ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΦΊΛΙΑ ( Α' )

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Αθήνα 17-5-89

ΑΠΟΡΙΕΣ, ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

Ο κ. Φίλιας, σαν δημοσιογράφος και συνάμα καθηγητής κοινωνιολογίας, αρθρογράφησε την περασμένη βδομάδα ενάντια στη 17Ν, παρουσιάζοντας μια σειρά απορίες και ερωτήματα που του δημιούργησαν δήθεν τόσο η ενέργεια μας, όσο και η αντίστοιχη προκήρυξη.

Επειδή τα άρθρα του κ. Φίλια διακρίνονται συνήθως —όταν δεν εξυπηρετούν μια συγκεκριμμένη πολιτική σκοπιμότητα, όπως το τελευταίο— από αρκετή επιχειρηματολογία και συνοχή, όπως αυτό όπου πρόσφατα κριτικάριζε την αριστερά στο θέμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη χώρα μας, θυμίζοντας τα «έργα και τις ημέρες της», αποφασίσαμε

ν' απαντήσουμε σε κάθε μια απ' τις απορίες του κ. Φίλια.

Απορία 1η. Ο κ. Φίλιας γράφει ότι συμφωνεί με όσα υποστηρίζουμε για την κάθαρση και τιμωρία, αλλά καταλήγει, εφαρμόζοντας μια περίεργη λογική, σε εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Γραφεί επί λέξει: «Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το γενικό πλαίσιο της ανάλυσης, απ' την οποία ορθότατα κατά τη γνώμη μου, προκύπτει ότι όλη η υπόθεση της "κάθαρσης" είναι "σικέ" και ο υποτιθέμενος αγώνας για την πραγματοποίηση της διεξάγεται για το θεαθήναι και με άσφαιρα πυρά απ' όλες τις πλευρές. Εγώ μάλιστα θα πρόσθετα ότι η "κάθαρση" έχει εξελιχθεί να είναι η μεγάλη σημαία ευκαιρίας με την έννοια ότι έδωσε σε όλα τα κόμματα τη δυνατότητα να παρακάμψουν την οποιαδήποτε άλλη ιδεολογική και πολιτική δέσμευση προς το λαό στις επερχόμενες εκλογές». Και συνεχίζει: «Η προκήρυξη ισοπεδώνει τα πράγματα όταν επιχειρηματολογεί στη βάση της λογικής ότι είναι όλοι κλέφτες και μάλιστα υποστηρίζει ότι οι προηγούμενοι —η ΝΔ— ήταν περισσότερο κλέφτες από τους σημερινούς —το ΠΑΣΟΚ». ’ποψη που στηρίζει με την πάρα κάτω φράση: «Ανεξάρτητα από το αν αυτό είναι σωστό ή όχι, η λογική αυτή εξυπηρετεί απόλυτα το κυβερνητικό κόμμα, που κινήται πλέον σαφώς στον άξονα της γενικής σπίλωσης των πολιτικών και της πολιτικής...».

θα σταθούμε σ' αυτήν την αποκαλυπτική φράση, γιατί εδώ βρίσκεται το κλειδί και η εξήγηση όχι μόνο της στάσης του κ. Φίλια αλλά της σημερινής στάσης της αριστεράς, του λεγόμενου δημοκρατικού τύπου, αλλά και της άποψης ορισμένων «χαμαιτυπείων της σκέψης», ότι ευνοούμε το ΠΑΣΟΚ.

Τον κ. Φίλια λοιπόν δεν τον ενδιαφέρει αν οι σημερινοί ηγέτες της ΝΔ ήταν κλέφτες ή όχι. Το ζήτημα όμως αυτό είναι ουσιαστικό και καθοριστικό για τη στάση του ελληνικού λαού. Γιατί ένα απ' τα δύο συμβαίνει: ή οι ηγέτες της ΝΔ δεν είναι κλέφτες —πράγμα που δεν τολμάει να ισχυριστεί ανοιχτά ούτε ο κ. Φίλιας— οπότε όσοι διατείνονται κάτι τέτοιο είναι αισχροί συκοφάντες και σπιλώνουν έντιμους πολιτικούς. Έντιμοι πολιτικοί που θα πραγματοποιήσουν κάθαρση και τιμωρία, πράγμα που απ' την άλλη πλευρά βρίσκεται σε αντίφαση με όσα υποστηρίζει πάρα πάνω ο κ. Φίλιας για την «κάθαρση».

Ή οι νεοδημοκράτες ηγέτες είναι πράγματι κλέφτες, αλλά δεν πρέπει να το λέμε, σύμφωνα με τον κ. Φ., γιατί αυτή η λογική εξυπηρετεί το ΠΑΣΟΚ. Το ότι όμως οι νεοδημοκράτες είναι κλέφτες δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς σήμερα, θα θυμίσουμε ένα και μόνο γεγονός από την πληθώρα. Το 1975 επί Καραμανλή και ΝΔ έγινε επένδυση στην Πειραϊκή-Πατραϊκή ύψους 900 εκατομμυρίων, της οποίας η αξία αποδείχτηκε ότι δεν ξεπερνούσε τα 300 εκατομμύρια. Δηλαδή μόνο σ' αυτήν την περίπτωση, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της ΝΔ τσέπωσαν 600 εκατομμύρια, ποσό που σε σημερινές δραχμές ξεπερνάει τα 6 δισεκατομμύρια, που πληρούσε και πληρώνει ο ελληνικός λαός σαν χρέη της Πειραϊκής-Πατραικής .

Σ' αυτήν όμως την περίπτωση δεν σπιλώνονται οι πολιτικές ηγεσίες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επειδή κάποιος τους αποκαλεί κλέφτες, αλλά επειδή ο ίδιος ο βίος και η πολιτεία τους αποδείχνει ότι εγκλημάτησαν, έκαναν απάτες και κατάκλεψαν τη χώρα. Και ο κόσμος έχει απόλυτη συνείδηση αυτού του γεγονότος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σ' όλες τις σημερινές πολιτικές συζητήσεις, απανταχού της χώρας μια φράση κυριαρχεί σαν μόνιμο μοτίβο, επαναλαμβανόμενη θυμόσοφα από ανθρώπους όλων των πολιτικών παρατάξεων: Οι Πασόκες είναι ερασιτέχνες κλέφτες και οι Νεοδημοκράτες επαγγελματίες.

