ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ [ Β' ]

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Αθήνα 9-10-89

Αυτή τη φορά ο τύπος και τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης όχι μόνο συναγωνίστηκαν στην ψευδολογία και την αποπληροφόρηση αλλά έκαναν και ένα βήμα πιο μπροστά. Χρησιμοποιώντας τις μοντέρνες τεχνικές της διαφήμισης και του μάρκε-τιγκ, οργάνωσαν ολόκληρη εκστρατεία μαζικής πλύσης εγκεφάλου εγκαινιάζοντας πανηγυρικά το πλουραλιστικό καθεστώς του πολιτικό-ιδεολογικού ολοκληρωτισμού, της φασιστικής τρομοκράτησης των πλατιών μαζών, δίνοντας ένα μικρό δείγμα του είδους της δημοκρατίας που θα εγκαθιδρύσει ο Μητσοτάκης. Τέτιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές καμπάνιες είχε να γνωρίσει ο λαός μας μόνο τα χρόνια της χούντας.

Μέσα λοιπόν σ' αυτό το ζοφερό κλίμα θα προσπαθήσουμε ν' απορίψουμε ορισμένα απ' τα διάφορα προϊόντα που επιχείρησαν να μας πλασάρουν οι διάφοροι διαφημιστές-δημοσιογράφοι με τη δύναμη όχι της λογικής και του επιχειρήματος αλλά του

ψεύδους και της συνεχούς επανάληψης του.

Το πρώτο απ' αυτά τα προϊόντα είναι ότι οι αγωνιστές της 17Ν είναι τελείως απομονωμένοι και ότι δεν εκπροσωπούν απολύτως κανένα. Είναι γνωστό ότι στις πρόσφατες εκλογές είχαμε ζητήσει από όσους μας υποστηρίζουν να ψηφίσουν άκυρο-17Ν, λευκό ή αποχή ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, θα χρησιμοποιήσουμε λοιπόν εδώ σαν αποδεικτικό μέσο τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών της 18 Ιουνίου, παρ' ότι δεν πιστεύουμε ότι αυτά δεν είναι αντιπροσωπευτικά της πραγματικής μας δύναμης και την παρουσιάζουν μικρότερη από όση είναι στην πραγματικότητα. Τα δεχόμαστε όμως σαν μια απλή ένδειξη με την πάρα πάνω επισήμανση και επιφύλαξη.

Σε συνθήκες λοιπόν τελείως δυσμενείς για μας και χωρίς καμιά ουσιαστική προεκλογική εκστρατεία, τα άκυρα και τα λευκά υπερδιπλασιάζονται και περνάνε από 57.372 (0,9%) το 85 σε 147.918 (2,22%). Πιστεύουμε ότι ένα μικρό μόνο μέρος απ' αυτά δεν ανήκουν στο επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν, αφού είχαμε κάνει τελείως ξεκάθαρο τι θα σημαίνουν αυτοί οι ψήφοι. Στη χειρότερη λοιπόν για μας περίπτωση οι ψήφοι που δεν μας ανήκουν — ορισμένοι κυρίως λευκοί που είχαν και άλλη έννοια και ανέρχονται συνολικά σε 19.367 (0,29%)— δεν μπορούν να ξεπερνούν τις 0,22%. Συνεπώς οι άκυροι και λευκοί ψήφοι που έχουν δοθεί στο επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν ανέρχονται χοντρικά σε περίπου 130.000 δηλαδή 2%.

Η μελέτη της αποχής είναι κάπως πιο δύσκολη γιατί οι αριθμοί δεν είναι ακριβείς για διάφορους λόγους. Η αποχή από 19,8% το 85 έφτασε το 20,41% τον Ιούνη. Στις συγκεκριμένες όμως συνθήκες της χώρας μας υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που μπορούν να θεωρηθούν σαν δεδομένα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει, σημαντική αποχή Δυτικοευρωπαϊκού τύπου πούχει αιτία την αποπολιτικοποίηση, προτιμάει κάποιος να πάει στην εξοχή παρά να ψηφίσει, λόγω της καταλυτικής σημασίας του ρουσφετιού, της πλατιάς και μαζικής εξαγοράς ψήφων που κάνει θραύση κυρίως στην επαρχία και πούχει σαν συνέπεια να ψηφίζουν ακόμη και ετοιμοθάνατοι. Έτσι η αποχή που καταγράφεται αποτελείται από τη μια από ανθρώπους που πραγματικά και για λόγους ανωτέρας βίας δεν μπορούν να ψηφίσουν, κατηγορία που όπως δείχνει το παράδειγμα των άλλων χωρών σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να φτάνει το 20%, κι ούτε καν το 10%, και απ' την άλλη από ανθρώπους που διαφωνούν πολιτικά-ιδεολογικά με το κοινοβουλευτικό θέατρο, χώρος στο οποίο δεσπόζει το επαναστατικό ρεύμα της άκρας αριστεράς. Είναι άλλωστε πασίγνωστο ότι μετά το 74 πάρα πολλοί αγωνιστές της άκρας αριστεράς δεν ψήφιζαν. Είναι λοιπόν τελείως λογικό και θεμιτό να θεωρήσουμε ότι από το 20,41% της αποχής ένα ποσοστό που ανέρχεται τουλάχιστον στο 2 με 3% ανήκει στο επαναστατικό ρεύμα.

Συνολικά λοιπόν είτε σαν άκυρο-λευκό είτε σαν αποχή, οι ψήφοι που δόθηκαν στο επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν σαν κύρια δύναμη του χώρου ανέρχονταν σε 4 με 5%, σύμφωνα με το εκλογικό αποτέλεσμα της 18 Ιούνη. Το ποσοστό αυτό βρίσκεται κάτω απ' την πραγματική μας δύναμη, αφού ένας κόσμος που μπορεί να μας υποστηρίζει, προτίμησε για λόγους χρήσιμης ψήφου να ψηφίσει είτε Συνασπισμό είτε ΠΑΣΟΚ. Το ελάχιστο λοιπόν αυτό ποσοστό των 4 με 5% σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα καθιστούν το επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν την τέταρτη πολιτική δύναμη της χώρας μετά τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, και πάνω απ' την ΕΑΡ που δεν εκπροσωπεί ούτε 1,6%, τη ΔΗΑΝΑ, το ΚΚΕ εσ. ’Α και λοιπούς.

Εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι τα πάρω πάνω είναι αυθαίρετα. Εμείς υποστηρίζουμε ότι όχι μόνο δεν είναι αυθαίρετα αλλά αντίθετα είναι σωστές εκτιμήσεις που επιβεβαιώνονται από τα πάρα κάτω: 1) Όταν πήραμε την πάρα πάνω προεκλογική θέση, διάφοροι δημοσιογράφοι έγραψαν ότι η 17Ν παίρνει μεγάλο ρίσκο γιατί αν οι πάρα πάνω ψήφοι άκυροι-λευκοί κυρίως, συρικνωθούν σε ασήμαντα ποσοστά, τύπου 0,0...%, θάχει πλέον αποδειχτεί ότι η 17Ν είναι τελείως απομονωμένη. Κανένας λοιπόν απ' όλους αυτούς τους δημοσιογράφους, που δεν χάνουν ευκαιρία να χτυπάνε τη 17Ν, δεν τόλμησε να επιχειρήσει ν' αποδείξει κάτι τέτιο με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα. 2) Γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος ειδικευμένος σε θέματα «τρομοκρατίας» δήλωνε προεκλογικά ότι η θέση της 17Ν θ' αποβεί μπούμεραγκ γι' αυτήν, κρίνοντας προφανώς απ' την Ιταλία και προεξοφλώντας το ασήμαντο ποσοστό τους. Ούτε αυτός που σαν ειδικευμένος γνωρίζει ασφαλώς τ' αποτελέσματα βγήκε να πει λέξη. 3) Γνωστός δημοσιογράφος του συγκροτήματος που κάθε άλλο μας συμπαθεί, διαφώνησε με το διευθυντή του, που έγραψε σχολιάζοντας τα εκλογικά αποτελέσματα ότι τέταρτη πολιτική δύναμη είναι η ΔΗΑΝΑ, λέγοντας ότι σύμφωνα με τα εκλογικά αποτελέσματα τέταρτη πολιτική δύναμη δεν είναι η ΔΗΑΝΑ αλλά η 17Ν αποδίδοντας μας έτσι έμμεσα πάνω από 65.867 (1%) ψήφους.

Αυθαίρετα λοιπόν είναι αυτά που διαφημίζουν οι διάφοροι τσαρλατάνοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί ότι είμαστε απομονωμένοι και ότι δεν εκπροσωπούμε κανένα. Αντίθετα κανένας σήμερα δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει σοβαρά ότι είμαστε η τέταρτη πολιτική δύναμη στη χώρα κι ότι μόνο οι εκλογές του Ιούνη δείχνουν μια δύναμη που μπορεί να υπολογιστεί σε τουλάχιστον 4 με 5%. Είναι τέλος λογικό, ότι τόσο η εκλογική αναμέτρηση όσο και η θέση μας για άκυρο-λευκό-αποχή, όντας ένα πεδίο αναμέτρησης τελείως δυσμενές για μας, έδωσαν ένα ποσοστό μικρότερο απ' την πραγματική μας δύναμη, πράγμα άλλωστε που ανταποκρίνεται στα μεγαλύτερα ποσοστά που δίνουν όλες οι σφυγμομετρήσεις πούγιναν κατά καιρούς για τη 17Ν.

Αυτό λοιπόν το εκλογικό αποτέλεσμα σημαίνει ότι τουλάχιστον 260.000 με 325.000 συμφωνούν και επιδοκιμάζουν τις ενέργειες, επικροτούν απόλυτα τη συνεπή 15χρονη ένοπλη επαναστατική δραστηριότητα μας. Σημαίνει ότι όχι μόνον η 17Ν δεν απέτυχε αλλά αντίθετα πέτυχε εκεί όπου όλοι οι άλλοι επαναστάτες της άκρας αριστεράς απέτυχαν. Πέτυχε να βάλει ένα φρένο στη διαδικασία της συνεχούς και βαθμιαίας περιθωριοποίησης, μαρασμού και αφερεγγυότητας της επαναστατικής πρότασης, που προωθεί το καθεστώς απ' το 74, κάνοντας την επίκαιρη, φερέγγυα αλλά και σημαία συσπείρωσης όλων των επαναστατών. Πέτυχε να γίνει ο κύριος πόλος αναφοράς όλων όσων απορίπτουν τις διάφορες ρεφορμιστικές διαδικασίες. Πέτυχε να καταδείξει ότι 15 χρόνια μεταπολίτευσης δεν κατόρθωσαν να συρικνώσουν το επαναστατικό ρεύμα κι ότι αυτή η πολιτική δύναμη που αγωνίζεται για μια ριζική επαναστατική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας παραμένει και είναι πολύ ισχυρή μέσα στη χώρα. Αυτήν την αναμφισβήτητη αλήθεια έχουν συνειδητοποιήσει οι ηγεσίες όλων των κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και αυτή εξηγεί την ανώτερη ποιοτικά σημερινή συντονισμένη αντεπαναστατική επίθεση τους.

