ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΥΛΗ

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Αθήνα 31-10-89

Όπως λέγαμε και στην πρόσφατη προκήρυξη μας ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των καθεστώτων κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού είναι η συστηματική ποδηγέτηση της κοινής γνώμης με τη χρήση των μέσων μαζικής πληροφόρησης. Η έκρηξη της βόμβας στη Μυτιλήνη και ο τραγικός θάνατος του Μιχάλη Παυλή έδωσε την ευκαιρία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης να αναπτύξουν νέα εκστρατεία παραπληροφόρησης και μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Για άλλη μια φορά ο πλουραλισμός και η ελευθεροτυπία λειτούργησαν κακοποιώντας εξώφθαλμα την πραγματικότητα και την αλήθεια.

Δεκάδες καθημερινές εφημερίδες, δεκάδες ραδιοσταθμοί συναγωνίστηκαν στα πιο απίθανα και χονδροειδή ψέματα, για να συσκοτίσουν και αποκρύψουν την αλήθεια, για να

προβάλουν την εικόνα που ήθελε το καθεστώς, την ψεύτικη και χαλκευμένη εικόνα του Παυλή πράκτορα της ΕΥΠ ή ενεργούμενου των μυστικών υπηρεσιών.

Η 17Ν δεν διαθέτει κανένα απολύτως στοιχείο πέρα από όσα έγιναν γνωστά στο πλατύ κοινό. Όμως αυτά και μόνο είναι αρκετά για να μπορέσει ο καθένας σκεπτόμενος άνθρωπος να βγάλει αβίαστα τ,α συμπεράσματα του. Δείχνουν μια εικόνα τελείως διαφορετική απ' αυτήν που προβάλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο Παυλής είτε έδρασε μόνος του είτε σε συνεργασία με άλλους, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με μυστικές υπηρεσίες και ασφαλίτικους μηχανισμούς. Δεν ήταν πράκτορας ή πιόνι μυστικών υπηρεσιών και η ενέργεια του δεν ήταν προβοκάτσια μυστικών υπηρεσιών.

Οι λόγοι που καθιστούν κάτι πάρα πάνω από προφανές ένα τέτιο συμπέρασμα είναι συντριπτικοί και συνοπτικά είναι οι εξής:

1) Κανένας πράκτορας μυστικών υπηρεσιών ή έστω ενεργούμενο τους, διαθέτοντας αν όχι μια στοιχειώδη εκπαίδευση, τουλάχιστον μια στοιχειώδη γνώση των εκρηκτικών δεν θάπεφτε θύμα ενός ατυχήματος μιας βόμβας που θάσκαγε τυχαία στα χέρια του, τη στιγμή που την τοποθετεί. Και μόνο αυτό το γεγονός αποκλείει ολωσδιόλου την περίπτωση νάταν ο Παυλής πράκτορας ή πιόνι των μυστικών υπηρεσιών.

2) Κανένας ασφαλίτικος μηχανισμός δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ σαν «βομβιστή» έναν επαγγελματία στρατιωτικό, έναν υπαξιωματικό και μάλιστα ντόπιο σ' ένα στενό χώρο σαν τη Μυτιλήνη. Αν η βόμβα έσκαγε κανονικά, ο Παυλής θα μπορούσε νάχει αναγνωριστεί από κάποιο γνωστό του, στη διάρκεια της διαδρομής για την τοποθέτηση της. Ποτέ λοιπόν δεν θάστελναν κάποιο ντόπιο, με το αυτοκίνητο του και δίχως παραλλαγή, και δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ψευδολόγησαν χονδροειδώς ότι είχε ψεύτικο μουστάκι ενώ οι φωτογραφίες του νεκρού τους διέψευδαν.

