουμε.
Δεύτερο, η ενέργεια αυτή σήμανε το τέλος της δουλειάς της ομάδας στο μαζικό αυτό χώρο. Η απεργία βέβαια είχε σταματήσει, ορισμένοι είχαν απολυθεί, αλλά οι ζυμώσεις κι οι διεργασίες συνεχίζονταν. Οι πολιτικές επιπτώσεις της ενέργειας ήταν τέτοιες, ώστε οι κομματικοί να περάσουν εύκολα τη γραμμή τους (να τι κάνουν αυτοί οι ανεύθυνοι) ρίχνοντας την ευθύνη στους εργάτες, απομονώνοντας τους πολιτικά και διαλύοντας τελικά τη δουλειά τους.
Τρίτο: το χτύπημα απ' την Ασφάλεια και ειδικότερα η σύλληψη του Σερίφη. Αυτή τουλάχιστον η περίπτωση -αφού ήταν γνωστός σα μέλος της αντιστασιακής, στη Δικτατορία, 20ής Οκτώβρη - έπρεπε νάχει προβλεφθεί.
Τέταρτο: την εποχή εκείνη γίνονταν ορισμένες προσπάθειες συνεργασίας από ανάλογες εργατικές συνδικαλιστικές ομάδες πούχαν βγει από διάφορους μαζικούς αγώνες σαν αυτόν της AEG (Ιζόλα κτλ). Κι αυτές οι προσπάθειες χτυπήθηκαν χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι θα κατέληγαν αναγκαστικά σε θετικά αποτελέσματα.
Πέμπτο και τελικό συμπέρασμα: οι πάρα πάνω αρνητικές πολιτικές και υλικές επιπτώσεις πάνω στο μαζικό κίνημα του χώρου με τη σειρά τους προσδιορίζουν τον αρνητικό αντίκτυπο της ενέργειας σαν ενέργειας λαϊκής βίας. Γιατί αυτή στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο δεν προπαγανδίζει την αναγκαιότητα της λαϊκής βίας, αφού χτυπάει το μαζικό κίνημα του χώρου αλλά το αντίθετο, τη μη αναγκαιότητα της, τη βλαβερότητα της. Δηλ. είναι ενέργεια που ζημιώνει την υπόθεση της λαϊκής βίας, αφού οι πάρα πάνω αρνητικές συνέπειες αποδίδονται στη λαϊκή βία γενικά κι όχι στον ιδιαίτερο λαθεμμένο στόχο.
Θα μας πουν ίσως καλά, τότε σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει δυναμική ενέργεια σ' ένα χώρο μαζικής δουλειάς. Πάρα κάτω θα πούμε, με ποιες προϋποθέσεις μπορούν να γίνουν τέτοιες ενέργειες, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι η οργάνωση που έδρασε στην AEG όφειλε να σταθμίσει τις πάρα πάνω συνέπειες της ενέργειας πάνω στο μαζικό κίνημα κι αν ακόμη δεν είχε κανένα τρόπο επαφής μ' αυτο το χώρο Είναι πασιφανές ότι αυτό δεν έγινε, γιατί αν είχε γίνει, τότε εύκολα θα κατέληγε σε μερικά απ' τα πάρα πάνω. Και τότε ακόμη και απλές αμφιβολίες αν υπήρχαν - θα διαλέγονταν κάποιος άλλος αντιγερμανικός στόχος, αφού δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να γίνει στην AEG. Αντίθετα η πολιτική απόφαση, όπως άλλωστε κι η επιχειρησιακή όπως θα δείξουμε πιο κάτω, πάρθηκε τελείως στο πόδι, επιπόλαια, υποτιμώντας τις πολιτικές δυσκολίες, περισσότερο ίσως για να δοθεί η εντύπωση σε ορισμένους αφελείς ή άπειρους ότι γίνεται σε στενή σύνδεση με τους κοινωνικούς αγώνες. Κι οι πάρα πάνω συνέπειες είναι τελείως ανεξάρτητες απ' τη δολοφονία του συντρόφου Κασίμη. Γιατί αν η ενέργεια είχε πετύχει και το εργοστάσιο είχε καταστραφεί έστω μερικά, οι πάρα πάνω συνέπειες θα-ταν χονδρικά οι ίδιες.
Πάρα πέρα, έγινε ένα ακόμα λάθος. Η λαθεμένη αυτή ενέργεια δεν έγινε ποτέ αντικείμενο κριτικής απ' την ίδια την οργάνωση που την έκανε και φαίνεται ότι επικράτησε η αντίληψη: εδώ ο σύντροφος μας έχασε τη ζωή του, κριτική θα κάνουμε τώρα. Ενώ το ζήτημα ήταν για ποιους λόγους ο σύντροφος Κασίμης έχασε τη ζωή του. Κι ίσως στην αρχή να υπήρχε μια σκοπιμότητα, στη συνεχεία όμως αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ενέργεια θεωρήθηκε σωστή κι έτσι έδωσε "γραμμή" για άλλες τέτοιες ενέργειες με αποτέλεσμα να φτάσουμε στα Σούπερ Μάρκετ και στα Μινιόν-Κατράτζο. Ίσως να μας ειπωθεί ότι αυτή έγινε, αλλά στο εσωτερικό της οργάνωσης. Αν έχει γίνει κάτι τέτοιο -αν και αμφιβάλουμε λόγω της συνεχιζόμενης αυτής πρακτικής - είναι σα να μην έχει γίνει, γιατί αυτή η κριτική είναι πολιτικό ζήτημα και γι' αυτά δεν υπάρχει θέμα μυστικότητας και συνωμοτικότητας. Αν είχε μία αξία η κριτική, αυτή ήταν να επισημανθούν τα λάθη πούγιναν κι οι αιτίες τους, ώστε να μη ξαναγίνουν. Κι αυτό όχι μόνο γι' αυτούς που την έκαναν, αλλά για όλους όσους έκαναν ενέργειες λαϊκής βίας, ακόμη και γι' αυτούς που ενδιαφέρονται και προς το παρόν δεν κάνουν τίποτε αλλά θα κάνουν ίσως αύριο και γενικότερα για το λαϊκό κίνημα αφού η ολοένα και περισσότερο οξυνόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση και ο ρεφορμισμός της επίσημης αριστεράς θα σπρώχνει συνεχώς νέες δυνάμεις στο δρόμο της λαϊκής βίας.
Έτσι η ενέργεια αυτή και η έλλειψη κριτικής της, άνοιξε διάπλατα τη πόρτα στην αυθαιρεσία. Αφού αυτή η οργάνωση, μη έχοντας καμμιά σχέση με την AEG πήγε κι έδρασε εκεί, μπορώ κι εγώ ο τάδε αυτόνομος πυρήνας να πάω να δράσω οπουδήποτε μπορώ, χωρίς να μ' ενδιαφέρει ποιες θάναι οι επιπτώσεις στο μαζικό χώρο. Κι έτσι φτάνουμε στα Σούπερ μάρκετ και στα Μινιόν-Κατράτζο.
ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΚΑΙ ΜΙΝΙΟΝ-ΚΑΤΡΑΤΖΟΣ.
Οπως στην AEG αγνοήθηκαν οι πολιτικές και υλικές επιπτώσεις της ενέργειας στο μαζικό κίνημα του χώρου έτσι κι εδώ αγνοήθηκαν οι υλικές επιπτώσεις πάνω στους εργαζόμενους σ' αυτά τα μαγαζιά και πάρα πέρα ο αρνητικός αντίκτυπος αυτών των επιπτώσεων στα πλατύτερα στρώματα εργαζομένων.
Παρ' ότι οι ενέργειες αυτές έγιναν από διαφορετικές οργανώσεις και με διαφορετικά κείμενα διεκδίκησης, έχουν κοινή χοντρικά συλλογιστική και τα βασικά λάθη πούγιναν είναι τα ίδια. Τα λάθη αυτά φαίνονται απλώς πιο καθαρά στη περίπτωση των Μινιόν-Κατράτζου γιατί η ενέργεια πέτυχε απόλυτα υλικά και η καταστροφή ήταν σχεδόν ολική. Αν πετύχαινε εξ ίσου και η ενέργεια στα Σούπερ Μάρκετ θάχαμε τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα που γι' αυτό το λόγο φάνηκαν λιγότερο. Όταν όμως κάνουμε μία ενέργεια, οφείλουμε να σταθμίζουμε τις συνέπειες για τη περίπτωση που η ενέργεια πετύχει ολικά κι όχι να περνούμε σα γνώμονα το τι έγινε αλλού όπου τυχαία η βόμβα δεν έσκασε ή η φωτιά σβήστηκε αμέσως. Τα πάρα κάτω λοιπόν ισχύουν και για τις δύο περιπτώσεις.
Το πρώτο λάθος - αν και δευτερεύον - είναι ότι στα μαγαζιά αυτά δεν πουλάνε προϊόντα που ικανοποιούν ψεύτικες ανάγκες που δημιουργεί ο καπιταλισμός -όπως λέγεται στο κείμενο διεκδίκησης- αλλά αντίθετα προϊόντα πρώτης ανάγκης. Ίσως αυτό να συμβαίνει σε ορισμένες χώρες της Δυτ. Ευρώπης, αλλά εδώ στα Σούπερ Μάρκετ περισσότερο - αλλά και στα Μινιόν-Κατράτζος - ψωνίζουν οι λαϊκές τάξεις, οι εργαζόμενοι, είδη πρώτη ανάγκης και όχι οι μεγάλοι καπιταλιστές. Αυτοί ψωνίζουν είτε στο εξωτερικό είτε σε ορισμένα ειδικά πολυτελεί καταστήματα κυρίως στο Κολωνάκι. Το γεγονός αυτό δημιουργεί μία σύγχυση και κάνει την ενέργεια μη κατανοητή σ' αυτά τα λαϊκά στρώματα αφού τα βλέπουν (κυρίως τα Σούπερ Μάρκετ) σα μαγαζιά όπου ψωνίζουν φτηνότερα από αλλού (αυτό βέβαια γίνεται για συγκεκριμμένους οικονομικούς λόγους κι όχι από φιλανθρωπία των αφεντικών), που δεν θα υπήρχε στην περίπτωση που θα επρόκειτο για μαγαζιά υπερπολυτελή όπου ψωνίζουν μεγάλοι καπιταλιστές.
Δεύτερο: άλλο απαλλοτρίωση κι άλλο καταστροφή. Η φαεινή ιδέα, ότι όσα δε μπορούμε ν' απαλλοτριώνουμε θα τα καταστρέφουμε, που πρώτη έβαλε σ' εφαρμογή μία ομάδα καίγοντας πέρσυ ένα Σούπερ Μάρκετ κάπου στο Νέο Κόσμο και που απλώς υιοθετήθηκε άκριτα κι από άλλους όχι μόνο δεν αντέχει σε καμμιά σοβαρή συζήτηση όσο καλόπιστα κι αν την εξετάσουμε αλλά είναι και διανοουμενίστικο κατασκεύασμα για να καλυφθούν άλλες αδυναμίες όπως θα δείξουμε πιο κάτω, που δείχνει επί πλέον αδιαφορία και ξέκομα απ' τα άμεσα προβλήματα επιβίωσης των εργαζομένων. Γιατί κανένας εργαζόμενος που αντιμετωπίζει άμεσα προβλήματα επιβίωσης δεν θα δεχτεί καταστροφή αγαθών τη στιγμή που τάχει άμεση ανάγκη. Ακόμη και στη Δυτ. Ευρώπη της αφθονίας αν ρίξουν μία ματιά θα δουν ότι στις ταραχές του Μπρίξτον στο Λονδίνο οι καταστροφές κτιρίου υπήρξαν αναπόφευκτες συνέπειες τόσο της μάχης με την Αστυνομία όσο και των απαλλοτριώσεων πούκαναν οι εξεγερμένοι άνεργοι; Αυτοί απαλλοτρίωσαν όχι μόνο ρούχα, σακάκια, παντελόνια δηλ. αγαθά πρώτης ανάγκης αλλά και τηλεοράσεις, ψυγεία, ακόμη και δακτυλίδια δηλ. αγαθά ημιπολυτελή ή ψεύτικων αναγκών σύμφωνα με την πάρα πάνω ομολογία.
Τρίτο και κυριότερο: δεν σταθμίστηκαν οι υλικές συνέπειες της ενέργειας για τους εργαζόμενους σ' αυτά τα καταστήματα. Με την καταστροφή των Μινιόν-Κατράτζου έχασαν τη δουλειά τους, τα επιδόματα τους κτλ. οι εργαζόμενοι σ' αυτά και το ίδιο θα γίνονταν και στα Σούπερ Μάρκετ αν οι ενέργειες πετύχαιναν εξ ίσου. Και δεν έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι ήταν μόνο 200 ή 300. Γιατί για τα πλατιά λαϊκά στρώματα λειτουργεί η συλλογιστική: καλά οι μεγαλοκαρχαρίες ιδιοκτήτες αλλά οι εργαζόμενοι τι τους έφταιγαν. Με αποτέλεσμα να βλέπουν την ενέργεια όχι με συμπάθεια ούτε καν αδιαφορία αλλά με δυσφορία. Αυτή η δυσφορία στη περίπτωση των Σούπερ Μάρκετ υπήρξε απλώς λιγότερο έντονη.
Η δυσφορία αυτή πούναι απόρροια των αρνητικών υλικών συνεπειών της ενέργειας στους εργαζόμενους, είναι αυτή που την προσδιορίζει σαν αποτυχημένη πολιτικά ενέργεια λαϊκής βίας. Γιατί - όπως και στην AEG- αντί να προπαγανδίζει την αναγκαιότητα της, προπαγανδίζει το αντίθετο δηλ. τη βλαβερότητά της, αφού χτυπάει υλικά τους εργαζόμενους στο χώρο. Έτσι ενώ η ενέργεια ήταν απόλυτα πετυχημένη υλικά-τεχνικά, πετυχημένη με την κακώς εννοούμενη προπαγανδιστική έννοια δηλ. διαφήμηση -αφού πέτυχε να κάνει γνωστή πλατιά την οργάνωση όπως και το πολιτικό της κείμενο -, εντούτοις ήταν αποτυχημένη πολιτικά ενέργεια λαϊκής βίας, αφού το υλικό χτύπημα των εργαζομένων έχει γενικότερο αρνητικό αντίχτυπο, δημιουργεί δυσφορία στο λαό. Συνεπώς, η ενέργεια προπαγανδίζει τη βλαβερότητά της λαϊκής βίας, ζημιώνει την υπόθεση της.
Ακόμη η δυσφορία αυτή έχει σχέση με το ζήτημα της σύνδεσης με τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα. Αυτή η σύνδεση πούναι βέβαια μακρύχρονο πολιτικό ζήτημα και δε λύνεται με μία ενέργεια, από μόνη της, δεν μπορεί παρά νάναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης πολύμορφων πολιτικών σχέσεων και δεσμών με το πλατύτερο μαζικό κίνημα. Και για να μπορέσουν ν' αναπτυχθούν τέτιοι δεσμοί, πρέπει κατ' αρχή οι ενέργειες μας νάναι κατανοητές κι ακόμη να προκαλούν τη συμπάθεια των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Γιατί αν δεν υπάρχει αυτή η συμπάθεια -παρ' ότι είναι καθαρό ότι αυτή μόνο δεν φτάνει- δεν είναι δυνατόν ν' αναπτύξουμε πολιτικούς δεσμούς και συνεπώς δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσουμε σε στοιχειώδη σύνδεση με τις μάζες. Κι ακόμη πιο πέρα, αδιαφορία ή και δυσφορία, τότε όχι μόνο σύνδεση δεν θα επιτευχθεί αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πετύχει το καθεστώς, αυτό που δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να πετύχει και που θάθελε πολύ, δηλ. μία κάποια λαϊκή συναίνεση ενάντια στη λαϊκή βία. Κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο πρέπει να εγκαταλειφθούν το γρηγορώτερο αυτές οι ενέργειες.
Σωστή πολιτικά ενέργεια, που επιβεβαιώνει όλα τα πάρα πάνω θάταν η εξής: απαλλοτρίωση μέρους των προϊόντων από ένα Σούπερ Μάρκετ και μοίρασμα τους, έστω στο μέτρο του δυνατού, σε μία φτωχή συνοικία. Αυτή η ενέργεια πούχει γίνει και σ' άλλες χώρες θάχε αντίθετα, θετική απήχηση γιατί ακριβώς χτυπιέται μόνο το αφεντικό χωρίς να υπάρχουν αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και παράλληλα έχουμε όφελος για τους προλετάριους μέσω μιας ενέργειας λαϊκής βίας δηλ. προπαγάνδιση της αναγκαιότητας της λαϊκής βίας. Αλλά μία τέτοια ενέργεια απαιτεί πολύ περισσότερη οργανωτική δουλειά. Ενώ η εμπρηστική στα Σούπερ Μάρκετ δεν απαιτεί σχεδόν τίποτε. Κι εδώ γίνεται ολοκάθαρο γιατί διαλέγονται αυτές οι ενέργειες: όχι για πολιτικούς λόγους όπως λέγεται στα κείμενα αλλά για καθαρά πρακτικούς λόγους, για λόγους ευκολίας. Κι έτσι αντί ν' αναπτυχθούμε οργανωτικά για να μπορέσουμε να κάνουμε τις σωστές πολιτικά ενέργειες που δε μπορούμε να κάνουμε σήμερα, κάνουμε τ' αντίθετο: διαλέγουμε ενέργειες βολικές κι εύκολες, χωρίς να εξετάζουμε αν είναι σωστές πολιτικά κι επινοούμε διάφορες φράσεις: ό,τι δεν μπορούμε ν' απαλλοτριώνουμε θα το καταστρέφουμε. Βαφτίζουμε και τα προϊόντα άχρηστα, για ψεύτικες ανάγκες χωρίς να βλέπουμε ότι κολυμπάμε στην πλήρη αυθαιρεσία κι ότι καταλήγουμε στα αντίθετα αποτελέσματα απ' αυτά που επιδιώκουμε.
Πέρα όμως απ' τους πάρα πάνω ειδικούς λόγους, υπάρχουν και γενικότεροι πολιτικοί λόγοι, στρατηγικής φύσης, για τους οποίους είμαστε αντίθετοι σε τέτοιες ενέργειες. Η λαϊκή βία είναι αναγκαία για να μπορέσει το λαϊκό κίνημα ν' αντιμετωπίσει τη βία του καθεστώτος στη σημερινή περίοδο, όταν η σημερινή κοινωνική κατάσταση είναι εκρηκτική, οι ταξικές αντιθέσεις τόσο οξυμμένες ώστε η παραμικρή λαϊκή κινητοποίηση καταλήγει σε αιματηρή σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, όταν έχουμε τέτοιες αιματηρές συγκρούσεις όπως στις 16 Νοέμβρη με δύο νεκρούς κι εκατοντάδες τραυματίες και μπαίνει άμεσα κι επιτακτικά το αίτημα, για όλο το λαϊκό κίνημα, να δοθεί μία έμπραχτη απάντηση σ' αυτό το μακελειό, όταν αρχηγοί αστικών κομμάτων αποκαλούν απ' τη Βουλή τα ΜΑΤ κακούργους και ΕΣ-ΕΣ, όταν αστοί δημοσιογράφοι γράφουν με τη δική τους ορολογία ότι "τρομοκρατία δεν είχαμε αλλά τώρα θ' αποχτήσουμε" που σημαίνει, ότι τώρα δικαιολογημένα οι λαϊκές δυνάμεις θα καθαρίσουν μερικούς απ' τα ΜΑΤ, όταν λοιπόν μία τέτοια ενέργεια θάχε καθολική λαϊκή επιδοκιμασία, τεράστια πολιτική απήχηση που συνάμα θα ξεσκέπαζε έμπραχτα τα κόμματα της αριστεράς πού κάλυψαν στην ουσία τα ΜΑΤ, εμείς τότε τι κάνουμε; Όχι μόνο δε κάνουμε τίποτε, όχι μόνο δεν προσπαθούμε να κάνουμε, αλλά πάμε και καίμε τα Σούπερ Μάρκετ ή τον Τουρισμό και λέμε με φανφαρονισμό ότι "προωθούμε τη λαϊκή βία". Είναι συνάμα ηλίθιο και γελοίο. Είναι σα να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλο μας.
Ηλίθιο γιατί δεν "προωθούμε" αλλά ζημιώνουμε την υπόθεση της λαϊκής βίας όπως είπαμε και γελοίο γιατί προσπαθούμε να κρύψουμε την πολιτικοϊδεολογική οργανωτική, υλική-επιχειρησι-ακή μας αδυναμία και ανεπάρκεια που όλος ο λαός βλέπει κατάφα-τσα, αφού δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτε μπρος σ' αυτό το επιταχτικό αίτημα, με άλλες λαθεμμένες ενέργειες. Κι αυτή η αδυναμία, δεν είναι δυνατό να κρυφτεί με κανένα πυροτέχνημα, καμμιά ενέργεια δήθεν "αυτόνομη" ή "κοινωνικού περιεχομένου". Αυτό ομολογήθηκε άλλωστε ανοιχτά από ορισμένους αυτού του χώρου: δε μπορούμε να τα βάλουμε με τα ΜΑΤ αλλά μπορούμε να σπάμε βιτρίνες (ή να καίμε Σούπερ Μάρκετ) που σημαίνει ότι και γι' αυτούς ακόμη το σωστό είναι: να τα βάλουμε με τα ΜΑΤ και οι διάφορες φλυαρίες περί "φανταστικών κοινωνικών στόχων" κτλ. δεν είναι τίποτε άλλο παρά προφάσεις εν αμαρτίαις και πολύ φτηνές δικαιολογίες.
Αν χρειάζονται λοιπόν για κάτι οι οργανώσεις κοινής βίας, είναι για τέτοιες ενέργειες. Αυτές βγαίνουν και γίνονται επιταχτικό αίτημα απ' την ιδιαίτερα οξυμμενη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση κι απ' τις λαϊκές κινητοποιήσεις που μετατρέπονται σε βίαιες συγκρούσεις. Αυτές οι ενέργειες δεν μπορούν να γίνουν απ' το αυθόρμητο μαζικό κίνημα παρ' ότι αυτό χρησιμοποιεί διάφορες μορφές βίας, όπως δε μπορούσε να φτάσει στις εκτελέσεις των βασανιστών, παρ' ότι αυτές έβγαιναν απ' τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και τα συνθήματα (όλα στο σκύλο της ΕΣΑ, δώστε τη χούντα στο Λαό κτλ.) και τις επιδοκίμασε μ' ενθουσιασμό όταν έγιναν. Γιατί αυτές βρίσκονται ένα βήμα πιο ψηλά όχι μόνο υλικά-επιχειρησιακά-οργανωτικά αλλά κυρίως πολιτικο-ιδεολογικά. Πρέπει να επιλεγούν πολιτικά απ' τα πριν, λαβαίνοντας υπόψη μια σειρά από πολιτικούς παράγοντες όπως οι άμεσες υλικές συνέπειες, οι πολιτικές συνέπειες, ο γενικότερος πολιτικός αντίχτυπος των πάρα πάνω συνεπειών, η πολιτική συγκυρία. Αυτό δε μπορεί παρά νάναι αποτέλεσμα οργανωμένης - με την ευρύτερη πάρα πάνω έννοια - και συνειδητής δουλειάς δηλ. ν' αφορά τις οργανώσεις λαϊκής βίας. Αν λοιπόν αυτές οι οργανώσεις δεν είναι σε θέση να τις αναλάβουν, ας οργανωθούν, ας δουλέψουν για να μπορέσουν. Αν ακόμη και τότε δε μπορούν, ας ενώσουν τις δυνάμεις τους -αφού οι δυνάμεις υπάρχουν- για να τις κάνουν. Η μορφή και το είδος της οργάνωσης βγαίνει απ' τις πολιτικές ανάγκες τις πάρα πάνω ενέργειες που βάζει το κίνημα κι όχι τ' αντίθετο που καταλήγει στην οργάνωση για την οργάνωση, στον αυτοσκοπό της οργάνωσης. Αν πάλι δε μπορούν -παρ' ότι δεν το πιστεύουμε, γιατί η δική μας ενέργεια αποδείχνει ότι οι δυσκολίες μπορούν να υπερνικηθούν - τότε θάταν σωστότερο πολιτικά να μην έκαναν τίποτε αντί να επιλέγουν ενέργειες με κριτήρια πρακτικής ευκολίας και λόγω της αδύνατης οργανωτικής τους κατάστασης, που πολιτικά είναι επιζήμια για τη λαϊκή βία.
ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΟΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ.
Απ' τα πάρα κάτω μπορούμε να βγάλουμε τα εξής γενικότερα συμπεράσματα για την αντίληψη που κρύβεται πίσω απ' αυτές τις ενέργειες. Υπάρχει κατ' αρχή μία συστηματική υποτίμηση των πολιτικών δυσκολιών που παρουσιάζει μία ενέργεια και πιο συ-γκεκριμμένα της καθοριστικής σημασίας πούχει ο θετικός ή αρνητικός αντίκτυπος μιας ενέργειας στα πλατιά λοιπά στρώματα. Αυτός με τη σειρά του είναι συνέπεια των υλικών ή πολιτικών επιπτώσεων που μπορεί νάχει ή έχει η ενέργεια στο άμεσο μαζικό κίνημα του χώρου.
Αυτό γίνεται γιατί υπάρχει μια υπερτίμηση της σημασίας της βίας σαν τέτοιας. Οι ενέργειες θεωρούνται αυτονόητα, απριόρι, θετικές, αρκεί νάναι αντικαπιταλιστικός ο στόχος, επειδή χρησιμοποιήθηκε μία. Έτσι όλες οι ενέργειες λαϊκής βίας είναι θετικές, είναι αντικαπιταλιστικές κι άρα επαναστατικές, επειδή ο στόχος είναι α-ντικαπιταλιστικός. Έχουμε δηλ. έναν αυθορμητισμό. Απ' την άλλη οι ενέργειες θεωρούνται πετυχημένες όταν πετύχουν υλικά δηλ. σκάσει η βόμβα και υπάρξει καταστροφή. Αυτό φαίνεται τελείως καθαρά στη περίπτωση των Σούπερ Μάρκετ και των Μινιόν-Κατράτζου όπου η υλική επιτυχία, οι καταστροφές, το επιτυχές σαμποτάζ σημαίνει για τις οργανώσεις που τις έκαναν και πολιτική επιτυχία, δηλ. προπαγάνδιση της βίας. Έτσι η διαφορά που υπάρχει είναι ότι οι μεγάλες ενέργειες είναι σημαντικότερες κι οι μικρές, λιγότερο σημαντικές. Όλες όμως είναι θετικές. Το κριτήριο λοιπόν επιτυχίας μιας ενέργειας είναι το υλικό, η μία καταστροφή κι όχι το πολιτικό κριτήριο δηλ. αν επιτυγχάνεται συγκεκριμμένα η προπαγάνδιση της αναγκαιότητας της λαϊκής βίας. Κι αυτό ακριβώς είναι ο ορισμός. Αυτή η αντίληψη δυστυχώς κυριαρχεί στις περισσότερες οργανώσεις λαϊκής βίας.
Αυτό ίσως να φανεί περίεργο σε μερικούς αλλά για να βεβαιωθούν δεν έχουν παρά να ρίξουν μία ματιά απ' τη μία στις ατέλειωτες λίστες ενεργειών λαϊκής βίας πούχουν γίνει, που συνεχώς αναδημοσιεύονται, όπου όλες οι ενέργειες θεωρούνται θετικές επειδή εξασκήθηκε βία και ποτέ δεν κριτικαρίστηκε καμμιά κι απ' την άλλη στα κείμενα διεκδίκησης όπου υπογραμμίζεται πάντα με έμφαση η σημασία των καταστροφών, τα προβλήματα τα υλικά που μπαίνουν έτσι στους καπιταλιστές και αγνοούνται συστηματικά οι πολιτικές επιπτώσεις κι η πολιτική απήχηση της ενέργειας. Αυτό ακριβώς είναι συνέχεια του ότι δεν έχει ξεκαθαριστεί τι σημαίνει πετυχημένη πολιτικά ενέργεια λαϊκής βίας και θεωρείται σαν τέτοια η υλική επιτυχία.
Το παράδειγμα της AEG δείχνει επίσης ότι υπάρχει υποτίμηση της σημασίας του νόμιμου μαζικού αγώνα ακόμη κι αν πρόκειται για γνήσιο προλεταρισμό που βρίσκεται έξω απ' τα κομματικά πλαίσια. Το ότι αγνοήθηκαν τελείως οι επιπτώσεις της ενέργειας πάνω σ' αυτόν, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι αυτός θεωρείται πολιτικά τελείως ασήμαντος, σε σχέση με την τεράστια σημασία που αποδίδεται στη βίαια ενέργεια. Κι αυτό οδηγεί σε σύγχυση και λαθεμένα συμπεράσματα, δηλ. είτε ότι το νόμιμο μαζικό κίνημα δεν χρειάζεται είτε ότι θα πρέπει κι αυτό να χρησιμοποιεί βία.
Κι αυτό είναι λάθος γιατί αν ένας μαζικός αγώνας αποτύχει - δηλ. δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του - αυτό δε σημαίνει ότι αν χρησιμοποιούσε βία και μάλιστα με τη μορφή βόμβας αυτός θα πετύχαινε. Κι ούτε ότι επειδή απότυχε δε χρειάζεται να γίνονται τέτοιοι αγώνες. Γιατί μέσα απ' αυτούς τους αγώνες της άμεσης ταξικής πάλης γίνεται η στοιχειώδης πολιτική διαπαιδαγώγηση των προλετάριων, ανεβαίνει το επίπεδο της ταξικής συνείδησης τους κι επιπλέον σήμερα βλέπουν μέσα απ' την ίδια τους την πρακτική τη συμβιβαστική και οπορτουνιστική γραμμή των κομματικών δυνάμεων κι έτσι κατανοούν καλύτερα απ' ότι θα τόκα-ναν με δέκα κείμενα, τι σημαίνει ρεφορμιστής γραφειοκράτης. Κατά συνέπεια αυτοί οι αγώνες έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την ανασύνταξη του επαναστατικού κινήματος ακόμη οι αγωνιστές δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της λαϊκής βίας.
Εδώ πρέπει να σταθούμε και σ' ένα άλλο ζήτημα πούναι απόρροια αυτού του αυθορμητισμού και συνάμα προσπάθεια κάλυψης του. Είναι η σύγχυση που καλλιεργείται απ' τις οργανώσεις λαϊκής βίας σχετικά με τη φύση τους με συνέπεια την καταπάτηση της αρχής της αυτονομίας του μαζικού κινήματος που γίνεται στο όνομα ακριβώς της αυτονομίας. Η περίπτωση της AEG δείχνει ότι αυτές οι οργανώσεις καταπατούν αυτή την αρχή κι έτσι αυθαιρετούν επειδή δεν έχουν κατανοήσει ποιο είναι το κριτήριο επιλογής μιας ενέργειας και προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν και να τη νομιμοποιήσουν σα νάταν κατάληξη ή πρωτοβουλία ενός άμεσου μαζικού κινήματος. Με το να αυτοαποκαλούνται όμως αυτόνομες ή να αποδέχονται τη "θεωρία της αυτονομίας" δεν σημαίνει ότι εξισώνονται με το άμεσο μαζικό κίνημα. Αυτή η διαφορά δεν είναι λεκτική, τυπική αλλά ουσιαστική.
Γιατί στη μία περίπτωση η χρήση βίας μπορεί να καταστεί αναγκαία απ' τη διαλεκτική ανάπτυξη του άμεσου μαζικού κινήματος που διεκδικεί ορισμένα αιτήματα, χτυπιέται βίαια, και απαντάει βίαια. Λυτοί λοιπόν που δρουν έτσι, δεν έχουν για στόχο τη προπαγάνδιση της βίας παρ' ότι αυτό μπορεί να συμβεί στην πράξη. Ενώ στην άλλη περίπτωση η ενέργεια είναι επιλογή ανάμεσα σε μια σειρά δυνατές ενέργειες με σκοπό τη προπαγάνδιση της λαϊκής βίας κι αυτοί που τη κάνουν είναι πεισμένοι πολιτικο-ιδεολογικά για την αναγκαιότητα της, Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια αυθόρμητη, μη συνειδητή ενέργεια, στη δεύτερη μια συνειδητή. Γι' αυτό οι τελευταίες πρέπει να κρίνονται με διαφορετικά κριτήρια δηλ. σε σχέση με το αν η επιλογή ήταν τέτοια που πετυχαίνει αυτή η προπαγάνδιση ενώ στην πρώτη περίπτωση δεν είναι αυτός ο σκοπός τους.
Αυτές οι οργανώσεις λοιπόν προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτές τις ενέργειες σαν αυθόρμητες, μη συνειδητές ενός μαζικού κινήματος για να τις δικαιολογήσουν και για να καλύψουν την απουσία τους σαν ενέργειες προπαγάνδισης της λαϊκής βίας. Γι' αυτό χρησιμοποιούν τη "θεωρία της αυτονομίας". Ο αυτόνομος πυρήνας σπάει την αδράνεια και παίρνει πρωτοβουλίες, λένε, σα να προέρχεται απ' το άμεσο μαζικό κίνημα. Αυτές όμως οι οργανώσεις δεν είναι άμεσο μαζικό κίνημα γιατί τα κίνητρα τους είναι μια ορισμένη πολιτικό-ιδεολογική αντικαπιταλιστική αντίληψη και μια αντίστοιχη οργανωτική, που εκφράζεται στα κείμενα τους, με την οποία δικαιολογούν την αναγκαιότητα της λαϊκής βίας. Κι αυτά είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των οργανώσεων της άκρας αριστεράς κι όχι του άμεσου μαζικού κινήματος. Το ότι αυτή η πολιτικο-ιδεολογική αντίληψη μπορεί νάναι συγκεχυμένη, χαώδης κι αυθορμητίστικη κι η οργανωτική υπέρ χαλαρών οργανωτικών δεσμών ακόμη ν' αρνείται την αναγκαιότητα οργανωτικής δουλειάς (είναι κι αυτή μια συγκεκριμμένη οργανωτική αντίληψη) δεν αλλάζει σε τίποτε την ουσία: ότι είναι οργανώσεις της άκρας αριστεράς κι όχι άμεσο μαζικό κίνημα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν είναι λαϊκές δυνάμεις ή μέρος του λαϊκού κινήματος όπως λένε ορισμένοι καραγκιόζηδες. Απλώς δεν είναι άμεσο μαζικό κίνημα όπως άλλωστε μια σειρά από άλλες λαϊκές δυνάμεις, οι νόμιμες αριστερίστικες οργανώσεις, κόμματα κλπ. Κι αυτό ισχύει για όλες τις οργανώσεις λαϊκής βίας που κάνουν οργανωμένες βίαιες ενέργειες και τις διεκδικούν μ' ένα συγκεκριμμένο όνομα και μ' ένα πολιτικο-ιδεολογικό αντικαπιταλιστικό κείμενο. Δικαίωμα τους είναι να λέγονται αυτόνομοι αν θέλουν αλλά δεν είναι ο τίτλος με τον οποίο αυτοβαφτίζο-νται που καθορίζει τη φύση τους αλλά τα πάρα πάνω ουσιαστικά γνωρίσματα.
Το πόσο αυτόνομοι είναι το είδαμε ολοκάθαρα στη περίπτωση της AEG όπου δεν είχαν καμμιά απολύτως σχέση με το χώρο. Κι ακόμη, αν υπήρχαν εκεί αυτόνομοι με την ουσιαστική και πραγματική σημασία της λέξης ότι δηλ. είχαν βγει γνήσια απ' το μαζικό κίνημα του χώρου κι άρα νομιμοποιούνταν να δράσουν εκεί, αυτοί ήταν η ομάδα που πρωτοστάτησε στην απεργία και που την γρά-φανε στα παλιά τους τα παπούτσια. Έτσι αυτή η "αυτονομία" επιτρέπει σε ορισμένους να κάνουν λαθεμένες επιλογές που τις παρουσιάζουν σαν νάταν η κατάληξη του άμεσου μαζικού κινήματος του χώρου -αφού κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει λόγω της συνωμοτικότητας - δηλ. να αυθαιρετούν συνέχεια, έχοντας έτοιμη τη δικαιολογία του "αυτόνομου πυρήνα".
Τα ίδια ισχύουν και για την περίπτωση των Σούπερ Μάρκετ και των Μινιόν-Κατράτζου. Μόνο στην περίπτωση που καταναλωτές - εκτός βέβαια απ' τους ίδιους τους εργαζόμενους σ' αυτά τα μαγαζιά- αποφάσιζαν να τα κάψουν θάχαμε αυτόνομη δράση. Αυτοί όμως που τάκαψαν δεν τόκαναν επειδή είναι καταναλωτές αλλά επειδή είναι οργανώσεις πούχουν συνείδηση της αναγκαιότητας της λαϊκής βίας και τα διάλεξαν για να την προπαγανδίσουν. Αυτό ισχύει τόσο για την πρώτη όσο και για τη δεύτερη παρ' ότι είναι καινούργια, όπως το δείχνει το πολιτικό-ιδεολογικό αντικαπιταλιστικό κείμενο και η ρητή αναφορά σε προηγούμενη βίαια δραστηριότητα.
Θα μας πουν ίσως: καλά, σ' αυτή τη περίπτωση θάταν θετική η ενέργεια. Σ' αυτή την περίπτωση όλα τα αρνητικά που αναφέραμε θα παράμεναν. Αλλά σε περίπτωση που επρόκειτο για μια πρώτη ενέργεια, θα υπήρχε το θετικό, ότι νέες δυνάμεις σπάνε την παθητικότητα κι αδράνεια που καλλιεργούν τα κόμματα κι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες στη βάση. Και σ' αυτή την περίπτωση δεν μπορείς ν' απαιτείς από νέες δυνάμεις νάχουν μεμιάς ξεκαθαρίσει όλα τα πάρα πάνω κι είναι αναπόφευκτο να γίνουν λάθη, τα οποία, εφόσον υπάρχει η στοιχειώδης σεμνότητα να τα αναγνωρίζουμε και να βγάζουμε διδάγματα απ' αυτά, δεν μπορεί παρά να διορθωθούν. Ενώ τώρα πρόκειται για τις ίδιες οργανώσεις λαϊκής οίας που επειδή δε μπορούν να κάνουν τις σωστές ενέργειες καλύπτουν αυτή την αδυναμία τους μ' αυτές τις "αυτονομίες"
Κι ενώ λοιπόν είναι οργανώσεις της άκρας αριστεράς κι όχι άμεσο μαζικό κίνημα πολλές απ' τις ενέργειες τους βρίσκονται πιο κάτω κι απ' τις βίαιες ενέργειες του αυθόρμητου μαζικού κινήματος, τόσο υλικά αλλά κυρίως πολιτικά. Το άμεσο μαζικό κίνημα έχει Χρησιμοποιήσει επανειλημένα στις βίαιες κινητοποιήσεις ορισμένες στοιχειώδεις μορφές βίας όπως πέτρες, εμπρησμούς, καταστροφές κλπ. Αυτές τις μορφές τις έχει χρησιμοποιήσει και θα τις χρησιμοποιεί χωρίς να χρειάζεται γι' αυτό τις οργανώσεις λαϊκής βίας Μερικές φορές τις χρησιμοποίησαν ακόμη κι οι κομματικές δυνάμεις ή καθαρά επαγγελματικού τύπου κινητοποιήσεις. Επίσης σήμερα έχουν χρησιμοποιηθεί σε μια σειρά βίαιες συγκρούσεις μολότωφ (Αγ. Βαρβάρα, Μαρούσι, Μέγαρα, Ρόδο), εκρηκτικές βόμβες (Ρόδος, Σπάτα), καραμπίνες κυνηγητικές (Ρόδος, Μέγαρα). Αυτές λοιπόν τις μορφές και κυρίως τις εμπρηστικές, αυτό το αυθόρμητο μαζικό κίνημα όπως και οι στοιχειώδεις και προσωρινές μορφές οργάνωσης που το συνοδεύουν πάντα π.χ. μία μικρή ομάδα του κινήματος βάζει μια βόμβα, μπορεί και τις χρησιμοποιεί από μόνο του. Κι αν χρησιμοποιήσει μια εμπρηστική ή μια εκρηκτική αυτό δε σημαίνει ότι μια οργάνωση λαϊκής βίας πρέπει να πάει εκ των υστέρων και κάπου αλλού ενδεχόμενα, να βάλει μια τέτοια βόμβα και σε τέτοια περιορισμένη έκταση που ν' αγνοείται απ' τον τύπο. Αυτή η ενέργεια είναι πιο κάτω αφού δεν έχει καν τη μαζικότητα πούχει η πρώτη κι ακόμη περισσότερο είναι πιο κάτω πολιτικά. Γιατί στη περίπτωση που η μαζική χρήση βίας εμποδίσει έστω προσωρινά, π.χ. το πετροχημικό στο Νεοχώρι ή τη δημιουργία χαβούζας, τα άμεσα αυτά συγκεκριμμένα αποτελέσματα προπαγανδίζουν από μόνα τους στην πράξη την αναγκαιότητα της λαϊκής βίας, εφόσον αυτά γίνονται πλατιά γνωστά απ' τον τύπο. Ενώ π.χ. μια εμπρηστική ή μια εκρηκτική που αποσιωπάται απ' τις εφημερίδες ή που περνάει καταχωνιασμένη στα ψιλά των μέσα σελίδων, σε ποιον την προπαγανδίζει; Σε κανένα, αφού κανείς δε τη μαθαίνει, εκτός ίσως απ' το πολύ στενό κύκλωμα της "βίας στη βία της εξουσίας". Αυτοί όμως είναι ήδη πεισμένοι για την αναγκαιότητα της. Κατά συνέπεια αυτές οι ενέργειες δεν πετυχαίνουν το στόχο τους, την προπαγάνδιση της λ. βίας, δηλ. πολιτικά είναι σαν να μην έγιναν. Είναι η τρίτη κατηγορία ενεργειών: δίπλα στις σωστές, αυτές που προπαγανδίζουν τη λ. βία στις λαθεμένες που πετυχαίνουν το αντίθετο, ζημιώνουν τη λ. βία έχουμε κι αυτές που περνάνε απαρατήρητες, δηλ. δεν πετυχαίνουν το στόχο τους. Κι ενώ λοιπόν ορισμένες οργανώσεις κάνουν ενέργειες πού είτε ζημιώνουν την λαϊκή βία είτε είναι πιο κάτω υλικά και κυρίως πολιτικά απ' τις αυθόρμητες βίαιες ενέργειες του άμεσου μαζικού κινήματος δεν χάνουν την ευκαιρία να αυτοδιαφημίζονται σαν πρωτοποριακές κι επαναστατικές.
Έχουν δηλαδή την απαίτηση να θεωρούνται πρωτοποριακές με ενέργειες πούναι κάτω απ' αυτές του αυθόρμητου μαζικού κινήματος1.
_______________________1. Και σ' αυτό το σημείο βέβαια κάνουν σύγχυση, μεταξύ των ομάδων που πρωτοστατούν σ' έναν αγώνα και της πρωτοπορείας, η πολιτική έννοια της οποίας είναι τελείως διαφορετική
_______________________
Σ' αυτό το σημείο, ο ιδεολογικός αυθορμητισμός οδηγεί και σ' ένα άλλο λάθος, σ' ενέργειες που γίνονται με τη σκέψη: αφού αυτοί που θάρθουν κοντά μας, είναι αυτοί πούναι πεισμένοι για την αναγκαιότητα της λ. βίας, θα κάνουμε ενέργειες που αυτοί θεωρούν σωστές και δε μας ενδιαφέρουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα που άλλωστε επηρεάζονται απ' τα κόμματα και τις φυλλάδες. Αυτό είναι λάθος για τους εξής λόγους: 1) Αυτοί που ενδιαφέρονται για τις ενέργειες λαϊκής βίας δεν είναι μονό όσοι την αποδέχονται στα λόγια αλλά το πιο προχωρημένο και συνειδητοποιημένο κομμάτι της βάσης τόσο των αριστερίστικων οργανώσεων όσο και των δύο κομμάτων και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό γιατί αυτά τα στοιχεία έχουν πλήρη συνείδηση ότι ειρηνικό πέρασμα στη χώρα μας αποκλείεται και βλέπουν για λόγους τακτικής σωστή τη νόμιμη δράση. Ακόμη η ένταξη στα κόμματα τους δίνει μια δυνατότητα για μαζική δουλειά που δε θάχαν στις αριστερίστικες οργανώσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται απ' αυτά που λένε οι ηγεσίες των κομμάτων, ότι δηλ. σε περίπτωση εκτροπής θα κάνουν ένοπλη αντίσταση, που το λένε για να τους καλμάρουν απλώς τις ανησυχίες, αφού η 21η Απρίλη τους διαψεύδει πανηγυρικά. Αυτοί λοιπόν οι αγωνιστές ενδιαφέρονται για τη λαϊκή βία. 2) Αυτά τα στοιχεία, τόσο των κομμάτων όσο και των αριστεριστών, ακόμη κι αυτοί που αποδέχονται τη βία στα λογία έχουν ορισμένες επιφυλάξεις, αμφιβολίες -άλλοι περισσό-τερο άλλοι λιγότερο - σχετικά με το πόσο αυτές οι ενέργειες δεν έρχονται σε σύγκρουση με το μαζικό αγώνα και πώς μπορούν να συμβαδίζουν μ' αυτόν. Γι' αυτό το λόγο, όλοι αυτοί επηρεάζονται βαθιά απ' τη θετική ή αρνητική απήχηση πούχει μια ενέργεια στα πλατιά λαϊκά στρώματα και δεν γίνεται το αντίθετο. Αυτό φάνηκε τελείως καθαρά στη περίπτωση του Μαλλιού όπου, μπροστά στη λαϊκή επιδοκιμασία της ενέργειας, ορισμένες αριστερίστικες οργανώσεις πούχαν τελείως αντίθετη γραμμή, έκαναν στροφή 180 μοιρών κι υποστήριξαν την ενέργεια για λόγους καθαρά δημαγωγικούς. Η λαϊκή αυτή επιδοκιμασία δημιουργεί μια πραγματική αντίθεση ανάμεσα σ' αυτά .τα στοιχεία και τις ηγεσίες των κομμάτων που βραχυπρόθεσμα μπορεί βέβαια να μην έχει οργανωτικές συνέπειες αλλά θα οξύνεται όλο και περισσότερο εφόσον αυτού του τύπου οι ενέργειες συνεχιστούν. Κατά συνέπεια σ' αυτή την πλατιά λαϊκή κατανόηση, συμπάθεια κι επιδοκιμασία πρέπει να στοχεύουμε με τις ενέργειες μας για να πετύχουμε στη συνέχεια και την ευνοϊκή αποδοχή, την οποιαδήποτε βοήθεια ή συμμετοχή των πιο συνειδητοποιημένων στοιχείων. 3) Όποιος πράγματι είναι πεισμένος για την αναγκαιότητα της λ. βίας κοιτάζει να οργανωθεί για να μπορέσει να κάνει τέτοιες ενέργειες και δε φωνάζει απ' το πρωί μέχρι το βράδυ "βία στη βία". Μια μικρή όμως μερίδα απ' αυτό το χώρο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά, αλλά μόνο απ' τη σκοπιά της πολιτικο-ιδεολογικής βαβούρας, του πώς θα τη βγαίνει απ' τα αριστερά στις νεολαίες, στους αριστεριστές, κλπ. Έχουν συμφέρον λοιπόν να κριτικάρουν τις ενέργειες απ' τα αριστερά, αφού δεν έχουν σκοπό να δουλέψουν σοβαρά και να υποβαθμίσουν τις δυσκολίες. Μάλιστα όσο λιγότερο έχουν κάνει ενέργειες ή είναι αποφασισμένοι να κάνουν τόσο περισσότερο συζητάνε και κριτικάρουν, εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός ότι όσοι θέλουν να δουλέψουν σοβαρά έχουν δυσκολία στο να τους αντικρούσουν ανοιχτά κι έτσι επηρεάζουν ορισμένους άπειρους αγωνιστές με αποτέλεσμα να γίνονται ενέργειες λαθεμένες πολιτικά επειδή ορισμένοι αυτού του χώρου τις παρουσιάζουν σαν επαναστατικές, με φανταστικό κοινωνικο περιεχόμενο. Αυτοί πρέπει ναναι οι μονοί που επιδοκίμασαν τα Σούπερ Μάρκετ και τα Μινιόν Κατράτζος. Αυτό το λάθος λοιπόν οδηγεί σε ενέργειες που ζημιώνουν τη λ. βία και συνάμα σε σε-κταρισμό αφού γίνονται για ένα πολύ μικρό κύκλωμα και είναι ακατανόητες για τα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Τέλος έχουμε κι άλλη μια παρανόηση στους χώρους ακριβώς που χρειάζεται ν' αναπτυχθεί μια αυτόνομη δραστηριότητα όπως σε σχέση με τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα, όπου παρατηρειται κι εδώ μια υπερτίμηση της σημασίας της βίας κι υποτίμηση της ανοιχτής μαζικής δουλειάς. Παράδειγμα η ΔΕΗ, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί και το ζήτημα της αυτομείωσης δηλ. ν' αρνηθούμε να πληρώσουμε τις αυξήσεις. Με το να βάλουμε μια βόμβα στη ΔΕΗ κανείς δε πρόκειται ν' αρνηθεί να πληρώσει το ρεύμα. Αν υπάρχει μια ικανότητα να πετύχει, αυτή είναι μόνο αν γίνει ανοιχτή μαζική δουλειά στις γειτονιές, με επιτροπές ρήσης που θα πείσουν το κόσμο να μη τις πληρώσει. Μόνο αν πειστεί μια ολόκληρη γειτονιά να μη πληρώσει τις αυξήσεις μπορεί η αυτομείωση να πετύχει γιατί είναι πολύ δύσκολο να κόψουν το ρεύμα σ' όλη τη γειτονιά. Κι αυτή ακριβώς είναι αυτόνομη δραστηριότητα που πρέπει να γίνει ανοιχτά, μαζικά και δε σημαίνει ότι επειδή έρχεται σε σύγκρουση με τους νόμους, πρέπει να γίνει από παράνομες οργανώσεις κι ακόμη περισσότερο με βόμβες. Αυτή τη στοιχειώδη δουλειά που μετά τη τελευταία κατακραυγή που δημιούργησε η ΔΕΗ, θά-χε μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας -αφού μπρος στη λαϊκή πίεση, έφτασαν ως και τα κόμματα να μιλάνε γι' αυτό- και μεγάλη πολιτική σημασία, δεν παίρνουν καμμιά πρωτοβουλία για να την προωθήσουν τουλάχιστο στις γειτονιές τους, τόσο οι αριστεριστές - αποδείχνοντας κι εδώ την πλήρη ανυπαρξία τους- όσο εν μέρει κι οι διάφοροι "αυτόνομοι". Κι ενώ αυτή η δουλειά δε γίνεται, ορισμένοι καταφεύγουν σε βίαιες ενέργειες εκεί που δε χρειάζονται, δείχνοντας έτσι σύγχυση ανάμεσα στην αναγκαιότητα και τους χώρους της αυτόνομης ανοιχτής μαζικής δουλειάς και αυτές των βίαιων ενεργειών.
Μερικοί θα πουν ίσως: έτσι περιορίζεται ο ρόλος της βίας. Μα η βία δεν είναι πανάκεια που λύνει όλα τα ζητήματα ακόμη κι αυτά δεν την αφορούν. Η βία είναι αναγκαία για να μπορέσει το λαϊκό κίνημα ν' αντιμετωπίσει τη βία του καθεστώτος τόσο σήμερα όσο και μελλοντικά στη φάση της επαναστατικής ανατροπής του. Είναι απλώς μια μορφή πάλης που δεν μπορεί κι ούτε πρέπει να υποκαταστήσει τις άλλες μορφές κι ούτε να συγχέεται μ' αυτές. Ζητήματα όπως το δέσιμο με το πλατύτερο μαζικό κίνημα πούναι πολιτικό, μακροχρόνιο και αφορά και το μαζικό αγώνα, δεν λύνεται με μια βόμβα. Ζητήματα πολιτικο-ιδεολογικής φύσης αλλά και μαζικού αγώνα, όπως π.χ. της Παιδείας, δε λύνονται με βόμβες όπως επίσης και τα γενικότερα κοινωνικά (ΔΕΗ, ΟΑΕΔ κλπ.). Όπως απ' την άλλη, η βία του καθεστώτος, π.χ. των ΜΑΤ, δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με ιδεολογικό αγώνα αλλά με τη λαϊκή βία. Μ' αυτή τη νοοτροπία καταλήγουμε στην εξής τραγελαφική κατάσταση: εκεί που χρειάζεται αυτόνομη ανοιχτή μαζική δουλειά και δε χρειάζεται βία κι ακόμη περισσότερο με τη μορφή βόμβας χρησιμοποιούμε βόμβα. Κι απ' την άλλη εκεί που πραγματικά είναι απαραίτητη η λ. βία, π.χ. για ν' αντιμετωπίσουμε τα ΜΑΤ σαν ένας απ' τους κύριους φορείς της βίας του καθεστώτος, δε τη χρησιμοποιούμε.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε: η υπερτίμηση της σημασίας της βίας σαν τέτοιας, η υποτίμηση των πολιτικών δυσκολιών, η αδυναμία προσδιορισμού των κριτηρίων επιλογής μιας ενέργειας και των ορίων ανάμεσα στους χώρους της αυτόνομης μαζικής δραστηριότητος και της βιαίας, αυτός ο χωρίς αρχές μιλιταριστικός αυθορμητισμός, όντας σ' αναζήτηση πολιτικών κριτηρίων καταφεύγει στη "θεωρία της αυτονομίας" και ντύνεται με το μανδύα του αυτόνομου και αυθόρμητου μαζικού κινήματος με λογικό αποτέλεσμα να καταπατάει την ουσιαστική αυτονομία του, δηλ. καταλήγει αναγκαστικά στην αυθαιρεσία. Αυτή η "αυτονομία" έχοντας σα βαθύτερο ιδεολογικό υπόβαθρο τον χωρίς αρχές αυθορμητισμό, κάνει ενέργειες αυθαίρετες πούχουν αρνητικές υλικές και πολιτικές επιπτώσεις στο μαζικό κίνημα του χώρου κι άρα είναι επιζήμιες για τη λαϊκή βία αντί να τη προπαγανδίζουν, έχουν αρνητική απήχηση και δημιουργούν δυσφορία στα πλατύτερα λαϊκά στρώματα.
Κι αν ορισμένοι, και όψιμα μιλάνε για μετατροπή της αυτονομιας σε αυθαιρεσία -ενώ είναι οι πρώτοι διδάξαντες και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα- θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στον αγώνα ενάντια σ' αυτή την αυθαιρεσία δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να κριτικάρουν τις σημαντικότερες τέτοιες ενέργειες, αποκαλύπτοντας την αντίληψη που οδηγεί σ' αυτές και χτυπώντας την κι όχι να λένε ότι η τάδε ενέργεια είναι αυθαίρετη επειδή δε την έκαναν αυτοί, ενώ όμως έχουν κάνει ακριβώς την ίδια (ίδιο στόχο, ίδιες συνέπειες) και τη θεωρούν σωστή. Με τέτοια μεροληπτική κι επιφανειακή "κριτική" απ' όπου λείπει η στοιχειώδης σοβαρότητα, δε γίνεται αγώνας ενάντια σ' αυτή την αυθαιρεσία.
ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ.
Αν όμως αυτές οι αρνητικές πολιτικές συνέπειες της υποτίμησης των πολιτικών δυσκολιών των ενεργειών λαϊκής βίας είναι σοβαρές, ακόμη πιο σοβαρές είναι οι συνέπειες της υποτίμησης των επιχειρησιακών δυσκολιών μιας ενέργειας. Για να το δείξουμε θ' αναφέρουμε την ενέργεια της AEG όπως αυτή περιγράφτηκε στο κείμενο που στάλθηκε στον τύπο, καθώς και μια άλλη ενέργεια πούγινε στις αρχές του 76 δηλ. περίπου ενάμισο χρόνο πριν, κι όπου έγιναν βασικά τα ίδια λάθη και που θα εξετάσουμε πρώτα.
Σ' αυτή την ενέργεια, μια ομάδα από 7 συντρόφους πήγε να βάλει μια βόμβα. 1η στιγμή που δυο απ αυτούς έβαζαν τη βόμβα κι οι υπόλοιποι κρατούσαν τσίλιες, σε διάφορα σημεία και σε αρκετή απόσταση μεταξύ τους, βγήκε απ' το κτίριο ένας φύλακας-μπατσος οπλισμένος και βρέθηκε σχεδόν δίπλα στους δύο. Αυτοί δεν αντελήφθησαν, ούτε όμως κι αυτός τους είδε. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση και τον κίνδυνο να γίνουν αντιληπτοί, οι τσι-λιαδόροι πήραν διάφορες πρωτοβουλίες πούταν βέβαια ασυντόνιστες αναμεταξύ τους, αφού δεν είχαν προγραμματιστεί. Έτσι άλλος προσπαθούσε να κινήσει τη προσοχή του μπάτσου για να μη δει τους δυο συντρόφους που βάζανε τη βόμβα, άλλοι μείνανε στη θέση τους περιμένοντας, άλλος πάλι έφυγε. Τελικά, κι αφού ο φύλακας-μπάτσος πλησίασε κάπως προς τον ένα τσιλιαδόρο, μπόρεσαν οι δύο ν' απομακρυνθούν κι όταν τους πήρε χαμπάρι ήταν πολύ αργά, τάχασε και δεν αντέδρασε καθόλου. Η ομάδα βέβαια ήταν οπλισμένη, αλλά αν ο μπάτσος αντιδρούσε διαφορετικά, όπως π.χ. στην AEG, και τραβούσε αμέσως πιστόλι, θα μπορούσε να υπάρχει χτύπημα. Και γι' αυτό το λόγο, αυτή η ενέργεια θάπρεπε να συζητηθεί διεξοδικά, να επισημανθούν τα λάθη για να μη ξαναπα-ρουσιαστεί τέτοια περίπτωση.
Αν είχε γίνει αυτή η συζήτηση και κριτική, θάχαν επισημανθεί εύκολα τα δύο βασικά λάθη: 1) Δεν είχε γίνει αρκετή προετοιμασία, απ' τη σκοπιά της συλλογής πληροφοριών για το αν και πώς φυλάγεται ο στόχος. Έτσι η επιχείρηση οργανώθηκε σαν να μην υπήρχε φύλακας ενώ υπήρχε. Κι αυτό έγινε, γιατί αυτός άλλοτε έμπαινε και καθόταν μέσα στο κτίριο, άλλοτε έβγαινε κι άλλοτε έκανε βόλτες λίγο πιο πέρα. Έτσι οι σύντροφοι που πήγαν 2-3 βράδυα πριν απ' την επιχείρηση, έριξαν μια πρόχειρη ματιά, δεν τον είδαν κι έβγαλαν λάθος συμπέρασμα. Εσφαλμένη λοιπόν πληροφόρηση που βασίζονταν σε πρόχειρη, επιπόλαιη κι ανεπαρκή χρονικά μελέτη του στόχου. 2) Τη στιγμή που γίνεται μια δουλειά, αν εμφανιστεί ένας μπάτσος έστω τυχαία, πράγμα που δε μπορεί ν' αποκλιστεί, δε μπορείς να κάνεις τον άσχετο. Γι' αυτό πρέπει να υπάρχει απ' τα πριν, μελετημένο, ένα πλάνο αντιμετώπισης του. Αν υπήρχε ένα τέτοιο πλάνο, 7 άτομα οπλισμένα, θα δρούσαν συντονισμένα και θα μπορούσαν εύκολα να τον εξουδετερώσουν, να τον αφοπλίσουν, χωρίς καν να χρειάζεται να τον πυροβολήσουν. Η απουσία ενός τέτοιου πλάνου δημιούργησε κινδύνους για τους συντρόφους που θα μπορούσαν νάχαν συνέπειες.
Απ' τα πάρα πάνω μπορούσαν να βγουν εύκολα τα εξής δυο διδάγματα: 1) Η συλλογή πληροφοριών πρέπει να καλύπτει ένα διάστημα αρκετά μακρύ με τη διπλή έννοια, α) Αν η ενέργεια π.χ. πρόκειται να γίνει στις 12 πρέπει να καλύπτει τουλάχιστον το διάστημα 11 μέχρι 2 κι όχι 12 μέχρι 12.30. β) Το μίνιμουμ μελέτης ενός στόχου είναι 2 βδομάδες. Γιατί πρέπει να μαζευτούν πληροφορίες για όλες τις μέρες, αφού μπορεί να υπάρχουν μετρά, μια φορά τη βδομάδα και θα πρέπει αυτές οι πληροφορίες να επιβεβαιωθούν με μια δεύτερη βδομάδα ότι δεν ήταν τυχαίες. Κι ακόμη αυτές οι πληροφορίες πρέπει νάναι φρέσκιες κι όχι νάχουν μαζευτεί πριν από 2 μήνες γιατί μπορεί να μην ισχύουν πια.
2) Το να μην υπάρχει πλάνο αντιμετώπισης μπάτσου σημαίνει ότι η ασφάλεια των συντρόφων την ώρα που γίνεται η ενέργεια, εξαρτάται απ' το τυχαίο γεγονός που είναι η εμφάνιση μπάτσου εκείνη τη στιγμή. Και κανένας σοβαρός αγωνιστής δε μπορεί να δεχτεί ν' αγωνιστεί με τέτοιες προϋποθέσεις -ακόμη κι αν πάρει μέρος σε 1 ή 2 ενέργειες μέχρι να το συνειδητοποιήσει- αφού αυτή η εμφάνιση μπάτσου δε μπορεί παρά να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του (όπως φάνηκε στο παράδειγμα) ή να σημαίνει σύλληψη που ισοδυναμεί με τουλάχιστο 10 χρόνια φυλακή. Γι' αυτό το λόγο είναι απαραίτητο αυτό το πλάνο, που δε πρέπει να μπερδεύεται με το κύριο πλάνο της ενέργειας που εφαρμόζεται, αν όλα πάνε καλά και δεν εμφανιστεί μπάτσος. Δε πρέπει επίσης ν' αντιμετωπίζεται στο στυλ: πάρε ένα πιστόλι κι αν κάτι δε πάει καλά, βλέπουμε. Γιατί τότε, όπως και στο πάρα πάνω παράδειγμα, δεν θα γίνει τίποτε, εφόσον κανείς δε ξέρει τι πρωτοβουλία να πάρει, πότε, ποια κλπ. Αντίθετα πρέπει νάχουν προβλεφτεί οι κινήσεις του κάθε συντρόφου, ώστε ο καθένας να ξέρει τι έχει να κάνει, να λειτουργήσουν συντονισμένα και γρήγορα. Κι έτσι αντιμετωπίζεται και η περίπτωση ψυχολογικού εμποδίου σε κάποιο σύντροφο. Γιατί τότε κι εφόσον όλοι ξέρουν τις κινήσεις τους, μπορεί κάποιος να πάρει πρωτοβουλία και ν' αναπληρώσει το σύντροφο που βρίσκεται σε δυσκολία. Ενώ αλλιώς, ένα τέτοιο ψυχολογικό πρόβλημα επηρεάζει αρνητικά όλη την ομάδα, αφού κανένας δε ξέρει τι δε πάει καλά, με αποτέλεσμα να γίνονται σπασμωδικές κινήσεις και σκορποχώρι όπως πάρα πάνω.
Οι 2 πάρα πάνω προϋποθέσεις είναι οι μίνιμουμ, για να μπορέσει να γίνει μια ενέργεια με στοιχειώδη σοβαρότητα και λογικά ρίσκα. Αν δεν υπάρχουν οι ενέργειες βέβαια μπορεί να πετύχουν, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υπάρχει χτύπημα και γι' αυτό το να στέλνονται νέοι σύντροφοι να-βάζουν βόμβες σε στυλ άρπα-κόλλας, ισοδυναμεί με ανευθυνότητα και τυχωδιοκτισμό.
Είναι βέβαια φανερό ότι αν οι ενέργειες αντιμετωπιστούν μ' αυτές τις 2 προϋποθέσεις, παύουν νάναι τόσο εύκολες όσο παρουσιάζονται. Γιατί η δεύτερη προϋπόθεση απαιτεί με τη σειρά της να υπάρχει τουλάχιστον ένα απαλλοτριωμένο μεταφορικό μέσο, να είναι οι σύντροφοι οπλισμένοι κλπ. Αυτές όμως είναι οι μίνιμουμ επιχειρησιακές δυσκολίες που αν δεν έχουν υπερνικηθεί δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Δυστυχώς όμως αυτή η συζήτηση δεν έγινε, τα διδάγματα δε βγήκαν, τα ίδια λάθη επαναλήφθηκαν κι οδήγησαν ένα χρόνο μετά στις τραγικές συνέπειες της ενέργειας της AEG.
Σ' αυτή την ενέργεια, όπως αυτή περιγράφτηκε στο κείμενο, μπορούμε να επισημάνουμε πάλι τα εξής βασικά λάθη: συλλογή πληροφοριών -απ' ότι λέγονταν στο κείμενο- έγινε περίπου επί 3 μέρες πριν απ' την ενέργεια. Το χρονικό αυτό διάστημα, όπως είπαμε πιο πάνω, ήταν τελείως ανεπαρκές. Αν είχε γίνει επί 2 βδομάδες ή έστω 10 μέρες, αλλά καλύπτοντας περισσότερες ώρες τη νύχτα, ίσως και υπογραμμίζουμε το ίσως, να είχαν επισημανθεί οι αστυνομικές περιπολίες. Γιατί αυτές μπορεί να γίνονταν μια φορά τη βδομάδα ή σε διαφορετικές ώρες τη νύχτα, οπότε αν επισημαίνονταν, θα αντιμετωπίζονταν αλλιώς η ενέργεια ή δε θα γίνονταν. Μπορεί όμως πράγματι νάταν τελείως τυχαία παρ' ότι σ' αυτό το χώρο, οι μπάτσοι έχουν πολλούς λόγους να κάνουν περιπολίες και συνεπώς υπήρχαν και πολλές πιθανότητες να εντοπιστούν. Η ανεπαρκής συλλογή πληροφοριών και προετοιμασία ήταν λοιπόν κι εδώ το πρώτο λάθος.
Το δεύτερο ήταν η ίδια η ενέργεια που φαίνεται ότι δεν είχε συζητηθεί αρκετά. Έτσι μπήκαν 3 μέσα στο στόχο κι αφέθηκε μόνος του ο σύντροφος Κασίμης, χωρίς παράλληλα να υπάρχουν τσιλιαδόροι στις 2 γωνιές του δρόμου. Αποτέλεσμα της απουσίας τσιλιαδόρων και του ότι ήταν μόνος του, υπήρξε ο αιφνιδιασμός τους απ' τους μπάτσους. Αν αυτοί υπήρχαν θα μπορούσαν μ' ένα σινιάλο να επιτρέψουν στο σύντροφο Κασίμη και τους άλλους να κρυφτούν και ή να τους αφήσουν να περάσουν η να τους εξουδετερώσουν βάσει ενός πλάνου. Δεύτερο λάθος λοιπόν: ανεπαρκής συζήτηση κι οργάνωση του πλάνου.
Τρίτο και σοβαρότερο: δεν υπήρχε πλάνο αντιμετώπισης μπάτσων όπως και στη προηγούμενη. Αν υπήρχε, θα γίνονταν το αντίθετο δηλ. θάχαμε, στη χειρότερη περίπτωση, κι αν δε γίνονταν διαφορετικά, τους 2 μπάτσους στο τόπο κι οι σύντροφοι θάφευγαν. Κι αυτό γιατί ήταν 4 ενώ αυτοί 2, ήταν οπλισμένοι κι επιπλέον είχαν με το μέρος τους τον αιφνιδιασμό πούχει καθοριστική σημασία σε τέτοιες περιπτώσεις, είχαν δηλ. τακτική υπεροχή. Αυτή η υπεροχή υπήρχε ακόμη κι όταν ο σύντροφος Κασίμης είχε πιαστεί απ' τους 2 μπάτσους παρ' ότι υπήρχε το μειονέκτημα ότι βρίσκονταν ανάμεσα τους, γιατί αυτοί δεν ήξεραν ότι υπήρχαν άλλοι 3 οπλισμένοι. Η απουσία όμως ενός πλάνου οδήγησε στο αντίθετο αποτέλεσμα δηλ. να σκοτωθεί ένας σύντροφος και να τη γλυτώσουν οι μπάτσοι.
Βέβαια δεν ισχυριζόμαστε ότι με το πλάνο δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν χτυπήματα. Κι αυτό γιατί μπορεί να συμβούν καταστάσεις τελείως απίθανες κι απρόβλεπτες. Στη προκειμένη όμως περίπτωση συνέβη ακριβώς αυτό πούναι το πιο πιθανό και που οφείλει και μπορεί ν' αντιμετωπίζει ένα πλάνο δηλ. η τυχαία εμφάνιση 2 πεζών μπάτσων.
Απ' τα πάρα πάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι παράλληλα με την υποτίμηση των πολιτικών δυσκολιών υπάρχει μια υποτίμηση των επιχειρησιακών κι ακόμα της αναγκαιότητας της καθαρά οργανωτικής δουλειάς, όπως θα δείξουμε πιο κάτω. Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι να στέλνονται σύντροφοι σε ενέργειες που δεν έχουν προετοιμαστεί σωστά και συζητηθεί αρκετά. Και οδηγεί σε τραγικές καταστάσεις, αφού σύντροφοι, που το λέει η καρδιά τους, γεμάτοι ενθουσιώδη και μαχητική διάθεση γι' αγώνα, πούναι έτοιμοι και πρόθυμοι να δώσουν μάχη με τους μπάτσους, χάνουν τη ζωή τους, χωρίς να μπορέσουν να δώσουν αυτή τη μάχη που θα τους έσωνε, ενώ είναι οπλισμένοι και αποφασισμένοι να τη δώσουν. Αυτή η αντίληψη δυστυχώς είναι η αιτία που ο σύντροφος Κασίμης έχασε τη ζωή του.
Αυτή η αντίληψη οδήγησε τους 4 συντρόφους στην απόφαση να γίνει η ενέργεια της AEG. Και κατά τη γνώμη μας, ακόμη κι αν η ενέργεια αποφασίστηκε μόνο απ' αυτούς τους 4, δεν θα κατέληγαν ποτέ σε μια τέτοια απόφαση, αν προηγούμενα δεν είχε ριχτεί από άλλους σα γραμμή αυτή η αντίληψη και καλλιεργηθεί με αλλεπάλληλες συζητήσεις, κείμενα, ακόμη και με την ίδια την πρακτική όπως τόδειξε η πρώτη ενέργεια που εξετάσαμε.
Δυστυχώς αυτή η αντίληψη που πληρώθηκε τόσο ακριβά, φαίνεται ότι συνεχίζεται να διαδίδεται από ορισμένους. Αυτό δείχνουν οι ενέργειες που γίνονται επειδή είναι πρακτικά εύκολες. Γιατί αυτές οι ενέργειες, όπως είπαμε είναι εύκολες επειδή αντιμετωπίζονται με τη πάρα πάνω αντίληψη, δηλ. πάμε 2-3 με άδεια χέρια, αφήνουμε τις εμπρηστικές και φεύγουμε. Χωρίς να εκπληρώνονται οι προϋποθέσεις που βάλαμε πιο πάνω, αλλά με συνέχιση της ανευθυνότητας και του τυχωδιοκτισμού. Γιατί αν αντιμετωπιστούν με τις 2 παρά πάνω προϋποθέσεις τότε παύουν νάναι εύκολες και γίνονται αρκετά δύσκολες. Απόδειξη ότι συνεχίζεται, είναι τα καψίματα των αμερικάνικων αυτοκινήτων την ημέρα της εκλογής του Ράλλη σαν αρχηγού της Ν.Δ. Όποιος ρίξει μια ματιά στους δρόμους όπου ήταν τα αυτοκίνητα, θα διαπιστώσει ότι αυτοί βρίσκονταν σε τουλάχιστον 3-4 γειτονιές. Κι επειδή για λόγους ασφάλειας η δουλειά πρέπει να γίνει την ίδια ώρα, συμπεραίνουμε ότι έδρασαν 3-4 πυρήνες ταυτόχρονα. Κι ήταν αδύνατο να υπήρχαν τέτοια πλάνα για 4 πυρήνες γιατί αυτό θα σήμαινε π.χ. τουλάχιστον 4 απαλλοτριωμένα αυτοκίνητα συν μια σειρά από άλλες δυσκολίες που θάκαναν την ενεργεία δυσανάλογα βαριά και δύσκολη για το πολιτικό κέρδος που θάβγαινε. Αυτό που πιθανώς έγινε, είναι ότι ένας ίσως πυρήνας είχε ένα τέτοιο πλάνο και για τους άλλους δεν υπήρχε τίποτε. Πράγμα που σημαίνει ότι η αντίληψη εξ αιτίας της οποίας ο σύντροφος Κασίμης έχασε τη ζωή του εξακολουθεί να διαδίδεται και να εφαρμόζεται. Ίσως μερικοί να πουν. Εμείς δε μπορούμε ν' ασχοληθούμε μ' αυτά, ν' αφιερώσουμε τόσο χρόνο και αυτό σημαίνει μιλιταρισμό. Πρώτο, αν σήμερα υπάρχει ένας μιλιταρισμός αυτός είναι, όπως είπαμε, η υποτίμηση των πολιτικών δυσκολιών μιας ενέργειας, η υπερτίμηση της σημασίας της βίας σαν τέτοιας δηλ. η αντίληψη που θεωρεί όλες τις ενέργειες αυτονόητα θετικές επειδή χρησιμοποιήθηκε βία. Αυτός ο μιλιταρισμός υπάρχει σήμερα και κυριαρχεί στις περισσότερες οργανώσεις λαϊκής βίας. Δεύτερο. Αν εννοούν ότι με το να ασχοληθούμε σοβαρά, σημαίνει ότι κάνουμε μόνο αυτό και δε μένει καιρός για άλλη δραστηριότητα, αυτό είναι πολύ φτηνή δικαιολογία γιατί όπως ξέρουν όλοι οι ενέργειες είναι σχετικά λίγες και όταν λέμε 2 βδομάδες προετοιμασία αυτό σημαίνει κάθε άλλο παρά 24ωρη καθημερινή απασχόληση ακόμη και σ' αυτές τις εβδομάδες. Και όλοι ξέρουν ότι σήμερα συμβαίνει το αντίθετο ότι δηλ. υπάρχει πάρα πολύς ελεύθερος χρόνος για όλες τις άλλες δραστηριότητες σε σχέση με τη καθαρά επιχειρησιακή κι οργανωτική δραστηριότητα. Τρίτο, ή σήμερα πολιτικά είναι αναγκαία η λαϊκή βία για το λαϊκό κίνημα, οπότε και θα πρέπει ν' αναλάβουμε σοβαρά να λύσουμε όλες τις δυσκολίες πολιτικο-ιδεο-λογικές, οργανωτικές, επιχειρησιακές, υλικές που μπαίνουν, ή δεν είναι αναγκαία οπότε και θα πρέπει να την εγκαταλείψουμε το γρηγορώτερο. Ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν. Αν υπάρχει κάτι που δε σηκώνει παιχνίδια κι επιπολαιότητες αυτό είναι η λαϊκή βία. Γιατί αυτά τα παιχνίδια, όσο χαριτωμένα κι αν είναι για μερικούς πληρώνονται πολύ ακριβά: νέοι σύντροφοι πουναι άγνωστοι στους μπάτσους "καίγονται" πριν προφτάσουν να κάνουν οτιδήποτε, άλλοι συλλαμβάνονται και ξυλοφορτώνονται, άλλοι βασανίζονται, άλλοι καταδικάζονται σε πολύχρονες φυλακίσεις για το τίποτε κι άλλοι τέλος χάνουν τη ζωή τους.
ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.
’μεση συνέπεια της υποτίμησης των πολιτικών κι επιχειρησιακών δυσκολιών είναι και η υποτίμηση της αναγκαιότητας για καθαρά οργανωτική δουλειά. Αφού όλες οι ενέργειες είναι σωστές πολιτικά κι αφού είναι εύκολες δεν χρειάζεται να δουλέψουμε οργανωτικά. Δε χρειάζεται να φτιάξουμε μια στοιχειώδη οργανωτική υποδομή με κάποια στεγανότητα. Δε χρειάζεται να δουλέψουμε για να βρούμε τον οπλισμό πουναι απαραίτητος, όπως είδαμε, για να γίνουν ενέργειες, να μάθουμε ν' απαλλοτριώνουμε τα μεταφορικά μεσα, να εφαρμόσουμε τα μέτρα ασφαλείας με κάποια σοβαρότητα κλπ. Το μόνο που χρειάζεται είναι ο πυρήνας.
Έτσι κυριαρχεί η φράση: είσαι υπέρ της βίας; φτιάξε ένα πυρήνα και κάνε ενέργειες. Είναι εύκολες, το μόνο που χρειάζεται είναι εκρηκτικό, αν υπάρχει, ή λίγη βενζίνη για εκρηκτική. Μ' αυτό τον τρόπο ορισμένοι παλιότεροι που έχουν συνείδηση των πάρα πάνω δυσκολιών, τις υποβαθμίζουν συστηματικά για να μπορούν απ' τη μια να στέλνουν τους νεότερους σε ενέργειες πούναι απροετοίμαστες, πράγμα πούναι ανευθυνότητα και τυχοδιωκτισμός, απ' την άλλη για να μην δουλέψουν οι ίδιοι σοβαρά μαζί με τους νέους, για να υπερνικηθούν οι δυσκολίες. Αυτό που τους απασχολεί δεν είναι πώς θα οργανωθούμε για να μπορέσουμε να κάνουμε σωστές πολιτικά και σοβαρά προετοιμασμένες ενέργειες, αλλά πώς θα φτιαχθούν νέοι τέτοιοι πυρήνες, που ο καθένας θα στέλνεται σε ενέργειες, ενώ δεν είναι σε θέση να τις κάνει. Ο αρχικός πυρήνας λοιπόν αντιμετωπίζεται όχι σαν ένα απλό πρώτο βήμα, που άμα δε συνεχιστεί από μια σειρά άλλα βήματα είναι τελείως ανεπαρκής για να φτάσει σε ενέργειες Λαϊκής βίας, αλλά σαν το Λ και Ω σαν την πεμπτουσία της επαναστατικής οργάνωσης και δραστηριότητας. Φτάνουμε λοιπόν όχι μόνο στην οργανωτική παντοδυναμία του πυρήνα αλλά και στη στασιμότητα και στο σαμποτάρισμα κάθε προσπάθειας ενοποίησης των πυρήνων.
Αυτό όμως γίνεται και για έναν άλλο βαθύτερο λόγο. Ο χωρίς αρχές ιδεολογικός αυθορμητισμός εκδηλώνεται στο οργανωτικό επίπεδο ως εξής: θεωρώντας το σταλινισμό σαν το προϊόν ενός ορισμένου οργανωτικού σχήματος, άποψη πούναι τουλάχιστον αφελής κι επιφανειακή, αρνείται την αναγκαιότητα της οργάνωσης και αντιμετωπίζει τον πυρήνα ή τους αποκεντρωμένους πυρήνες σαν το ιδεώδες οργανωτικό σχήμα που μας προφυλάγει απ' το σταλινισμό. Το πρόβλημα όμως κι οι αιτίες του σταλινισμού είναι πολύ πιο βαθιές και πολύπλοκες. Αν π.χ. παραβιάζεται η αρχή της αυτονομίας του μαζικού κινήματος ή της σωστής επίλυσης, με δημοκρατική ουσιαστική συζήτηση, κι όχι με κομπίνες, αυθαιρεσίες, εκβιασμούς, μανιπουλάτσιες, των πολιτικών διαφορών ανάμεσα στο λαό –είτε μέσα στην οργάνωση ή τον πυρήνα, είτε ανάμεσα σε οργανώσεις, είτε ανάμεσα σε οργάνωση ή πυρήνα και το μαζικό κίνημα π.χ. ενός χώρου -, τότε μπορεί νάχουμε σταλινικές τάσεις ακόμη κι αν υπάρχει ένας μόνο πυρήνας ή αποκεντρωμένοι πυρήνες.
Η ενέργεια της AEG δείχνει ότι αυτές οι σταλινικές τάσεις μπορεί να υπάρχουν ακόμη κι αν υπάρχει ένας μόνο πυρήνας. Στη προκειμένη περίπτωση η παραβίαση της αρχής της αυτονομίας του μαζικού κινήματος, ισοδυναμεί με το κλασσικό σταλινικό καπέλωμα. Γιατί η ενέργεια έγινε αυθαίρετα, ετσιθελικά, αυταρχικά ρίχνοντας στη πράξη τις πολιτικές ευθύνες πάνω στην εργατική ομάδα του χώρου κι υποχρεώνοντας την έμπραχτα να υποστεί τις συνέπειες. Και τι αξία έχει να γράφουμε σε κείμενα ότι εμείς δε λέμε ότι είμαστε το λαϊκό κίνημα, αλλά απλώς "ένα μέρος του" αφού η πρακτική μας το διαψεύδει και λειτουργούμε σα νάμαστε εμείς μόνο το λαϊκό κίνημα και σαν να μην υπήρχε η συγκεκριμμένη εργατική ομάδα και μαζικό κίνημα στο χώρο. Κι ίσως για μερικούς να μην έχει τόση σημασία επειδή η οργάνωση είναι μικρή, η επανάλειψη όμως τέτοιου τύπου ενεργειών ισοδυναμεί με τη γνωστή σ' όλους μας πρακτική του κόμματος, όπου κανένας μαζικός αγώνας δε λογαριάζεται κι ούτε υπολογίζεται μπροστά του.
Δεύτερη σταλινική τάση είναι η καταπάτηση της αρχής που λέει ότι για τα πολιτικά ζητήματα, τις διαφωνίες σ' αυτά, τις αποχρώσεις απόψεων, δεν υπάρχει θέμα συνωμοτικότητας. Γι' αυτά τα ζητήματα πρέπει να υπάρχει η πιο πλατιά και πιο διεξοδική συζήτηση, κυκλοφορία απόψεων με πλήρη, αυστηρό, σχολαστικό σεβασμό τους. Ακόμη κι αν ορισμένα τέτοια ζητήματα άπτονται θεμάτων ασφάλειας, υπάρχουν τρόποι να γίνεται συζήτηση επί της ουσίας χωρίς να κινδυνεύει η ασφάλεια. Απ' τη στιγμή όμως που γίνεται από ορισμένους το αντίθετο, δηλ. γίνει εκμετάλλευση της στεγανότητας για να περάσει η άποψη τους - εφόσον είναι φυσικό ακόμη και σ' ένα πυρήνα να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις - δηλ. οι απόψεις αυτές υπερισχύουν όχι σαν αποτέλεσμα αυτής της ουσιαστικής συζήτησης αλλά διαφόρων αποσιωπήσεων, παραπλανήσεων, διαστρεβλώσεων, στεγανοποίησης πολιτικών απόψεων των συντρόφων, αυτό ισοδυναμεί με το κλασσικό σταλινικό μανιπουλάρισμα των μελών. Αυτή τη κατάσταση την ευνοεί η συνωμοτι-κότητα, η στεγανότητα, αλλά δεν είναι η αιτία της. Αιτία είναι η καταπάτηση της πάρα πάνω αρχής.
Κι αν τα πάρα πάνω συμβούν μερικές φορές, τότε είναι πολύ πιθανό οι διαστρεβλώσεις, παραπλανήσεις κλπ. να επαναληφτούν απ' τους ίδιους, ακριβώς για να μη φανούν και να οδηγηθούμε και σε επιδείνωση της κατάστασης και σε ουσιαστικό πολιτικό κομφούζιο (αφού κανείς δεν ξέρει τους πραγματικούς πολιτικούς λόγους για τους οποίους διαλέγεται ένας στόχος κι όχι ένας άλλος) αλλά και στη δημιουργία -λόγω και των μη πολιτικών δεσμών που υπάρχουν- κρυφού κέντρου που στην ουσία αποφασίζει και διευθύνει πίσω απ' το μανδύα των αποκεντρωμένων πυρήνων. Έχουμε δηλ. ένα κρυφό συγκεντρωτισμό πούναι βέβαια τρισχειρό-τερος απ' το γνωστό παραμορφωμένο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, το κλασσικό σταλινικό οργανωτικό σχήμα. Αφού το κέντρο, όντας κρυφό, είναι τελείως ανεξέλεγκτο.
Έτσι εξηγείται η έλλειψη στοιχειώδους σεμνότητας πούναι αναγκαία στους λαϊκούς αγωνιστές για να διορθώνουν τα λάθη τους, αφού κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Κι έχουμε το φαινόμενο σειράς σοβαρών λαθών, πολιτικών, οργανωτικών, επιχειρησιακών, να επαναλαμβάνονται συνέχεια χωρίς να γίνεται ποτέ αυτοκριτική. Αυτή αντιμετωπίζεται όχι σαν αναγκαία για να επισημάνουμε τα λάθη και να τα διορθώνουμε, για να βγάλουμε διδάγματα, αλλά σα μείωση ορισμένων συντρόφων και γι' αυτό εμποδίζεται συστηματικά.
Αυτή η κατάσταση οδηγεί με τη σειρά της όχι μόνο στη στασιμότητα αλλά και στο σαμποτάρισμα κάθε προσπάθειας ανάπτυξης και κάθε ενωτικής προσπάθειας με άλλες οργανώσεις. Γιατί τότε θάναι πολύ πιο δύσκολο για το κρυφό κέντρο, να μανιπουλά-ρει τους συντρόφους και να ελέγχει την κατάσταση. Αυτό όμως καλύπτεται απ' τη μια με την καλλιέργεια της νοοτροπίας της οργάνωσης παρεούλας που βασιλεύει κι απ' την άλλη με την εφεύρεση διάφορων "ιδεολογικών διαφορών" -κατά τα γνωστά πρότυπα των νόμιμων αριστεριστών, που οι ίδιοι άλλωστε είναι οι πρώτοι που χλευάζουν, διαφορών που ακόμη κι αν υπάρχουν, στη σημερινή φάση, δε μπορεί παρά νάναι προφάσεις- τη διαστρέβλωση ή αποσιώπηση των απόψεων, τη καλλιέργεια μύθων. Ορισμένοι μάλιστα φτάνουν μέχρι του σημείου να μη διστάζουν να σαμποτάρουν ενέργειες σωστές και σημαντικές για να κρατηθεί αυτή η κατάσταση.
Κι εδώ βέβαια το έσχατο σωσίβιο είναι η "θεωρία της αυτονομίας": αυτόνομος πυρήνας είμαστε, λένε, το να αναπτυχτούμε σημαίνει οργανωτισμό κι έτσι καλύπτουν το χειρότερο από όλους τους οργανωτικισμούς που μπορεί να υπάρξει, που είναι όχι μόνο να διατηρείται μια οργάνωση ενώ δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο έγινε, αλλά ακόμη να επιλέγει ενέργειες για να δικαιολογήσει την ύπαρξη της, να διαφημιστεί, αφού δεν είναι σε θέση να κάνει τις σωστές πολιτικά ενέργειες που βάζει το λαϊκό κίνημα και συνάμα σοβαρά προετοιμασμένες επιχειρησιακά. Αντί δηλ. να ξεκινάμε απ' τους πολιτικούς στόχους και να φτιάχνουμε την αντίστοιχη οργάνωση για να τους πετύχουμε -κι αν δεν είμαστε σε θέση πολιτικο-ιδεολογικά, οργανωτικά, επιχειρησιακά να δουλέψουμε για να φτάσουμε σ' αυτή τη θέση- γίνεται το αντίθετο: φτιάχνουμε την οργάνωση και ψάχνουμε ενέργειες "εύκολες" που να μπορούμε να κάνουμε, με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνονται οι πολιτικοί στόχοι, να γίνονται ανεύθυνα και τυχοδιωκτικά, τελικά να γίνονται μόνο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη της οργάνωσης, για να τη διαφημίζουμε. Και αυτό είναι χειρότερος από όλους τους οργανωτικισμούς, αφού τα οργανωτικά κριτήρια καθορίζουν τους πολιτικούς στόχους και όχι το αντίθετο και καταλήγει στην οργάνωση για την οργάνωση1.
___________________________1. Τα πάρα πάνω ισχύουν ακόμη περισσότερο γι' αυτούς που νομίζουν ότι αλλάζουν την ουσία με το να βαφτίζονται πυρήνας ή πυρήνες ή ομάδα.
___________________________
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το εξής: απ' το '74 έχει γίνει μια αναμφισβήτητη πρόοδος, έχουν γίνει μια σειρά από ενέργειες, υπάρχουν μερικές οργανώσεις λαϊκής βίας που όμως έχουν ορισμένες αδυναμίες, πολιτικο-ιδεολογικές, οργανωτικές, επιχειρησιακές. ’λλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Με αποτέλεσμα και ενώ υπάρχουν δυνάμεις, να μη μπορούν να γίνουν με τις απαραίτητες οργανωτικές κι επιχειρησιακές προϋποθέσεις, οι σωστές πολιτικά ενέργειες που βάζει το λαϊκό κίνημα και η ιδιαίτερα οξυμμένη κοινωνική κατάσταση όπως το κτύπημα των ΜΑΤ μετά το μακελειό της 16 Νοέμβρη. Αυτό γίνεται γιατί η κάθε μια απ' αυτές τις οργανώσεις, από μόνη της δε μπορεί να τις κάνει ενώ ακόμη και μόνο 2 αν ένωναν τις δυνάμεις τους, θα μπορούσαν. Συνεπώς πρέπει ή να αναπτυχθεί η κάθε μία ή ορισμένες να ενώσουν τις δυνάμεις τους, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Γι' αυτό θα πρέπει να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια ν' αντιμετωπίσουν τα προβλήματα απ' το πρίσμα των αναγκών του λαϊκού κινήματος κι όχι των στενών οργανικίστικων προτεραιοτήτων, να παραμεριστεί το πνεύμα της παρεούλας, οι σεκταριστικές "ιδεολογικές" προφάσεις με τις οποίες σαμποτάρονται οι ενωτικές διαδικασίες, για να μπορέσει να γίνει ένα βήμα προς τα μπροστά, να γίνει ένα ποιοτικό άλμα και να μετατραπεί σήμερα αυτή η ποσότητα των οργανώσεων λαϊκής βίας σε ποσότητα λιγότερων αλλά ισχυρότερων, σ' ένα μίνιμουμ σοβαρών οργανώσεων που θάναι σε θέση ν' αναλάβουν με συνέπεια τα πάρα πάνω ζητήματα και καθήκοντα. Αυτό είναι όχι μόνο αναγκαίο για το χώρο της επαναστατικής αριστεράς, αλλά και επείγον και επιβάλλεται πέρα απ' τη κοινωνική κι απ' την ίδια τη πολιτική κατάσταση. Η παρουσία και η δράση μιας τουλάχιστον τέτοιας οργάνωσης με τη σειρά της θα δημιουργήσει νέα ώθηση για νέες πραγματικά αυτόνομες δυνάμεις στη βάση, είτε στο νόμιμο μαζικό αγώνα είτε στις απλές βίαιες μορφές του άμεσου μαζικού κινήματος. Όσοι δε το κάνουν ή δεν αναπτυχθούν, θάναι σα να μην υπάρχουν, γιατί η δράση τους θα καταντήσει να βρίσκεται πιο κάτω πολιτικά απ' τις μορφές βίας του αυθόρμητου μαζικού κινήματος. Αν τέλος δε θέλουν ή δε μπορούν, σωστότερο θάταν να δουλέψουν μαζεύοντας υλικά, φτιάχνοντας οργανωτική υποδομή, παρά να γίνονται λαθεμένες, αρνητικές ενέργειες που ζημιώνουν τη λαϊκή βία. Απ' αυτή τη σκοπιά, πολύ σωστή ενέργεια ήταν -αν βέβαια έγινε από οργάνωση λαϊκής βίας- η πρόσφατη απαλλοτρίωση αριθμού καραμπινών. Τέλος στην πάρα πάνω ανάγκη συνηγορεί κι ένας επιπλέον σοβαρός λόγος: η ενδεχόμενη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και η κρίσιμη περίοδος που θ' ακολουθήσει, για την οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω.
ΟΙ ΣΩΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΛΑΪΚΗΣ ΒΙΑΣ.
Είπαμε πιο πάνω ότι η λαϊκή βία είναι αναγκαία για να μπορέσει το λαϊκό κίνημα ν' αντιμετωπίσει τη βία του καθεστώτος σήμερα και στη μελλοντική φάση της επαναστατικής ανατροπής του. Αυτή σήμερα χρησιμοποιείται σε δυο επίπεδα. Απ τη μια στις ίδιες τις άμεσες λαϊκές κινητοποιήσεις όπου χρησιμοποιούνται αυθόρμητα απ' το λαό ορισμένες μορφές βίας κι απ' την άλλη στις οργανωμένες μορφές πούναι οι ενέργειες ένοπλης προπαγάνδας των οργανώσεων λαϊκής βίας.
Οι ιδιαίτερα οξυμένες ταξικές αντιθέσεις, η εκρηκτική κοινωνική κατάσταση εκφράζεται στο επίπεδο των άμεσων λαϊκών κινητοποιήσεων με βίαιες συγκρούσεις ενάντια στις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος. Ορισμένες μάλιστα παίρνουν μεγάλες διαστάσεις, μικρών εξεγέρσεων όπως τον Ιούλη 75, Μάη 76, Νοέμβρη 80 πούχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε ότι αυτές γίνονται παρά το σαμποτάρισμά τους απ' τα επίσημα κόμματα της αριστεράς. ’λλες που ξεκινάνε από άμεσα κοινωνικά προβλήματα ακόμη και δευτερεύοντα, αλλάζουν προοδευτικά χαρακτήρα και καταλήγουν κι αυτές σε βίαιες κι αιματηρές συγκρούσεις. Σ' αυτές, παρ' ότι το άμεσο μαζικό κίνημα είναι απροετοίμαστο, χρησιμοποιούνται ορισμένες απλές μορφές βίας. Το ζήτημα λοιπόν που μπαίνει, κυρίως για τις νόμιμες οργανώσεις της άκρας αριστεράς είναι να προβλέψουν, να προετοιμάσουν και να οργανώσουν αυτές τις απλές μορφές βίας. Εφόσον τις περισσότερες φορές είναι σίγουρο ότι αυτές οι κινητοποιήσεις θα χτυπηθούν απ' τα ΜΑΤ, υποχρέωση τους είναι να μη τις αφήνουν ανυπεράσπιστες. Χρέος τους είναι να προβλέψουν ορισμένα απλά μέτρα, ορισμένους απλούς τρόπους άμυνας του, ώστε να μπορεί ν' αντισταθεί μ' επιτυχία στις επιθέσεις όπως αυτό έχει γίνει και σ' άλλες χώρες. Και σ' αυτό όμως το τομέα σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει -όπως τόδειξε η 16 Νοέμβρη- απ τις νόμιμες αριστερίστικες οργανώσεις που κι εδώ δε διαφέρουν σε τίποτε απ' τα ρεφορμιστικά κόμματα. Και δεν είναι τυχαίο ότι δε μπόρεσαν να οργανώσουν μια μαζική διαδήλωση-απάντηση στο μακελειό την επόμενη, όπου θα μάζευαν κόσμο απ' τη βάση των κομμάτων (όχι απ' αυτούς πούταν στο Πολυτεχνείο αλλά απ' τις χιλιάδες που έρχονταν απ' τις γειτονιές γι' αυτήν ακριβώς την απάντηση και που οι κομματικοί τελικά τους έστειλαν σπίτι τους). Γιατί απέναντι στα ΜΑΤ πούναι έτοιμα να σε σακατέψουν αν όχι να σε δολοφονήσουν, κανένας δε διατίθεται να βαδίσει και να συγκρουστεί ενδεχόμενα μαζί τους, με άδεια χέρια. Και η δικαιολογία ορισμένων ότι φταίει η απουσία ιδεολογικής καθαρότητας μόνον ακράτητα γέλια θα προκαλούσε αν δεν αποκάλυπτε συνάμα την τραγική γύμνια τους.
Η εξάσκηση των μορφών βίας απ' το άμεσο μαζικό κίνημα στις διάφορες κινητοποιήσεις δεν πρέπει να συγχέεται με τις ενέργειες λαϊκής βίας που γίνονται απ' τις οργανώσεις. Γιατί οι πρώτες μπορεί να καταστούν αναγκαίες -ακόμη κι αν δε κατορθώσουν νάχουν άμεσα υλικά αποτελέσματα- απ' την ίδια τη διαλεκτική ανάπτυξη ενός μαζικού αγώνα με σκοπό την υποστήριξη ενός αιτήματος απέναντι σε μια επίθεση του καθεστώτος π.χ. να μη γίνει χαβούζα ή το πετροχημικό, τα ΜΑΤ επεμβαίνουν, ο λαός συγκρούεται με τα ΜΑΤ. Έχουν λοιπόν αμυντικό χαρακτήρα. Ενώ οι άλλες γίνονται σαν επιλογές για να προπαγανδίσουν τη λαϊκή βία. Και για να επιτευχθεί αυτή η προπαγάνδιση πρέπει νάχουν ξεπεραστεί ορισμένες πολιτικές δυσκολίες. Αλλιώς πρέπει να γίνεται άλλη επιλογή αφού αυτές οι ενέργειες διαλέγονται απ' τις οργανώσεις, ανάμεσα σε μια σειρά δυνατές ενέργειες.
Οι ενέργειες λοιπόν λαϊκής βίας που γίνονται απ' τις οργανώσεις, δεν είναι όλες σωστές πολιτικά. Η υλική επιτυχία μιας ενεργείας παρ' ότι είναι απαραίτητη, δε συνεπάγεται αυτόματα και την πολιτική επιτυχία. Η χρήση βίας ενάντια σ' ένα καπιταλιστικό στόχο δε σημαίνει αυτόματα και πολιτικά αντικαπιταλιστική κι άρα επαναστατική ενέργεια για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν βρισκόμαστε σε μια φάση γενικευμένης χρήσης της λαϊκής βίας και γενικής επίθεσης απ' την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ενάντια στο καθεστώς κι όπου ενδεχόμενα το οποιοδήποτε υλικό χτύπημα του ταξικού εχθρού, τον αποδυναμώνει κι άρα βοηθάει τον αγώνα, την επανάσταση. Αντίθετα στη σημερινή φάση παρ' ότι έχουμε αύξηση των ενεργειών λαϊκής βίας, παρ' ότι αυτές επιβάλλονται απ' το ίδιο το λαϊκό κίνημα, αυτές έχουν προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Κι αυτό σημαίνει ότι μια ενέργεια είναι πολιτικά σωστή, όταν πετυχαίνει αυτό το σκοπό της δηλ. την προπαγάνδιση της αναγκαιότητας της λαϊκής βίας.
Αυτή όμως η προπαγάνδιση δεν πετυχαίνεται μέσω ενός κειμένου που βγάζουμε και το μοιράζουμε κι όπου εξηγούμε τους λόγους της ενέργειας κι αναπτύσσουμε τις απόψεις μας, παρ' ότι αυτό είναι απαραίτητο και πρέπει να γίνεται. Αυτή η προπαγάνδιση πρέπει κατ αρχή να επιτυγχάνεται απ την ποια την ενεργεία, τα αποτελέσματα της, την απήχηση της στα πλατιά λαϊκά στρώματα, απήχηση που με τη σειρά της επηρεάζει και το πιο στενό κύκλο των συνειδητοποιημένων αγωνιστών. Αν αυτή η προπαγάνδιση δεν επιτευχθεί στη πράξη, επειδή π.χ. η ενέργεια περνάει απαρατήρητη, ή επιτευχθεί το αντίθετο δηλ. η προπαγάνδιση του ότι η λαϊκή βία είναι επιζήμια, λόγω των αρνητικών επιπτώσεων της ενεργείας στους εργαζόμενους ή στο μαζικό κίνημα του χώρου, τότε ό,τι και να λέμε στα κείμενα μας για να προπαγανδίσουμε τη οία, καμμιά αξία δεν έχουν, για τον απλό λόγο ότι διαψεύδονται απ' την πράξη, απ' τα ποια τα αποτελέσματα της ενέργειας.
Η επιλογή του στόχου πρέπει νάναι τέτοια που απ' τη μια νάναι τελείως κατανοητός για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, να "μιλάει από μόνος του", ακόμη κι αν δεν περάσει ούτε μια λέξη στον τύπο απ' το κείμενο μας κι απ' την άλλη να μη μπορεί ο τύπος όχι μόνο να αγνοήσει την ενέργεια αλλά ούτε καν να την περάσει καταχωνιασμένη στα ψιλά των μέσα σελίδων οπότε σε κανένα δεν προ-παγανδίζεται η λ. βία όπως εξηγήσαμε πιο πάνω. Κι αν συμβεί το τελευταίο, γι' αυτό δε φταίει ο τύπος που κάνει τη δουλειά του, παίζει το ρόλο του που συνίσταται στο να αμβλύνει τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις και να συμβάλει αποφασιστικά στη συνοχή του κοινωνικού καθεστώτος, αλλά εμείς που δε διαλέγουμε τέτοιες ενέργειες που να μη μπορεί να τις αποκρύψει, που να υποχρεώνεται να τις προπαγανδίσει, έστω κι αν προσπαθεί να τις διαστρεβλώσει με τις διάφορες γελοίες και φανταστικές ιστορίες περί μυστικών υπηρεσιών κλπ. Ο τύπος, λόγω των δευτερευουσών αντιθέσεων της άρχουσας τάξης και του ανταγωνισμού, δεν μπορεί να κρύψει τις πάρα πάνω ενέργειες.
Πρέπει λοιπόν ο στόχος νάναι στενά δεμένος, για τις πλατιές λαϊκές μάζες κι όχι για μια ασήμαντη μειοψηφία αριστεριστών, με μια συγκεκριμμένη βία πούχει εξασκηθεί ενάντια στο λαό σε πολύ μεγάλες διαστάσεις ή με πελώρια κοινωνικά σκάνδαλα πούναι πασίγνωστα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας ενέργειας είναι οι εκτελέσεις βασανιστών. Σ' αυτή τη περίπτωση και μπροστά στη καταδίκη της ενέργειας απ' τα κόμματα, η βία που εξασκήθηκε απ' τους βασανιστές ενάντια στο λαό, τον οδηγεί στη σκέψη: ναι, αλλά αυτός είναι εγκληματίας του λαού και κανείς δε το άγγιξε. Καλά του κάνανε. Αυτό αποτελεί λαϊκή κάλυψη, έμμεση επιδοκιμασία της ενέργειας λαϊκής βίας κι άρα προπαγάνδιση στην πράξη της αναγκαιότητας της λαϊκής βίας.
Αυτές οι ενέργειες πρέπει απ τη μια να βγαίνουν απ το ίδιο το λαϊκό κίνημα κι απ' την άλλη να στρέφονται ενάντια σε βασικούς, κύριους, στρατηγικής σημασίας φορείς της αντιλαϊκής βίας. Έτσι στη πρώτη περίοδο μετά τη πτώση της χούντας, οι εκτελέσεις των βασανιστών όπως και του αρχηγού της ΣΙΑ, μπήκαν απ' τα αλλεπάλληλα συνθήματα που δέσποσαν (δώστε τη χούντα στο λαό κλπ.) που έκφραζαν το λαϊκό αίτημα της κάθαρσης, όπως και τα αντιαμερικάνικα-αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Το ίδιο σήμερα, μπαίνουν στη πρώτη γραμμή ενέργειες ενάντια στα ΜΑΤ σα κύριος φορέας της αντιλαϊκής βίας και συνάμα αυτό εκφράζεται απ' τα αλλεπάλληλα συνθήματα και τον αγώνα του λαού ενάντια στα ΜΑΤ. Τέτοιες ενέργειες, σωστές πολιτικά επιλογές, μπορούν σήμερα να γίνουν δεκάδες κι όχι μόνο ενάντια στους βασανιστές, τους πράκτορες του αμερ. ιμπεριαλισμού, τα ΜΑΤ.
Τέτοιες σωστές ενέργειες δεν είναι μόνο οι εκτελέσεις. Είναι οι ενέργειες με βόμβες ενάντια στο Σύνδεσμο βιομηχάνων, ενάντια στην Εφορία, στο εργατοδικείο, με την επιφύλαξη που κάνουμε πιο κάτω σχετικά με τις βόμβες. Ενάντια σε αμερικάνικους στόχους, σε αμερ. Τράπεζες, στα Πι-Εξ, στα αμερ. αυτοκίνητα, με την προϋπόθεση ότι δε βάζουμε 2 εμπρηστικές απ' τις οποίες σκάει η μισή κι η υπόθεση αποσιωπάται εύκολα απ' τον τύπο και ότι ελέγχουμε κι εξακριβώνουμε επανειλημμένα ότι πρόκειται πραγματικά για αμερικάνικα αυτοκίνητα (της Βάσης ή της Πρεσβείας) κι όχι απλώς για πινακίδες Ξ.Α. πούχουν όλες οι Πρεσβείες. Γιατί αν γίνει ένα λάθος και υπάρχει αυτοκίνητο μη αμερικάνικο, αυτό προβάλλεται απ' το τύπο με αποτέλεσμα να μη γίνεται κατανοητή η ενέργεια.
Βέβαια μέσα στη πορεία του αγώνα, μπορεί να χρειαστεί να γίνουν ενέργειες που δεν είναι άμεσα κατανοητές απ' τις πλατιές μάζες. Αυτό όμως μόνο εφόσον υπάρχουν πολύ ισχυροί λόγοι και δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κι ακόμη αυτές οι ενέργειες πρέπει νάναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας.
Η επιλογή του στόχου πρέπει νάναι τέτοια που να μην υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις, είτε υλικές είτε πολιτικές στους εργαζόμενους ή στο μαζικό κίνημα του χώρου όπου βρίσκεται ο στόχος, είτε σε τρίτους που δεν έχουν σχέση μ' αυτόν. Γιατί τότε αυτές οι αρνητικές επιπτώσεις, έχουν με τη σειρά τους αρνητικό γενικότερο αντίκτυπο, δημιουργούν λαϊκή δυσφορία και η ενέργεια δεν πετυχαίνει πολιτικά το στόχο της, αφού οι πάρα πάνω επιπτώσεις φαίνονται σα συνέπεια της λαϊκής βίας κι όχι της λαθεμένης επιλογής.
Οι πάρα πάνω αρνητικές επιπτώσεις είναι πολύ πιο πιθανές σε περίπτωση βόμβας,- ιδιαίτερα σε στόχους πολυσύχναστους που βρίσκονται σε κεντρικά σημεία, για τρίτους άσχετους με το στόχο αλλά και για τους εργαζόμενους και το μαζικό κίνημα του χώρου. Και γι' αυτό θα πρέπει να εξετάζονται όχι μία αλλά 10 φορές, όλες οι πιθανότητες που μπορούν να συμβούν και να σταθμίζονται όλες οι συνέπειες προς όλες τις κατευθύνσεις, μιας καταστροφής που μπορεί νάναι μεγαλύτερη απ' αυτή που προβλέψαμε (λόγω άλλων εύφλεκτων προϊόντων, ελαττωματικής κατασκευής κλπ.) ενώ λοιπόν η βόμβα πρακτικά είναι πιο εύκολη, έχει πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα πολιτικά ρίσκα και όποιος τη διαλέγει, πρέπει νάχει εξασφαλίσει απόλυτα όλα τα πάρα πάνω για να ελπίζει σε πολιτική επιτυχία της ενέργειας.
Τέλος πρέπει να λαβαίνεται σοβαρά υπόψη η πολιτική συγκυρία όταν γίνεται μια ενέργεια. Γιατί αυτή η συγκυρία μπορεί να βοηθήσει το τύπο στο να αποδοθεί η ενέργεια σ' άλλες αντιλαϊκές π.χ. φασιστικές δυνάμεις κι όχι σε λαϊκές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα καψίματα των αμερικάνικων αυτοκινήτων τη μέρα της εκλογής του Ράλλη σαν αρχηγού της Ν.Δ. Την επόμενη οι εφημερίδες με πηχιαίους τίτλους χαρακτήρισαν την ενέργεια, δυναμική απάντηση του Αβέρωφ (σ' αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι μερικά ανήκαν σε ιδιώτες με αμερικάνικες πινακίδες). Βέβαια οι εφημερίδες πάντα προσπαθούν να διαστρεβλώνουν το νόημα των ενεργειών μ' αυτό τον τρόπο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση αυτό δε θα γίνονταν αν η ενέργεια είχε αναβληθεί για λίγες μέρες, όπως το δείχνει το γεγονός ότι ακόμη κι οι λίγοι δημοσιογράφοι που στο παρελθόν δε κράτησαν τέτοια στάση, τις απέδωσαν κι αυτοί ανεπιφύλακτα στους φασίστες. Κι εδώ πάλι δε φταίει ο τύπος που κάνει τη δουλειά του αλλά εμείς που δεν λαβαίνουμε υπόψη την πολιτική συγκυρία.
Όσον αφορά ενέργειες σε σχέση μ' ένα μαζικό αγώνα σ' ένα χώρο, αυτές μπορούν να γίνουν σε 2 μόνο περιπτώσεις. 1) Αν το μαζικό κίνημα έχει χτυπηθεί βίαια απ' τις δυνάμεις καταστολής, ΜΑΤ κλπ., και χρειάζεται να δοθεί μια απάντηση και 2) αν υπάρχουν μεγάλων διαστάσεων αρνητικές υλικές επιπτώσεις για τους εργαζόμενους, απ' την άμεση βία που επικρατεί σ' ένα εργοστάσιο ή χώρο. Και στις δυο περιπτώσεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι νομιμοποιούνται να δράσουν εφόσον είναι τουλάχιστον μια σημαντική μειοψηφία που βγήκε πραγματικά και γνήσια απ' αυτό το κίνημα του χώρου κι όχι μια ξένη οργάνωση πούχει κάποιον που εργάζεται εκεί. Αλλιώς, αν χρειάζεται απαραίτητα να γίνει μια ενέργεια κι οι εργαζόμενοι δε μπορούν, τότε μια οργάνωση λαϊκής βίας μπορεί να δράσει μόνο με τις 2 πάρα κάτω προϋποθέσεις. 1) Να βολιδοσκοπήσει το χώρο και να λάβει σοβαρά υπόψη τις ίδιες τις διαθέσεις των εργαζόμενων ή μιας σημαντικής μειοψηφίας για μια τέτοια δυναμική ενέργεια. 2) Να σταθμίσει τις πολιτικές συνέπειες στον άμεσο μαζικό αγώνα του χώρου και τις υλικές συνέπειες στους εργαζόμενους στο εργοστάσιο ή στο χώρο. Αν οι πάρα πάνω προϋποθέσεις δεν πληρούνται, η ενέργεια δεν πρέπει να γίνει γιατί όπως είπαμε και τόδειξαν οι περιπτώσεις της AEG και των Μινιόν-Κατράτζου, θάχει αρνητικό αντίκτυπο δηλ. θ' αποτύχει πολιτικά κι επιπλέον αποτελεί παραβίαση της αρχής της αυτονομίας του μαζικού κινήματος στους χώρους της μαζικής δουλειάς δηλ. με τη γνωστή σταλινική αυθαιρεσία, το γνωστό σταλινικό καπέλωμα του χώρου.
Το να σταθμίζουμε λοιπόν τις επιπτώσεις τις πολιτικές όσο και τις υλικές, το να λαβαίνουμε υπόψη μας σοβαρά τη συγκυρία, σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε στην πράξη ότι το λαϊκό κίνημα δεν αποτελείται μόνο από μας, υπάρχουν κι άλλες λαϊκές δυνάμεις που πρέπει να υπολογίζουμε όταν αποφασίζουμε να δράσουμε. Το γεγονός ότι δε μπορούμε να πάμε να τους ζητήσουμε τη γνώμη τους για μια ενέργεια, δε σημαίνει ότι πρέπει να τους γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και να λειτουργούμε σα νάμαστε εμείς και κανένας άλλος. Αυτά δεν είναι μόνο ζητήματα ηθικής τάξης που ίσως να μην έχουν μεγάλη σημασία για ορισμένους "επαναστάτες" αλλά πολιτικά ζητήματα αφού σημαίνουν επανάληψη της γνωστής σταλινικής αυθαιρεσίας ακόμη κι αν πρόκειται για ένα μόνο πυρήνα. Κι είναι τουλάχιστο αστείο να πιστεύεται ότι όλος αυτός ο κόσμος πούχει φάει στη μάπα το σταλινισμό με τον τόνο, θάρθει κοντά μας με μια τέτοια πρακτική που δεν διαφέρει σε τίποτε απ' την κομματική.
Είναι καθαρά πολιτικά ζητήματα γιατί από μια τέτοια πρακτική σταλινικής αυθαιρεσίας, όχι μόνο δεν πρόκειται ν' αποχτήσουμε μια στοιχειώδη σύνδεση με τις μάζες, όπως εξηγήσαμε, αλλά αντίθετα η λαϊκή δυσφορία που δημιουργείται σπρώχνει τα στρώματα που ακολουθούν τους ρεφορμιστές ακόμη πιο πολύ στη σφαίρα επιρροής τους, αντί να ξεσκεπάζει τις ηγεσίες, να δημιουργεί πραγματικές αντιθέσεις ανάμεσα στη βάση και την ηγεσία - όπως οι βασανιστές - και να τα αποδεσμεύει προοδευτικά απ' την επιρροή τους. Κι αυτή η κατάσταση οδηγεί στην αποξένωση των οργανώσεων λαϊκής βίας απ' την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές τάξεις.
Αυτό ισχύει κατ' αρχή για τους ίδιους τους προλετάριους, κι ακόμη αυτούς που βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του μαζικού προλεταριακού αγώνα πούναι έξω απ' τη κομματική επιρροή, όπως τόδειξε το παράδειγμα της AEG όπου άλλοι δεν επιδοκίμασαν κι άλλοι καταδίκασαν ανοιχτά την ενέργεια. Ισχύει για τους εργαζόμενους στα μεγάλα καταστήματα κι εμπορικά αφού βλέποντας ότι χτυπιούνται υλικά καταδικάζουν αυτές τις ενέργειες. Ισχύει για τους μικρούς επαγγελματίες που χτυπήθηκαν υλικά μαζί με τα πολυκαταστήματα. Κι αυτοί βέβαια παρ' ότι δεν είναι προλετάριοι είναι μέρος του λαού, γιατί τα πραγματικά, τους υλικά συμφέροντα τους τοποθετούν δίπλα στην εργατική τάξη σα σύμμαχο της ενάντια στη μεγάλη αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Και οι ενέργειες μας θα πρέπει να δημιουργούν και σ' αυτούς κατανόηση και συμπάθεια. Αν δεν το κατορθώνουν θα πρέπει να τους αδρανοποιούν κι όχι να τους ρίχνουν μέσα στην αγκαλιά της μεγαλοαστικής τάξης όπου αναπόφευκτα θα πέσουν αφού χτυπιούνται υλικά και τελικά θ' αναγκαστούν να κινητοποιηθούν για ν' αμυνθούν. Ισχύει ακόμη και γι' άλλα στρώματα εργαζομένων που μπορεί να μη θίγονται υλικά αλλά τη καταδικάζουν ακριβώς επειδή τα πάρα πάνω στρώματα εργαζομένων χτυπιούνται υλικά. Αυτές λοιπόν οι ενέργειες έχουν σαν αποτέλεσμα να αποξενώνουν τις οργανώσεις λαϊκής βίας απ' τις κινητήριες κοινωνικές δυνάμεις της επαναστατικής ανατροπής του καθεστώτος τόσο τη κύρια, την εργατική τάξη όσο και τις άλλες λαϊκές τάξεις.
Αυτές οι ενέργειες δε φέρνουν καν στις οργανώσεις λαϊκής βίας τους πιο προχωρημένους προλετάριους όπως ίσως νομίζουν ορισμένοι. Γιατί αυτοί πρόκειται νάρθουν κοντά τους επειδή αυτές συναγωνίζονται στα κείμενα τους ποιος θα βάλει περισσότερες φορές τις λέξεις "προλετάριος", "αφεντικά", κλπ. αλλά με τη σωστότητα των ενεργειών, που μιλάνε από μόνες τους, τα ίδια τα αποτελέσματα τους, το γενικότερο αντίκτυπο στα πλατύτερα λαϊκά στρώματα που με τη σειρά του επηρεάζει και σπρώχνει κοντά τους, αυτούς τους πιο συνειδητοποιημένους αγωνιστές, αφού βλέπουν στην πράξη τα θετικά αποτελέσματα για το λαϊκό κίνημα, της χρήσης της λαϊκής βίας. Μόνο έτσι, με τέτοιες σωστές πολιτικά ενέργειες μπορούμε να ελπίζουμε ότι θ' αποσπάσουμε προοδευτικά -παρ' ότι αυτό είναι μακροχρόνιο ζήτημα και χρειάζονται και άλλου τύπου πολιτικές πρωτοβουλίες- τους πιο συνειδητοποιημένους, πιο προχωρημένους κι αποφασισμένους αγωνιστές της εργατικής τάξης που σήμερα μπορεί ν' ακολουθούν είτε τα κόμματα είτε τους αριστεριστές είτε είναι ανένταχτοι είτε βγαίνουν από καινούργιους, πραγματικά αυτόνομους, κοινωνικούς αγώνες.
Η ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, Η ΕΚΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Σημασία λοιπόν δεν έχει πόσες ενέργειες θα γίνουν όσο ποιες ενέργειες. Καλύτερα να κάνουμε λιγότερες ενέργειες αλλά σωστές πολιτικά, παρά πολλές που είτε δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα είτε έχουν τελείως αρνητικά πολιτικά αποτελέσματα. Αν δε μπορούμε να κάνουμε αυτές τις σωστές, ας δουλέψουμε οργανωτικά για να μπορέσουμε να τις κάνουμε.
Και σήμερα υπάρχει ένας ακόμη λόγος που συντρέχει προς το πολιτικό, οργανωτικό, υλικό δυνάμωμα των οργανώσεων λαϊκής βίας. Αυτός είναι η νέα κρίσιμη περίοδος και προοπτική που ανοίγεται με τις εκλογές και τη πιθανότητα εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ.
Στις ερχόμενες εκλογές υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κερδίσει τη πλειοψηφία το ΠΑΣΟΚ. Στη περίπτωση αυτή κι εφόσον θάχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ανοίγεται μια κρίσιμη και σημαντική περίοδος για το λαϊκό κίνημα και τις επαναστατικές δυνάμεις.
Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να βλέπεται σαν ένα σοδιαλδημοκρατικό κόμμα που θάρθει σαν εφεδρική λύση του συστήματος για να διαχειριστεί τις υποθέσεις της μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, παρ' ότι υπάρχει μέσα στις τάξεις του μια τέτοια τάση και μια μερίδα της άρχουσας τάξης θα προσπαθήσει να το σύρει σε μια τέτοια πολιτική. Μέσα στις διάφορες προγραμματικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένα μίνιμουμ μέτρων που θα υποχρεωθεί να πάρει, όσο κι αν προσπαθήσει να τα μεθοδεύσει. Ακόμη κι αν δε κάνει τίποτε σε σχέση με τις κοινωνικοποιήσεις και τις κρατικοποιήσεις των διαφόρων τομέων της οικονομίας, θα υποχρεωθεί (1) να βγάλει τη χώρα απ' το NATO και να πάρει ουσιαστικά μέτρα για τις βάσεις, (2) να εκκαθαρίσει το φασιστικό μηχανισμό πούναι ανέπαφος στο Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας για να το ελέγχει και για να μπορέσει να προχωρήσει έχοντας ορισμένες εγγυήσεις, (3) ορισμένα ελάχιστα μέτρα ενάντια στην ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου. Και σ' αυτούς τους τομείς, το σύστημα σε καμμιά περίπτωση δε θα δεχτεί να θιχτούν τα προνόμια του, γιατί είναι στρατηγικής και καθοριστικής σημασίας με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και δε θα διστάσει να το ανατρέψει. Όποιος αμφιβάλει δεν έχει παρά να θυμηθεί τι θύελλα αποδοκιμασίας, εχθρότητας και αντί-σοσιαλμανίας ξεσήκωσε μέσα στη μεγαλοαστική τάξη, ένας πολιτικός σα τον Καραμανλή πούναι σάρκα απ' τη σάρκα του συστήματος και χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο ενάντια στο σύστημα, απλώς ορισμένα πολύ δειλά ημίμετρα εκ μοντερνισμού του ελληνικού καπιταλισμού.
Το καθεστώς λοιπόν θα ανεχτεί το ΠΑΣΟΚ μόνον εφόσον δεν θιχτούν τα συμφέροντα του στους πάρα πάνω τομείς. Απ' τη στιγμή όμως που θα αγγίξει αυτά τα στρατηγικής σημασίας προνόμια του, είναι σίγουρο ότι θα ανατραπεί. Κι αυτά τα μέτρα θα αναγκαστεί να τα πάρει γιατί είναι απαραίτητα και χωρίς αυτά τα μίνιμουμ δε μπορεί καν να γίνεται κουβέντα όχι για πορεία προς το σοσιαλισμό αλλά ούτε για εθνική ανεξαρτησία και στοιχειώδη εκδημοκρατισμό του κρατικού μηχανισμού και γιατί θα πιέζεται απ' το λαό που διψάει για ουσιαστική και ριζική κοινωνική αλλαγή. Όπως ήταν υποχρεωμένος ο Γ. Παπανδρέου να ελέγξει το Στρατό για να προχωρήσει σε εκδημοκρατισμό και μόλις πήγε ν' αλλάξει τον υπουργό ’μυνας, ανατράπηκε κι οδηγηθήκαμε στην 21η Απρίλη. Το βασικό λοιπόν σημερινό πολιτικό ζήτημα που κρύβουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις όπως και ο τύπος, είναι ότι οδηγούμαστε σε νέα βίαια αντιλαϊκή εκτροπή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει -παρόλο ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνουν προβλέψεις - ότι θα πάρει τη μορφή ανοιχτού πραξικοπήματος, χωρίς και να αποκλείεται. Το πιο πιθανό είναι να παρουσιαστεί με μια νομιμοφανή κάλυψη, σε συνδυασμό με οργανωμένη απ' την ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης που θάναι σχετικά εύκολη λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αυτή η νόμιμη κάλυψη άλλωστε είναι και η εμπειρία της αντίδρασης για την 7ετία κι όχι αυτό που λέγεται ότι δηλ. ο Στρατός δε θα ξαναεπέμβει: η επέμβαση πρέπει να μη διαιρεί την αστική τάξη και γι' αυτό πρέπει νάχει ψευτονόμιμη κάλυψη, που δεν είχε η 21 Απρίλη αφού ανάτρεψε την νόμιμη κυβέρνηση. Όποια μορφή όμως και να πάρει, θα πρόκειται στην ουσία για χρησιμοποίηση της ένοπλης βίας του καθεστώτος, σε μεγάλες διαστάσεις ενάντια στο λαό για την προάσπιση των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού .
Μπροστά σ' αυτή τη προοπτική δυο δρόμοι ανοίγονται για τις λαϊκές δυνάμεις. Ο πρώτος είναι να μη παρθούν ουσιαστικά μέτρα σε μια πρώτη περίοδο, να βασιστούν στο ανύπαρκτο δημοκρατικό τμήμα του Στρατού1 και παράλληλα να επιτευχθεί αδρανοποίηση και παθητικοποίηση του λαϊκού κινήματος στη βάση, για να μη τρομάξει ο Στρατός και η άρχουσα τάξη. Αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας είναι να οδηγηθούμε τόσο πιο εύκολα για την αντίδραση στην εκτροπή όσο το λαϊκό κίνημα στη βάση θάχει ακινητοποιηθεί. Είναι ο δρόμος της Χιλής όπου η αλλαγή βασίστηκε στη δημοκρατικότητα και το σεβασμό στο Σύνταγμα των στρατιωτικών. Έτσι οι ίδιοι οι αρχηγοί του στρατού Λαϊκής Ενότητας για τους οποίους ο Αλλιέντε βεβαίωνε ότι ήταν νομιμόφρονες - μέσω αυτών και ο αρχηγός του στρατού ξηράς Πινοσέτ που προήχθηκε απ' τον Αλλιέντε λίγους μήνες πριν σε αρχηγό του επιτελείου - τον ανέτρεψαν, αφού έκαναν το παν και στο τέλος το πέτυχαν, για να τον εμποδίσουν να οπλίσει το λαό. Όταν πείστηκαν ότι δε θα τον όπλιζε και κατόρθωσαν να αφοπλίσουν τα λίγα εργοστάσια και τις λαϊκές επιτροπές πούχαν οπλιστεί με δική τους πρωτοβουλία, προχώρησαν στο πραξικόπημα όντας τελείως σίγουροι ότι δε θ' αντιμετώπιζαν μαζική ένοπλη αντίσταση. Ας αναλογιστούν όλα αυτά αυτοί που σήμερα βομβαρδίζουν καθημερινά για τη νομιμοφροσύνη των αξιωματικών, ενώ απ' την άλλη μέχρι πρότινος κατηγορούσαν τη κυβέρνηση ότι δεν έκανε κάθαρση.
__________________________1. Όταν λέμε ανύπαρκτο δημ. τμήμα δεν εννοούμε ότι δεν υπάρχουν
__________________________
Ο δεύτερος δρόμος είναι η λαϊκή μαζική κινητοποίηση και ο οπλισμός των λαϊκών δυνάμεων στη βάση. Σ' αυτό το δρόμο αναφέρθηκε όχι ένας εξτρεμιστής, όχι ένας αναρχικός, όχι ένας τρομοκράτης αλλά ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, όταν τον ρώτησαν στη φετεινή επέτειο της 21ης Απρίλη, για τα διδάγματα της. Πρέπει, είπε, τα κόμματα της αριστεράς να οργανώσουν το λαό σε ειδικές ομάδες, να τον προετοιμάσουν υλικά, ώστε να μη περάσει νέο πραξικόπημα. Δυστυχώς, πρόσθεσε, αυτή η σημαντική δραστηριότητα έχει παραμεληθεί απ' τα κόμματα που ασχολούνται μονό με τη κοινοβουλευτική, την εκλογικίστικη πρακτική τους. Αυτή η δραστηριότητα όπως και η λαϊκή κινητοποίηση, μπορούν απ τη μια ν' αποτελέσουν φραγμό κι αποφασιστικό εμπόδιο σε ενδεχόμενη απόπειρα πραξικοπήματος κι απ' την άλλη να σπρώξουν το ΠΑΣΟΚ να φύγει απ' τις πιέσεις της δεξιάς τάσης του που θα ζητήσει συμβιβασμό με το καθεστώς και να το οδηγήσει σε μετρά που θα ανοίγουν μια επαναστατική προοπτική. Το παράδειγμα της Περσίας -παρότι η κατάσταση ήταν διαφορετική - επιβεβαιώνει τα πάρα πάνω. Οι κινητοποιημένες και οπλισμένες λαϊκές τάξεις εμπόδισαν τη πραγματοποίηση πραξικοπήματος αλλά και επέμβασης των Αμερικάνων, αφού στην πρώτη φάση μετά την πτώση του Σάχη ο στρατός βρίσκονταν ολότελα στα χέρια των αξιωματικών του Σάχη. Αυτοί όμως προτίμησαν να μη κάνουν τίποτε παρά νάχουν ν' αντιμετωπίσουν τη σίγουρη μαζική λαϊκή ένοπλη αντίσταση.
Σ' αυτό λοιπόν το σημείο μπαίνουν τα συγκεκριμμένα καθήκοντα τόσο στις οργανώσεις λαϊκής βίας όσο και στις άλλες δυνάμεις της άκρας αριστεράς. Απ' τη μια να μη δεχτούν την αδρανοποίηση του λαϊκού κινήματος σε περίπτωση νίκης του ΠΑΣΟΚ αλλά αντίθετα να κινητοποιήσουν και να οργανώσουν το λαό στη βάση και δεύτερο από σήμερα κι όλας να προετοιμαστούν σοβαρά πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά, φτιάχνοντας μια στοιχειώδη υποδομή, υλικά-τεχνικά μαζεύοντας υλικά, όπλα, εκρηκτικά κλπ., πείθοντας νέους αγωνιστές ακόμη κι απ' τη βάση των κομμάτων ότι το συμφέρον του λαϊκού κινήματος τους υπαγορεύει να προετοιμαστούν και να οργανωθούν για την προοπτική της λαϊκής αυτοάμυνας. Στον τελευταίο τομέα, οι οργανώσεις λαϊκής βίας είναι αυτές που μπορούν κατ' αρχή να δραστηριοποιηθούν και ν' αναλάβουν αυτά τα καθήκοντα, με την προϋπόθεση ότι θα κάνουν την προσπάθεια για την οποία μιλήσαμε και ότι θα δουν την κατάσταση απ' τη σκοπιά των συμφερόντων του λαϊκού κινήματος κι όχι των στενών οργα-νικίστικων συμφερόντων. Μ' αυτή την προϋπόθεση μπορούν ν αποτελέσουν μια αξιοσημείωτη δύναμη, την απαρχή, το πρώτο βήμα μιας σοβαρής ένοπλης λαϊκής δύναμης και το πόλο συσπείρωσης των νέων και πιο προχωρημένων αγωνιστών που βλέπουν ότι η ρεφορμιστική τακτική μας οδηγεί σε νέες συγκρούσεις κι υπάρχει επείγουσα αναγκαιότητα προετοιμασίας της λαϊκής αυτοάμυνας. Σήμερα πια, μετά τόσες εμπειρίες, μετά το βασιλικό πραξικόπημα του 65, μετά την 21η Απρίλη και την άχρονη δικτατορία, μετά τη λαϊκή εξέγερση του 74 οι λαϊκές δυνάμεις παρότι απροετοίμαστες, κι εγκαταλειμένες απ' τα κόμματα αντιμετώπισαν μ' όλα τα μέσα πούχαν στη διάθεση τους τα τανκς του Ιωαννίδη πρέπει όλες οι επαναστατικές δυνάμεις να δουλέψουν σοβαρά, ώστε οποιοσδήποτε προσπαθήσει να κάνει οποιαδήποτε βίαια επέμβαση, νάναι σίγουρος ότι δε θα κάνει περίπατο -όπως το 67- κι ότι θάχει ν' αντίμετωπίσει ένοπλη αντίσταση από λαϊκές δυνάμεις που σήμερα όχι μόνο θάναι αποφασισμένες όπως το Νοέμβρη του 73, αλλά και προετοιμασμένες γι' αυτό πολιτικο-ιδεολογικά, οργανωτικά, επιχειρησιακά, υλικά.
Μάης 81
Επαναστατική Οργάνωση "17 Νοέμβρη"
Επαναστατική Οργάνωση "17 Νοέμβρη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου