ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ Φ'ΙΛΙΑ ( B' )

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Αθήνα 30-5-89

Σε νέο άρθρο του ο κ. Φίλιας θέλοντας ν' ανταπαντήσει στην απάντηση μας, διαστρεβλώνει τις απόψεις μας σε δύο σημεία. Πρώτο, ισχυρίζεται ότι εμείς δεχόμαστε ρητά ότι σήμερα δεν υπάρχει επαναστατική προοπτική. Είναι φανερό στον καθένα που διαβάζει με κάποια προσοχή τα κείμενα μας ότι εμείς ποτέ δεν στηρίξαμε κάτι τέτιο. Εμείς διατυπώσαμε τη θέση ότι η διάκριση, που έμμεσα ο κ. Φίλιας δέχεται, αφού μας απευθύνει αυτό τον ψόγο, ανάμεσα σε επαναστατική περίοδο και μη, ίσχυε για τις καπιταλιστικές κοινωνίες μέχρι την οικονομική κρίση του 30, αλλά σήμερα δεν ισχύει και είναι ξεπερασμένη. Κι αυτό γιατί τόσο ο Μάης 68 στη Γαλλία όσο και το φθινόπωρο 68-69 στην Ιταλία, που ήταν μείζονες κοινωνικές κρίσεις επαναστατικού χαρακτήρα όχι απλά «ξεσκεπάσματα» —μόνο στη Γαλλία είχαμε το κράτος παράλυτο για ένα μήνα, 10 εκατομμύρια εργάτες σε απεργία και

καθημερινές γενικές συνελεύσεις εργαζομένων με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας που πρότειναν, συζητούσαν και αποφάσιζαν νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης — συνέβησαν σε περίοδο συνεχούς οικονομικής μεγέθυνσης και ευημερίας κι ενώ οι πάντες όπως και οι κοινωνιολόγοι τις είχαν σβήσει απ' τον ορίζοντα αυτών των καταναλωτικών κοινωνιών. Κατά συνέπεια τέτοιες μείζονες κρίσεις είναι σήμερα δυνατές και πιθανές, σ' οποιαδήποτε αναπτυγμένη δυτική καπιταλιστική χώρα και ακόμη περισσότερο στην Ελλάδα. Το καθήκον λοιπόν της επαναστατικής αριστεράς είναι να προετοιμαστεί πολύπλευρα αναφορικά με μια τέτια προοπτική και όχι να στηρίζει τον καπιταλισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλα τα ένοπλα κοινωνικά κινήματα στη Δυτική Ευρώπη, είτε στη Γερμανία, είτε στη Γαλλία, είτε στην Ιταλία αναπτύχθηκαν ακριβώς μετά το 68-69.

Η συλλογιστική ακόμη του κ. Φίλια, ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι φορσέ, είναι λαθεμένη γιατί βασίζεται στη σύγχυση ανάμεσα στον κοινοβουλευτισμό στο γενικό πολιτικό σύστημα που μπορεί κάποιος να δέχεται και τον συγκεκριμένο σημερινό κοινοβουλευτισμό τον οποίο μπορεί να απορρίπτει. Αποδείχτηκε σήμερα ότι ο σημερινός κοινοβουλευτισμός διαθέτει μια σειρά από θεσμούς, τους οποίους εκμεταλλεύονται οι απατεώνες πολιτικοί τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ για να κλέβουν τη χώρα ατιμώρητα. Επαναστατικό λοιπόν κόμμα, όπως και σοσιαλδημοκρατικό ή ρεφορμιστικό της αριστεράς, θα μπορούσε κάλλιστα να προτείνει την αλλαγή ή τη μετατροπή του, με ορισμένες θεσμικές μεταρρυθμίσεις υποστηρίζοντας έτσι έναν άλλο κοινοβουλευτισμό. Υπογραμμίζουμε εδώ ότι εμείς κάθε άλλο παρά υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο, αλλά αυτό είναι θεωρητικά και πρακτικά δυνατό στα πλαίσια μιας ρεφορμιστικής πολιτικής που ακολουθούν όσοι συμμετέχουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Γιατί άλλος ήταν ο κοινοβουλευτισμός του Γαλλικού Συντάγματος του 1793, άλλος αυτός της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, άλλος ο δικός μας κλπ. Το γεγονός λοιπόν ότι κάποιος αποδέχεται το καθεστώς της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας δεν σημαίνει ότι αυτός είναι εξαναγκασμένος, «φορσέ», να στηρίζει το συγκεκριμένο σήμερα κοινοβουλευτισμό της ληστείας, της σήψης, της διαφθοράς και να μην αγωνίζεται για την αλλαγή του με κάποιον άλλο.

Aρα λοιπόν οι επιλογές τις οποίες ο κ. Φίλιας παρουσιάζει απλοϊκίστικα σαν δύο ή κοινοβουλευτισμός ή δικτατορία δεν είναι δύο αλλά τέσσερις: 1) ο σημερινός κοινοβουλευτισμός ληστείας-σκανδάλων, 2) ένας άλλος κοινοβουλευτισμός με θεσμικές αλλαγές, 3) η επαναστατική ανατροπή που υποστηρίζουμε και που "σήμερα εκφράζεται με άκυρο-17Ν, λευκό, αποχή, 4) η δικτατορία που σήμερα αποκλείεται για πάρα πολλούς λόγους, και της οποίας τον κίνδυνο ορισμένοι εσκεμμένα υπερβάλλουν για να στηρίζουν το σημερινό καθεστώς.

Δεύτερο, όσον αφορά την άποψη του κ. Φίλια ότι ο Συνασπισμός αποκλείεται να στηρίξει ένα «ευπρεπισμένο» ΠΑΣΟΚ γιατί «θ αντιδράσει η βάση αλλά και γιατί μια τέτοια πρακτική έχει προγραμματικά ξεκαθαριστεί» αλλά και την πρόσφατη απόφαση του Συνασπισμού ότι αποκλείει συνεργασία και στήριξη κυβέρνησης με «ανθρώπους που το όνομα τους ενεπλάκη στην υπόθεση σκανδάλων είτε με την έννοια ποινικών είτε με την έννοια κορυφαίων πολιτικών ευθυνών», έχουμε να πούμε τα εξής: Η απόφαση αυτή του Συνασπισμού είναι μια απόφαση χωρίς καμιά απολύτως αξία, χωρίς καμιά πρακτική συνέπεια, για τους εξής πολύ απλούς λόγους: στις «εκλογές» το ΠΑΣΟΚ είτε θα συντριβεί και τότε ο Παπανδρέου αναγκαστικά θα παραιτηθεί, είτε θα κερδίσει ή θάρθει δεύτερο αλλά κοντά στη ΝΔ. Σ' αυτήν όμως την περίπτωση ο Συνασπισμός έχοντας ένα ποσοστό περίπου 12% δεν θάχει απόλύτως καμία δυνατότητα να βάλει όρους σ' ένα κόμμα με 38-42% των έγκυρων ψήφων. Κατά συνέπεια η απόφαση αυτή δεν σημαίνει απολύτως τίποτε και είναι μια χοντροειδής και πολιτικάντικη προσπάθεια παραπλάνησης των αριστερών ψηφοφόρων, αφού έχει σα στόχο ν' αποκρύψει τη στήριξη των απατεώνων είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, στην οποία οδηγείται θέλοντας και μη ο Συνασπισμός.

Εδώ και επειδή ο κ. Φίλιας μας κατηγορεί ότι χρησιμοποιούμε μια φορμαλιστική λογική, θα επαναλάβουμε όσα υποστηρίξαμε και τον παρακαλούμε να μας δώσει μια καθαρή και ξάστερη απάντηση. Ας υποθέσουμε ότι στις «εκλογές» κανένα απ' τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία, ότι δεν υπάρχει διάσπαση τους και ότι έδρες του Συνασπισμού προστιθέμενες σ' αυτές του ενός απ τα δυο κόμματα δίνουν πλειοψηφία εδρών στη Βουλή. Εμείς λέμε ότι θεωρητικά οι δυνατότητες πούχει ο Συνασπισμός είναι οι εξής:

1) να δώσει τις ψήφους του στο πρώτο κόμμα, ας πούμε στο ΠΑΣΟΚ (ή στη ΝΔ)
2) να δώσει τις ψήφους του στο δεύτερο κόμμα, δηλαδή στη ΝΔ (ή στο ΠΑΣΟΚ)
3) να μην τις δώσει σε κανένα επιτρέποντας να σχηματιστεί κυβέρνηση μειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ (ή της ΝΔ), δηλαδή στηρίζοντας την.

Στην ουσία λοιπόν οι δυνατότητες είναι δύο: Ή ο Συνασπισμός θα συνεργαστεί και θα στηρίξει τους απατεώνες της ΝΔ ή αυτούς του ΠΑΣΟΚ, και έτσι η ψήφος στο Συνασπισμό δεν είναι υπέρ της κάθαρσης αλλά θα πάει έμμεσα κι απ' την πίσω πόρτα να στηρίξει είτε τη ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ. Ποια άλλη λοιπόν δυνατότητα έχει ο Συνασπισμός;

Ας προσθέσουμε ότι η πάρα πάνω υπόθεση είναι ευνοϊκή για το Συνασπισμό αφού στην πάρα πάνω περίπτωση μη αυτοδυναμίας αυτός έχει τη δυνατότητα να παίξει κάποιο ρόλο ενεργητικό, κι ένα κόμμα που κατεβαίνει στις «εκλογές» ζητώντας την ψήφο του λαού οφείλει νάχει ξεκαθαρίσει πώς θα τη χρησιμοποιήσει σ' αυτήν την ευνοϊκή περίπτωση, οφείλει να δεσμευτεί κι όχι να ποντάρει στην αυτοδυναμία ή τη διάσπαση του αντίπαλου.

Ο πάρα πάνω συλογισμός μας δεν είναι «φορμαλιστική λογική», ούτε αυθαίρετη εγκεφαλική κατασκευή. Είναι η λογική απόρροια της στρατηγικής της ρεφορμιστικής αριστεράς ΚΚΕ-ΕΑΡ, της άνευ όρων στήριξης του καθεστώτος. Αυτή η αριστερά είναι σήμερα πιασμένη στη μέγγενη αυτής της στρατηγικής απ' την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Και επαναλαμβάνει τα ίδια —και πολύ μεγαλύτερα εδώ στην Ελλάδα— λάθη με αυτά του Γ.Κ.Κ. Γαλλίας του οποίου η πτώση σε 30 χρόνια από 28% σε 9% δεν είναι μόνο συνέπεια της συμμετοχής του ΓΚΚ στην κυβέρνηση των σοσιαλιστών αλλά της συνεχούς στρατηγικής της άνευ όρων στήριξης του καπιταλισμού. Την ίδια ακριβώς πορεία προς τη συρίκνωση όχι της αριστεράς, αλλά της ρεφορμιστικής αριστεράς ΚΚΕ-ΕΑΡ, ακολουθεί απ' το 75 και πέρα αλλά και ιδιαίτερα σήμερα ο ελληνικός ρεφορμισμός.

Ιδιαίτερα όμως σήμερα όπου βρισκόμαστε μπροστά σε μια θεσμική κρίση μεγάλων διαστάσεων αλλά και σε μια μαζική συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος, αυτή η στρατηγική συμμετοχής και στήριξης είναι σοβαρό πολιτικό λάθος όχι μόνο για τον κ. Φίλια και άλλες προσωπικότητες της ευρύτερης αριστεράς αλλά και για ορισμένες πολιτικές ομάδες, για τους αποχωρήσαντες απ' το ΠΑΣΟΚ, για όλους όσοι ευθυγραμμίστηκαν με την πάρα πάνω πολιτική του Συνασπισμού, αλλά και για τις διάφορες ομάδες της αριστεράς όπως το ΚΚΕ εσωτ. ΑΑ, που συμμετέχουν σήμερα στο «εκλογικό» θέατρο.

Είναι σοβαρότατο όμως πολιτικό λάθος και για όλες τις ομάδες . της άκρας αριστεράς ΕΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΑΣΚΕ, ΕΑΣ και λοιπά που, ενώ εδώ και χρόνια δεν κάνουν κανέναν απολύτως μαζικό πολιτικό ή κοινωνικό αγώνα ενάντια στο καθεστώς, τρέχουν να συμμετάσχουν στις «εκλογές», τη στιγμή που πρέπει να τις μποϋκοτάρουν, ν' αγωνιστούν εναντίον τους, για να χρησιμοποιήσουν τα πεντάλεπτα της τηλεόρασης, κι αδιαφορώντας για το αν έτσι οδήγησαν απ' το 75 και μετά στην καραγκιοζοποίηση της άκρας αριστεράς (με τα 0,0...%).

Και είναι ιδιαίτερα σοβαρό πολιτικό λάθος σήμερα, που για πρώτη φορά μετά το 75 είναι πια ορατή στον ορίζοντα η δυνατότητα μιας άλλης, διαφορετικής αριστεράς, μιας αριστεράς μάχης και αγώνα και όχι στήριξης του καθεστώτος.

Στην πάρα πάνω συζήτηση κι αντιπαράθεση μπήκε και μια εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα, χρησιμοποιώντας βέβαια τη γνωστή σημερινή μεθοδολογία της, το γνωστό σημερινό ήθος και ύφος της. Η εφημερίδα αυτή τα πρώτα χρόνια της έκδοσης της είχε να παρουσιάσει σποραδικά ορισμένα ενδιαφέροντα άρθρα, ενώ για αρκετά χρόνια στηρίζονταν στην κυριολεξία στο γνωστό γελοιογράφο. Τα τελευταία όμως χρόνια ο γελοιογράφος αποχώρησε και τα άρθρα αντικαταστάθηκαν από περιλήψεις και μεταφράσεις. Παράλληλα και επειδή ένα μέρος του αναγνωστικού της κοινού είναι ανένταχτοι της αριστεράς, που είναι αλλεργικοί στους αφορισμούς κι επιζητούν και διάλογο, ανάπτυξε ένα είδος πρωτότυπου «διάλογου», ένα καινούργιο πρωτοποριακό δημοσιογραφικό λόγο. Δημοσιογραφικό λόγο που εμείς ομολογούμε ότι δεν έχουμε ξανασυναντήσει ούτε στην Ελλάδα αλλά και ούτε στο εξωτερικό.

Για να μπορέσουμε να γίνουμε κατανοητοί, θα δώσουμε ένα απλό παράδειγμα αυτού του δημοσιογραφικού λόγου. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ισχυρίζεται ότι σε κάθε ορθογώνιο τρίγωνο ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα. Η εφημερίδα μας για λόγους δικούς της και άσχετους μ' αυτό τον ισχυρισμό, θέλει να τον στραπατσάρει. Δεν μπορεί όμως να το κάνει με αφορισμό. Χρειάζεται διάλογο ή κάτι που να μοιάζει. Τι κάνει λοιπόν; Παρουσιάζει ένα άρθρο με τσιτάτα περισσότερο ή λιγότερο άσχετα με τον ισχυρισμό του και βάζει σε πηχιαίο τίτλο του άρθρου «Ο τάδε ισχυρίζεται ότι σε κάθε τρίγωνο ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα», 6έμα που χτυπάει βέβαια στο κύριο σημείο του άρθρου. Το διαβάζει αυτός και λέει δεν μπορεί, θα παρανόησαν. Δεν θα διάβασαν καλά. Ξαναγράφει λοιπόν ο αφελής ότι σε κάθε ορθογώνιο τρίγωνο κλπ. κλπ. Τι κάνει τώρα η εφημερίδα μας. Παραθέτει ακριβώς αυτό που ισχυρίζεται, μέσα σε εισαγωγικά — για να δείξει ότι δεν τον διαστρεβλώνει— και προσθέτει αμέσως μετά υπογραμμίζοντας: «Είχαμε δίκηο λοιπόν, αφού ομολογείς ρητά —γράφεις τρίγωνο— ότι σε κάθε τρίγωνο ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα»!!! Πρόκειται για έναν πρωτότυπο διάλογο, για έναν μεγαλοφυή δημοσιογραφικό λόγο που ανοίγει νέους πλατιούς ορίζοντες στο χώρο της δημοσιογραφίας αλλά και της ανθρώπινης σκέψης.

Τώρα πια ο δημοσιογράφος μας, με τη συγκαταβατική μεγαλοψυχία του από καθέδρας ντόκτορα, αναλύει δια μακρών στο φουκαρά κουμπούρα ότι είναι λάθος άποψη του ότι σε «κάθε τρίγωνο ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα». Αυτό όμως δεν του αρκεί, είναι ακούραστος και απαιτητικός με τον εαυτό του. θέλοντας λοιπόν να προχωρήσει πάρα πέρα τις πρωτοποριακές του έρευνες, πέντε σειρές . πιο πέρα τον κατηγορεί για το αντίθετο ακριβώς πράγμα ξεπερνώντας βέβαια με άνεση που αρμόζει στις λαμπρές μεγαλοφυίες τη φαινομενική μόνο αντίφαση: κατηγορεί ότι ισχυρίζεται ότι στο ορθογώνιο τρίγωνο δεν ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα και του δίνει βέβαια νέο μάθημα.

Εδώ, καλοπροαίρετε αναγνώστη, θα σκεφτείς σίγουρα: Δε μπορεί, θα υπερβάλουν. Δε μπορεί να γίνονται τέτοια πράγματα σήμερα και μάλιστα από εφημερίδα της αριστεράς. Δυστυχώς όμως γίνονται και πρόσεξε τη συνέχεια.

Η 17Ν έγραψε ότι στις «εκλογές» σωστή θέση είναι το σαμποτάρισμα των εκλογών που μπορεί να εκφραστεί είτε με άκυρο-17Ν, είτε με λευκό, είτε με αποχή, χωρίς βέβαια ποτέ να διανοηθεί ότι όλα αυτά τα ψηφοδέλτια είναι δικά της αφού ξέρει ότι λευκά, άκυρα και αποχή υπήρχαν πάντα. Εσκεμμένα δεν αλλάξαμε .ούτε λέξη, ούτε τόνο στα όσα γράψαμε, για να δείξουμε ότι αυτή η φράση είναι τελείως καθαρή για οποιοδήποτε καλόπιστο ξέρει απλή ανάγνωση. Για τη σατιρική και πρωτοποριακή όμως εφημερίδα η σημασία της είναι ακριβώς η αντίθετη. Γι' αυτό λοιπόν υπογραμμίζοντας «Ασφαλώς και η 17Ν πάει να "εισπράξει" όλα τα λευκά, άκυρα και την αποχή. Κι αυτό το λέει σαφέστατα και στις δύο εκλογικές προκηρύξεις της»!!! Ομολογείς λοιπόν αφού λες ρητά τρίγωνο.

Θα προσθέσουμε, αν και θάταν περιττό, ότι ο δημοσιογράφος Μπαρτζινόπουλος που πέρασε απ' τη σατιρική εφημερίδα, αλλά φαίνεται ότι δεν αφομοίωσε το ανώτερο πνεύμα της, διαφωνεί σ' αυτό το σημείο με τη σατιρική εφημερίδα, αφού γράφει στο «Έθνος» της Κυριακής 21-5 ακριβώς τα αντίθετα: «Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι (η 17Ν) έχει σπεύσει προκαταβολικά ν' αρνηθεί την υστερόβουλη σκέψη πως επιχειρεί να "εισπράξει" όλα τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή».

Η επιτυχία όμως αυτή δεν είναι αρκετή στο δημοσιογράφο μας. Πέντε λοιπόν γραμμές πιο κάτω, κι αφού μας έχει κατηγορήσει ότι πάμε να εισπράξουμε όλα τα ψηφοδέλτια που δεν μας ανήκουν, αλλάζει γραμμή πλεύσης κατά 180 μοίρες και σε πλήρη αντίφαση με όσα λέει πριν, μας κατηγορεί για το αντίθετο ακριβώς πράγμα ότι δηλαδή δεν δεχόμαστε σαν δικά μας το μέρος αυτών των άκυρων, λευκών, αποχής, κι ακόμη ότι δεν δεχόμαστε σαν δικά μας ούτε τα άκυρα- 17Ν!!!

Σε κάθε ορθογώνιο τρίγωνο λοιπόν δεν ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα.

Όταν λέγαμε τέλος πέρσυ ότι έχουμε αγανακτήσει και ότι μας προκαλεί αηδία το θέαμα των διάφορων 50άρηδων πρώην ΕΔΑϊτών, που ενώ σήμερα κολυμπούν με δεινότητα χελιού μέσα στα βρώμικα βαλτόνερα της εξουσίας, καλύπτουν αυτή την πρακτική με το αριστερό παρελθόν τους, ο ίδιος δημοσιογράφος έδινε την εξής καταπληκτική απάντηση γεμάτος ικανοποίηση για την εξυπνάδα του: «Κακό δεν ήταν για ένα νέο του 60 νάναι στην ΕΔΑ, και τι άλλο μπορούσε να κάνει»!!!

Αυτό το λαμπρό δημοσιογραφικό λόγο αγνοούσαν βέβαια οι κουτόφραγκοι δημοσιογράφοι του Μπαλζάκ και δεν αμφιβάλουμε ότι αν ζούσε σήμερα θα του αφιέρωνε νέους τόμους της «Ανθρώπινης Κωμωδίας». Ας βρούνε λοιπόν άλλοι τις κατάλληλες λέξεις που αρμόζουν για να τον χαρακτηρίσουν, γιατί εμείς ομολογούμε ότι αδυνατούμε.

Οσα βεβαια γραφούμε εδω, αναφέρονται μονό στη γνωστή εβδομαδιαία εφημερίδα, αφού είναι γνωστό ότι αυτή δεν έχει καμία σχέση με το ΚΚΕ, όπως η Αυριανή έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ και ο Ελεύθερος Τύπος με τη ΝΔ.

Μ' αυτόν λοιπόν τον πρωτοποριακό δημοσιογραφικό λόγο πρέπει κάποιος νάναι το άκρον άωτον της αφέλειας, για να πιστέψει ότι η κριτική του κ. Φίλια απ' τη σατιρική εφημερίδα έγινε λόγω της θέσης του «για τους φαντάρους και τις αυτοκτονίες τους», όπως γράφει μέσα σε παρένθεση, ότι έγινε από θέση άκρας αριστεράς όπως προσπαθεί μάταια να την παρουσιάσει. Όταν μάλιστα στις 16-12-88 η ίδια εφημερίδα κατακεραύνωσε την κυβέρνηση και τον υπουργό Δικαιοσύνης Ρώτη γιατί απελευθέρωσαν τον Παλαιστίνιο αγωνιστή Οζάμα και έτσι δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις της Ελλάδας με τους Νατοϊκούς συμάχους της, χαρακτηρίζοντας ηλίθια την απελευθέρωση. Προκύπτει κατά συνέπεια το ερώτημα γιατί έγινε αυτή η επίθεση ενάντια στον κ, Φίλια.

Όπως είπαμε και πιο πάνω η ρεφορμιστική αριστερά ΚΚΕ-ΕΑΡ διανύει σήμερα την τελευταία φάση της πορείας προς τη συρρίκνωση της. Αυτό κρύβεται επιμελώς σήμερα πίσω απ' το γεγονός της σχεδόν σίγουρης αύξησης των εδρών, που θάναι όμως συνέπεια της αλλαγής του εκλογικού νόμου και όχι της ανάλογης αύξησης των ψήφων της. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αν σε μια υπερ-ευνοϊκή γι' αυτήν κατάσταση σαν τη σημερινή, με πελώρια σκάνδαλα, κρίση θεσμών και χρεωκοπία του ΠΑΣΟΚ, δεν αυξήσει αισθητά τις ψήφους της, αυτό θα σημαίνει ότι ο ρεφορμισμός απέτυχε οικτρά, ότι μπήκε οριστικά στη γωνία της πολιτικής ζωής, ότι πέτυχε πια τον άθλο να πάρει ένα κίνημα που αντιπροσώπευε τουλάχιστον το 35% του ελληνικού λαού και να το κατεβάσει γύρω στα 10%, επαναλαμβάνοντας την επιτυχία του ΚΚΓ. Αυτή λοιπόν τη στιγμή πίσω απ' τις δήθεν κραυγές θριάμβου του Συνασπισμού υπάρχει η ανήσυχη συνείδηση ότι παίζεται το παν, παίζεται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ρεφορμισμού, παίζεται το μέλλον της σημερινής ηγεσίας του.

Παράλληλα είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που παρουσιάζεται το φαινόμενο μιας μαζικής πολιτικής στάσης ενάντια στο καθεστώς και τους θεσμούς που εκφράζεται σήμερα στις «εκλογές» με το άκυρο, το λευκό, την αποχή. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται ορατή στον ορίζοντα η δυνατότητα για μια άλλη αριστερά, μια μαζική και φερέγγυα αριστερά πάλης και αγώνα και όχι στήριξης του καθεστώτος. Η ενδεχόμενη υλοποίηση αυτής της δυνατότητας θα σημάνει το οριστικό τέλος όχι της αριστεράς, αλλά των σημερινών ηγεσιών της και την αναγέννηση πάνω σε μια άλλη πολιτική βάση. Αυτό το επικίνδυνο ενδεχόμενο πρέπει να καταπολεμηθεί σήμερα, πριν πάρει σάρκα και οστά, πριν είναι αργά. Έτσι αναπτύσσεται σήμερα μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης, χυδαιολογίας, ιδεολογικής τρομοκρατίας ενάντια σ' όλους αυτούς που προβληματίζονται, που δέχονται να συστήσουν μια τέτοια δυνατότητα. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται τόσο η ψευδολογία και κατασυκοφάντηση της 17Ν, ότι πάει να εισπράξει όλα τα λευκά, άκυρα, την αποχή, η επίθεση ενάντια στο Φίλια που απευθύνεται και στις άλλες προσωπικότητες και ομάδες της αριστεράς, αλλά και οι χυδαιολογίες ενάντια σε επώνυμους όπως ο Αξελός και ο Νταλάρας που έκφρασαν έναν προβληματισμό σχετικά με το λευκό.

Η επίθεση λοιπόν ενάντια στο Φίλια δεν απευθύνεται μόνο σ' αυτόν και λέμε με απλά λόγια. Δεν έχετε το δικαίωμα εσείς ν' ανοίγετε διάλογο με τη 17Ν, να της προτείνετε έμμεσα να υποδείξει ποιοι πρέπει να ψηφιστούν στα ψηφοδέλτια της αριστεράς. Γιατί αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεται τη 17Ν σαν πολιτικό της αριστεράς, σαν πολιτικό πρόσωπο της οποίας ο λόγος έχει μια αξιοπιστία στο χώρο της αριστεράς. Αριστερά όμως είμαστε μόνο εμείς, το ΚΚΕ-ΕΑΡ. Μόνο με μας θα κάνετε διάλογο, με μας θα συνεργάζεστε. «Διάλογο» με τη 17Ν θα κάνουμε μόνο εμείς με τους «δημοσιογράφους» μας, αλλά όχι να τον πάρετε και σοβαρά και να ανοίξετε και σεις πραγματικό διάλογο, ενώ δεν γνωρίζετε καν τη μεθοδολογία της μεγαλοφυούς δημοσιογραφίας. Όποιον λοιπόν τον τολμήσει, ακόμη κι αν συνεργάζεται πολιτικά μαζί μας και είναι υποψήφιος στις λίστες μας, θα τον χτυπήσουμε άγρια πολιτικά, εμποδίζοντας έτσι την εκλογή του, θα του θυμίσουμε τα παλιά του λάθη, θ' αφήσουμε να πλανώνται στον ορίζοντα τα υπονοούμενα-ρετσινιές, όχι οι παλιές αναχρονιστικές ρετσινιές πούλεγαν είσαι τάδε, αλλά οι μοντέρνες με τη μορφή ερωτηματικών, που λένε π.χ. για το Φίλια: «πώς θα χαρακτήριζε κανένας κάποιον άλλον, αν έκανε ΤΕΤΙΑ (ας μη τη χαρακτηρίσουμε) πρόταση». Όποιος λοιπόν δεν κάτσει στ' αυγά του, σαν καλό παιδάκι θάχει ν' αντιμετωπίσει τον άλφα ή βήτα χαρακτηρισμό μας. Ας βρει μόνος του ποιος θάναι. Αυτό βέβαια δεν λέγεται μοντέρνος σταλινισμός.

Αλλά και η αντιμετώπιση του Νταλάρα, νομίζουμε ότι τα λέει όλα. Ο Νταλάρας είχε το κουράγιο να εκφράσει έναν ορισμένο προβληματισμό σχετικά με την πολιτική κατάσταση και τις «εκλογές», χωρίς βέβαια να προτείνει ρητά τίποτε. Την επομένη, οι μεν δημοκρατικές λεγόμενες εφημερίδες αποσιώπησαν εντελώς τη συνέντευξη και δεν ανέφεραν λέξη γι' αυτήν, ενώ μας βομβάρδισαν επί μέρες και βδομάδες με τις δηλώσεις του Σαββόπουλου, οι δετής αριστεράς έπεσαν να τον κατασπαράξουν, αναγκάζοντας τον να δημοσιεύσει δήλωση την επομένη ότι πρότεινε το λευκό στη συνέντευξη. Δήλωση που δημοσίευσαν όλες οι εφημερίδες αλλά χωρίς πάλι ν' αναφέρουν λέξη απ' τη συνέντευξη. Όταν λοιπόν ο επώνυμος δημοφιλής Νταλάρας έχει τέτια αντιμετώπιση επειδή απλά αρνήθηκε το ρόλο χειροκροτητή του Συνασπισμού, χωρίς καν να προτείνει λευκό, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τι χυδαιολογία και ιδεολογική τρομοκρατία θ' αντιμετωπίσει ο οποιοσδήποτε βγει να υποστηρίξει ανοιχτά το λευκό ή το άκυρο.

Τελειώνοντας λοιπόν θ' απευθυνθούμε στους ανένταχτους, τους αναποφάσιστους της αριστεράς, αλλά και σε κάθε αγωνιστή της ευρύτερης αριστεράς και της άκρας αριστεράς. Σήμερα όλοι λένε ότι καταδικάζουν το Σταλινισμό. Όλοι μιλάνε για δημοκρατικές διαδικασίες, για διάλογο, για σεβασμό της αντίθετης άποψης, της διαφωνίας. Όλοι καταδικάζουν τη χυδαιολογία και την ιδεολογική τρομοκρατία όσων διαφωνούν. Η αξία όλων αυτών των ωραίων αρχών συνίσταται στην υλοποίηση τους στην πράξη και όχι στην αναφορά τους στα λόγια.

Πάρα πάνω σου δώσαμε τρία παραδείγματα αποκαλυπτικά. Ο δημοσιογραφικός λόγος της σατιρικής εφημερίδας της αριστεράς για τη 17Ν. Η πολιτική επίθεση που δέχτηκε ο κ. Φίλιας επειδή άνοιξε διάλογο με τη 17Ν, η επίθεση που δέχτηκε απ' την άριστερά ο Νταλάρας επειδή δεν ευθυγραμμίστηκε με το Συνασπισμό.

Σκέψου λοιπόν και στοχάσου πόσο οι πάρα πάνω αρχές λείτουργούν σήμερα στην αριστερά, σκέψου αν δεν αναφέρονται για το «θεαθήναι», όπως θάλεγε και ο κ. Φίλιας, σκέψου τι θάχει ν' αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε τολμήσει να εκφράσει την παραμικρή ουσιαστική πολιτική διαφωνία. Σκέψου αν όλα αυτά συνιστούν δημοκρατικές διαδικασίες, διάλογο, αντισταλινική συμπεριφορά.

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Αθήνα 30-5-89