Εμμεσα λοιπόν αυτή η απορία μας ζητάει να πούμε ψέματα στο λαό, να του κρύψουμε ποιοι είναι οι νεοδημοκράτες, να τους παρουσιάσουμε σαν αγγέλους μιλώντας μόνο για τις κλοπές του ΠΑΣΟΚ και τον Κοσκωτά. Μας ζητά,ει να κάνουμε αυτό που κάνει η αριστερά και οι τρεις δημοκρατικές εφημερίδες. Μας ζητάει να παίξουμε ένα παιχνίδι στον προεκλογικό αγώνα, ευνοώντας ένα απ' τα δύο μεγάλα κόμματα, τη ΝΔ. Κι επειδή δεν το κάνουμε, επειδή λέμε την αλήθεια κι αρνούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στους κλέφτες και τους αρχικλέφτες, μας κατηγορούν ότι ευνοούμε το ΠΑΣΟΚ. Ας κρίνει ο καθένας τη συνέπεια και τη λογική, την ειλικρίνεια και την τόλμη της κάθε στάσης.

Ακόμη όμως πάρα πέρα, η άποψη αυτή του κ. Φ., δημιουργεί και σε μας ορισμένες απορίες. Έχουμε σαν δεδομένο αναμφισβήτητο ότι οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων είναι κλέφτες. Έχουμε σαν δεδομένο αναμφισβήτητο ότι δεν υπάρχει κι ούτε θα υπάρξει τιμωρία από πουθενά γι' αυτά τα εγκλήματα με κοινή βούληση και των δύο κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η τελευταία αυτογελοιοποίηση τόσο της εξεταστικής και του Κοινοβουλίου όσο και της Δικαιοσύνης μιλάει από μόνη της και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Και ο καθηγητής κοινωνιολογίας κ. Φίλιας δεν αισθάνεται την ανάγκη να θέσει το μόνο ζήτημα που τίθεται από την ουσία των πραγμάτων: Αυτό το καθεστώς, αυτός ο κοινοβουλευτισμός όχι μόνο δεν έχει κανένα θεσμό που να αποτρέπει και να εμποδίζει τις ληστείες και τα εγκλήματα απ' τους φορείς της εξουσίας, αλλά αντίθετα διαθέτει μια σειρά από θεσμούς που επιτρέπουν στους πολιτικούς ηγέτες να τις διαπράττουν κατά συρροή και ατιμώρητα. Δεν θεωρεί χρέος του να υπογραμμίσει ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει στηριζόμενη σε τέτοιους θεσμούς και ανάλογη πρακτική της πολιτικής ηγεσίας προάγοντας την πλήρη εξαχρείωση και τον εξευτελισμό.

Δεν θεωρεί καθήκον του να θέσει το ζήτημα ότι υπάρχει άμεση ανάγκη μετατροπής και αλλαγής αυτού του κοινοβουλευτισμού της ληστείας και διαφθοράς προτείνοντας —όχι βέβαια την επαναστατική λύση που προτείνουμε εμείς — μια σειρά από θεσμικά μέτρα που θα αποτρέπουν, θα εμποδίζουν τη διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων από την πολιτική εξουσία και θα τιμωρούν τους ενόχους. Το κοινοβούλιο και οι θεσμοί γελοιοποιούνται και καταξευ-τελίζονται σαν θεσμοί στην υπηρεσία των απατεώνων και ο κ. Φ, όντας σε αδυναμία να προτείνει το παραμικρό συγκεκριμένο μέτρο για την υποτιθέμενη διόρθωση και βελτίωση τους, προτείνει να τους στηρίξουμε.

Αυτή η αδυναμία και παράλειψη, που δεν είναι μόνο του κ. Φ. αλλά και ολόκληρης της παραδοσιακής αριστεράς, του σημερινού Συνασπισμού, δεν είναι τυχαίες. Δείχνουν ολοφάνερα τη μη δυνατότητα, οποιασδήποτε επί μέρους βελτίωσης, οποιασδήποτε τμηματικής μεταρρύθμισης αυτού του κοινοβουλευτισμού της ληστείας, της ρεμούλας και της διαφθοράς. Κι αφού δεν μπορούν να τον βελτιώσουν αναγκάζονται σήμερα νάναι το κυριότερο στήριγμα του. Όπως θα εξηγήσουμε και πιο κάτω, σήμερα αν ο Συνασπισμός καλούσε σε αποχή, λευκό ή άκυρο, βάζοντας τα συμφέροντα του λαού πάνω απ' τα συμφέροντα των γραφειοκρατών του, αυτός ο κοινοβουλευτισμός δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και θα κατέρρεε, αφού οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει καμιά πολιτική έχοντας ριζικά αντίθετη τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Απορία 2η. Ο κ. Φ. θεωρεί περίεργο ότι αποφασίσαμε να εκτελέσουμε, να «τιμωρήσουμε», όπως λέει, τον Γ. Πέτσο.

Με λίγα λόγια: Κύριε Φ., είστε κοινωνιολόγος και θα γνωρίζετε, ότι στη σημερινή ελληνική κοινωνία υπάρχουν τάξεις και στρώματα. Ότι υπάρχουν ορισμένα πολυπληθή κοινωνικά στρώματα των οποίων οι καθημερινές ταλαιπωρίες, τα βάσανα, η μιζέρια είναι άμεση συνέπεια του πλούτου, της χλιδής, της απάτης, της ληστείας ορισμένων άλλων ολιγομελών στρωμάτων. Αυτά τα πρώτα κοινωνικά στρώματα δεν είναι διατεθειμένα ν αφήσουν τα δεύ-τερα να τους κλέβουν, να τους εκμεταλλεύονται, να τους σακατεύουν, να τους εμπαίζουν, να τους καθορίζουν τη ζωή τους. Αγωνίζονται και θα αγωνίζονται με όλα τα μέσα πούχουν στη διά-θεσή τους ενάντια στους κλέφτες, τους απατεώνες, τους εκμεταλλευτές. Αυτό κάνει και η 17Ν σαν μια πολιτική έκφραση αυτών των στρωμάτων, χτυπώντας το Γ. Πέτσο. Ακόμη πάρα πέρα. Δύο περίπου αιώνες μετά τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση υπάρχει άμεση ανάγκη επανασύνταξης μιας νέας Διακήρυξης των δικαιωμάτων για μια ανθρώπινη ζωή που θα σημαίνει πριν απ' όλα πρακτική δυνατότητα ν' απολαμβάνει ο καθένας τα αγαθά του σημερινού πολιτισμού, της σημερινής τεχνολογίας, της φύσης. Ανθρώπινη ζωή που δεν είναι η σημερινή επιβίωση των σκληρά εργαζομένων, των ανέργων, των περιθωριοποιημένων, με τα ψυχοφάρμακα, τα ναρκωτικά, τα ψυχιατρεία, τις φυλακές, τα πυρηνικά, το νέφος και τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τις ασθένειες τους. Αυτές λοιπόν οι εκατοντάδες χιλιάδες σύγχρονων απόκληρων της ζωής, που δολοφονούνται καθημερινά και οδηγούνται στον αργό θάνατο από τις δήθεν ουμανιστικές Δυτικές κοινωνίες του σεβασμού των «ανθρώπινων δικαιωμάτων», έχουν κάθε δικαίωμα και ιδιαίτερα το πιο σεβαστό απ' όλα, το δικαίωμα ν' αγωνίζονται ένοπλα ενάντια σ' αυτούς που τους τα στερούν, για να μπορέσουν ν' απολαύσουν τα δικαιώματα τους για μια πραγματική ανθρώπινη ζωή.

Ο κ. Φ. όμως απορεί και για κάτι άλλο. Εκτελώντας, λέει, τον Γ. Πέτσο θα εξαφανίζαμε έναν βασικό μάρτυρα που θα μπορούσε ν' αποκαλύψει πολλά. Εδώ βέβαια αφήνει και ορισμένα υπονοούμενα που ορισμένοι τσαρλατάνοι των γνωστών χαμαιτυπείων έκφρασαν ανοιχτά λέγοντας ότι μας έβαλε το ΠΑΣΟΚ.

Αφήνοντας κατά μέρος προς το παρόν τους τσαρλατάνους, ο κ. Φ. υπονοεί ότι ο Γ. Πέτσος ήταν ενοχλητικός μάρτυρας και γι' αυτό πήγαμε να τον εκτελέσουμε. Δυστυχώς όμως για μας και για την επιχειρηματολογία του, ο Γ. Πέτσος είναι σήμερα ζωντανός και σύμφωνα με την ερμηνεία του κ. Φ. κατέχει τρομερά μυστικά. Και είναι προφανές ότι σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση ο Γ. Πέτσος θα είχε συμφέρον να αποκαλύψει πια τα μυστικά για να , σώσει τη δήθεν απειλούμενη απ' το ΠΑΣΟΚ ζωή του. Περιμένουμε λοιπόν εναγωνίως τις συντριπτικές για τους υψηλά ιστάμενους αποκαλύψεις του πιασμένου πια στην «ανακριτική μέγγενη» Γ. Πέτσου. Περιττό βέβαια να πούμε ότι αυτή η υπόθεση-ερμηνεία της ενέργειας μας κινήται ολοκληρωτικά όχι μόνο στο χώρο του παραμυθιού και του φανταστικού, αλλά και σ' αυτόν της ευκολίας και της προχειρότητας.

Απορία 3η. Εδώ ο κ. Φ. όντας σε πλήρη αντίφαση με όσα μας καταλογίζει αμέσως πριν, όπου θέλαμε δήθεν να κλείσουμε ένα στόμα, απορεί γιατί με την ενέργεια μας «ηρωοποιήσαμε» τον Γ.Π. ο οποίος από κατηγορούμενος εμφανίστηκε κατήγορος. Ίσως κιόλας να υπαινίσεται —γιατί εδώ δεν είναι καθαρό— αυτό που έγραψε σε πηχυαίο τίτλο γνωστή φυλλάδα της αριστεράς ότι δήθεν η επίθεση ήταν κάλπικη για να «ηρωοποιηθεί» ο Γ.Π.

Κατ' αρχήν εμείς διαφωνούμε ριζικά ότι Γ. Πέτσος ηρωοποιήθηκε απ' την ενέργεια μας. Οι πολιτικές εκτιμήσεις μας, πούταν βασισμένες βέβαια στην υπόθεση της επιτυχίας της ενέργειας και όχι της αποτυχίας, ήταν ότι αυτή κατευθυνόταν πολιτικά εκτός απ' τον κοινοβουλευτισμό της ληστείας-ρεμούλας ενάντια στο ΠΑΣΟΚ κι ότι σε καμιά περίπτωση αυτό δεν θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί πολιτικά.

Σήμερα αυτές μας οι εκτιμήσεις επαληθεύτηκαν πανηγυρικά, παρ' ότι βέβαια αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην απόπειρα και την εκτέλεση, διαφορά όμως που δεν θάλαζε την ουσία των πραγμάτων. Τρανή απόδειξη της ορθότητας της άποψης μας είναι το γεγονός ότι ενώ είχε αποφασιστεί ότι ο Γ. Πέτσος θα είναι υποψήφιος βουλευτής και η υποψηφιότητα του Κουτσόγιωργα παίζονταν το εκτελεστικό γραφείο έκοψε και τους δύο, ενώ σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το ΠΑΣΟΚ διστάζει για τον Πέτσο, πράγμα που δεν θάκανε αν είχε πράγματι ηρωοποιηθεί. Οι αντιδράσεις που ακούσαμε εμείς¹ απ' τον κόσμο ήταν όλες ίδιες: έπρεπε να τον σκοτώσουν, το κάθαρμα. Η επιχειρησιακή αποτυχία είχε απλώς σαν συνέπεια να προξενήσει λιγότερη πολιτική ζημιά στο ΠΑΣΟΚ απ' όση επιθυμούσαμε. Σε καμιά όμως περίπτωση δεν το ωφέλησε, όπως διατείνεται ο κ. Φ. έχοντας ίσως παρασυρθεί απ' τους επαγγελματίες της παραπληροφόρησης τσαρλατάνους δημοσιογράφους που πιάστηκαν βιαστικά απ' την αποτυχία για να παρουσιάσουν το άσπρο μαύρο και μια ενέργεια ενάντια στο ΠΑΣΟΚ σαν δήθεν υπέρ.

Παραδεχόμαστε βέβαια —κι εδώ δεν μιλάμε για τον κ. Φ.— ότι απαιτείται νάσαι αδίστακτος ψευδολόγος και να διαθέτεις απύθμενο θράσος για να φτάσεις στο σημείο να υποστηρίζεις ότι μια έκρηξη τέτοιας ισχύος έγινε εσκεμμένα για να αποτύχει. Ότι η βόμβα πυροδοτήθηκε εσκεμμένα δύο μέτρα πριν φτάσει δίπλα της το αυτοκίνητο στόχος. Κι αυτό γιατί και να θέλαμε να πετύχουμε κάτι τέτιο δεν θα μπορούσε για λόγους καθαρά τεχνικούς. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με μια βόμβα το πολύ δύο-τριών κιλών και όχι με μια 35 κιλών εκρηκτικού κατάλληλα διαρυθμισμένη, πανομοιότυπη με αυτή που χρησιμοποιήσαμε ενάντια στον αμερικάνο στρατιωτικό ακόλουθο Νορντίν. Απ' την άλλη, η ενέργεια δεν απέτυχε επειδή πυροδοτήθηκε λίγο πιο πριν, αφού κάτι τέτιο βρίσκεται μέσα στα πλαίσια της πρόβλεψης της κανονικής διεξαγωγής της ενέργειας. Ένα αυτοκίνητο που κινείται με ταχύτητα 40 χιλιόμετρα την ώρα διανύει περίπου 11 μέτρα το δευτερόλεπτο και κατά συνέπεια είναι πρακτικά αδύνατο να το χτυπήσεις τη στιγμή πούναι ακριβώς δίπλα στη βόμβα, αφού αυτό προϋποθέτει ακρίβεια δέκατου του δευτερόλεπτου. ’ρα η ενέργεια μας γίνεται με μια πρόβλεψη ότι θα χτυπηθεί μια μέγιστη ακτίνα δύο-τρία μέτρα προς τα μπρος και άλλα τόσα προς τα πίσω που προϋποθέτει μια λογική ακρίβεια περίπου μισού δευτερολέπτου.- Η ενέργεια απότυχε γι' άλλο λόγο. Γιατί μετακινήθηκε η βόμβα, άλλαξε η διαρύθμιση πού-χαμε φτιάξει στην τελευταία διαδρομή, υποτιμήσαμε την καθοριστική σημασία αυτού του παράγοντα και δεν την ξανατοποθετήσαμε όπως πριν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το ωστικό κύμα και πιο αδύνατο ήταν και είχε τελείως διαφορετική κατεύθυνση απ' αυτήν που θέλαμε κι απ' αυτήν που είχε στο Κεφαλάρι, όπου το θωρακισμένο αυτοκίνητο αναποδογύρισε ενώ εδώ το μη θωρακισμένο έμεινε όρθιο.

Όσον αφορά τέλος τις κραυγές ορισμένων ότι κινδύνευε κόσμος, θα επαναλάβουμε εδώ αυτό που είχαμε αναφέρει στην περίπτωση της Καισαριανής. Αν εμφανίζονταν οποιοσδήποτε πεζός κοντά στο αυτοκίνητο παγίδα, ή και αυτοκίνητο, η ενέργεια θα αναβάλλονταν και δεν θα γινόταν. ’λλωστε η ίδια η πρακτική μας μιλάει από μόνη της. Σε 5 πανομοιότυπες ενέργειες, με ισχυρές βόμβες, Καισαριανή, Ρέντη, Βούλα, Κεφαλάρι, Φιλοθέη δεν έχει τραυματιστεί ούτε ένας τυχαίος περαστικός, γιατί το πρώτο μας μέλημα είναι ακριβώς οι τρίτοι αθώοι περαστικοί¹.

1. Προσθέτουμε ότι το παγιδευμένο αυτοκίνητο ανήκε στο νεαρό μπάτσο Γ. Παπασταμάτη, γεγονός που απέκρυψε η Ασφάλεια.

Απορία 4η. Ο κ. Φ. διερωτάται γιατί «μεταχειριζόμαστε περίεργα» τον Α. Παπανδρέου και γιατί δεν τον κριτικάρουμε. Εδώ ο κ. Φ. επαναλαμβάνοντας ακριβώς τα όσα γράφουν οι διάφοροι τσαρλατάνοι συλλαμβάνεται τελείως αδιάβαστος. Όσα έχουμε γράψει και καταλογίσει ενάντια στον Α. Παπανδρέου δεν τάχει καταλογίσει κανένας άλλος πολιτικός χώρος που κινείται στην ευρύτερη αριστερά. Για να μη μακρυγορούμε θα δώσουμε ένα μικρό σύντομο απάνθισμα.

Τον Οκτώβρη του 83, γράφουμε σε σχέση με τη συμφωνία για τις βάσεις: «Στην ουσία αυτό που έγινε με τις βάσεις αλλά και γενικότερα στα δύο χρόνια συνιστά τη μεγαλύτερη απάτη σε βάρος του λαού».

Το Μάρτη του 85, έτους εκλογών, γράφουμε: «Όσον αφορά αυτούς που θα μας κατηγορήσουν ότι εν όψει εκλογών βάζουμε εμπόδια στην αλλαγή κι έτσι παίζουμε το παιγνίδι της δεξιάς, θα τους απαντήσουμε: στις εκλογές δεν παίζεται το μέλλον της αλλαγής. Αυτή θάφτηκε προ πολλού. Στις εκλογές γίνεται απλά επιλογή ανάμεσα σε δύο δεξιές πολιτικές διαχείρησης του συστήματος». Και πάρα κάτω: «η πρακτική του ρεφορμισμού (του ΠΑΣΟΚ) μεταμορφώνει αναπόδραστα στα μάτια του, λαού, τους αφελείς, καλοπροαίρετους από καθέδρας σοσιαλιστές, σε χυδαίους πολιτικάντηδες, που ξεπούλησαν μέσα στη Βουλή όλες τους τις αρχές και τα συμβόλαια με το λαό, κάνοντας τα πλακάκια με τους εχθρούς του, με τους αμερικάνους και δυτικούς ιμπεριαλιστές (...) με τους μεγαλοαπατεώνες της ντόπιας λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης (...) με τη Ν. Δημοκρατία για το θάψιμο σκανδάλων επί διακυβερνήσεώς της».

Το 86 γράφουμε στην προκήρυξη για τον Αγγελόπουλο: «Και επειδή δεν πάει πολύς καιρός που ο Παπανδρέου διηγήθηκε ένα παραμύθι για μικρά παιδιά για να εξηγήσει τη δημιουργία του καπιταλιστή δίχως δραχμή. Παραμύθι όμως όπου ξέχασε ένα βασικό πρωταγωνιστή, τον εαυτό του, χωρίς τον οποίο ο καπιταλιστής δεν θα γινόταν, θα διηγηθούμε κι εμείς ένα παραμύθι (...)». Και πάρα κάτω γράφαμε με έμφαση: «Το ΠΑΣΟΚ κατακουρέλιασε το πρόγραμμα του, ξεπούλησε τους πολύχρονους αιματηρούς αγώνες τριών γενεών όπως αρέσκεται να υποστηρίζει. Αγώνες που ουσιαστικά το έφεραν στην εξουσία. Όχι βέβαια ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ αλλά η ηγετική προδοτική κλίκα Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα, Τσοχατζό-πουλου με κυρίο βέβαια υπεύθυνο τον Παπανδρέου. Αυτοί αποφάσισαν τα πρόσφατα αντιλαϊκά μέτρα, που θάπαιρνε και η δεξιά αν κέρδιζε τις εκλογές. Τα μέτρα αυτά είναι τα ίδια που ζήτησε ο ΣΕΒ, η ΕΟΚ, το ΔΝΤ και οι δυτικές τράπεζες. Και αυτά που λένε ότι με την υποτίμηση και τις ανατιμήσεις των αγαθών θα επιτευχθεί η διαφύλαξη της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων κι ότι προσφεύγουμε στην ΕΟΚ και στις δυτικές τράπεζες για να διαφυλάξουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, είναι αντάξια ενός Ιονέσκο.

Εμείς πάντως απ' όσα κατά καιρούς έχει δηλώσει ο Παπανδρέου συμφωνούμε με ένα. Τη νύχτα των εκλογών, σε στιγμή αδυναμίας, μπροστά στα απρόσμενα γι' αυτόν αποτελέσματα, άφησε να του ξεφύγει: «Αν δεν ανταποκριθούμε στις προσδοκίες αυτού του υπέροχου λαού θα θέλαμε όλοι κρέμασμα».

«(...) Στον κομματικό και κρατικό μηχανισμό κυριαρχούν οι καριερίστες φασιστοπασόκοι, τυφλά όργανα της προδοτικής κλίκας Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα, Τσοχατζόπουλου. Όσο παραμένει αυτή η ηγετική κλίκα, το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει συνέχεια. Η μόνη λύση συνεπώς που απομένει για το ΠΑΣΟΚ είναι η ανατροπή αυτής της κλίκας, η ριζική αλλαγή ηγεσίας και στρατηγικής, αν και εμείς δεν έχουμε πολλές ψευδαισθήσεις, δεδομένης της παντελούς έλλειψης εσωκομματικής δημοκρατίας. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, τότε και πολύ πιο σύντομα απ' ό,τι νομίζουν μερικοί το ΠΑΣΟΚ θ' αποτελέσει τελειωμένη υπόθεση κι ο λαός θα του επιφυλάξει μια μόνο θέση: το καλάθι των αχρήστων της ελληνικής ιστορίας».

Το Μάρτη του 87 γράφαμε ότι ο Α. Παπανδρέου εμπαίζει το λαό με την κρίση του Αιγαίου κι ότι έχει αρχίσει μυστικές συνομιλίες εφ' όλης της ύλης, ενώ δηλώνει επίσημα ότι ποτέ δεν πρόκειται να τις αποδεχτεί. Τον Αύγουστο γράφαμε με την ευκαιρία της επανατοποθέτησης του αγάλματος του προέδρου Τρούμαν: «Η επανατοποθέτηση του αγάλματος του Τρούμαν, επιβεβαιώνει ότι ο Παπανδρέου έχει μεταμορφωθεί σε τυφλό υπηρέτη των κυρίων του, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και ότι οι λεγόμενες διαπραγματεύσεις για τις βάσεις είναι σκέτο θέατρο. Κανένας πολιτικός, όχι σοσιαλιστής αλλά κι ακόμη απλά δεξιός, που θα διατηρούσε μια σχετική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια δεν θα δέχονταν να γελοιοποιηθεί με τέτοιο τρόπο» (δηλαδή να στήσει το άγαλμα τη νύχτα, συνοδεία ΜΑΤ και την επέτειο της καταστροφής της Χιροσίμα).

Τον Οκτώβρη του 87 γράφαμε: «Ο Παπανδρέου είναι σήμερα έρμαιο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και έχει παραδώσει τμήματα ολόκληρα του κρατικού μηχανισμού, όπως η Ασφάλεια, οι μυστικές υπηρεσίες, για να μη μιλήσουμε για το Στρατό, στα χέρια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών».

Το Μάρτη του 88 γράφαμε ότι η πολιτική του Παπανδρέου στο Νταβός αποτελεί πολιτική εθνικής μειοδοσίας και αποφασίστηκε από αμερικάνικες πιέσεις. Και προσθέταμε: «Οι συμφωνίες αυτές έγιναν γιατί το μόνο που ενδιαφέρει σήμερα τον Παπανδρέου είναι η παραμονή του στην εξουσία».

Τον Ιούνη ξαναγράφαμε: «Το Νταβός αποτελεί πριν απ' όλα απαίτηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αφού ο Παπανδρέου είναι έρμαιο του» και η πολιτική του πολιτική εθνικής μειοδοσίας.

Τέλος όσον αφορά το σκάνδαλο Κοσκωτά, πάντα θεωρούσαμε και αναφέραμε σαν κύριο υπεύθυνο του σκανδάλου τον Α. Παπανδρέου. Συγκεκριμένα στην τελευταία προκήρυξη μας για τον Γ. Πέτσο, γράφαμε ρητά: «Όπως ακριβώς σήμερα οι κύριοι υπεύθυνοι για το σκάνδαλο Κοσκωτά είναι ο πρωθυπουργός Παπανδρέου * και οι υπουργοί του που αποφάσισαν τη χρηματοδότηση του με το αζημίωτο (.)». Και πιο κάτω αναφέραμε ρητά σαν υπεύθυνους τους Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα, Πέτσο, Ρουμελιώτη.

Τα πάρα πάνω λοιπόν είναι μια μικρή περίληψη όσων έχουμε γράψει, της μη κριτικής του Α. Παπανδρέου, της περίεργης αντιμετώπισης του. Ίσως βεβαια ο κ.Φ να εννοεί ότι όσα γράφουμε δεν συντονίζονται με τον ημερήσιο τύπο.

Εδώ υπάρχει μια διαφορά ουσιαστική. ’λλο πολιτική κριτική και άλλο χυδαιολογία. Η 17Ν μπορεί να ασκεί την πιο σκληρή κριτική, να χρησιμοποιεί βαριές εκφράσεις, αλλά αυτές αντιστοιχούν πάντα σε πραγματικά γεγονότα, στοιχεία, ντουκουμέντα όπως και σε επιχειρηματολογία. Δεν κάνει και δεν θα κάνει ποτέ ανεύθυνη χυδαιολογία που βασίζεται στην καλλιέργεια χαμηλών ενστίκτων είτε σε ανεξέλεγκτους ψίθυρους και συκοφαντίες που θέτουν σε κυκλοφορία πάσης φύσης πολιτικάντηδες για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα.

Απορία 5η. Ο κ. Φ. απορεί για τη θέση μας υπέρ του άκυρου-17Ν, του λευκού ή της αποχής και λέει ότι έτσι αυτές οι ψήφοι δεν θα καταμετρηθούν ως αντίπαλοι (αλήθεια, τίνος;) και θα αυ-τοπαροπλιστούν. Και προσθέτει ότι θα θεωρούσε κατανοητό να ζητούσαμε την υπερψήφιση εκείνων των υποψηφίων της ευρύτερης αριστεράς που θα ξεκαθάριζαν ένα ορισμένο αριστερό στίγμα.

Κύριε Φίλια, σαν κοινωνιολόγος που είστε, θα γνωρίζετε καλά ότι οι κοινωνίες, οι θεσμοί, τα κόμματα δεν καθορίζονται απ' τους τίτλους με τους οποίους αυτοβαφτίζονται αλλά απ' την ίδια την πρακτική τους. Αυτή η αρχή ισχύει ιδιαίτερα στην πολιτική όπου μόνο οι αφελείς παίρνουν τοις μετρητοίς τα λόγια και τα προγράμματα και όπου έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα τα έργα, η πρακτική.

Τα στίγματα λοιπόν και οι πολιτικοϊδεολογικές καθαρότητες μέσα απ' αυτό το πρίσμα έχουν πολύ σχετική αν όχι μηδαμινή αξία, ιδιαίτερα στις μέρες μας και στη χώρα μας όπου ο οποιοσδήποτε σοσιαλιστικός λόγος ή πρόγραμμα είναι τελείως αφερέγγυος κι αναξιόπιστος, ακόμη κι αν ήταν πιο προχωρημένος και ιδεώδης.

Σήμερα λοιπόν στην ελληνική κοινωνία και στο λαό μας τίθεται απ' τα πράγματα, άμεσα ένα πιεστικό και τραγικό πρόβλημα. Το σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς βασίζεται στο δικομματισμό. Με τις σημερινές συνθήκες και με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, ένα απ' τα δύο μεγάλα κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, θα κερδίσει τις εκλογές. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, του δικομματισμού, διέπραξαν εγκλήματα και απάτες ενάντια στο λαό, χρησιμοποιώντας κι εκμεταλλευόμενοι τους θεσμούς αυτού του κοινοβουλευτισμού. Η ατιμωρησία και των δύο και η ύπαρξη αυτών των θεσμών τους ενθαρύνει και οδηγεί σε νέους Ανδρεάδηδες-Κοσκωτάδες, σε νέες απάτες. Ο λαός μας λοιπόν αντιμετωπίζει άμεσα το πρόβλημα πώς θα εμποδίσει τη συνέχιση και τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Ο κ. Φ. απαντάει ψηφίζοντας την ευρύτερη αριστερά και θα εννοεί ασφαλώς Συνασπισμό.

Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτή την απάντηση, μέσα απ' το πρίσμα της πρακτικής. Ρίχνοντας μια σύντομη ματιά στα «έργα και τις ημέρες» της αριστεράς στα 15 χρόνια της μεταπολίτευσης, θα δούμε ότι σε καμιά από τις δεκάδες τεράστιες απάτες που συγκλόνισαν τη χώρα, δεν έκαναν τον παραμικρό αγώνα, ότι δεν εμπόδισαν καμιά απ' αυτές. Με αποτέλεσμα οι καταθέσεις Ελλήνων στις Ελβετικές τράπεζες να ανέρχονται σήμερα ανεπίσημα σε 20 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλ. όσο περίπου το συνολικό εξωτερικό χρέος, και τα πάγια επενδυμένα κεφάλαια στις μεγάλες Δυτικές χώρες απ' τους Ωνάσηδες, Νιάρχους, Ανδρεάδηδες, Αγγελόπουλους και σία να ξεπερνάνε τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τέλος, όπως τόχουμε ξανατονίσει, στην περίπτωση Κοσκωτά, η αριστερά αντί να κάνει αγώνα ενάντια του τούδωσε πολιτική κάλυψη, καταθέτοντας το μεν ΚΚΕ κεφάλαια στην Τράπεζα Κρήτης η δε ΕΑΡ παίρνοντας δάνειο. Και η εύγλωττη και ένοχη σιωπή τόσο της αριστεράς όσο και των δεκάδων τσαρλατάνων δημοσιογράφων της, που δεν χάνουν ευκαιρία να μας λοιδωρούν, η άρνηση αυτοκριτικής πάνω στο σημαντικό αυτό ζήτημα, στη σημερινή συγκυρία σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Ότι θεωρούν σωστή αυτή την πρακτική της αριστεράς και κατά συνέπεια αύριο θα την επαναλά-βουν με τον αυριανό πιο σοβαροφανή Κοσκωτά. Ψηφίζοντας λοιπόν Συνασπισμό δεν ψηφίζεις κάθαρση, δεν αγωνίζεσαι ενάντια στις απάτες, δεν τις αποτρέπεις, δίνεις την ψήφο σου εν λευκώ σε ορισμένους κυρίους που στη συνέχεια δίνουν πολιτική κάλυψη στους Κοσκωτάδες εν αγνοία σου. Απ' την πίσω πόρτα λοιπόν η ψήφος σου γίνεται έμμεσο στήριγμα των Κοσκωτάδων.

’λλωστε υπάρχουν σήμερα ηγέτες του Συνασπίσμού που το λένε ανοιχτά. Συγκεκριμένα ο Ανδρουλάκης δήλωσε: Είμαστε έτοιμοι ν' αναλάβουμε τη διαχείριση. Δεν πρέπει να τη φοβόμαστε. Αυτή η κυνική δήλωση δεν έγινε στη Σουηδία αλλά στη σημερινή Ελλάδα και σημαίνει σε απλά ελληνικά. Ψηφίστε μας για να γίνουμε λογιστές, οι διαχειριστές των αυριανών Ανδρεάδηδων-Κοσκωτάδων.

Αλλά ας εξετάσουμε το ζήτημα από μια άλλη σκοπιά. Ας υπόθέσουμε ότι στις «εκλογές» κανένα απ τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία, ότι δεν υπάρχει διάσπαση τους και ότι οι έδρες του Συνασπισμού προστιθέμενες, σ' ένα απ' τα δύο κόμματα, δίνουν κυβερνητική πλειοψηφία, θεωρητική βέβαια υπόθεση που είναι όμως πιθανή. Ποιες είναι θεωρητικά οι δυνατότητες πούχει ο Συνασπισμός. 1) να δώσει τις ψήφους του στο πρώτο κόμμα, ας πούμε στο ΠΑΣΟΚ (ή τη ΝΔ), 2) να δώσει τις ψήφους του στο δεύτερο κόμμα, δηλαδή ΝΔ (ή το ΠΑΣΟΚ), 3) να μη δώσει σε κανέναν επιτρέποντας κυβέρνηση μειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ (ή της ΝΔ), δηλαδή στην ουσία στηρίζοντας την.

Στην ουσία λοιπόν οι δυνατότητες είναι δύο. Ή ο Συνασπισμός θα συνεργαστεί και θα στηρίξει τους απατεώνες της ΝΔ ή αυτούς του ΠΑΣΟΚ. ’λλη δυνατότητα δεν έχει.

Έτσι η ψήφος στο Συνασπισμό πηγαίνει και πάλι έμμεσα κι απ' την πίσω πόρτα να στηρίξει τους απατεώνες του ενός απ' τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Εδώ γίνεται αντιληπτό γιατί οι ηγέτες του Συνασπισμού προσεύχονται νυχθημερόν να μην πραγματοποιηθεί η πάρα πάνω δυνατότητα και γιατί δίνουν τελευταία ρεσιτάλ από κούφιες ψευδείς και συνάμα αντιφατικές υποσχέσεις παραπλανώντας τους αριστερούς ότι δήθεν δεν θα δεχτούν να στηρίξουν κυβέρνηση με τον Παπανδρέου — λες και είναι μόνο αυτός υπεύθυνος κι αν φύγει λύθηκε το πρόβλημα— ή ότι θα βάλουν όρους κλπ. Ο Συνασπισμός δεν θάναι σε θέση να βάλει τον παραμικρό όρο και θα συνεργαστεί θέλοντας και μη, αφού θάναι η απαραίτητη τσόντα.

Η τιμιότητα και το ήθος στην πολιτική δεν συνίσταται στο να είσαι παρακαθήμενος των απατεώνων, να λες «εγώ δεν έκλεψα» και να μην κλέβεις, να περιορίζεσαι σε ανώδυνες γι' αυτούς ανακοινώσεις, ενώ απ' την άλλη απολαμβάνεις τα προνόμια που σου έδωσαν ακριβώς για να μη τους πολεμάς: Γιατί τότε γίνεσαι πολιτικά συνυπεύθυνος, αφού οι απατεώνες, στο λαό που ξεσηκώνεται λέγοντας είστε όλοι πουλημένοι, δείχνουν το Φλωράκη και τον Κύρκο απαντώντας: Όχι, κυτάξτε τους, αυτοί είναι τίμιοι, δεν τα πιάνουν και συνεργάζονται μαζί μας. Έτσι λοιπόν γίνεσαι το άλλοθι των απατεώνων, η πολιτική τους κάλυψη, το έμμεσο αλλά καθοριστικό στήριγμα τους.

Από όποια σκοπιά λοιπόν και αν εξετάσουμε το ζήτημα καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Η ψήφος υπέρ του Συνασπισμού δεν είναι ψήφος υπέρ της κάθαρσης, δεν είναι ψήφος που θα εμποδίσει και θα βάλει φραγμό στις απάτες, δεν είναι ψήφος «αντίπαλος» όπως λέει ο κ. Φ. αλλά έμμεσο αλλά καθοριστικό στήριγμα των απατεώνων πολιτικών και οικονομικών, πολιτική τους κάλυψη απ' την πίσω πόρτα.

Στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες η μόνη καθαρή, η μόνη «αντίπαλη», όπως λέει ο κ. Φ., ψήφος είναι η ψήφος σαμποταρίσματος των «εκλογών» που μπορεί να εκφραστεί είτε με άκυρο-17Ν, είτε με λευκό, είτε με αποχή. Η ψήφος αυτή είναι καθαρή κι «αντίπαλος» γιατί σημαίνει: σας αρνούμαι το δικαίωμα να μιλάτε εν ονόματι μου. Αρνούμαι να στηρίζω τους απατεώνες, είτε άμεσα ψηφίζοντας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είτε έμμεσα ψηφίζοντας Συνασπισμό. Σας ξέρω καλά, σαν κάλπικες δεκάρες. Σας έχω στη μπούκα και σε οποιαδήποτε απόπειρα σας νέας απάτης, σε οποιαδήποτε πολιτική νέας λιτότητας ξέρετε καλά ότι όχι μόνο είμαι αντίθετος, αλλά ότι θα είμαι αντίπαλος κι εχθρός που θα σας πολεμήσει σκληρά. Αυτό είναι το μήνυμα της άκυρης-17Ν, της λευκής, της αποχής.

Εδώ γίνεται και πάλι ολοφάνερο πως ο Συνασπισμός είναι σήμέρα το ουσιαστικότερο πολιτικό στήριγμα αυτού του καθεστώτος της ληστείας, της ρεμούλας, της διαφθοράς. Αν σήμερα ο Συνασπισμος έβαζε τα συμφέροντα του λαού πάνω απ' αυτά των βουλευτών του και ζητούσε να ψηφιστούν άκυρο, λευκό ή αποχή, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θάταν «αντίπαλη» και αυτό θάχε τις εξής συνέπειες: Καμιά κυβέρνηση με οποιαδήποτε απόλυτη πλειοψηφία έγκυρων ψηφοδελτίων δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει οποιαδήποτε πολιτική έχοντας ριζικά «αντίπαλη» τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, θα έμπαινε ρητά ζήτημα αντικατάστασης των σάπιων θεσμών που γεννούν και αναπαράγουν τα σκάνδαλα από άλλους, χωρίς βέβαια αυτό να σήμαινε την επαναστατική λύση που ζητάμε, ο κοινοβουλευτισμός αυτός της ληστείας και της ρεμούλας δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και στο χρόνο θα κατέρεε.

Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει και που είναι και η απάντηση μας στο ερώτημα του κ. Φ. είναι το εξής. Το άκυρο-17Ν, το λευκό ψηφοδέλτιο, η αποχή όχι μόνο δεν είναι παροπλισμός αλλά αντίθετα είναι και το μόνο «αντίπαλο» ψηφοδέλτιο.

Στο σημείο αυτό και επειδή ορισμένοι τσαρλατάνοι των «χαμαιτυπείων της σκέψης» παπαγάλησαν τις ανοησίες ενός δεξιού βουλευτή γράφοντας ότι η 17Ν πάει να «εισπράξει» όλα τα λευκά, άκυρα και την αποχή, λες και δεν ξέραμε ότι υπήρχαν πάντα, θυμίζουμε ότι εμείς ποτέ δεν είπαμε κάτι τέτοιο. Εμείς απλώς είπαμε ότι σήμερα η σωστή θέση είναι το σαμποτάρισμα των «εκλογών» που μπορεί να εκφραστεί με άκυρο-17Ν, λευκό, αποχή, χωρίς βέβαια ποτέ να διανοηθούμε ότι όλα αυτά τα ψηφοδέλτια είναι δικά μας.

Τέλος ο κ. Φ. απορεί γιατί η προκήρυξη μας αφήνει την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα επανάστασης. Κατ' αρχή εμείς ποτέ δεν είπαμε κάτι τέτιο. Λέμε ότι μόνο η επαναστατική λύση μπορεί να δώσει μια διέξοδο στη γενικευμένη κρίση πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική, θεσμική που μαστίζει την Ελληνική κοινωνία. Ότι ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε η Βουλή, ούτε οι εκλογές μπορούν να τη δώσουν. Για τις δύο πρώτες, θα πρέπει να συμφωνεί και ο ίδιος ότι δεν μπορούν να δώσουν λύσεις. Σύντομα θ αντιληφθεί ότι ούτε οι εκλογές θα τη_ δώσουν.

Επί της ουσίας όμως διαφωνούμε και αλλού. Η διάκριση επαναστατικής κρίσης και μη δεν έχει θέση στις σημερινές αναπτυγμένες κοινωνίες, αφού τόσο ο Μάης του 68 όσο και το φθινόπωρο 68-69 στην Ιταλία που ήταν μείζονες κοινωνικές κρίσεις, επαναστατικού χαρακτήρα που συγκλόνισαν συνθέμελα αυτές τις κοινωνίες, έλαβαν χώρα σε περίοδο ευημερίας και μετά από 25 χρόνια διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης και σε κοινωνίες υπερα-ναπτυγμένες, με τις οποίες η σημερινή Ελλάδα έχει πολύ μικρή σχέση. Και έχει χυθεί πάρα πολύ μελάνι για το ζήτημα ότι κανένας απ' τους κοινωνιολόγους των δεκαετιών 50-60 όχι μόνο δεν τις είχε προβλέψει, αλλά τις είχαν διαγράψει απ' τον ορίζοντα αυτών των μοντέρνων καταναλωτικών κοινωνιών.

Αθήνα 17-5-89
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Υ.Γ. Επειδή τόσο η δραστηριότητα μας όπως και οι θέσεις της 17Ν χαλάνε τη σούπα των «εκλογών», αναπτύσσεται τελευταία μια έντονη και πολύπλευρη εκστρατεία ψευδολογίας και κατασυκοφάντισης της 17Ν από διάφορα κέντρα, που προβλέπουμε να συνεχιστεί και να ενταθεί. Γι' αυτό θα θυμήσουμε εδώ τι γράφαμε στο παρελθόν: «Από δω και πέρα, για οποιοδήποτε ανυπόγραφο άρθρο, στο οποίο α) υπάρχει λάσπη, συκοφαντία, ολοφάνερα ψέματα που πλασάρονται απ' τους μπάτσους, β) μας αποδίδονται προβοκατόρικα ενέργειες με τις οποίες όχι μόνο δεν έχουμε καμιά σχέση, όπως γνωρίζει όλος ο τύπος, αλλά κι έχουμε καταδικάσει μερικές φορές, γ) παρουσιάζονται φράσεις ξεκομμένες από τα συμφραζόμενα αλλοιώνοντας την έννοια και το περιεχόμενο, θα θεωρούμε υπεύθυνο αυτής της απάτης τον ιδιοκτήτη της εφημερίδας, το διευθυντή σύνταξης ή αρχισυντάκτη, τον αστυνομικό συντάκτη. Δεν μιλάμε βέβαια για πολιτική κριτική και πολεμική.