Έτσι λοιπόν οι κύριοι αυτοί δεν βλέπουν ότι το καθεστώς αυτό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι κατ' εξοχήν ανθρωποκτόνο και κανιβαλικό, αφού έχει βασίσει τη μεγιστοποίηση του κέρδους και τον προκλητικό πλούτο των ολίγων στο ανθρώπινο αίμα, τον πόνο και τη δυστυχία. Ότι είναι ένα καθεστώς που όχι μόνο δεν σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όπως διακηρύσσεται στο σύνταγμα του, αλλά την περιφρονεί προκλητικά. Ότι όχι μόνο δεν σέβεται τις ανθρώπινες αξίας, και την ύψιστη, το δικαίωμα στη ζωή, αλλά τις καταπατάει συστηματικά, τις έχει κουρελιάσει και καταξευτελίσει.

Η ευαισθησία τους λοιπόν ηχεί ψεύτικη, υποκριτική και ιδιοτελής. Ψεύτικη και υποκριτική γιατί συγκριτικά με τις σημερινές άναρθρες κραυγές και φωνασκίες τους, θάπρεπε τουλάχιστον την τελευταία 15ετία να εκφράζουν καθημερινά την αγανάκτηση τους, με συνεχείς δημοσιογραφικές εκστρατείες, με πηχιαίους τίτλους, με δριμύες καταγγελίες, με την πρόταση και εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων προστασίας της ζωής των εργαζομένων —κι όχι με σποραδικά μονόστηλα στις εσωτερικές σελίδες — θάπρεπε να κατακεραυνώνουν καθημερινά αυτή τη βάναυση καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή αυτών των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στο βωμό της μεγιστοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους, θάπρεπε να κατακεραυνώνουν τους υπεύθυνους μεγαλοβιομήχανους, τους εφοπλιστές, την πολιτική εξουσία.

Υποκριτική και ιδιοτελής τέλος γιατί όλοι αυτοί οι κύριοι, όντας περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά γρανάζια αυτού του καθεστώτος, συμμετέχουν στο μεγάλο τσιμπούσι ροκανίζοντας τα κόκαλα που τους ρίχνουν οι διάφοροι μεγαλοκαρχαρίες και το καθεστώς. Αν λοιπόν η ευαισθησία τους για την καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή ήταν ειλικρινής, θάπρεπε νάχαν παραιτηθεί από τις θέσεις τους από καιρό για να μην πούμε ότι θάπρεπε νάχαν αυτοκτονήσει.

Η ένοπλη λοιπόν δράση της 17Ν όχι μόνο είναι θεμιτή και νόμιμη, αλλά είναι και η μόνη ηθική πολιτική δράση που μας επιτρέπει αυτό το ανθρωποκτόνο και βάρβαρο καθεστώς. Είναι η υψηλότερη αλλά και μόνη πραγματική εκδήλωση ουμανισμού που μας επιτρέπει αυτή η κοινωνία, είναι η μόνη πολιτική δραστηριότητα που πηγάζει και βασίζεται στις προαιώνιες ανθρώπινες αξίες και κύρια στο αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου στην εργασία, στο αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου να ζει μια ανθρώπινη ζωή χωρίς να σακατεύεται, χωρίς να δολοφονείται, χωρίς να δηλητηριάζεται καθημερινά από το νέφος, χωρίς να οδηγείται μέσω της ανεργίας στον αργό θάνατο με τα ναρκωτικά και τη μιζέρια.

Το τρίτο προϊόν που προσπάθησε να πλασάρει αυτή η διαφημιστική καμπάνια ήταν ο Μπακογιάννης, αγνός βουλευτής, αναπτύσσοντας την σε δύο άξονες παράλληλους και συμπληρωματικούς. Απ' τη μια παρουσιάζεται ότι ο Μπακογιάννης εκτελέστηκε δήθεν γιατί ήταν αντιδικτατορικός ή γιατί ήταν ο πρωτεργάτης συμφιλίωσης δεξιάς-αριστεράς και απ' την άλλη αποκρύβονται συστηματικά τόσο οι απάτες του όσο και το γεγονός ότι είχαν επισημανθεί απ' την επίσημη δικαιοσύνη του καθεστώτος και όχι από την 17Ν. Έτσι αυτή η διαφημιστική καμπάνια δεν αρκέστηκε στο να καταδικάσει την εκτέλεση με τα κλασικά επιχειρήματα, αλλά κινήθηκε σ' ένα επίπεδο μαζικής πλύσης εγκεφάλου ολοκληρωτικού τύπου αφού όχι μόνο αναποδογύρισε τα γεγονότα κάνοντας το μαύρο άσπρο, όχι μόνο πρόβαλε άσχετα πράγματα, όχι μόνο απέκρυψε την ταμπακιέρα και διέγραψε με μιας τις απάτες του Μπακογιάννη σαν να μην υπήρξαν, αλλά το κυριότερο απαγόρεψε κι εμπόδισε συστηματικά οποιονδήποτε, ακόμη κι αν καταδίκαζαν την εκτέλεση, να μιλήσει γι' αυτές (οι ελάχιστοι που μίλησαν από θέση άμυνας απέναντι σ' αυτήν την επίθεση δεν δίστασαν να μεταμορφωθούν σε δικαστές και να αθωώσουν το Μπακογιάννη με δυο αράδες).

Το δεύτερο προϊόν της διαφημιστικής καμπάνιας πλύσης εγκεφάλου του καθεστώτος είναι ότι είμαστε τρομοκράτες του ελληνικού λαού, και η δήθεν αγνή κραυγή αγωνίας «πότε θα σταματήσει αυτός ο κύκλος του αίματος της 17Ν».

Έχουμε γράψει και άλλοτε ότι η δράση μας είναι ένοπλο αντάρτικο πόλης που χτυπάει επιλεκτικά διάφορους εχθρούς του λαού και όχι τρομοκρατία που είναι η εξάσκηση βίας με κύριο στόχο τον εκφοβισμό πλατύτερων στρωμάτων, μια βόμβα μέσα στον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος. Δεν χρειάζεται εδώ να σταθούμε ιδιαίτερα γιατί οι πάντες γνωρίζουν ότι κανένας εργαζόμενος δεν τρομοκρατείται απ' τη 17Ν και ότι κανείς δεν κινδυνεύει.

’λλωστε και μόνον η φράση τους «15 θύματα σε 14 χρόνια δράσης» καθιστά καταγέλαστη την άποψη τους ότι η 17Ν τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό. Μπορεί ίσως να τρομοκρατούνται μερικοί αλλά αυτοί δεν ξεπερνούν τα 5.000 άτομα σε πληθυσμό 10 εκατομμυρίων, και είναι μια τελείως ασήμαντη μειοψηφία, τελείως ξεκομμένη απ' τον ελληνικό λαό. Είναι ο ηγετικός όμιλος της άρχουσας μεγαλοκαπιταλιστές τάξης και όσοι βρίσκονται στις κορυφές της ιεραρχικής κρατικής εξουσίας.

Ενώ λοιπόν «οι σφαίρες της 17Ν» δεν τρομοκρατούν και ούτε θα μπορούσαν ποτέ να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό, γίναμε μάρτυρες μιας άλλης άσφαιρης αλλά πραγματικής και σε ασύλληπτα μεγαλύτερη κλίμακα επιχείρησης τρομοκράτησης και εκφοβισμού του. Είναι η μαζική εκστρατεία των μέσων μαζικής ενημέρωσης τόσο ηλεκτρονικών όσο κι έντυπων, πανομοιότυπη μ' αυτές που γνώρισε ο λαός μας στη διάρκεια της χούντας ενάντια στους αντιστασιακούς «τρομοκράτες» του λαού. Είναι η μαζική πλύση εγκεφάλου δίκην διαφημιστικής καμπάνιας να πειστεί με το ζόρι ο λαός ότι κινδυνεύει απ' τους «τρομοκράτες», και συνάμα η προσπάθεια εκφοβισμού του με τα διάφορα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα, νόμους, αστυνομικά σώματα και λοιπά. Και αυτά όλα σε μια φάση όπου η ΝΔ πασχίζει να δείξει ένα δημοκρατικό πρόσωπο ανανεωμένο για να κερδίσει την αυτοδυναμία. Ο καθένας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί αν και πού υπάρχει τρομοκρατία και τι είδους είναι η δημοκρατία που επαγγέλονται.

Υπάρχουν ορισμένοι κύριοι, συνήθως πολιτικοί, εκδότες, δημοσιογράφοι, αλλά και ορισμένοι άλλοι, που μετά από κάθε ενέργεια της 17Ν, ωσάν πραγματικές στρουθοκάμηλοι, βγάζουν το κεφάλι τους από την άμμο, βλέπουν μόνο την ενέργεια της 17Ν, αρχίζουν να τσιρίζουν και να συναγωνίζονται σε άναρθρες κραυγές κατακεραυνώνοντας τη 17Ν γιατί δεν σέβεται το ύψιστο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή. Οι κύριοι αυτοί μετατρέπονται στη συνέχεια σε κροκόδειλους, χύνοντας μερικά δάκρυα κι εγκαθίστανται αναπαυτικά στα διάφορα βρωμόνερα όπου επιδίδονται με άνεση στη γνώριμη τους ασχολία, το μεγάλο τσιμπούσι. Αυτοί οι ευαίσθητοι και σφόδρα ανησυχούντες κύριοι στην προσπάθεια τους να σταματήσουν επιτέλους αυτόν τον περίφημο κύκλο του αίματος της 17Ν, δεν μπορούν να διακρίνουν έναν άλλον ωκεανό αίματος που είναι δίπλα τους και που τροφοδοτεί το μεγάλο φαγοπότι τους.

Δεν βλέπουν ότι στα τελευταία 15 χρόνια, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές του καθεστώτος, δολοφονήθηκαν στα διάφορα βιομηχανικά κάτεργα και στα σαπιοκάραβα των εφοπλιστών τουλάχιστον 2000 εργάτες και σακατεύτηκαν σοβαρά τουλάχιστον 150.000 άλλοι. Δεν βλέπουν ότι το νέφος δολοφονεί κάθε χρόνο περίπου 100 κατοίκους του λεκανοπεδίου και 5000 μόνο το 87, και προκαλεί σοβαρές βλάβες στην υγεία των ασθενέστερων. Δεν βλέπουν ότι το καθεστώς δολοφόνησε και σακάτεψε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς στα μεσαιωνικά αχούρια-δημόσια νοσοκομεία του. Οι κύριοι αυτοί δεν βλέπουν τους ζωντανούς-νεκρούς, λογικό προϊόν του κοινωνικού καρκίνου της ανεργίας και των μισθών πείνας, που φυτοζωούν στο περιθώριο και οδηγούνται νομοτελειακά στη μιζέρια, στα ναρκωτικά, τα ψυχοφάρμακα, τον αλκοολισμό, τις ασθένειες, τα ψυχιατρεία, τον αργό θάνατο. Οι κύριοι αυτοί δεν βλέπουν τέλος ότι όλος αυτός ο ωκεανός αίματος και ανθρώπινης δυστυχίας δεν είναι τυχαίος αλλά συνέπεια συστηματικής πρακτικής του καθεστώτος, είναι η άλλη όψη του πλούτου, είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσει μια πολύ μικρή μειοψηφία να οικοδομήσει αστρονομικές περιουσίες και να ζει μέσα στην προκλητική χλιδή.

Όλοι αυτοί οι κύριοι όμως θα πρέπει επιτέλους να διαλέξουν. Ή το οποιοδήποτε παρελθόν και παρόν άσχετο με τις απάτες του τον αθωώνει, οπότε δεν μπορούν να παραπέμψουν π.χ. τον Παπανδρέου με του οποίου το αντιδικτατορικό, πολιτικό, ακαδημαϊκό παρελθόν δεν μπορεί να συγκριθεί ο Μπακογιάννης, ή όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ή μηδαμινό ρόλο στην υπόθεση και σημασία έχουν οι απάτες τους και τίποτε άλλο.

Όσον αφορά λοιπόν τις απάτες, είναι προφανές και κατανοητό στον καθένα ότι η 17Ν δεν αποδέχεται το αστικό νομικό πλαίσιο και καθεστώς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν το λαβαίνει υπόψη της. Οι απάτες του Μπακογιάννη εντοπίστηκαν απ' την ίδια την αστική δικαιοσύνη του καθεστώτος, κι όχι από τη 17Ν. Τόσο απ' το χουντικό εισαγγελέα Δωρή όσο και από τον εισαγγελέα Ευθυ-μιάδη αλλά και από άλλους. Μπορεί να υπάρχει διάσταση απόψεων και αμφισβήτηση στα πλαίσια του αστικού νόμου, για το αν οι απάτες του Μπακογιάννη ήταν κακούργημα ή πλημμέλημα, για το ποιες παραγράφονται ή όχι, κανένας όμως επίσημος θεσμός της δικαιοσύνης του καθεστώτος δεν αρνήθηκε ποτέ ότι οι απάτες αυτές έγιναν.

Όλη αυτή η καμπάνια δεν είναι παρά μια απεγνωσμένη και μάταιη προσπάθεια του ένοχου πολιτικού κόσμου, που οντάς τελείως πανικοβλημένος επιχείρησε μια χυδαία παραχάραξη της πραγματικότητας και της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Συνάμα είναι μια εκδήλωση περιφρόνησης, καταρράκωσης και εξευτελισμού της ίδιας της δήθεν ανεξάρτητης δικαιοσύνης τους και τρομοκράτησης (ο εισαγγελέας Ευθυμιάδης απειλείται ανοιχτά), για την οποία μπορεί νάναι περήφανος ο αριστερός υπουργός Κουβέλης.

Δύο μόνο στοιχεία δείχνουν το έωλο αλλά και το μάταιο της όλης εκστρατείας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεώρησε υποχρέωση του να υπερασπιστεί το Μπακογιάννη χαρακτηρίζοντας τον έντιμο. Το τυπικό και δικολαβικού τύπου επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από μερικούς: Πώς γνώριζαν την αναφορά του εισαγγελέα Ευθυμιάδη της 1ης Ιούνη αφού λένε ότι είχαν αποφασίσει την εκτέλεση από τα πριν; Η διατύπωση και μόνο αυτού του επιχειρήματος προϋποθέτει αποδοχή της απάτης του Μπακογιάννη και της ενοχής του, αφού δεν αμφισβητεί την ύπαρξη τους, αλλά απλώς το πώς μάθαμε τη συγκεκριμένη αναφορά.

Παρ' όλη τη συστηματική παραχάραξη της πραγματικότητας απ' την πλευρά του πολιτικού κόσμου, με πρωτοστατούσες τις ηγεσίες της ΝΔ και του Συνασπισμού, η εκστρατεία αυτή και πάλι απέτυχε. Ολόκληρος ο ελληνικός λαός που γνώρισε καλά από μήνες τις απάτες του Μπακογιάννη, αντιλήφθηκε απ' τις πρώτες ώρες και πριν ακόμη δημοσιευθεί η προκήρυξη μας, για ποιους λόγους είχε εκτελεστεί και επικρότησε στη μεγάλη πλειοψηφία του τη δίκαιη εκτέλεση ενός απ' τους απατεώνες συνένοχους του Κοσκωτά. Και παρ' ότι έδωσαν άλλο περιεχόμενο στην εκτέλεση και προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν προεκλογικά λέγοντας ότι μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ, απέτυχαν οικτρά στο να κινητοποιήσουν το παραμικρό λαϊκό στρώμα, πέρα απ' τους γνωστούς τραμπούκους της ΝΔ, τις κυράτσες της και τους αξιοθρήνητους Σιάντους του Συνασπισμού.

Στο σημείο αυτό και επειδή την ημέρα της εκτέλεσης γίνονταν η παραπομπή-θέατρο του Παπανδρέου, για την οποία μιλάγαμε αλλά δεν γνωρίζαμε ότι θα συμπέσει με την παραπομπή, οφείλουμε μια εξήγηση. Όσο και αν φαίνεται περίεργο η σύμπτωση αυτή είναι τυχαία και άλλωστε λειτούργησε σε βάρος μας. Και αν βέβαια τα τσακάλια οι δημοσιογράφοι, που γνωρίζουν συνήθως τα πάντα, έψαχναν στοιχειωδώς θα το ανακάλυπταν. Η ενέργεια δεν ήταν δυνατόν να γίνει τις προηγούμενες 10 μέρες γιατί το τμήμα της οδού Δημοκρίτου, ανάμεσα στη Σκουφά και την Τσακάλωφ ήταν κλειστό επειδή εκτελούνταν έργα. Τα έργα τελείωσαν την προηγούμενη μέρα Δευτέρα στις 8.15 το πρωί οπότε ελευθερώθηκε ο δρόμος. Τα έργα αυτά μας εμπόδισαν γιατί δεν υπήρχε απολύτως κανένας άλλος δρόμος διαφυγής, γρήγορος και χωρίς φανάρια, που να μη βάζει σε κίνδυνο τους συντρόφους, όπως θα το διαπιστώσει όποιος μελετήσει στοιχειωδώς την περιοχή. Απ' την άλλη δεν είχαμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε μια μέρα γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να φύγει ο Μπακογιάννης στην Ευρυτανία στο τέλος της βδομάδας και να ματαιωθεί η επιχείρηση όπως και το Μάη. Έτσι λοιπόν παρ' ότι γνωρίζαμε ότι η σύμπτωση θα λειτουργούσε σε βάρος μας δεν μπορούσαμε να την αναβάλουμε ακόμη και για μια μέρα γιατί παίρναμε έτσι το ρίσκο να ματαιωθεί οριστικά.

Η σύμπτωση αυτή υπήρξε το κύριο επιχείρημα της ηγεσίας του Συνασπισμού φτάνοντας σε πρακτικές που αγγίζουν τα όρια —αν δεν ξεπερνάνε— του ανοιχτού χαφιεδισμού. Κι ενώ ισχυρίστηκαν ότι μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ κι ο Παπανδρέου, παράλληλα άρχισαν να γράφουν και να διαδίδουν μέσω των διαφόρων κονδυλοφόρων τους ότι η ενέργεια ευνοεί τη ΝΔ κι ότι μας έβαλε η Διεθνής δεξιά και οι απανταχού μυστικές υπηρεσίες. Δηλαδή μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ με σκοπό να ευνοήσουμε τη ΝΔ. Τα διάφορα παραμύθια τους τους έχουν οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση. Περιττό να προσθέσουμε ότι κατά τη γνώμη μας αυτή η ενέργεια στις συγκεκριμένες συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας δεν ευνοεί κανένα. Δεν ευνοεί τη ΝΔ, όπως αποδείχτηκε ότι δεν ευνόησε το ΠΑΣΟΚ η ενέργεια ενάντια στον Πέτσο.

Όσα δηλώνει σήμερα η ηγεσία του Συνασπισμού μας θυμίζει την πρακτική του Ιταλικού Κ.Κ. Μόνιμη άποψη του ήταν ότι πίσω απ' τις Ερυθρές Ταξιαρχίες βρίσκονταν οι μυστικές υπηρεσίες. Επί χρόνια όμως γίνονταν δεκάδες συλλήψεις αγωνιστών των Ερυθρών Ταξιαρχιών χωρίς ποτέ να τολμήσουν να ψελίσουν λέξη σε βάρος τους. Κατάπιναν τη γλώσσα τους όχι μόνο γιατί δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν ότι οι συλληφθέντες ήταν αγνοί αγωνιστές, αλλά γιατί δεν μπορούσαν και να ισχυριστούν ότι αυτοί οι επώνυμοι αγωνιστές ήταν ποτέ δυνατόν να χειραγωγούνται από τις μυστικές υπηρεσίες. Και παρ' ότι οι συλλήψεις συνεχίζονταν επί χρόνια και οι εκατοντάδες και χιλιάδες συλληφθέντες τους διέψευδαν πανηγυρικά, αυτοί συνέχιζαν απτόητοι το παραμύθι τους για τις μυστικές υπηρεσίες γιατί ήταν η πιο βολική γι' αυτούς άποψη.

Τέλος θα πούμε δυο λόγια για το Μίκη. Ο Μίκης έχει μια μεγάλη ιστορία στον τόπο και συνεπώς έχει ορισμένες υποχρεώσεις απέναντι του κι απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Δικαίωμα του είναι να μη σέβεται πια αυτήν την ιστορία του. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να μη σέβεται αυτό το λαό που κάποτε τον αγάπησε και τον λάτρεψε. Και θάταν το πιο τραγικό πράγμα γι' αυτόν το παλιό του ίνδαλμα να κλείσει την αυλαία της αγωνιστικής του ιστορίας σαν κοινός πληροφοριοδότης.

Το τέταρτο προϊόν αυτής της διαφημιστικής εκστρατείας είναι η άποψη ότι η 17Ν αγωνίζεται ενάντια στη Δημοκρατία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το γνωστό ιδεολόγημα Δημοκρατία ίσον κοινοβουλευτισμός, και αγώνας για μια άλλη δημοκρατία ίσον δικτατορία. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων κατά καιρό έχουν ρωτηθεί στις διάφορες σφυγμομετρήσεις διαψεύδουν την πάρα πάνω άποψη.

Το συγκεκριμένο σημερινό πολίτευμα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν είναι δημοκρατία αλλά μια συγκεκριμένη ιστορική έκφραση της, η κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η ανθρωπότητα όμως δεν έχει γνωρίσει μόνο αυτού του τύπου τη δημοκρατία. Στη κλασική αρχαιότητα π.χ. αλλά και σε άλλες κοινωνίες υπήρχαν μορφές άμεσης δημοκρατίας, αλλά και μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που βασίζονταν όχι στην εκλογή αλλά στην εκ περιτροπής συμμετοχή όλων στα αξιώματα της εξουσίας, ή και επιλογή τους μέσω κλήρωσης. Ακόμη η σύγχρονη αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία διαφέρει ριζικά από χώρα σε χώρα αλλά και από εποχή σε εποχή. Έτσι ενώ η Γαλλική Επανάσταση διακήρυξε τις αρχές της πολιτικής ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας και του εκλογικού δικαιώματος, εν τούτοις η 1η Γαλλική Δημοκρατία δεν επέτρεψε παρά μόνο σε μια μικρή μερίδα εύπορων να ψηφίζουν και μόνο με την επανάσταση του Φλεβάρη του 1848 κατακτήθηκε το εκλογικό δικαίωμα για όλους. Και πάλι όμως αυτό το δικαίωμα κατακτήθηκε στην πράξη για το μισό πληθυσμό, δηλαδή τις γυναίκες, έναν αιώνα μετά, δηλαδή το 1946 με την 4η Γαλλική Δημοκρατία, παρ' ότι αυτό αναγνωρίζονταν σαν αρχή από το 1789. Σημασία λοιπόν δεν έχουν οι αφηρημένες διακηρύξεις αρχών αλλά η συγκεκριμένη υλοποίηση τους στην πράξη.

Η συγκεκριμένη λοιπόν υλοποίηση αυτών των αρχών, στη σημερινή κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία της Δύσης, παρουσιάζει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά που αποτελούν στοιχεία όχι διεύρυνσης αλλά αντίθετα περιορισμού, περιστολής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αναίρεσης των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Τα καθεστώτα αυτά έχουν εξελιχθεί σε μια ιδιότυπη μορφή πολιτεύματος που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν κοινοβουλευτισμό κοινωνικού εκφασισμού. Παρ' ότι δεν είναι ο χώρος κατάλληλος για να κάνουμε μια διεξοδική ανάλυση θα αναφέρουμε με συντομία τα κύρια χαρακτηριστικά του.

1) Το πρώτο στοιχείο είναι ο ασφυκτικός και συστηματικός έλεγχος κάθε πολίτη μέσω τόσο της αστυνομοκρατίας όσο κυρίως μέσω του μαζικού ηλεκτρονικού φακελώματος του, οργουελιανού τύπου υπέρ όχι του μεγάλου αδελφού αλλά του απρόσωπου συστήματος. Μέσω του ηλεκτρονικού φακελώματος ελέγχεται κάθε δραστηριότητα ιδιωτική, επαγγελματική, συνδικαλιστική, πολιτική του ατόμου με σκοπό το τσάκισμα του στην παραμικρή αντίσταση του στις επιλογές της άρχουσας τάξης.

2) Η συστηματική χειραγώγηση των μαζών και της κοινής γνώμης με τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και τα ηλεκτρονικά. Ένα μικρό δείγμα αυτής της χειραγώγησης είχαμε και στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες με τη λεγόμενη «ελεύθερη» ιδιωτική ραδιοφωνία. Ο πλουραλισμός σημαίνει πληθώρα μέσων στην υπηρεσία μιας πολιτικό-ιδεολογικής ολοκληρωτικής πλύσης εγκεφάλου, όπου σ' όλα τα σημαντικά και θεμελιώδη ζητήματα προβάλλεται με όλους τους δυνατούς τρόπους και διαφημίζεται μια και μόνη δεσπόζουσα άποψη και εξοστρακίζεται οποιαδήποτε άλλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση των μαζικών μέσων ενημέρωσης στο ακανθώδες και συνάμα ζωτικό για την ανθρωπότητα ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας, στις χώρες που διαθέτουν πληθώρα πυρηνικών αντιδραστήρων και πραγματοποιούν πυρηνικές δοκιμές.

3) Η καταπάτηση και παραβίαση στην πράξη των περισσότερων απ' τα δικαιώματα του ανθρώπου για μεγάλες μάζες εργαζομένων, τους ξένους εργάτες, τους άνεργους, τη νεολαία, τους περιθωριακούς αλλά και τους χαμηλόμισθους και ο σεβασμός τους για ορισμένες κατηγορίες υψηλόμισθων και σχετικά εύπορων πολιτών εφ' όσον δεν προβάλλουν αντίσταση. Τα μοντέρνα και επιστημονικά βασανιστήρια κάνουν θραύση σ' όλες τις πολιτισμένες χώρες της Δύσης, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Αγγλία, Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Γίνονται τόσο ενάντια σε ποινικούς όσο και στους πολιτικούς αγωνιστές, τους «τρομοκράτες». Παράλληλα έχουμε και επίσημη αναίρεση ορισμένων δικαιωμάτων. Παράδειγμα που είναι και επίκαιρο λόγω της έκδοσης των Τούρκων αγωνιστών και της απειλούμενης έκδοσης του Παλαιστίνιου αγωνιστή Χαμντάν, το δικαίωμα στο άσυλο. Το δικαίωμα αυτό που δεν είναι μόνο κατάκτηση του Διαφωτισμού και της αστικής δημοκρατίας, αλλά της αρχαιότητας όπου θεωρούνταν ιερό και ταυτίζονταν με τη φιλοξενία, σήμερα αναιρείται από όλες της δημοκρατίες της Δύσης, με τη σειρά νομοθετικών μέτρων πούχουν θεσπιστεί.

4) Η κρίση νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας. Η μεγάλη αποχή που παρατηρείται σ' όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις στη Δύση όπως και τα πάρα πάνω στοιχεία, έχουν σαν αποτέλεσμα να αμφισβητείται η νομιμότητα της πολιτικής εξουσίας για την άσκηση μιας ορισμένης πολιτικής και να καταστρατηγείται η βασική αρχή της δημοκρατίας, η αρχή της πλειοψηφίας. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές το πρώτο κόμμα στη Γαλλία συγκέντρωσε 28% των εκφρασμένων ψήφων με 50% αποχή, που σημαίνει ότι είναι πρώτο κόμμα ενώ αντιπροσωπεύει 14% του εκλογικού σώματος. Σ' αυτό ιδιαίτερα το σημείο η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ χειρότερη λόγω της εκλογικής πελατείας, του ρουσφετιού και της μαζικής εξαγοράς ψήφων σ' όλη τη χώρα από τα δύο μεγάλα κόμματα με συνέπεια τα εκλογικά τους αποτελέσματα νάχουν πολύ λίγη σχέση με την πραγματικότητα. Με συνέπεια τέλος να εκλέγεται ο οποιοσδήποτε που διαθέτει οικονομική δύναμη ακόμη κι αν είναι απατεώνας, όπως το δείχνει η παρουσία στη Βουλή τόσο των απατεώνων υπεύθυνων για τις προβληματικές, όσο και των απατεώνων υπεύθυνων για το σκάνδαλο Κοσκωτά, ανάμεσα στους οποίους και ο Μπακογιάννης. Και κανένας δεν αμφιβάλλει ότι αν παρουσιάζονταν στις εκλογές, όχι μόνο ο Κουτσόγιωργας, ο Πέτσος κι ο Τόμπρας αλλά ακόμη κι ο Κοσκωτάς θα εκλέγονταν με τα τσαρούχια.

Τα πάρα πάνω βασικά στοιχεία συνθέτουν την εικόνα μιας αστικής κοινωνίας όχι ουμανιστικής αλλά απάνθρωπης. Ενός Δυτικού πολιτεύματος όχι έστω κλασικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας αλλά κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού, αν όχι φασισμού. Τα στοιχεία αυτά αφορούν όλη την κοινωνία και όλες τις πολιτικές δυνάμεις και όχι μόνο τις δηλωμένες τέτιες, όπως ο Λεπέν ή οι νεοναζί, και γι' αυτό τον ονομάζουμε κοινωνικό και όχι πολιτικό. Η Ελλάδα σήμερα οδηγείται απ' την ΕΟΚ. προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς τη δημοκρατία όπως Ψευδολογούν οι διάφοροι δημοσιογράφοι. Οποιοσδήποτε Έλληνας έχει ζήσει έστω και για λίγο σ' αυτές τις χώρες τα τελευταία χρόνια εδοκίμασε την πικρή γεύση αυτών των ζοφερών και απάνθρωπων καθεστώτων. Δεν είναι τέλος τυχαίο ότι σήμερα και προς το παρόν η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία είναι οι πιο δημοκρατικές χώρες σ' όλη τη Δυτική Ευρώπη. Κι αυτό γιατί η νωπή ακόμη μνήμη των λαών τους από τις δικτατορίες και η δυνατότητα άμεσης σύγκρισης μ' αυτές έχουν παίξει ανασταλτικό ρόλο τουλάχιστον μέχρι σήμερα σ' αυτή την πορεία.

Η ένοπλη επαναστατική πάλη ενάντια σ' αυτά τα καθεστώτα στη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία και αλλού δεν ήταν «τρόμοκρατία», δεν ήταν μια πρόσκαιρη δράση απελπισμένοι διανοούμενων, δεν ήταν μια προσωρινή αναλαμπή αλλά μια συγκεκριμένη και μόνιμη μορφή κοινωνικής αντίστασης στα καθεστώτα κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού που πηγάζει απ' αυτές τις νέες συνθήκες πούχουν δημιουργηθεί και την έλλειψη δυνατότητας οποιασδήποτε αλλαγής μέσα από νόμιμες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η αντίσταση παρ' ότι τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί λόγω των αθρόων συλλήψεων και ισχυρών χτυπημάτων που έχει δεχτεί, δεν έχει σταματήσει και ούτε θα σταματήσει. Έτσι παρ' όλα τα ασφυκτικά «αντιτρομοκρατικά» οπλοστάσια, παρ' όλη την τεραστίων διαστάσεων πολιτικό-ιδεολογική εκστρατεία του καθεστώτος ενάντια στην «τρομοκρατία», παρ' όλη τη χρησιμοποίηση αυτών που υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας, αποφυλακίζοντας τους με αντάλλαγμα το συστηματικό χτύπημα απ' τον τύπο της ένοπλης πάλης —ένας τέτιος παρουσιάστηκε πέρσι και εδώ— παρ' όλα τα ναζιστικού τύπου Τρέβι, η ένοπλη πάλη δεν σταματάει. Μόνο στην Ιταλία τα τελευταία δύο τρία χρόνια είχαμε ορισμένες εκτελέσεις και δεκάδες συλλήψεις μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών ενώ μας λέγανε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έχουν διαλυθεί εδώ και χρόνια. Η ένοπλη πάλη όντας η μόνη ουσιαστική μορφή κοινωνικής αντίστασης στα καθεστώτα κοινοβουλευτικού κοινωνικού εκφασισμού θα συνεχιστεί, γι' αυτό αυτά έχουν αναγάγει την πάλη εναντίον της στον ύψιστο πολιτικό στόχο τους, οργανώνοντας μια πολύμορφη τεραστίων διαστάσεων αντεπαναστατική εκστρατεία, τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατία».

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η 17Ν δεν αγωνίζεται ενάντια στην δημοκρατία αλλά ενάντια στη συγκεκριμένη μορφή της τον κοινοβουλευτικό κοινωνικό εκφασισμό προς τον οποίο οδηγείται η Ελλάδα μέσα απ' την ΕΟΚ. Αγωνίζεται για μια διαφορετική και άλλου τύπου δημοκρατία. Δεν κάνουμε φτηνή δημαγωγία λέγοντας ότι είμαστε «αντιεξουσιαστές» κι ότι είμαστε υπέρ της πλήρους και ολοκληρωτικής εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας, αφού είναι προφανές ότι η καθημερινή συγκέντρωση εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και λιγότερων, για να αποφασίζουν καθημερινά για τα. διάφορα προβλήματα είναι απραγματοποίητη στις σύγχρονες κοινωνίες. Αγωνιζόμαστε όμως για μια κοινωνία και μια δημοκρατία θεσπισμένη στη βάση της αρχής της άμεσης συμμετοχής των εργαζομένων, όχι μόνο στη διαχείρηση των οικονομικών μονάδων, αλλά και της άμεσης συμμετοχής τους στους διάφορους θεσμούς της κρατικής και πολιτικής εξουσίας. Στη βάση της συνύπαρξης μορφών άμεσης δημοκρατίας με τις ριζικά αλλαγμένες μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με βάση τις αρχές της αιρετότητας, της ανακλητότητας και της τακτής λογοδοσίας στη βάση, του οποιουδήποτε αντιπροσώπου. Τα αιτήματα αυτά άλλωστε —της άμεσης συμμετοχής των εργαζομένων και της άμεσης δημοκρατίας— δεν είναι δικά μας, αλλά είναι τα κυρίαρχα, οικουμενικά αιτήματα των λαών σ' Ανατολή και Δύση. Και το γεγονός ότι δεν υπάρχει μια δημοκρατία που να στηρίζεται σ' αυτές τις αρχές δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το καινούργιο σε κανένα τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Το γεγονός τέλος ότι δεν προτείνεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο ή Σύνταγμα μιας τέτιας δημοκρατίας δεν έχει καμμία σημασία, αφού η ιστορία διδάσκει πως η οποιαδήποτε ριζική αλλαγή μιας κοινωνίας δεν προήλθε από συντάγματα και προγράμματα στα χαρτιά, αλλά από τη ριζική και ανελέητη κριτική των αντιφάσεων αυτής της κοινωνίας, την υιοθέτηση από τις μάζες των βασικών κατευθυντήριων ιδεών αυτής της κριτικής κι από τη συνακόλουθη πάλη εναντίον της. Οι οποιεσδήποτε θετικές προτάσεις υλοποίησης αυτών των ιδεών δεν ακολούθησαν γραμμική και μονοσήμαντη πορεία αλλά πορεία με καμπές, αντιφατικότητα και σκαμπανεβάσματα, όπως άλλωστε συμβαίνει με οτιδήποτε αληθινά καινούργιο.

Τέλος θα πούμε δυο λόγια για ένα άλλο ζήτημα γιατί προβλέπουμε ότι ορισμένοι τσαρλατάνοι θα μας αντιτάξουν τη γνωστή θέση: για ποια κρίση της Δυτικής δημοκρατίας μας μιλάτε με τη σημερινή χρεωκοπία του σοσιαλισμού, με την υιοθέτηση απ' τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού της δυτικής αστικής δημοκρατίας. Κατ' αρχήν όσα συμβαίνουν σ' αυτές τις χώρες συνιστούν τη χρεωκοπία του σταλινισμού και όχι του σοσιαλισμού. Έχουμε πει και άλλοτε ότι στις χώρες αυτές δεν ήταν η εργατική τάξη που βρίσκονταν στην εξουσία αλλά μια γραφειοκρατία τόσο τεχνοκρατική όσο και κομματική εργατικής αριστοκρατίας πούχε επιβληθεί στην εργατική τάξη με μέθοδες αντιδημοκρατικές, βίαιες και πολλές φορές αιματηρές. Κατά συνέπεια το ερώτημα αυτό δεν απευθύνεται σε μας αλλά στους Σιάντους της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ, τους Φαρακο-Φλωράκηδες για τους οποίους αυτά τα καθεστώτα ήταν σοσιαλιστικά και στους οποίους οι συντελούμενες σήμερα αλλαγές έχουν δημιουργήσει πλήρη πολιτικο-ιδεολογική σύγχυση, τρικυμία εν κρανίω.

Δεύτερο, η διαδικασία δημοκρατικοποίησης που είναι αναμφίβολα θετική εξέλιξη περιορίζεται απ' το γεγονός ότι γίνεται απ' τα πάνω με μεθόδους συγκεντρωτικές ως υπερσυγκεντρωτικές, με αντιδημοκρατικές αποφάσεις, όπως η πρόσφατη απαγόρευση των απεργιών, με κύριο στόχο τον έλεγχο της απ' τη γραφειοκρατεία και το κράτημα των εργαζομένων και της εργατικής τάξης στη γωνία.

Τρίτο, μέσα στα πλαίσια αυτής της δημοκρατικοποίησης υπάρχουν πολλές αντιμαχόμενες συνιστώσες, και όχι δύο — μεταρυθμιστές και συντηρητικοί— όπως λέει η δυτική προπαγάνδα. Υπάρχει μια τάση της τεχνοκρατικής γραφειοκρατίας που προσπαθεί, αντιγράφοντας πράγματι ορισμένες πλευρές της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, να νομιμοποιήσει την εξουσία της απέναντι στην εργατική τάξη, αντικαθιστώντας ένα μέρος της κομματικής γραφειοκρατίας. Υπάρχει όμως και μια τάση που κυριαρχεί στη βάση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων εθνοτήτων (στην ΕΣΣΔ) που μάχεται για μορφές άμεσου ελέγχου στα μέσα παραγωγής, και μορφές άμεσης δημοκρατίας όπως τόδειξαν οι πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις και αυτές των καταπιεσμένων εθνοτήτων στην ΕΣΣΔ και η ισχυρότατη αριστερή τάση της Αλληλεγγύης, και το γεγονός ότι στις πρώτες μετά από σαράντα χρόνια εκλογές στην Πολωνία, η αποχή υπήρξε τεράστια φτάνοντας μέχρι 50%. Το ποια θα είναι λοιπόν η εξέλιξη και η πορεία της δημοκρατικοποίησης σ' αυτές τις χώρες και ποια τελική μορφή θα πάρει, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το πει κανείς σήμερα κι όποιος ισχυρίζεται ότι πρόκειται απλά για αποδοχή, για υιοθέτηση και αντιγραφή της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στα σίγουρα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.

Απ' όλη αυτή την πολιτικο-ιδεολογική αντεπαναστατική εκστρατεία του καθεστώτος δεν μπορούσε να λείψει και ο φίλος μας ο «αντιεξουσιαστής» ο Γ.Β. Παρ' ότι όσα γράφουμε πάρα πάνω για τους διάφορους κύριους-στρουθοκάμηλους είναι μια απάντηση και σ' αυτόν, θα σταθούμε σε μερικά ζητήματα πούχουν κάποια γενικότερη σημασία. Πρώτον, ισχυρίζεται ο Γ.Β. ότι τον προκαλούμε για διάλογο κι ότι αυτός δεν κάνει διάλογο με «κουμπουροφόρους», όπως μας αποκαλεί. Τον διάλογο όμως δεν τον ανοίξαμε εμείς. Αυτός τον άνοιξε με το άρθρο του-απάτη στις 7-3-88 «’κου με ένοπλε σύντροφε. Ανοιχτό γράμμα στη 17Ν». Ένοπλε δηλαδή κουμπουροφόρε, κατά τη σημερινή ορολογία του. ’ρα λοιπόν δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν κάνει διάλογο. Τον διάλογο τον ξεκίνησε αυτός κι όταν τούρθε η απάντηση μια βδομάδα μετά, τα γύρισε στο «εγώ δεν κάνω διάλογο».

Δεύτερο, ισχυρίζεται ο Γ.Β. ότι κινδυνεύει απ' τους «τρομοκράτες» κι απ' τη 17Ν. Αλλά αν κινδυνεύει όπως ισχυρίζεται, δεν θάκανε ποτέ την απάτη του πάρα πάνω άρθρου του σε βάρος μας γράφοντας «ένοπλε σύντροφε» κι υποβάλλοντας στον αναγνώστη την ιδέα —λόγω και των παλιών μπλεξιμάτων του με την αστυνομία— ότι ήταν παλιό μέλος της 17Ν κι ότι διαφώνησε. Απάτη εκ του ασφαλούς που δεν του στοίχιζε τίποτε αφού ήξερε ότι εμείς δεν μπορούσαμε ν' αντιδράσουμε. Ακόμη κι αν διαψεύδαμε ότι είχε ποτέ σχέσεις με μας, δεν θα γινόμασταν πιστευτοί αφού ο αναγνώστης θα σκέφτονταν: μα και παλιό μέλος τους νάτανε πάλι το ίδιο θα λέγανε. Το γεγονός λοιπόν ότι έκανε συνειδητά αυτή τη χοντρή απάτη σε βάρος μας σημαίνει ότι ήξερε ότι δεν ρισκάρει τίποτε από μας, όπως άλλωστε τόχει δηλώσει ρητά σε ιδιωτικούς ραδιοσταθμούς σε σχετικές ερωτήσεις. Ας αφήσει λοιπόν τα διάφορα δήθεν υστερικά και υποκριτικά ότι δήθεν κινδυνεύει από τη 17Ν, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τα καραγκιοζιλίκια του πρώην φίλου του Κρυστάλλη, για να προωθήσει τη μόνιμη θέση του καθεστώτος ότι κινδυνεύουν όλοι από τους «τρομοκράτες».

Τρίτο. Μας χαρακτηρίζει δειλούς και άνανδρους δολοφόνους που πυροβολούν πισώπλατα, υπογραμμίζοντας μάλιστα το πισώπλατα. Εδώ ψεύδεται συνειδητά αφού επαναλαμβάνει το ψέμα, το μόνιμο μοτίβο της αστυνομίας, ύστερα από υποδείξεις των ειδικών αμερικάνικων και δυτικοευρωπαϊκών υπηρεσιών, ότι δήθεν όλοι πυροβολούνται πισώπλατα.

Η 17Ν —και αυτό το γνωρίζει καλά και ο Γ.Β. αλλά και οι πάντες — ποτέ δεν πυροβόλησε κανένα πισώπλατα. Ακόμη και στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, ενώ θα μπορούσε να πυροβολήσει αστυνομικούς είτε πισώπλατα είτε από μπροστά, δεν το έκανε. Ο απατεώνας Μπακογιάννης όπως και όλοι οι άλλοι δέχτηκε όλες τις σφαίρες από μπροστά. Μόνο μια σφαίρα —ίσως η τρίτη— τον πέτυχε μπροστά και στα πλάγια προς τη μασχάλη, όπως άλλωστε αυτό είχε γίνει και με τον Ουέλς και με το Μάλλιο. Ας σταματήσει λοιπόν να ψεύδεται για πισώπλατους πυροβολισμούς.

Όσο για το αν είμαστε δειλοί και άνανδροι δεν θα απαντήσουμε. θα του απαντήσει ένας άλλος Γ.Β., αυτός του 76. Έγραφε λοιπόν το Δεκέμβρη του 76, απαντώντας σ' αυτούς που ισχυρίζονταν ότι οι εκτελεστές της 17Ν του Μαλλιού ήταν φασίστες: «Αγωνιστές που δεν πυροβολούν το θύμα τους από μακριά εκ του ασφαλούς αλλά που διαθέτουν το θάρρος και την παληκαριά, μέχρις αποκοτιάς, να τον πλησιάσουν μέχρις αναπνοής για να τον πυροβολήσουν, τέτιους αγωνιστές παληκαριά διαθέτει μόνο η αριστερά».

Τέταρτο και σημαντικότερο. Στα τέλη 76 αρχές 77 μετά τον Ουέλς και το Μάλλιο, υπήρχε μια αντιπαράθεση στον τύπο όπου ο καθένας έλεγε την άποψη του για τη 17Ν. Ο Γ.Β. ισχυρίζονταν ότι οι αγωνιστές της 17Ν ήταν αντιφασίστες, αντιιμπεριαλιστές αγωνιστές, επαναστάτες, που έκαναν αντάρτικο πόλης.

Ο γνωστός δημοσιογράφος και θεωρητικός της χούντας Κωνσταντόπουλος ισχυρίζονταν ότι τα μέλη της 17Ν ήταν ειδεχθείς δολοφόνοι. Παρ' ότι μέχρι το '88 ο Γ.Β. είχε εκφράσει κατά καιρούς κριτικές απόψεις για το αντάρτικο πόλης, ξαφνικά στις 7-3-88 κάνει στροφή 180 μοιρών κι ευθυγραμμίζεται με τη θέση του Κωνσταντόπουλου αλλά και με τη θέση των αμερικάνικων και δυτικοευρωπαϊκών αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών, τη θέση ότι οι αντάρτες είναι δολοφόνοι, χωρίς να δώσει καμμία εξήγηση γι' αυτήν τη διαμετρική αλλαγή πλεύσης. Παρ' ότι η 17Ν θα είχε κάθε δικαίωμα να τον χαρακτηρίσει αγύρτη και μασκαρά από τότε, όχι γιατί διαφωνούσε μαζί της, αλλά για τον τρόπο που τόκανε με το άρθρο-απάτη αλλά και για το ότι επιχείρησε να δώσει ιδεολογικό ένδυμα σε μια εξώφθαλμη ευθυγράμμιση του με την άποψη των αστυνομικών μηχανισμών που δεν δέχονται καμμία άλλη κριτική άποψη για τους αντάρτες πόλης παρά ότι είναι δολοφόνοι, εν τούτοις ζυγίζοντας τα λόγια της δεν τόκανε, αναμένοντας την εξήγηση από μέρους του αυτής της αλλαγής, αφού ο καθένας έχει δικαίωμα να αλλάζει απόψεις. ’λλωστε πέρα απ' τη 17Ν, πληθώρα αναγνωστών, ως και συγγραφείς, ζήταγαν απ' το Γ.Β. να εξηγήσει τη στάση του. Ο Γ.Β. δεν τόκανε και σιώπησε. Ένα χρόνο μετά του ξαναθυμίσαμε ξαναβάζοντας του το ερώτημα στις 2-2-89: «Πώς και γιατί ο Μπάαντερ, η Μάινχοφ, οι Γερμανοί αγωνιστές της RAF, οι Ιταλοί αγωνιστές των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν επαναστάτες αντάρτες πόλης» «που βρήκαν στην επανάσταση την ανθρωπιά τους», όπως ισχυρίζονταν τότε κι όχι «εγκληματίες», «δολοφόνοι», «αυτόκλητοι κουμπουροφόροι τιμωροί» που αφαιρούν το δικαίωμα στη ζωή από τα θύματα τους, όπως ισχυρίζεται τώρα; Πώς και γιατί ο Πόλε, ο Φολίνι ήταν πολιτικοί κρατούμενοι κι όχι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου; Γιατί ,ή ήταν επαναστάτες και άρα πολιτικοί κρατούμενοι και σωστά έγινε κινητοποίηση και αγώνας ενάντια στην έκδοση τους ή ήταν εγκληματίες κοινού ποινικού δικαίου, «αυτόκλητοι κουμπουροφόροι» κλπ. και κακώς έγινε αυτή η κινητοποίηση, όπως άλλωστε δεν έγινε αγώνας για άλλους αλλοδαπούς του κοινού ποινικού δίκαιου που εκδόθηκαν.

Πάλι όμως δεν απάντησε μέχρι και σήμερα. Ο καθένας λοιπόν αντιλαμβάνεται σήμερα γιατί ο Γ.Β, δεν απάντησε επί ενάμιση χρόνο σ' αυτά τα καίρια ερωτήματα. Τους χαρακτηρισμούς συνεπώς του αγύρτη και του μασκαρά τους κέρδισε επάξια.

Στην εκστρατεία ενάντια στη 17Ν μπήκε ορμητικά και η κυρία Πέπη Ρηγόπουλου που είχε τραυματιστεί στη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 73 και με άρθρο της στη «Ελευθεροτυπία» μας κατηγορεί για πολλά και διάφορα, κυρίως γιατί διαλέγοντας αυτό το όνομα 17Ν, διαστρεβλώνουμε το νόημα της εξέγερσης αφού οι αγωνιστές που ήταν στο Πολυτεχνείο δεν ήταν οπλισμένοι.

Κατ' αρχήν και πριν ασχοληθούμε με το περιεχόμενο του άρθρου, οφείλουμε να κάνουμε μια παρατήρηση. Αν η κ. Π.Ρ. πίστευε πράγματι ότι η χρήση του ονόματος 17Ν από μέρος μας, διαστρεβλώνει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν νομίζει ότι κάπως αργά το θυμήθηκε, ανακινώντας αυτό το ζήτημα σήμερα μετά από 14 χρόνια ένοπλης δράσης μ' αυτό το όνομα; Δεν νομίζει ότι όφειλε να βγει και να δηλώσει, αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι υπάρχει μια οργάνωση με τέτιο όνομα που κάνει εκτελέσεις πρακτόρων της CIA και βασανιστών, ότι δεν έχει δικαίωμα να το χρησιμοποιεί, δηλαδή στο τέλος του 76 ή έστω το 77; Εμείς πάντως νομίζουμε ότι όφειλε να βγει δημόσια και να το δηλώσει, να προσπαθήσει να μας πείσει με δημόσια συζήτηση, όπως το κάνει σήμερα, κι αν μας έπειθε δεν θαχαμε αντίρηση ν' αλλάξουμε το όνομα μας και να αναγνωρίσουμε δημόσια το λάθος μας. Σήμερα όμως μετά από 14 χρόνια πιστεύουμε ότι είναι κάπως αργά. Αυτή λοιπόν η καθυστέρηση καθιστά κάπως περίεργη την κατηγορία που μας προσάπτει η κ. Π.Ρ.

Αν και η απάντηση στο ουσιαστικό ζήτημα που θέτει η κ. Π.Ρ. είναι προφανής για τον καθένα, θα τη δώσουμε διεξοδικά πάρα κάτω. Προς το παρόν θα σταθούμε σ' ένα σημείο που κατά τη γνώμη μας είναι σημαντικό και δείχνει πώς εννοεί η Π.Ρ. το σεβασμό της ιστορίας αλλά και σε τι επικίνδυνα μονοπάτια και αυτοπαγιδεύσεις οδηγείται οποιοσδήποτε υιοθετεί άκριτα ορισμένες θέσεις. Η κ. Π.Ρ. γράφει ότι στη «διάρκεια της δικτατορίας δεν έγινε ούτε ένας.φόνος χουντικού» υπογραμμίζοντας τις λέξεις ούτε ένας φόνος, χαρακτηρίζοντας έτσι σε θεωρητικό βέβαια επίπεδο, τις αντιστασιακές βίαιες ενέργειες εκτέλεσης χουντικών σαν φόνους. Αμέσως μετά γράφοντας για τον Παναγούλη φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά μ' αυτή την άποψη της, και γράφει νομίζοντας ότι τον δικαιολογεί ότι λίγο μόλις πριν τον σκοτώσουν δήλωσε όταν τον ρώτησαν, ότι δεν θα την επαναλάμβανε, και προσθέτει μιαν άστοχη (για να μην πούμε τίποτε βαρύτερο) εξήγηση ψυχολογικού-υπαρξιακού τύπου.

Αν όμως αυτές οι ενέργειες ήταν φόνοι, όπως λέει η Π.P., αυτό σημαίνει ότι και η απόπειρα εκτέλεσης του δικτάτορα Παπαδόπουλου απ' τον Παναγούλη δεν ήταν αντιστασιακή πράξη αλλά απόπειρα φόνου και συνεπώς ο Παναγούλης δολοφόνος ή τουλάχιστον ένοχος απόπειρας δολοφονίας. Έτσι 15 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας μαθαίνουμε από κάποιο αντιστασιακό ότι είχε δίκηο η χούντα που αποκαλούσε τον Παναγούλη κοινό δολοφόνο κι είχε άδικο ο λαός που τον θεωρούσε ήρωα και σύμβολο της αντίστασης. Αν όμως ο ελληνικός λαός τίμησε και λάτρεψε τον Παναγούλη σαν ήρωα, αν τον θεώρησε σαν σύμβολο της αντίστασης, αυτό δεν ήταν τόσο για τα βασανιστήρια αφού βασανίστηκαν κι άλλοι, ούτε για την απόδραση του γιατί απέδρασαν και άλλοι, αλλά για τη σημαντικότερη και υψηλότερη, την κατ' εξοχήν αντιστασιακή πράξη, την απόπειρα εκτέλεσης του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Σύμφωνα λοιπόν με την κ. Π.Ρ. ο ελληνικός λαός είναι βάρβαρος και απολίτιστος και κτηνώδης αφού τίμησε έναν ένοχο απόπειρας δολοφονίας. Σ' αυτό το καταπληκτικό συμπέρασμα καταλήγει η πιο πάνω θέση της κ. Π.Ρ.

Εμείς απλά νομίζουμε ότι 15 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας δεν μπορεί να γράφονται τέτια πράγματα, όχι από αντιδικτατορικούς αγωνιστές, από εκπαιδευτικούς, αλλά ούτε από απλούς Έλληνες. Συνιστούν όχι απλά διαστρέβλωση και παραποίηση, αλλά καθαρή ιεροσυλία της πρόσφατης ιστορίας, ύβρη και προσβολή του λαού μας, της αντίστασης και του ίδιου του Πάνα-γουλη, πρόκληση στη μνήμη του λαού μας και πανηγυρική δικαιώση των δικτατόρων. Δεν μπορεί σήμερα να διδάσκονται τα νέα ελληνόπουλα ότι αν σήμερα γίνονταν δικτατορία θάπρεπε να μην αγωνιστούν, να μην οπλιστούν για να χτυπήσουν τους δικτάτορες γιατί αν τόκαναν θάταν κοινοί δολοφόνοι. Και νομίζουμε ότι δεν μπορεί κάποιος που μεταχειρίζεται μ' αυτόν τον τρόπο την πρόσφατη ιστορία να μας κατηγορεί ότι τη διαστρεβλώνουμε.

Ταυτόχρονα είναι πολύ διαφωτιστικό να παρατηρήσουμε σε τι ατραπούς οδηγούνται και παγιδεύονται ορισμένοι αφελείς όταν υιοθετούν άκριτα απόψεις που προβάλλουν οι επιτήδειοι αγύρτες και η κατεστημένη εξουσία.

Ας προσθέσουμε ακόμη ότι αυτό για το οποίο φαίνεται να δίνει τόση σημασία η κ. Π.P., δηλαδή το τι δήλωσε ο Παναγούλης λίγο πριν τον σκοτώσουν —αν το δήλωσε— είναι επουσιώδες και δεν έχει απολύτως καμμία σημασία. Σημασία έχει τόσο για το λαό μας, όσο και για την ιστορία, το ιστορικό έργο της απόπειρας και τίποτε άλλο.

Για να μη γίνουμε ανιαροί για το πλατύ κοινό με μια συζήτηση περί Μπαλζάκ θ' αφήσουμε εσκεμένα κατά μέρος τα διάφορα αφελή «πραγματικά συμπεράσματα» του έργου του με τα οποία διασύρεται το ρεαλιστικό μυθιστόρημα και η «Ανθρώπινη κωμωδία» και θα σημειώσουμε απλά τη χονδροειδή διαστρέβλωση (τι μανία κι αυτή) ενός ήρωα της «Ανθρώπινης κωμωδίας», του Βοτρέν, ο οποίος παρουσιάζεται ψευδέστατα από την κ. Π.Ρ. σαν «τρομοκράτης» και «αποτυχημένος επαναστάτης» για να στηρίξει την άποψη της ότι επαναστάτης ίσον δολοφόνος, ίσον χαφιές. Πέρα όμως απ' το γεγονός ότι ο Βοτρέν είναι φανταστικό πρόσωπο, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη γνώση του έργου του Μπαλζάκ, ο Βοτρέν δεν έχει καμμία σχέση με την επανάσταση και είναι ένας πρώην ισοβίτης καταναγκαστικών έργων, πρώην εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου πανέξυπνος, που έχει δραπετεύσει και μεταμφιέζεται σε διάφορα πρόσωπα για να φύγει από την αστυνομική καταδίωξη και στο τέλος και αφού συλληφθεί γίνεται αρχηγός της αστυνομίας. Και όχι μόνο είναι τέτιος σ' αυτούς τους δύο αλλά και σε όλο το έργο του Μπαλζάκ και στον «Πατέρα Γκοριό» όπου πρωτοεμφανίζεται. Ας προσθέσουμε τέλος ότι σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς του Μπαλζάκ ο Βοτρέν αντιπροσωπεύει το πραγματικό πρόσωπο του Βιντόκ (θέση που αμφισβητείται από άλλους) που ήταν πρώην ισοβίτης καταναγκαστικών έργων και πρώην εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου που είχε γνωρίσει ο Μπαλζάκ και που πράγματι έγινε αρχηγός της αστυνομίας στη Γαλλία στη διάρκεια της παλινόρθωσης. Φυσικό λοιπόν είναι ότι μετά απ' την επίδειξη σεβασμού στην ιστορία να επιδεικνύεται και ο ανάλογος σεβασμός στη λογοτεχνία προκειμένου να παρουσιαστεί η εικόνα ταύτισης των επαναστατών και της 17Ν με την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες.

Όσον αφορά το ουσιαστικό ερώτημα τέλος. Όπως έχει αντιληφθεί ο καθένας τέσσερα είναι τα βασικά στοιχεία που θέλαμε να υπογραμμίσουμε και να προβάλουμε διαλέγοντας το όνομα μας.

1) Η λαϊκή εξέγερση της 17 Νοέμβρη 73 που υπήρξε η σημαντικότερη μεταπολεμική μαζική βίαιη εκδήλωση ενάντια στο σύστημα και όχι μόνο τη δικτατορία έγινε αυθόρμητα, όχι μόνο χωρίς την οργάνωση και την συμμετοχή των γνωστών κομμάτων της αριστεράς, αλλά και ενάντια στη θέληση τους. Όλες οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, τόσο του ΚΚΕ όσο και των υπόλοιπων, δήλωναν ότι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τη δικτατορία κι ότι επιζητεί την ειρηνική μετεξέλιξη της δικτατορίας προς τον κοινοβουλευτισμό. Και γι' αυτό τα κόμματα είχαν δεχτεί — άλλα ρητά, άλλα σιωπηρά — τη «φιλελευθεροποίηση» του Παπαδόπουλου με το Μαρκεζίνη, που βρίσκονταν τότε σε εξέλιξη. Το δε ΚΚΕ εσωτ. —σημερινή ΕΑΡ— είχε πάρει καθαρή θέση την πρώτη μέρα της κατάληψης ότι «προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο θέτουν σε κίνδυνο τη φιλελευθεροποίηση». Η εξέγερση λοιπόν του Πολυτεχνείου είναι μια πανηγυρική διάψευση και αποδοκιμασία των απόψεων της ηγεσίας των κομμάτων της , αριστεράς ότι ο λαός δεν είναι πρόθυμος ν' αγωνιστεί, και της πολιτικής τους αποδοχής της «φιλελευθεροποίησης». Παράλληλα είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά όπου έχουμε το φαινόμενο μιας μείζονας μαζικής πολιτικής εκδήλωσης τεραστίων διαστάσεων ενάντια στο σύστημα, που συντελείται αυθόρμητα, από απλούς αγωνιστές της βάσης, χωρίς τις ηγεσίες, έξω και εναντία στη θέληση των κομμάτων της αριστεράς. Το πρώτο λοιπόν στοιχείο που θέλουμε να προβάλλουμε είναι ότι οποιαδήποτε ριζική αλλαγή θα συντελεστεί από νέες λαϊκές δυνάμεις στη βάση, έξω και ενάντια στα παραδοσιακά κόμματα της αριστεράς από τα οποία ο λαός μας δεν έχει να περιμένει τίποτα.

2) Παρ' ότι στη διάρκεια της κατάληψης εκφράστηκαν πολλά ιδεολογικά ρεύματα, εν τούτοις είναι κοινά αποδεκτό να θεωρούνται σαν ελάχιστοι στόχοι της εξέγερσης οι δύο που εκφράστηκαν από τη συντονιστική επιτροπή, δηλαδή ο αντιδικτατορικός και ο αντιιμπεριαλιστικός. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο πρώτος στόχος επιτυγχάνεται με τη μεταπολίτευση κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο δεύτερος στόχος έχει επιτευχθεί. Δεκαέξι χρόνια μετά την εξέγερση ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε ειρηνικά ούτε από τη δεξιά, ούτε από το σοσιαλιστικό ρεφορμισμό, ούτε μπορεί να επιτευχθεί από τη σημερινή αριστερά που τον έχει σήμερα εγκαταλείψει τόσο στα λόγια όσο και στην πράξη. Απ' την άλλη κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μια από τις σημαντικότερες αντιιμπεριαλιστικές δραστηριότητες, αν όχι η σημαντικότερη τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, είναι αυτή της 17Ν. Η 17Ν συνεπώς είναι μια από τις λίγες πολιτικές δυνάμεις που παραμένει πιστή στο αντιιμπεριαλιστικο περιεχόμενο της εξέγερσης, όταν συνεχίζει τον αγώνα για την πραγματοποίηση του ενός από τους δύο στόχους, τη στιγμή που αυτός έχει εγκαταληφθεί από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, κόμματα που καπηλεύονται και τυμβωρυχούν σε κάθε επέτειο ενώ έχουν προδώσει και εγκαταλείψει έναν απ' τους στόχους της εξέγερσης.

Και επειδή τέλος κανείς δεν μπορεί ν' αρνηθεί ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού — όπως τόχουν δείξει όλες οι σφυγμομετρήσεις αλλά και η φιλολογία περί δημοψηφίσματος — ζητάει το κλείσιμο όλων των αμερικάνικων βάσεων, την αποχώρηση απ' το ΝΑΤΟ και την απομάκρυνση όλων των πυρηνικών κεφαλών, έχουμε και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας να είναι πιστή στο νόημα και το αντιιμπεριαλιστικο περιεχόμενο της εξέγερσης ενάντια πάλι στις αξιοθρήνητες ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων.

3) Το σημείο αυτό είναι το σημαντικότερο και το ουσιαστικότερο. Τα γεγονότα του Νοέμβρη του 73 δεν ήταν μια ειρηνική εκδήλωση διαμαρτυρίας αλλά βίαια λαϊκή εξέγερση, μια μαζική βίαια σύγκρουση με τις δυνάμεις του καθεστώτος. Αυτό είναι το κύριο και ουσιαστικό στοιχείο και πριν προχωρήσουμε σε οτιδήποτε άλλο οφείλουμε να τόχουμε ξεκαθαρίσει και υπογραμμίσει. Αν οι αγωνιστές πούχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο δέχονταν ν' αποχωρήσουν ειρηνικά όταν τους διέταξαν ή πιο πριν, και αποχωρούσαν πράγματι ειρηνικά, τότε θαχαμε πράγματι μια ειρηνική εκδήλωση και δεν θα μπορούσαμε σε καμμία περίπτωση να μιλάμε για εξέγερση. Αυτό όμως δεν έγινε. Όταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της δικτατορίας διάταζαν την αποχώρηση και την εκκένωση του Πολυτεχνείου, οι αγωνιστές που τόχαν κατακλύσει όχι μόνον αρνήθηκαν αλλά στη συνέχεια αμύνθηκαν και συνεπλάκησαν βίαια μ' αυτούς. Οι βίαιες αυτές συγκρούσεις διήρκεσαν επί ώρες και κάλυψαν όλη την ευρύτερη γύρω απ' το Πολυτεχνείο περιοχή. Σ' αυτές, οι αγωνιστές αντέταξαν στα όπλα της δικτατορίας τα κλασικά πρόχειρα αντικείμενα που χρησιμοποιούν πάντα οι αυθόρμητοι αγωνιστές, δηλαδή πέτρες τούβλα, πλάκες, ξύλα, σίδερα, φωτιές και οτιδήποτε άλλο μπορούσαν να επινοήσουν. Αποτέλεσμα άλλωστε αυτών των συγκρούσεων ήταν τόσο οι νεκροί όσο και οι πολυάριθμοι τραυματίες σε χώρους που βρίσκονταν σχετικά μακριά απ' το Πολυτεχνείο.

Το γεγονός ότι οι αγωνιστές δεν διέθεταν όπλα είναι δευτερεύον και είναι φυσικό αφού μια αυθόρμητη και όχι οργανωμένη εξέγερση στην εποχή μας δεν μπορεί να οδηγηθεί από μόνη της στον οπλισμό της. Ο οπλισμός των αγωνιστών είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με οργανωμένο τρόπο και σοβαρή προετοιμασία. ’ρα λοιπόν όταν λέμε ότι οι αγωνιστές που συγκρούονταν δεν είχαν όπλα πρέπει να ξεκαθαριστεί αν αυτό γίνονταν επειδή δεν τόθελαν ή επειδή δεν μπορούσαν. Και θα πρέπει κάποιος να διαθέτει μια περίεργη λογική για να ισχυριστεί ότι οι εξεγερμένοι που αντιμετωπίζουν με πέτρες και ξύλα τα πιστόλια και τα αυτόματα, θα τα αρνιόνταν αν υπήρχε τρόπος να τα προμηθευτούν.

Το ζήτημα λοιπόν του αν είχαν όπλα οι διαδηλωτές είναι και δευτερεύον και παραπλανητικό. Δευτερεύον γιατί το κύριο είναι αν είχαμε βίαια σύγκρουση ή ειρηνική εκδήλωση και παραπλανητικό γιατί προβάλλοντας το σήμερα προβάλλεις χωρίς αναγκαστικά να το θέλεις την εικόνα της ειρηνικής εκδήλωσης. Ο 18χρονος νέος που σε ακούει θα σκεφτεί άθελα του: αφού δεν είχε όπλο, δεν ήθελε ν' αμυνθεί, να συγκρουστεί, άρα είχαμε ειρηνική διαμαρτυρία.

Ακόμη λοιπόν και αν πάρουμε μόνη τη δράση της 17Ν χωρίς τα κείμενα της και τη θέση της κ. Π.Ρ. ότι οι διαδηλωτές δεν είχαν όπλα, η δράση μας είναι πολύ πιο κοντά στο νόημα και στο πνεύμα της εξέγερσης, αφού προβάλλει το χαρακτήρα της βίαιας σύγκρουσης και όχι της ειρηνικής εκδήλωσης.

Θέλοντας λοιπόν να τιμήσουμε αυτό το κύριο στοιχείο της βίαιας σύγκρουσης, το οποίο έχουν διαστρεβλώσει, συσκοτίσει, παραχαράξει όλα τα πολιτικά κόμματα προβάλλοντας την εικόνα της ειρηνικής διαμαρτυρίας, διαλέξαμε αυτό το όνομα.

4) Η λαϊκή εξέγερση της 17 Νοέμβρη 1973 σαν μια από τις σημαντικότερες πρόσφατες ιστορικές εμπειρίες, αποτέλεσε για ολόκληρο το κίνημα και τους αγωνιστές, αντικείμενο μελέτης με σκοπό να γίνουν ορισμένες βασικές διαπιστώσεις, να επισημανθούν τα θετικά και τα αρνητικά και να αντληθούν τα αναγκαία συμπεράσματα και διδάγματα για το μέλλον.

Χωρίς να έχουμε εδώ τέτια πρόθεση, θ' αναφερθούμε σε μια από τις βασικές διαπιστώσεις που ενδιαφέρει άμεσα. Παρ' ότι αγωνιστές ήταν άοπλοι, εν τούτοις η εξέγερση συνετρίβη στο αίμα με θύματα δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Εφ' όσον υπάρχει η λαϊκή διάθεση για πάλη, μια μείζονα κινητοποίηση δεν μπορεί να αποφύγει και τα θύματα με τη συντριβή στο αίμα και τη συνακόλουθη πολιτική ήττα. Και το βασικό ερώτημα που ανακύπτει εδώ είναι πώς θα μπορέσεις μελλοντικά ν' αποφύγεις αυτή τη σίγουρη ήττα του κινήματος. Σ' αυτό το ερώτημα υπάρχουν δύο απαντήσεις: η μία λέει, αποτρέποντας τέτιες κινητοποιήσεις — αυτό προσπάθησαν να κάνουν τα Κ.Κ.— με αποτέλεσμα να σε ξεπερνάνε οι διαδηλωτές, να γίνεσαι ουρά αλλά και να μην μπορείς ν' αποτρέψεις την ήττα και τα θύματα, και η άλλη που λέει ότι, εφ' όσον βέβαια υπάρχει λαϊκή διάθεση γι' αγώνα, είσαι υποχρεωμένος ν' αντιμετωπίσεις σοβαρά την προετοιμασία της αναπόφευκτης σύγκρουσης, να απασχοληθείς σοβαρά με το πώς 6α οπλιστούν οι μάζες των αγωνιστών. Η αναγκαιότητα λοιπόν αυτή της σοβαρής μελλοντικής αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος, δηλαδή του οπλισμού των κινητοποιημένων αγωνιστών, είναι ένα απ' τα κύρια διδάγματα της λαϊκής εξέγερσης του Νοέμβρη.

Επειδή ορισμένοι επώνυμοι που έπαιξαν κάποιο ρόλο στο Πολυτεχνείο και έχουν κάποια τάση να το θεωρούν ιδιοκτησία τους ενδέχεται να καταληφθούν από ιερή αγανάκτηση μπροστά σ' αυτό το δίδαγμα και την προοπτική οπλισμού των αγωνιστών και να μας πουν: τι μιλάτε εσείς, αφού δεν είσασταν εκεί, θα τους θυμίσουμε ότι σύμφωνα μ' αυτή τη λογική δεν θάπρεπε ο Μαρξ κι ο Έγκελς να ασχοληθούν με την Κομμούνα και στην κριτική τους π.χ. ότι οι Κομμουνάροι έκαναν λάθος που δεν πήραν το χρυσό της Τράπεζας της Γαλλίας τσακίζοντας έτσι τη γαλλική μπουρζουαζία, θάπρεπε να τους απαντήσουν: γιατί μιλάτε κύριοι Μαρξ και Έγκελς για την Κομμούνα αφού δεν είσασταν εκεί εσείς.

Θέλοντας τέλος να προβάλουμε αυτό το βασικό δίδαγμα της εξέγερσης του Νοέμβρη, της αναγκαιότητας της μελλοντικής σοβαρής αντιμετώπισης του οπλισμού των μαζών και της σοβαρής προετοιμασίας του, επιλέξαμε το όνομα μας Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ.

Αθήνα 9-10-89
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