3) Η ίδια η βόμβα όχι μόνο δεν δείχνει επαγγελματισμό αλλά ούτε καν απλή εξοικίωση με τα εκρηκτικά. Το υλικό κατασκευής της πουλιέται ελεύθερα στα μαγαζιά κυνηγετικών ειδών. Εκτός απ' τον απλό ωρολογιακό μηχανισμό πυροδότησης, η βόμβα είναι ανάλογου τύπου με τις εκατοντάδες που φτιάχνονται και ρίχνονται τις μέρες του Πάσχα σ' όλη την επαρχία. Η χρησιμοποίηση πυρίτιδας δείχνει έλλειψη μέσων, αφού η πυρίτιδα σου επιτρέπει να την πυροδοτήσεις χωρίς πυροκροτητή που είναι απολύτως απαραίτητος στο κλασικό εκρηκτικό. Η έλλειψη αυτή τόσο εκρηκτικού όσο και πυροκροτητή δείχνει κάθε άλλο παρά πλούσια υλικά πρακτόρων.

Απ' την άλλη το γεγονός ότι η πυροδότηση της πυρίτιδας μπορεί να γίνει είτε με ηλεκτρικό ρεύμα μπαταρίας είτε με θερμότητα συνιστά ένα στοιχείο που θα οδηγούσε έναν επαγγελματία πράκτορα στη σκέψη ότι μια τέτια βόμβα δύσχρηστη κι επισφαλής πρέπει να αποκλειστεί.

4) Μια βόμβα που περιέχει 500 γραμμάρια πυρίτιδας, όπως αυτή του Παυλή είναι τελείως ανίσχυρη όπως αυτές που ρίχνονται το Πάσχα. Ο θάνατος του Παυλή δεν οφείλεται στην ισχύ της βόμβας αλλά στο ότι αυτή έσκασε στα χέρια και σε επαφή με την κοιλιακή του χώρα. Αν η βόμβα έσκαγε έστω και ένα μέτρο μακριά του, δεν θα πάθαινε απολύτως τίποτε, όπως φαίνεται τόσο απ' το υπόλοιπο σώμα του, όσο και από το γεγονός ότι η έκρηξη δεν προκάλεσε καμιά υλική καταστροφή ούτε καν του συρμάτινου περικαλύματος του αεραγωγού. Η βόμβα λοιπόν του Παυλή δεν μπορούσε να προκαλέσει υλικές ζημιές αλλά ούτε και ανθρώπινα θύματα, εκτός αν κάποιος την έπιανε και αυτή έσκαγε στα χέρια του. Συνεπώς ο στόχος της δεν ήταν οι καταστροφές ή θύματα, αλλά απλά ο θόρυβος, η έκφραση κάποιας διαμαρτυρίας για το περιεχόμενο της οποίας θα μιλήσουμε πιο κάτω.

Η πείρα και η λογική λένε ότι όταν κάποιος τοποθετεί κάπου και ρυθμίζει μια βόμβα-διαμαρτυρία στις 12 τη νύχτα, τη ρυθμίζει κατά 99% για να εκραγεί το πολύ στις επόμενες τρεις έστω τέσσερις ώρες και όχι στις επόμενες δέκα ώρες. Γιατί απ τη μια όσο περισσότερο την αφήνει τόσο περισσότερο ρισκάρει ν' ανακαλυφθεί και να εξουδετερωθεί. Κι απ' την άλλη η φροντίδα του -ν' αποκλειστούν οι μικροτραυματισμοί τυχαίων περαστικών την ώρα της έκρηξης τον υποχρεώνει να ρυθμίζει τη βόμβα για να εκραγεί τη νύχτα και όχι το πρωί, την ημέρα όταν έχουμε κάποια κίνηση. Μπορούμε λοιπόν σχεδόν σίγουρα να πούμε ότι η βόμβα του Παυλή θα έσκαγε γύρω στις τρεις με τέσσερις τη νύχτα. Και τέτια λοιπόν βόμβα-διαμαρτυρία, που θάσκαγε γύρω στις τρεις τη νύχτα, που θάκανε απλώς θόρυβο, που δεν θα προκαλούσε σχεδόν καμία υλική ζημιά και κανένα μικροτραυματισμό, θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητη και κατά συνέπεια η εκδοχή της βόμβας-προβοκάτσιας των μυστικών υπηρεσιών δεν ευσταθεί.

Δεκάδες τέτιες βόμβες και μολότωφ έχουν ριχτεί σ' όλη την προεκλογική περίοδο και τη σημερινή και του Ιούνη, είτε σε κομματικά γραφεία είτε σε αυτοκίνητα υποψήφιων σε όλη τη χώρα χωρίς να έχουν ξεσηκώσει κανένα ιδιαίτερο πολιτικό θόρυβο. Συνεπώς η βόμβα του Παυλή δεν μπορούσε να είναι προβοκάτσια των μυστικών υπηρεσιών γιατί απλούστατα κανένας πολιτικός χώρος των μυστικών υπηρεσιών δεν μπορούσε να εκμεταλλευθεί πολιτικά μια τέτια ισχυρή βόμβα-διαμαρτυρία που θα πέρναγε σχεδόν απαρατήρητη.

Το γεγονός ότι η έκρηξη πήρε δυσανάλογες διαστάσεις και η ΝΔ επιχείρησε να την εκμεταλλευτεί οφείλεται όχι στην ίδια τη βόμβα αλλά στο γεγονός ότι αυτή έσκασε στα χέρια του Παυλή πιθανότατα τη στιγμή που τη ρύθμιζε και τον σκότωσε. Και στη χυδαία ψευδολογία του κίτρινου τύπου που παρουσίασε μια τόσο ανίσχυρη βόμβα σαν ικανή να τινάξει το θέατρο, τη Μυτιλήνη και να σκοτώσει τον Μητσοτάκη ή νεοδημοκράτες. Αν όμως το ατύχημα δεν συνέβαινε και η βομβιστική ενέργεια του Παυλή εκτυλίσσονταν κανονικά, κανένας απολύτως δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί τέτια χονδροειδή ψέματα και να επιχειρήσει την πολιτική της εκμετάλλευση. Κατά συνέπεια μια τέτια βόμβα-προβοκάτσια των μυστικών υπηρεσιών δεν είχε κανένα νόημα και η εκδοχή αυτή καταρρίπτεται από μόνη της.

5) Η προσωπικότητα του Παυλή όπως αυτή σκιαγραφείται τόσο απ' το παρελθόν του, τα ενδιαφέροντα του και τις ανησυχίες του, τα βιβλία του, τα αποκόμματα του τύπου με προκηρύξεις επαναστατικών οργανώσεων, τη ζωή του, αλλά και τις μαρτυρίες των γνωστών του, δείχνουν έναν αγωνιστή της ανένταχτης αριστεράς και όχι έναν άνθρωπο των μυστικών υπηρεσιών ή έστω ένα πιόνι τους. Ακόμη κι η ίδια η δουλειά του στη μονάδα ραντάρ και η γειτνίαση της Μυτιλήνης με την Τουρκία είχαν σαν συνέπεια να έχει ο Παυλής άμεση εμπειρία των συνεχών παραβιάσεων του εναέριου χώρου απ' τα τουρκικά αεροπλάνα και της ανυπαρξίας οποιασδήποτε πραγματικής αντίδρασης σ' αυτές τις παραβιάσεις. Είχαν σαν συνέπεια ν' αντιλαμβάνεται και να συνειδητοποιεί την ανοιχτή συμπαιγνία και συνενοχή των συμμάχων μας αμερικάνων ιμπεριαλιστών σ' αυτές τις παραβιάσεις. Να συνειδητοποιεί τέλος τον ανοιχτό εμπαιγμό της πολιτικής αλλά και της στρατιωτικής ηγεσίας, με την πρακτική τους του εθνικού μειοδότη τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. Είναι λοιπόν πολύ φυσικό, όλ' αυτά να οδηγήσουν έναν ευαίσθητο, έντιμο και θαρραλέο αγωνιστή σαν τον Παυλή σε θέσεις και πρακτικές καθαρά αντικαθεστωτικές.

Το ακριβές βέβαια πολιτικό περιεχόμενο της βόμβας-διαμαρτυ-ρίας, μόνο ο ίδιος ο Παυλής θα μπορούσε να μας το δώσει. Το γεγονός όμως ότι η βόμβα θα έσκαγε περίπου στις τρεις τη νύχτα σε ένα χώρο όπου την επομένη το απόγευμα οργάνωνε κάποια συγκέντρωση ο Μητσοτάκης και την προηγούμενη είχε συγκέντρωση ο Συνασπισμός οδηγεί στο εξής συμπέρασμα. Πρώτο και πιθανότερο, η βόμβα ήταν μια βίαια δυναμική έκφραση μιας έντονης πολιτικής αποδοκιμασίας, διαμαρτυρίας για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος σαν το Μητσοτάκη έρχονταν στη Μυτιλήνη και ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Λέσβο. Δεύτερο ήταν μια ανάλογη δυναμική έκφραση έντονης πολιτικής αποδοκιμασίας της συνεργασίας του Συνασπισμού με τη ΝΔ. Ίσως τέλος και τα δύο, με πιθανότερο πάντως το πρώτο. Δεδομένου τέλος ότι δεν βρέθηκε προκήρυξη διεκδίκησης της ενέργειας, το ακριβές περιεχόμενο της φαίνεται ότι θα το έδινε ο ίδιος ο Παυλής τηλεφωνικά.

Όσο αφορά τέλος τη βόμβα της Ερεσού και τη σιγουριά της αστυνομίας ότι την τοποθέτησε ο Παυλής, νομίζουμε ότι και πάλι ορισμένοι προσπαθούν να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό. Είναι γνωστό στους πάντες ότι η αστυνομία και γενικά οι πάσης φύσης ασφαλίτικοι μηχανισμοί (μυστικές υπηρεσίες κλπ.) είναι τελείως ανίκανες, δεν είναι σε θέση να βγάλουν σωστά συμπεράσματα όχι από βόμβες που έχουν εκραγεί, όπως αυτές της Μυτιλήνης και της Ερεσού, πράγμα αρκετά δύσκολο, αλλά ούτε καν από βόμβες πούχουν βρεθεί άθικτες στα χέρια τους, που είναι πολύ πιο εύκολο. Κατά συνέπεια αυτή η δήλωση τους δεν έχει καμιά απολύτως αξία, μόνο γέλια μπορεί να προκαλέσει.

Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα πάρα πάνω είναι ότι ο Παυλής δεν είναι πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών αλλά ούτε αφελές ενεργούμενο τους. Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτιο —ότι άλλοι τον παρέσυραν— δεν τον τιμούν, αντίθετα απ' ότι νομίζουν, προσβάλλουν και μειώνουν την προσωπικότητα του παρουσιάζοντας τον, ίσως άθελα τους, σαν αφελές όργανο άλλων χωρίς τη δική του οντότητα. Είναι αποκαλυπτικό ότι αυτοί που πρωτοστατούν στην κατασυκοφάντηση του αγωνιστή της αριστεράς Παυλή, σαν πράκτορα ή υποχείριο πρακτόρων, είναι οι ηγέτες του Συνασπισμού με το γνωστό τους ύφος και ήθος. Ας θαυμάσουμε τη λεπτότητα και το γούστο της μακάβριας δήλωσης Φλωράκη, «Βρέθηκε το χέρι, να βρούμε τον εγκέφαλο», που θα ζήλευε και αυτός ο Ζαχαριάδης. Δείχνουν και πάλι ότι ο «Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς», αφού συνεχίζουν τη μακρόχρονη πρακτική τους να συκοφαντούν σαν πράκτορες όλους τους αγωνιστές της ευρύτερης αριστεράς που , διαφωνούν με τη γραμμή τους. Ύποπτοι και όργανα μυστικών υπηρεσιών οι Σμυρναίος και Μαρίνος αμέσως μετά τη σύλληψη τους. «Αυριανιστές», δηλαδή ύποπτοι κυπατζήδες σύμφωνα με τη θεωρία τους, τα στελέχη του ΚΚΕ που έσπασαν τα τοπικά γραφεία του ΚΚΕ στη θεσσαλονίκη διαμαρτυρόμενοι για τη συνεργασία Συνασπισμού-ΝΔ. Πέμπτη φάλαγγα του ΠΑΣΟΚ τα μελή της ΚΝΕ και οι διαφωνούντες. Πράκτορας ο Παυλής που συμφωνά με τον αδελφό του είχε ψηφίσει Συνασπισμό. Μετά βέβαια απ' όλους αυτούς είναι ηλίου φαεινότερο ότι και οι αγωνιστές της 17Ν είναι πράκτορες της ΕΥΠ ή αφελή όργανα πρακτόρων αφού μάλιστα δεν συλλαμβάνονται.

Νομίζουμε ότι είναι τελείως καθαρό για οποιονδήποτε θέλει να σκεφτεί λογικά ότι ολόκληρο το πυροβολικό των μέσων μαζικής επικοινωνίας προσπάθησε ν' αποκρύψει απ' τον ελληνικό λαό τις αλήθειες: ο Παυλής ήταν ένας απλός, ανένταχτος αγωνιστής της αριστεράς ο οποίος μέσα από μια διαδικασία συνειδητοποίησης ορισμένων καταστάσεων, ανάμεσα στις οποίες μερικές είχαν σχέση με τη δουλειά του, προχώρησε σε αντικαθεστωτικές θέσεις και πραχτικές. Η βόμβα του δεν είχε σαν στόχο ούτε ανθρώπινα θύματα ούτε υλικές ζημιές. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης άρνησης της νομιμοποίησης της πολιτικής ηγεσίας μέσω των πρόσφατων εκλογών και μη αναγνώρισης της με μέσο μια βίαιη ενέργεια δηλαδή μια πολιτική πραχτική που δεν δέχεται η θεσμοθετημένη νομιμότητα. Τέτιες ανάλογες πραχτικές έχουν δεκάδες απλοί αγωνιστές της αριστεράς, της βάσης, σ' όλη τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η διαφορά με τον Παυλή ήταν ότι δεν ήταν ένας απλός προλετάριος, ένας άνεργος, ένας περιθωριοποιημένος, αλλά ένας υπαξιωματικός κι αυτό αποτελεί την κύρια αιτία της χαλκευμένης εικόνας των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Γιατί αν η πολιτική ηγεσία αυτού του καθεστώτος, που υποτίθεται ότι έχει εκλεγεί πρόσφατα απ' τα 44% του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εμπνεύσει το σεβασμό, την αναγνώριση και το κύρος, όχι σε απλούς πολίτες, αλλά στα πιο έμπιστα του στελέχη και στηρίγματα στα οποία έχει αναθέσει τις πιο λεπτές και σημαντικές αποστολές για την άμυνα της χώρας, σε αξιωματικούς τους οποίους έχει περάσει από αλλεπάληλα κόσκινα, είναι προφανές ότι ένα τέτιο καθεστώς δεν μπορεί νάχει κανένα μέλλον.

Οπως οι πρόσφατες εκλογές δεν έδωσαν λύση στη γενικευμένη κρίση της ελληνικής κοινωνίας αλλά ούτε και στην πολιτική της κρίση, έτσι και αυτές της 5ης Νοέμβρη δεν πρόκειται να δώσουν. Η κρίση αυτή δεν συνίσταται στην έλλειψη αυτοδυναμίας ενός κόμματος αλλά στο γεγονός ότι η οποιαδήποτε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η Βουλή αναγνωρίζεται μόνο τυπικά και όχι ουσιαστικά και πραγματικά από την κοινωνία σαν η γνήσια δημοκρατική της έκφραση, σαν πολιτική της ηγεσία, σαν καθοδήγηση της. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι όλα όσα έγιναν στη Βουλή, όλο το τρίμηνο σχετικά με την κάθαρση, σήμερα είναι σαν να μην έγιναν, θεωρούνται στην πράξη σαν απλό θέατρο. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η εκλογική δύναμη των κομμάτων ελάχιστα έχει αλλάξει. Αν όμως υπήρχε έστω και ελάχιστη αντιστοιχία ανάμεσα σε όσα «συνταρακτικά» συνέβησαν στη Βουλή και στην κοινωνία, θάπρεπε το ΠΑΣΟΚ νάχει χάσει περίπου τη μισή του εκλογική δύναμη, ο Συνασπισμός νάχει διπλασιάσει τις δυνάμεις του και η ΝΔ νάχει ξεπεράσει τουλάχιστον το 55%. Αυτή ήταν άλλωστε η κρυφή ελπίδα κι ο απώτερος στόχος όσων εμπνεύστηκαν και αποφάσισαν τη συνεργασία της κάθαρσης.

Σήμερα οι θλιβεροί Σιάντοι του Συνασπισμού αγωνίζονται απεγνωσμένα να περιορίσουν τις απώλειες τους, παρουσιάζοντας κάτι τέτιο σαν επιτυχία ενώ τα στελέχη του Συνασπισμού αμέσως μετά τη συμφωνία συνεργασίας του Ιούνη, προεξοφλούσαν ότι σε τρεις μήνες θάχουν διπλασιάσει την εκλογική τους δύναμη και θάχουν ξεπεράσει το ΠΑΣΟΚ που θάχανε τη μισή του δύναμη.

Αντίθετα λοιπόν απ' αυτές τις ελπίδες, η τρίμηνη συνεργασία ήταν μια παταγώδης πολιτική αποτυχία για τους εμπνευστές της. Έδειξε ότι στα σημαντικά ζητήματα, οποιαδήποτε συναίνεση βα-σίζεται αποκλειστικά σε συμφωνίες κορυφής και αποφασίζεται όχι "μόνον ερήμην του λαού, αλλά όντας σε προφανή σύγκρουση με τις αντιλήψεις και τη θέληση του, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Η συνεργασία τέλος οδήγησε στην πάρα πέρα όξυνση της κρίσης νομιμοποίησης που μαστίζει τους θεσμούς αφού εμφάνισε τη Βουλή τελείως ξεκομμένη και σε πλήρη αναντιστοιχία με το λαό και την κοινωνία.

Η οποιαδήποτε εκλογική νίκη κόμματος —με ή χωρίς αυτοδυναμία— θα συνοδεύεται από έλλειψη ουσιαστικής και πράγματικής νομιμοποίησης της πολιτικής ηγεσίας του για την πλειοψηφία του λαού. Τέτια νομιμοποίηση και αναγνώριση δεν μπορεί να υπάρξει γιατί οι πλατιές λαϊκές μάζες έχουν συνείδηση ότι οι ηγεσίες και των δύο μεγάλων κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ βαρύνονται με μεγάλα εγκλήματα σε βάρος της χώρας. Η μεν ηγεσία της ΝΔ ευθύνεται για τις προβληματικές και τη ληστεία ενός τρισεκατομμυρίου και τα άλλα σκάνδαλα της επταετίας της, η δε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για το σκάνδαλο Κοσκωτά, ενώ και οι δύο ακολούθησαν μια πολιτική καθαρά εθνικής μειοδοσίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Η συνείδηση αυτών των καταστάσεων είναι ο λόγος της πάρα πάνω αναντιστοιχίας Βουλής και κοινωνίας, και όχι η μη συνείδηση, ότι «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει» όπως ισχυρίζονται ορισμένοι καραγκιόζηδες. Ο φανατισμός, η πόλωση, η ένταση, η μη συμφιλίωση στο μέτρο που υπάρχουν δεν είναι ουρανοκατέβατα, δεν δημιουργούνται αυθαίρετα και εκ του μη όντος από ορισμένους μάγους, αλλά ανταποκρίνονται στις πάρα πάνω πραγματικές καταστάσεις και στην αντίστοιχη συνειδητοποίηση τους. Λογική συνέπεια τους είναι το γεγονός ότι οποιοσδήποτε και αν εκλεγεί, η πραγματική πλειοψηφία του λαού —μην ξεχνάμε ότι το 44% των εκφρασμένων ψήφων ισοδυναμούν με περίπου 35% του εκλογικού σώματος, ποσοστό πούναι ακόμη πιο μικρό" όπως θα εξηγήσουμε πιο κάτω— δεν θα θεωρεί ουσιαστικά σα νομιμοποιημένη και αναγνωρισμένη την πολιτική του ηγεσία αφού τη θεωρεί υπεύθυνη και υπόδικη για τα πάρα πάνω μείζονα εγκλήματα.

Τα εκλογικά ποσοστά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων δεν έχουν καμμία σχέση με την πραγματική τους δύναμη μέσα στη χώρα. Όπως γνωρίζουν όχι μόνο όσοι έχουν κάποια άμεση σχέση με τις εκλογικές πρακτικές, αλλά και οι λεγόμενοι πολιτικοί επιστήμονες, τα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι εξογκωμένα τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο λόγω του ρουσφετιού, του μαζικού εκβιασμού και της ανοιχτής και μαζικής αγοράς ψήφων που κάνει θραύση στην επαρχία αλλά και στην περιοχή της πρωτεύουσας. Το πραγματικό λοιπόν τμήμα-ποσοστό του ελληνικού λαού που θα αναγνωρίσει ουσιαστικά τη μελλοντική ηγεσία και κυβέρνηση και θα αποδέχεται το πολιτικό της πρόγραμμα . κατεβαίνει σε ακόμη πιο χαμηλά επίπεδα μειοψηφίας με συνέπεια να μη διαφαίνεται λύση στον ορίζοντα στην πολιτική κρίση.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτε απ' το εκλογικό θέατρο της 5ης Νοέμβρη. Όχι μόνο απ' τα δύο μεγάλα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπούν, με διαφορετικούς τρόπους, τα συμφέροντα της άρχουσας ληστρικής μεγαλοαστικής τάξης, αλλά ούτε κι απ' το Συνασπισμό. Οι ηγέτες του μετά την εξαπάτηση των ψηφοφόρων του τον Ιούνη έχουν καταστεί αξιόπιστοι στην άρχουσα τάξη αλλά τελείως αφερέγγυοι κι αναξιόπιστοι στους εργαζόμενους. Όσους όρους και να βάζουν σήμερα, ό,τι και να ισχυρίζονται, κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να τους πάρει στα σοβαρά και να τους πιστέψει.

Η στήριξη από το ΚΚΕ-Συνασπισμό της κυβέρνησης ΝΔ υπήρξε το δεκανίκι στην παραπαίουσα από τα σκάνδαλα εξουσία της άρχουσας ληστρικής μεγαλοαστικής τάξης, ΚΚΕ-Συνασπι-σμός με πρόσχημα την «κάθαρση» λειτούργησαν σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό των μεγαλοαπατεώνων της ΝΔ. Προσπάθησαν με όλες τους τις δυνάμεις ν' αναστηλώσουν ένα διεφθαρμένο, εξαχρειωμένο και σε πλήρη κατάρρευση ευρισκόμενο πολιτικό σύστημα αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι στόχος τους δεν είναι ο οποιοσδήποτε σοσιαλισμός αλλά η στήριξη του καπιταλισμού, όποτε αυτός βρίσκεται σε μείζονα κρίση και τους έχει ανάγκη.

Οι ηγεσίες του ΚΚΕ-Συνασπισμού μ' αυτή τους την πολιτική υπήρξαν οι νεκροθάφτες του σημερινού λαϊκού και εργατικού κινήματος, όπως ακριβώς και τηρουμένων των αναλογιών υπήρξε νεκροθάφτης του Εαμικού κινήματος η λαθεμένη πολιτική του Σιάντου (όχι βέβαια επειδή ήταν χαφιές όπως έλεγε το ΚΚΕ), που - με τις συμφωνίες Καζέρτας, Λιβάνου, κυβέρνησης εθνικής ενότητας έδωσε την πραγματική εξουσία και πρωτοβουλία στην τάξη που οδήγησε στα Δεκεμβριανά, στη Βάρκιζα, στο κράτος των ταγματασφαλιτών και στον εμφύλιο.

Η πολιτική στήριξης του Συνασπισμού μεταξύ των άλλων είχε σαν συνέπεια να στρώσει το χαλί για την εφαρμογή της πιο επιθετικής, αντιδραστικής και αντιλαϊκής πολιτικής της άρχουσας τάξης αλλά και για τη σίγουρα επερχόμενη άγρια λιτότητα, μαζική ανεργία, σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου, ανοιχτή επίθεση στην εργατική τάξη, περιθωριοποίηση ενός σημαντικού τμήματος της. Την πολιτική αυτή οι εργαζόμενοι δεν μπορούν πια ν' αντιπαλαίψουν ούτε μέσα στο κοινοβούλιο, αλλά ούτε μέσα απ' το Συνασπισμό. Το κύριο λοιπόν καθήκον σήμερα όλων όσων διαφωνούν με τον ρεφορμισμό είναι η δημιουργία ενός μαζικού αριστερού φορέα, ενός επαναστατικού φορέα που να εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Η πολιτική επίθεση της άρχουσας τάξης μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο στο επίπεδο της άμεσης κοινωνικής και μαζικής πάλης και η ανυπαρξία ενός τέτιου φορέα κατακερματίζει τις λαϊκές δυνάμεις, εμποδίζει την αποτελεσματικότητα της πάλης, παίζει το παιχνίδι του ρεφορμισμού. Κατά συνέπεια όλοι όσοι διαφωνούν με το ρεφορισμό, όχι μόνο όσοι διαφώνησαν σήμερα, θα πρέπει να δουλέψουν σοβαρά προς αυτήν την κατεύθυνση αφήνοντας κατά μέρος σεχταρισμούς, μαγαζάκια και ιδεολογικές ή κομματικές καταβολές. Παράλληλα όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτε αν δεν παραμεριστούν αποφασιστικά από τέτιες διαδικασίες οι διάφοροι αγύρτες αλλά και οι γνωστές κότες που εδώ και χρονιά προβάλουν σαν απαραίτητες κοινές θέσεις ορισμένες μαξιμαλιστικές και δήθεν επαναστατικές απόψεις για να εμποδίζουν εσκεμμένα οποιαδήποτε ουσιαστική συνεργασία και σύγκλιση και να μπορούν να επιπλέουν. Οι κύριοι αυτοί εμπόδισαν εδώ και χρόνια οποιαδήποτε σύγκλιση και την ίδια δουλειά άρχισαν να κάνουν και τώρα.

Αθήνα 31-10-89
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Υ.Γ. 1. Ζητάμε την κατανόηση του καλόπιστου αναγνώστη, αλλά το απύθμενο θράσος των γνωστών καραγκιόζηδων, μας υποχρεώνει να επαναλάβουμε ρητά τα πάρα κάτω αυτονόητα και περιττά: Εμείς σε καμιά περίπτωση δεν λέμε ή κάνουμε υπαινιγμό ή αφήνουμε να εννοηθεί ότι ο Παυλής ήταν μέλος της 17Ν ή ότι είχε οποιαδήποτε σχέση μαζί μας ή ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με άλλη επαναστατική οργάνωση. Εμείς λέμε ότι ο Παυλής δεν ήταν πράκτορας ούτε όργανο πρακτόρων, ότι ήταν αγωνιστής της ανένταχτης αριστεράς, που έδρασε μόνος του (το πιθανότερο) ή με άλλους, χωρίς να τον βάλει κανένας και ότι η βόμβα του δεν είχε για στόχο θύματα ή υλικές ζημίες απλά μόνο την πολιτική διαμαρτυρία, όπως άλλωστε συμβαίνει με δεκάδες τέτιες βόμβες που σκάνε σ' όλη τη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Υ.Γ. 2. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είχαμε τελειώσει τη σύνταξη του κειμένου, όταν σήμερα Τρίτη διαβάσαμε στον τύπο το πόρισμα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης για τη βόμβα στη Μυτιλήνη και τον Παυλή. Το πόρισμα αυτό επιβεβαιώνει απόλυτα όσα γράψαμε πιο πάνω για την πλήρη ανικανότητα των ασφαλίτικων μηχανισμών. Δεν αξίζει τον κόπο ν' ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με αυτό παρά μόνο για να διερωτηθεί αν οι άνθρωποι αυτοί είναι περισσότερο ανίκανοι κι ηλίθιοι, όταν λένε ότι τέτιες βόμβες χρησιμοποιήθηκαν στη Λατινική Αμερική, ψεύτες όταν λένε ότι την είχε ρυθμίσει να σκάσει μετά τις 12 το μεσημέρι ενώ δεν λένε λέξη για το κύριο στοιχείο που γνωρίζουν καλά ότι η βόμβα αυτή ήταν ανίκανη να προκαλέσει υλικές ζημιές και θύματα (παρά μόνο αν έσκαγε όταν την έπιανε κάποιος) ή φασίστες με την ανατριχιαστική χρησιμοποίηση των ψυχιάτρων και συνεπώς των ψυχιατρείων για όσους πιάνονται, σε ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό.