ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Γ.ΒΟΤΣΗ

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Αθήνα 12-3-88

ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΣΟΥ ΑΟΠΛΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

Στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» δημοσιεύτηκε απ' τον αρχισυντάκτη του πολιτικού ρεπορτάζ Γ. Βότση ένα άρθρο ενάντια στη 17Ν που είχε τον παραπλανητικό τίτλο: «’κου με ένοπλε σύντροφε. Ανοικτό γράμμα στη 17Ν». Το να πεις βέβαια ότι ο τίτλος αυτός αποτελεί βαρύ εμπαιγμό και απάτη όχι μόνο των αναγνωστών αλλά των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που παρακολουθούν από κοντά τη φιλολογία της 17Ν, είναι νομίζουμε απλή κοινοτοπία. Το να πεις ότι ο ψεύτικος τίτλος είναι αυτός πούδωσε στο άρθρο κάποια απήχηση και ότι χωρίς αυτόν ένα τέτοιο άρθρο μόνο γέλια θα προκαλούσε, είναι πάλι κοινοτοπία. Το να απαντήσεις γιατί έγινε αυτή η

απάτη, ποιους στόχους εξυπηρετεί τόσο για το Γ.Β. και το καθεστώς όσο και για τη 17Ν και το επαναστατικό κίνημα είναι πάλι ευκολότατο. Κανονικά λοιπόν δεν θάπρεπε ν' ασχοληθούμε με ένα τέτιο άρθρο.

Γνωρίζουμε λοιπόν ότι η 17Ν δεν επιτρέπεται ν' απαντάει σ' οποιονδήποτε μονολογεί εναντίον της και παρουσιάζει τις αθλιότητες του σαν «κριτική συντρόφου».

Γνωρίζουμε όμως επίσης ότι δεν επιτρέπεται ν' αγνοούμε εμπαιγμούς και απάτες τέτιας έκτασης και σοβαρότητας. Γι' αυτό και παρ' ότι πιο αρμόδια γι' αυτό το άρθρο θάταν τα νηπιαγωγεία παρά η πολιτική κριτική, θα προσπαθήσουμε όχι ν' απαντήσουμε στο άρθρο, γιατί τότε θα χρειάζονταν να το ανασκευάζουμε αράδα αράδα -όπου είναι οι συνειδητές ψευδολογίες του- αλλά να απαντήσουμε επί της ουσίας σε ορισμένα απ' τα ζητήματα που διαστρεβλώνει ο αρχισυντάκτης και που έθεσαν πιο σοβαρά και καθαρά άλλοι αρθρογράφοι σε άλλες εφημερίδες.

Επειδή ο Γ.Β. ισχυρίζεται ότι η «κριτική» του μας γίνεται απ' τα αριστερά, πριν ασχοληθούμε με το άρθρο, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε αυτό το ξεκίνημα. Καθένας γνωρίζει τι είναι μια αστική εφημερίδα μέσα στη καπιταλιστική κοινωνία. Γνωρίζει ότι είναι ένας πολιτικο-ιδεολογικός μηχανισμός της που αναπαράγει την άρχουσα ιδεολογία κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης με τη συστηματική παραπλάνηση και παραπληροφόρηση των εργαζομένων. Γνωρίζει ότι η αστική εφημερίδα είναι διαρθρωμένη με μια υπερσυγκεντρωτική, αυταρχική, αν όχι δικτατορική ιεραρχία με τυφλή πειθαρχεία. Γνωρίζει ότι στην κορυφή αυτής της αυταρχικής ιεραρχίας βρίσκεται ο εκδότης, ο διευθυντής, ο αρχισυντάκτης. Γνωρίζει ότι αυτή η κορυφή βρίσκεται σε συνεχές αλυσβερίσι και συναλλαγή με τους εκπροσώπους είτε της οικονομικής εξουσίας είτε της πολιτικής, με αποτέλεσμα να αποτελούν ένα απ' τα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας, στην πολιτική-ιδεολογική βαθμίδα. Τίποτα δεν περνάει στην εφημερίδα, αν δεν το θέλει αυτή η κορυφή της, παρ¹ ότι μπορεί να το επιθυμούν πολυάριθμοι απλοί δημοσιογράφοι της βάσης της. Κι οποιοσδήποτε απλός δημοσιογράφος κατορθώσει τυχόν να περάσει άρθρο που ξεπερνάει τα ασφυκτικά που επιβάλλει η εξουσία και συγκρούεται με τις επιταγές της, απολύεται πάραυτα απ' τον εκδότη επιχειρηματία, όπως έχει συμβεί σ' όλες τις εφημερίδες.

Ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης, σαν αρχισυντάκτης πολιτικού ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία, παίζει κύριο ρόλο στο συνεχές μανιπουλάρισμα του κόσμου και βρίσκεται στην κορυφή αυτής της αυταρχικής, υπερσυγκεντρωτικής ιεραρχικής πυραμίδας και δεν μπορεί κατά συνέπεια σε καμιά περίπτωση να αυτοαποκαλείται αντιεξουσιαστής,. αντιιεραρχικός, αφού βρίσκεται μέχρι τα μπούνια μέσα στα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας. Οι πάντες, κι όχι μονό αυτός, κατάλαβαν όταν διάβασαν τον υπαινιγμό μας,ότι κυρίως την αφεντιά του φωτογράφιζε.

Επειδή όμως ο κύριος αυτός πέρα απ' τον αντιεξουσιαστή παριστάνει και τον αγωνιστή υπέρ της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα πούμε δυο λόγια για μια τέτοια εφημερίδα. Στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γαλλία, υπήρξε μια ημερήσια εφημερίδα —η Λιμπερασιόν— που λειτούργησε επί περίπου μια δεκαετία με μια διαδικασία άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιαχείρησης. Καθημερινά γίνονταν γενική συνέλευση των εργαζομένων στην εφημερίδα, απ' το διευθυντή μέχρι τον τελευταίο τυπογράφο και σκουπιδιάρη, όπου αποφασίζονταν με άμεση δημοκρατική ψηφοφορία το κύριο θέμα, όπως και τα υπόλοιπα θέματα της ύλης. Αυτή ήταν μια λειτουργία άμεσης δημοκρατίας, αυτοδιαχείρησης. Βέβαια στα τέλη της δεκαετίας του 70 ο πάρα πάνω τρόπος λειτουργίας αναθεωρήθηκε και εφαρμόστηκε το κλασικό τυποποιημένο και συγκεντρωτικό μοντέλο. Όσοι όμως διαφώνησαν υποστηρίζοντας το παλιό διαχειριστικό μοντέλο, αποχώρησαν απ' την εφημερίδα, αφού ο τρόπος λειτουργίας της ήταν πια αντίθετος με τις αυτοδιαχειριστικές πεποιθήσεις και αρχές τους. Όσοι πάλι έμειναν δεν έκρυψαν από κανένα ότι η εφημερίδα άλλαξε τρόπο λειτουργίας εφαρμόζοντας συγκεντρωτικό μοντέλο. Κανένας όμως απ' αυτούς δε διανοήθηκε ποτέ να αυτοπαρουσιάζεται σαν αντι-εξουσιαστής, αντιιεραρχικός, αυτοδιαχειριστής, υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, τη στιγμή που υλοποιούσε κι εφάρμοζε ένα αντίθετο μοντέλο.

Αν λοιπόν ο κύριος αρχισυντάκτης της, Γ.Β., επιθυμεί να τον πάρουμε στα σοβαρά όταν λέει ότι έχει αρχές και οράματα, ας προσπαθήσει να λειτουργήσει ανάλογα με το πάρα πάνω αυτοδιαχειριστικό μοντέλο της Λιμπερασιόν. Ας προσπαθήσει να καλέσει καθημερινή γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων στην Ελευθεροτυπία ή οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα, όπου θααποφασίζεται με άμεση δημοκρατία η ύλη της εφημερίδας. Αν είχε κάνει έστω κάποιο σοβαρό αγώνα προς αυτή την κατεύθυνση θα δεχόμαστε ότι είναι ειλικρινής. Όσο όμως, σε μια υπερδεκάχρονη πορεία, αντί να πορεύεται προς την αυτοδιαχείρηση, ποιεί όλο και περισσότερο την νήσσαν, γιατί χώνεται όλο και περισσότερο μέσα στα κέντρα της αυταρχικής ιεραρχικής εξουσίας, η ηχηρή του λογοκοπία μόνο γέλια μπορεί να προκαλεί.

Τα πράματα όμως δε σταματάνε εδώ για τον αρχισυντάκτη μας. Η Ελευθεροτυπία στην οποία εργάζεται, όταν πρωτοκυκλοφόρησε πριν 13 χρόνια, έδωσε τη ρητή υπόσχεση στους αναγνώστες, με κείμενα, διακηρύξεις, αρχές, καταστατικά, ότι θάσπαζε το κατεστημένο των εκδοτών-ιδιοκτητών, ότι θάταν η εφημερίδα που θ ανήκε στους συντάκτες της, που θα μοιράζονταν το 80% των κερδών. Είχε μάλιστα οριστεί Συντακτική Επιτροπή από συντάκτες που θα επόπτευε την μη ανάμειξη των εκδοτών και θα αποφάσιζε τις απολύσεις. Περιττό βέβαια να πούμε ότι αυτό το μοντέλο δεν έχει καμιά σχέση με την άμεση δημοκρατία και αυτοδιαχείρηση, αλλά με αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία, που αν πάντως εφαρμόζονταν, σε σχέση με το καθεστώς της αυθαιρεσίας των εκδοτών, θάταν ένα αναμφισβήτητο θετικό βήμα προς τα μπρος. Πριν λοιπόν περάσει χρόνος, απολύεται απ' τον εκδότη, κατά παράβαση όλων των συμφωνημένων, ένας δημοσιογράφος επειδή έγραφε πολύ αριστερά κι ενοχλούσε τον Καραμανλή. Έτσι μπήκε το ζήτημα της ανοιχτής καταπάτησης απ' τον εκδότη όλων των διακηρύξεων προς τον αναγνώστη. Δεύτερος δημοσιογράφος που διαμαρτύρεται γι' αυτή λέγοντας ότι αποτελεί εξαπάτηση του αναγνωστικού κοινού, απολύεται κι αυτός. Πουθενά όμως δεν είδαμε το Γ.Β. να βγαίνει ανοιχτά και δημόσια να καταγγέλνει τον εμπαιγμό του κοινού απ' τον εκδότη, να διαχωρίζει τη θέση του, να παραιτείται και να αποσείει έτσι τις ευθύνες του. Αντίθετα σ' όλη αυτή τη πορεία είδαμε απ' τη μια διάφορους δημοσιογράφους που επιχείρησαν να αντισταθούν και απολύθηκαν κι απ' την άλλη το ρομαντικό μας δημοσιογράφο που κολυμπώντας με ιδιαίτερη δεινότητα πέρασε σα πραγματικό χέλι ανάμεσα σ' όλες τις ψιλοσυγκρούσεις και χώθηκε όλο και βαθύτερα στα βρωμερά βαλτόνερα της εξουσίας.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον κωμικό να ισχυρίζεται ο Γ.Β. ότι η «κριτική» του μας γίνεται απ' τα αριστερά. Αν βρίσκεται μέχρι τα μπούνια μέσα στα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας, όπως βρίσκεται αναμφισβήτητα και δεν τόλμησε να το αρνηθεί ούτε ο ίδιος όταν τον ρώτησαν στο ραδιοφωνικό σταθμό του Πειραιά, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των βρώμικων βαλτόνερων της εξουσίας κι από εκεί η «κριτική» του.

Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ-ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ.

Ο τίτλος «’κου με ένοπλε σύντροφε», υπότιτλος «Ανοιχτό γράμμα στη 17Ν», οι δύο πρώτες παράγραφοι και οι τελευταίες βρίσκονται σε πλήρη αντίφαση με την κεντρική, νέα άποψη του Γ.Β., που εκφράζεται στην προτελευταία παράγραφο. Αυτή λέει. «Αν δεχτούμε ότι ο επαναστάτης, που αγωνίζεται για την ελεύθερη κοινωνία, εναρμονίζει πρωτίστως στους σκοπούς και τα μέσα που χρησιμοποιεί, ποιος δολοφόνος μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο;» με υπογραμμισμένη τη λέξη δολοφόνος απ' τον Βότση. Δηλαδή δεν είμαστε επαναστάτες αλλά δολοφόνοι. Ένα απ' τα δύο όμως συμβαίνει. Ή είμαστε δολοφόνοι, οπότε δεν μπορεί να στέλνει γράμματα, ν' ανοίγει διάλογο με δολοφόνους κι ακόμη περισσότερο να τους αποκαλεί συντρόφους, ή είμαστε σύντροφοι οπότε ο τίτλος δικαιολογείται αλλά οι δολοφόνοι δεν στέκουν. Τα δυο όμως μαζί δεν πάνε. Η αντίφαση αυτή δεν είναι τυχαία για έναν έμπειρο αρχισυντάκτη σαν το Γ.Β. Ο τίτλος και η αντίφαση είναι εσκεμμένα, γιατί αλλιώς το άρθρο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει την εντύπωση στον αναγνώστη ότι η κριτική γίνεται από ενδεχόμενο πρώην «σύντροφο» που διαφώνησε, πράγμα πούναι και το μόνο που δίνει οντότητα στο άρθρο. Πρόκειται δηλαδή μια καθαρή εξαπάτηση-μανιπουλάτσια του κόσμου, για τίτλο που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτε παρά μόνο στη δημοσιογραφία της παραπληροφόρησης.

’λλωστε ακόμη κι ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι όσα λέει για να δικαιολογήσει τη λέξη «σύντροφε» ηχούν τελείως κάλπικα και σπεύδει να προσθέσει: «Αν διαφωνείς, ξεχνά την». Τι αριστούργημα εμπαιγμού και εξαπάτησης. Με μια λεξούλα στα ψιλά, που δεν του κοστίζει τίποτε, ξέμπλεξε. Εμάς, μας καλεί να την ξεχάσουμε, αλλά αυτός και η εφημερίδα του κρατάνε και μοστράρουν τον πη-χαίο ψεύτικο τίτλο άρθρου, τον χρησιμοποιούν στη διαφημιστική τους εκστρατεία.

Ας προσθέσουμε βέβαια ότι σύμφωνα με τη νέα άποψη του Γ.Β. ο Τσουτσουβής είναι δολοφόνος κι όχι επαναστάτης.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ.

Μας κατηγορούν γιατί εκτελέσαμε τον Αθανασιάδη. Όσοι όμως μας κατηγορούν δεν αγνοούν ότι στην Ελλάδα κάθε 4 μέρες σκοτώνεται ένας εργάτης. Ότι τα τελευταία 15 χρόνια είχαμε 747.677 (! ναι, σωστά διάβασες) σακατεμένους στα λεγόμενα κατ' ευφημισμό «εργατικά ατυχήματα» και κάθε χρόνο 40.000. Δεν αγνοούν ότι η Ελλάδα έχει τον ψηλότερο δείκτη «εργατικών ατυχημάτων» στην Ευρώπη, ενώ απ' την άλλη έχει το ψηλότερο ποσοστό κερδών σε σχέση με το ΑΕΠ. Δεν αγνοούν ότι υπάρχει στενή συνάρτηση, σχέση αιτίου-αιτιατού ανάμεσα στα «ατυχήματα» και τα κέρδη, αφού ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός είναι απαρχαιωμένος και οι συνθήκες εργασίας μεσαιωνικές. Οι καπιταλιστές λοιπόν αντλούν τεράστια κέρδη και πλουτίζουν απ' την εγκληματική αδιαφορία τους, την παντελή έλλειψη φροντίδας και μέτρων για την προφύλαξη της υγείας των εργατών, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί στο θάνατο και στα σακάτεμα τους. Οποιοδήποτε μέτρο προφύλαξης τους κοστίζει κεφάλαια, ανεβάζει το κόστος, ρίχνει το κέρδος, δεν τους συμφέρει. Καλύτερα λοιπόν γι' αυτούς να σκοτώνονται και σακατεύονται εργάτες, για νάχουν ψηλά κέρδη. Αυτό έκανε κι ο Όμιλος Μποδοσάκη στα κάτεργα του, στα Μαντεμοχώρια, στη Λάρκο, στην Πυρκάλ.

Οι Έλληνες καπιταλιστές λοιπόν πλουτίζουν σκοτώνοντας, σακατεύοντας εργάτες, κλέβοντας τα χρήματα του λαού. Κι απ' τη στιγμή που η πολιτεία και η κοινωνία όχι μόνο δεν έχει εφεύρει και θεσπίσει κανένα απολύτως τρόπο για να αποδοκιμάσει και να πατάσσει μια τέτια εγκληματική πρακτική, αλλά αντίθετα την επιβραβεύει, για ποια ηθική μας μιλάνε; Δεν μπορεί να υπάρξει ηθική έξω απ' την πρακτική της κοινωνίας. Κι απ' τη στιγμή που η κοινωνία δέχεται ατιμώρητη μια εγκληματική πρακτική, με ποιο ηθικό δικαίωμα θα μας καταδικάσει εμάς; Μια ηθική που δεν ισχύει για τους μεγαλόσχημους, αλλά μόνο για τους κατατρεγμένους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια απάτη, μια παγίδα που προβάλλει η αστική τάξη, για να μην μπορούν ν' αγωνιστούν ενάντια της. Και μια τέτια ηθική την απορρίπτουμε ασυζητητί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι μας περάσει απ' το κεφάλι, ότι είμαστε οπαδοί του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αντίθετα, έχουμε μια δική μας επαναστατική ηθική και για να αποδείξουμε ότι δεν λέμε λόγια του αέρα θα δώσουμε ένα παράδειγμα. Στις πρόσφατες τρεις αντιαμερικανικές βομβιστικές ενέργειες στο Ρέντη, στο Καβούρι, στη Φιλοθέη, είχαμε ένα πολύ απλό τρόπο για να πετύχει τεχνικά η ενέργεια μας. Ήταν το να γεμίζαμε τις βόμβες με ατσαλόβιδες, οπότε δεν θάμενε ούτε ένας Αμερικάνος. (Σ' αυτή την περίπτωση όμως υπήρχε κίνδυνος να χτυπηθεί κάποιος τρίτος άσχετος και γι' αυτό το απορρίψαμε ασυζητητί).

Όταν γνωρίζουμε ότι η πληθώρα και η έκταση των σκανδάλων έχει πείσει τον κόσμο ότι οι πολιτικοί είναι όλοι πουλημένοι. Ότι οι καπιταλιστές εκτός των πάρα πάνω είναι όλοι απατεώνες. Ότι οι αστυνομικοί τα πιάνουν. Ότι οι ανώτατοι υπάλληλοι χρηματίζονται. "Ότι οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί ξεπούλησαν την Κύπρο. Ότι οι ανώτατοι αξιωματικοί πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα. Ότι η χώρα ξεπουλιέται σε διάφορους ύποπτους που αγοράζουν τμήματα ολόκληρα, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς ποια χώρα βρίσκεται από πίσω τους, για ποια ηθική μας μιλάνε;

Ένα πράμα νομίζουμε ότι είναι καθαρό. Σε σχέση μ' όλους αυτούς, εμείς είμαστε αγγελούδια.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ.

Η τοποθέτηση που κάνει ο Γ.Β. για τη δραστηριότητα της 17Ν, είναι παιδαριώδης. Δεν θ' ασχοληθούμε ιδιαίτερα, γιατί αυτή βρίσκεται πιο πίσω ακόμη κι απ' τις αναλύσεις των αστυνομικών συντακτών. Συνοπτικά λοιπόν, εδώ και 13 χρόνια, δεν είναι μερικές εκτελέσεις που έχουν γίνει, αλλά εκατοντάδες βίαιες αντικαπιταλιστικές ενέργειες, μολότωφ, μόνιμες, εμπρησμοί, εκτελέσεις, απόπειρες, δολοφονίες επαναστατών απ' τους μπάτσους. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μόνο μέρος της δραστηριότητας του λαϊκού και κοινωνικού ρεύματος της επαναστατικής αριστεράς. Αυτό το ρεύμα αποτελείται από πολυάριθμες ομάδες και οργανώσεις και μια απ αυτές είναι η 17Ν. Εκτελέσεις λοιπόν δεν έχει πραγματοποιήσει μόνο η 17Ν όπως ψεύδεται ο Γ.Β. αλλά και ο Ιούνης 78 τον Μπάμπαλη, η Επαναστατική Πράξη τον εισαγγελέα θεοφανόπουλο, η 1η Μάη την απόπειρα εκτέλεσης του γραμματέα της ΓΣΕΕ Ραυτόπουλου. Ακόμη θα θυμίσουμε ότι μόνο πέρσυ εκτός της 17Ν έδρασαν ο ΕΛΑ (4 ενέργειες), η Επαναστατική Πράξη (στην AEG), η Ε.Ο. Χρήστος Τσουτσουβής (2 ενέργειες), ο Αντί εξουσιαστικός Αγώνας, 1η Μάη, η Ομάδα για την Κοινωνική Αντίσταση (3 ενέργειες).

Όλες αυτές οι ομάδες μπορεί νάχουν μεταξύ τους ορισμένες διαφορές, συμφωνούν όμως στο βασικό. Τη χρησιμοποίηση μέσων και μορφών πάλης που βρίσκονται έξω απ' τα καθορισμένα πλαίσια του καθεστώτος, στη δίκαιη χρήση της ένοπλης λαϊκής επαναστατικής βίας, με στόχο την επαναστατική ανατροπή του καθεστώτος του ελληνικού καπιταλισμού. Το πάρα πάνω στοιχείο είναι αυτό που καθορίζει τη διάκριση αυτών των δυνάμεων σαν επαναστατικών σύμφωνα με οποιαδήποτε κοινωνιολογία είτε μαρξιστική είτε όχι.

Γιατί γίνεται αυτό; Με δυο λόγια γιατί υπάρχουν στη χώρα μας κραυγαλέες ταξικές αντιθέσεις, αβυσσαλέες οικονομικές ανισότητες;

Γιατί τα εγκλήματα που αυξάνονται και συνεχίζουν να γίνονται απ' την άρχουσα καπιταλιστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ενάντια στην εργατική τάξη και τη χώρα είναι τόσα και τέτια σε έκταση που δικαιολογούν και νομιμοποιούν μια τέτια δράση. Αν δεν υπήρχε αυτή η νομιμοποίηση, δεν θα μπορούσε να υπάρξει και να συνεχίζεται μια τέτια επαναστατική δραστηριότητα για τόσο χρονικό διάστημα και θα είχε εκλείψει απ' τον πρώτο χρόνο. Για όσους ισχυρίζονται το αντίθετο υπάρχει ένας πολύ καλός τρόπος για να μας κάνουν να σταματήσουμε. Να καλέσουν μια μαχητική διαδήλω-ση ενός εκατομμυρίου εργαζόμενων εναντίον μας. Ας επιχειρήσουν να το κάνουν να δούμε πόσοι εργαζόμενοι θα κινητοποιηθούν.

Το πολιτικό ρεύμα της επαναστατικής αριστεράς και όχι βέβαια μόνο η 17Ν εκπροσωπεί και εκφράζει τα συμφέροντα της προλε-ταριοποιημένης και άνεργης νεολαίας, είτε εργατικής είτε σπουδαστικής, της χαμηλόμισθης εργατικής τάξης. Τα στρώματα αυτά, που για τους μεγαλόσχημους του Κολωνακίου είναι υπαρκτά μόνον σαν αφηρημένοι αριθμητικοί δείκτες της στατιστικής και όχι σαν άνθρωποι με συγκεκριμένες ανάγκες, διαβιούν σε αθλιώτατες συνθήκες, καταστρέφοντας καθημερινά την υγεία τους με το δηλητηριώδες νέφος, με έναν ελάχιστο μισθό που τους επιτρέπει απλά να επιβιώνουν, ενώ απέναντι η χλιδή περισσεύει. Αυτά τα στρώματα είναι το κοινωνικό υπόβαθρο του πολιτικού ρεύματος της επαναστατικής αριστεράς. Αυτά το βοηθάνε, το πλαισιώνουν, το τροφοδοτούν.

Ακόμη, σε μια περίοδο όπου όλα τα νόμιμα πολιτικά κόμματα Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, έχουν πέσει σε πλήρη ανυποληψία, το επαναστατικό ρεύμα και η 17Ν είναι ο πολιτικός φορέας του οποίου η ακτινοβολία αυξάνει και η φερεγγυότητα του πολιτικού του λόγου μεγαλώνει. Ένα πολύ πλατύ τμήμα των εργαζομένων, της βάσης όλων των δημοκρατικών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΚΚΕ εσ., Α.Α., ΕΑΡ, ανένταχτων, θεωρεί τον πολιτικό μας λόγο, πιο αξιόπιστο απ' αυτόν οποιουδήποτε νόμιμου κόμματος. ’ρα ο κόσμος μας υποστηρίζει στις συζητήσεις και εκφράζει τη συμπάθεια του για τη 17Ν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ενώ έχουν επικηρύξει τη 17Ν, τόσες φορές και με τόσα μεγάλα ποσά, ποτέ δεν υπήρξε η παραμικρή καταγγελία-κατάδοση.

Υπάρχει βέβαια ένα μικρό κομμάτι των εργαζομένων πούναι αντίθετοι. Είναι απ' τη μια οι εγκάθετοι του κεφαλαίου στα εργοστάσια κι απ' την άλλη οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, κομματόσκυλα των ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ μέσα στα συνδικάτα. Όπως είναι πασίγνωστο, αυτές οι κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αγωνίστηκαν μ' όλες τους τις δυνάμεις για να σπάσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργατών και να περάσει η εισοδηματική πολιτική, με την οποία οι εργάτες έχασαν τουλάχιστον 35% του εισοδήματος τους. Αυτά τα κομματόσκυλα βρίσκονται σε μόνιμη αντιπαράθεση και σύγκρουση με τους εργάτες της βάσης σε όλα τα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς, και είναι φυσικό να είναι αντίθετοι με τη 17Ν και το επαναστατικό κίνημα. Αυτές τις δύο κατηγορίες εκπροσωπούν οι 30 εργάτες, από ένα σύνολο 6000 στον Όμιλο Μποδοσάκη, που παραβρέθηκαν στο μνημόσυνο του Αθανασιάδη .

Σήμερα λοιπόν η Ν.Δ. εκφράζει τα συμφέροντα της λματ, το ΠΑΣΟΚ αυτά της λματ και μέρους των μεσαίων στρωμάτων, το ΚΚΕ τα συμφέροντα της υψηλόμισθης εργατικής αριστοκρατίας και της νέας μικροαστικής τάξης και το ένοπλο επαναστατικό κίνημα, την άνεργη και προλεταριοποιημένη νεολαία και τη χαμηλόμισθη εργατική τάξη.

ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ Γ.Β. ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΜΑΣ.

Θα ασχοληθούμε μόνο με τις κυριότερες. Γράφει στο άρθρο του: «Εδώ και δεκατρία χρόνια ακολουθείτε το μοναχικό δρόμο της ένοπλης δράσης, αναλαμβάνοντας διπλό ρόλο: Του αυτόκλητου λαϊκού τιμωρού κι εκδικητή (...) που παρέχει πρότυπο συμπεριφοράς" σε προσδοκώμενους μιμητές». Κατ' αρχήν εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι βασικός λόγος της δράσης μας είναι η τιμωρία κι ακόμη περισσότερο η εκδίκηση, λέξη που δεν έχουμε χρησιμοποιείσει ποτέ εδώ και δεκατρία χρόνια. Ακόμη σημαντικότερο, ποτέ δεν αναφέραμε σαν σκοπούς της δράσης μας όσους λέει ο Γ.Β. Το αντίθετο έχουμε υποστηρίξει και μάλιστα γραπτά. Στο πολιτικό κείμενο που στείλαμε το 81 στην Ελευθεροτυπία, όπου κριτικάραμε τους εμπρησμούς των πολυκαταστημάτων, και το οποίο μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο του Καράμπελα «Το Ελληνικό Αντάρτικο των Πόλεων 74-85» (Σημείωση: Το κείμενο αυτό έχει δύο ελλείψεις, μέσα στο βιβλίο. Ο εκδότης έχει ανακατέψει τα κεφάλαια με αποτέλεσμα να γίνεται μερικές φορές ακατανόητο, και επί πλέον υπάρχουν αρκετά λάθη στις λέξεις, π.χ. υπό, υπέρ κ.α. Πάντως σ' αυτό υπάρχει η πληρέστερη ανάλυση των λόγων της δράσης, κυρίως στο κεφάλαιο «Οι σωστές πολιτικές ενέργειες λαϊκής βίας»), λέγαμε στη σελίδα 74, αφού αναπτύσσαμε τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να δοθεί έμπρακτη απάντηση το 80 μετά τις δολοφονίες των Κουμή και Κανελλοπούλου, απ' τις επαναστατικές οργανώσεις που τότε ονομάζαμε οργανώσεις λαϊκής βίας, λέγαμε κατά λέξη: «Αν χρειάζονται λοιπόν για κάτι οι οργανώσεις λαϊκής βίας, είναι τέτιες ενέργειες. Αυτές βγαίνουν και γίνονται επιτακτικό αίτημα από την ιδιαίτερα οξυμένη κοινωνικο-οικονομική κατάσταση κι απ' τις λαϊκές κινητοποιήσεις που μετατρέπονται σε βίαιες συγκρούσεις. Αυτές οι ενέργειες δεν μπορούν να γίνουν από το αυθόρμητο μαζικό κίνημα παρότι αυτό χρησιμοποιεί διάφορες μορφές βίας. Όπως δεν μπορούσε να φτάσει στις εκτελέσεις των βασανιστών, παρότι αυτές έβγαιναν απ' τις αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις και τα συνθήματα (Φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ, Δώστε τη χούντα στο λαό, κλπ.) και τις επιδοκίμασε με ενθουσιασμό όταν έγιναν. Γιατί αυτές βρίσκονται ένα βήμα πιο ψηλά, όχι μόνο υλικά-επιχειρησιακά-οργανωτικά αλλά κυρίως πολιτικο-ιδεολογικά. Πρέπει να επιλεγούν πολιτικά από τα πριν, λαβαίνοντας υπόψη μια σειρά από άλλους πολιτικούς παράγοντες όπως οι άμεσες υλικές συνέπειες, οι πολιτικές συνέπειες, ο γενικότερος πολιτικός αντίκτυπος των παραπάνω συνεπειών, η πολιτική συγκυρία, και αυτό δεν μπορεί παρά νάναι αποτέλεσμα οργανωμένης — με την ευρύτερη παραπάνω έννοια— και συνειδητής δουλειάς, δηλαδή να αφορά τις οργανώσεις λαϊκής βίας».

Βλέπουμε λοιπόν ότι εμείς όχι μόνο δεν λέμε ότι επιδιώκουμε να μας μιμηθεί ο κόσμος, αλλά αντίθετα λέμε ότι τέτιες ενέργειες δεν απορεί να τις κάνει ο λαός μόνος του. παρ' ότι το θέλει. Για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται οργανώσεις που θα τις αναλάβουν, και αυτό ακριβώς έγινε: 17Ν, Ιούνης 78, Αντικρατική Πάλη, 1η Μάη. Σ' αυτό λοιπόν το σημείο ο Γ.Β. ψεύδεται και λέει άλλα αντ' άλλων.

Μας αποδίδει ότι αναλάβαμε το ρόλο της αυτόκλητης πρωτοπορίας. Ποτέ δεν έχουμε υποστηρίξει ότι είμαστε πρωτοπορία ή πρωτοποριακή οργάνωση. Ακόμη και πρόσφατα, πέρσυ τον Απρίλη, υποστηρίζαμε ότι μπαίνει ζήτημα νέας διαμεσολάβησης της προλεταριακής εργατικής τάξης, δηλαδή νέας πολιτικής εκπροσώπησης αφού κατά τη γνώμη μας το ΚΚΕ εκφράζει τα συμφέροντα ενός κοινωνικού πλέγματος που αποτελείται από το στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας και της νέας μικροαστικής τάξης. Και είπαμε ότι «αναπόσπαστο κομμάτι του θα αποτελούν το σύνολο των γνήσιων εργατικών δυνάμεων της βάσης, εργατικών επιτροπών, ομάδων κλπ. που προήλθαν από τους άμεσους εργατικούς αγώνες στους μαζικούς χώρους, έκφρασαν γνήσια τα άμεσα συμφέροντα της τάξης, όποια κι αν ήταν η απόχρωση τους, βρέθηκαν σ' αντίθεση με τις κομματικές-καθεστωτικές δυνάμεις του συμπλέγματος της εργατικής αριστοκρατίας-μικροαστών». Πουθενά όμως δεν είπαμε είτε ότι η 17Ν θάναι μέρος αυτής της διαμεσολάβησης ή ότι θάναι πρωτοπορία ή ότι η 17Ν μόνη της είναι η πρωτοπορία ή τέλος έστω με άλλες δυνάμεις. Ας διαλέξει τι τον βολεύει απ' όλα αυτά ο Γ.Β., τίποτε όμως δεν αντιστοιχεί σ' όσα αυθαίρετα καταλογίζει. Το μόνο πούχουμε υποστηρίξει, με τρόπο ίσως μονότονο, είναι ότι είμαστε απλά επαναστατική οργάνωση. Κι εδώ λοιπόν ψεύδεται.

ΝΕΕΣ ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ Γ.Β. ΟΤΙ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΘΕΣΕΙΣ.

Ενώ άλλοι δημοσιογράφοι με λιγότερες κολυμβητικές ικανότητες απ' το Γ.Β., ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει αλλαγή στις θέσεις της 17Ν, ο αρχισυντάκτης μας μας κατακεραυνώνει χωρίς να νοιάζεται αν κενολογεί. (Ίσως αυτή η λέξη να ενοχλεί με τις επαναλήψεις, αλλά τι άλλο να κάνουμε.) Αλλάξατε θέσεις λέει. Αφήσατε τα γιακωβίνικα και ευαγγελίζεστε άμεση δημοκρατία. Κι εδώ βέβαια έχουμε μία από τα ίδια. Στο κείμενο, γνωστό σαν μανιφέστο, πού-χαμε στείλει το 76 στην Ελευθεροτυπία και το οποίο ασφαλώς γνωρίζει ο Γ.Β., μιλώντας για το Σοσιαλισμό και τη Λαϊκή Εξουσία, αναφέραμε την αναγκαιότητα του «ένοπλου λαού». Κι επειδή ορισμένοι μπορεί ν' αγνοούν αυτή την έννοια, προσθέτουμε ότι στο κείμενο μας το Γενάρη του 80 για τα ΜΑΤ την επεξηγήσαμε. Γράφαμε τότε. «Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία, όπου δεν θα υπάρχουν ΜΑΤ, δεν θα υπάρχουν μπάτσοι, χαφιέδες. Για μια κοινωνία όπου οι ίδιοι οι εργάτες οπλισμένοι θα φυλάνε εκ περιτροπής τα εργοστάσια τους. Οι αγρότες θα φυλάνε τους συναιτερισμούς και τις εκμεταλλεύσεις τους, οι φοιτητές τα Πανεπιστήμια κι ο ένοπλος λαός τις γειτονιές και τα δημόσια κτίρια. Κι αν χρειαστεί να υπάρξει ένα ειδικό μικρό σώμα, θα αφιερώνει ένα σημαντικό τακτό χρόνο της υπηρεσίας του στην παραγωγή μαζί με το λαό, θάχει τα ίδια προβλήματα μ' αυτόν, θα ζει στις ίδιες συνθήκες κι έτσι δεν θα ξεκόβεται από αυτόν και θα παράγει μέρος από το εισόδημα του».

Η έννοια αυτή, του ένοπλου λαού, μέσα στην αριστερή φιλολογία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στίγμα. Έχει βγει απ' την Παρισινή Κομμούνα και σχετίζεται με την άμεση δημοκρατία και την αποκέντρωση κι όχι βέβαια με το γιακωβινισμό και συγκεντρωτισμό. Και γι' αυτό οι απανταχού σταλινικοί την κριτικάρουν σαν αναρχική. Είναι προφανές ότι η οποιαδήποτε σταλινική γραφειοκρατία δεν μπορεί να δεχτεί την έννοια του ένοπλου λαού, γιατί απλούστατα όταν μάζες είναι οπλισμένες μπορούν εύκολα να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στη γραφειοκρατία. Αντίθετα αντιπροτείνουν πάντα μια κρατική αστυνομία, δηλαδή μια γραφειοκρατική ένοπλη υπηρεσία.

Είναι λοιπόν καθαρό ότι ανάμεσα στις δύο έννοιες, υπάρχει διαφορά μέρας με τη νύχτα, την οποία γνωρίζουν οι πάντες, και βέβαια ο μαρξολόγος Γ.Β. Δικαίωμα του βέβαια είναι να ψευδολογεί, δεν μπορεί όμως να λέει αρλούμπες, ότι δηλ. ο ένοπλος λαός είναι σταλινική έννοια ή γιακωβίνικη έννοια.

Συμπέρασμα: είναι καθαρό και συνειδητό ψέμα, ότι αλλάξαμε θέσεις. Απλά τις προχωρήσαμε πιο μπρος, αλλά προς την ίδια κατεύθυνση, αυτή της άμεσης δημοκρατίας, και όχι της κρατικής γραφειοκρατίας. Αυτό άλλωστε το υπογράμμισαν και πιο σοβαροί δημοσιογράφοι που ασχολήθηκαν με τις απόψεις μας, και σεβάστηκαν κάπως τα κείμενα μας.

—Πάμε πάρα κάτω. Πέφτουμε πάνω σε μαργαριτάρι τούτη τη φορά, νέα κοινωνιολογική ανακάλυψη με ιστορικές προεκτάσεις. Στη βιασύνη του πάνω να μας κολήσει τις ταμπέλες στα γρήγορα, κάπου μπερδεύτηκε. Διαβάζουμε: «Εσύ το άκρον άωτον του συγκεντρωτισμού, που μόνος σου αποφασίζεις, μόνος σου δικάζεις και καταδικάζεις, μόνος σου σκοτώνεις και λογαριασμό δεν δίνεις». Δηλαδή είμαστε το άκρον άωτον του συγκεντρωτισμού (γιατί πουθενά αλλού δεν βλέπουμε άλλο επιχείρημα) επειδή μόνοι μας αποφασίζουμε, μόνοι μας δικάζουμε, μόνοι μας καταδικάζουμε, μόνοι μας σκοτώνουμε και λογαριασμό δεν δίνουμε. Πρόκειται για συγκλονιστική ανακάλυψη. Κι επειδή είναι πολύ της μόδας η Ισπανία, ας πάμε λίγο και προς τα κει. Πού να φαντάζονταν ο φουκαράς ο Ντουρούτι όταν σκότωνε τον καρδινάλιο της Σαραγόσα πριν περίπου 60 χρόνια ότι θα βρίσκονταν Έλληνας αντιιεραρ-χικός, αντιεξουσιαστής, συνάδελφος του που θα τον κατακεραύνωνε σαν το «άκρον άωτον του συγκεντρωτισμού», δηλαδή σαν σταλινικό; Και βέβαια μ' αυτήν την μεγαλοφυή ανακάλυψη ίσως βρούμε επί τέλους το μυστικό του εμφύλιου της Ισπανίας, αφού όλοι οι αναρχικοί της FAI και της CNT που είχαν σκοτώσει ο καθένας κάμποσους φασίστες και κληρικούς, ήταν το «άκρον άωτον του συγκεντρωτισμού» αφού μονοί τους αποφάσιζαν, μονοί τους δίκα-ζαν, μόνοι τους καταδίκαζαν και λογαριασμό δεν έδιναν. Δηλαδή οι αναρχικοί αντιεξουσιαστές ήταν σταλινικοί χωρίς να το ξέρουν.

Αρκετά όμως γιατί παραπάει το πράμα. Παραπάει, με το αηδιαστικό φαινόμενο ορισμένων φαρισαίων 50άρηδων πρώην στελεχών της προδικτατορικής ΕΔΑ που με έπαρση θεωρούν αυτονόητο ότι είναι το άκρον άωτον της επαναστατικότητας, ιδιωτεύουν και έχουν «ανησυχίες». Που γεμάτοι αυταρέσκεια θεωρούν αυτονόητο ότι είναι αντιεξουσιαστές αντιιεραρχικοί, αυτοδιαχειριστές, επειδή είναι διορισμένοι απ'. τους καπιταλιστές ή το κράτος σε υψηλές θέσεις, ιεραρχικές θέσεις συγκεντρωτικών δομών. Που θεωρούν αυτονόητο ότι μπορούν να κάνουν τον κήνσορα, να επιτιμούν, με περισσή σεμνότητα, επειδή αυτοδιαφημίζονται ότι έχουν φάει με το τσουβάλι τα αντάρτικα και την ένοπλη αντίσταση. Που κατακεραυνώνουν τους πάντες σαν αυθεντίες. Που γεμάτοι αυθάδεια θεωρούν αυτονόητο το ότι είναι αντισταλινικοί επειδή το δηλώνουν. Που κυκλοφορούν με τις τρεις τσιμεντόπλακες υπό μάλης — πρωτοπορία, συγκεντρωτισμός, ιεραρχία— κι όποιος τολμήσει να τους αμφισβητήσει, φαπ! τον τσιμεντάρουν πάραυτα. Που τον τσιμεντάρουν με την πιο κλασική σταλινική μέθοδο περιφρονώντας προκλητικά γραπτά κείμενα, διακηρύξεις, πρακτική, κοινή λογική. Που αποφαίνονται με ύφος, όλο σημασία, μόλις τους πεις «καλή η προκήρυξη της 17Ν»: «Ναι αλλά είναι σταλινικοί, ξέρω εγώ». Παραπάει το πράμα μ' όλους αυτούς τους φαρισαίους επαναστάτες και τα οράματα τους.

Ένα μόνο πράμα θα ρωτήσουμε τον ανώνυμο δημοσιογράφο, όχι το Γ.Β. Καλά, για τόσο κάφρους περνάτε τους αναγνώστες σας; Πιστεύετε πραγματικά ότι μπορεί κανείς να πιστέψει ότι στις σημερινές συνθήκες της Ελλάδας- και εν έτει 1988 οι σύντροφοι της 17Ν που αναλαμβάνουν να εκτελέσουν μια επιχείρηση το κάνουν επειδή τους διατάζει κάποιος αρχηγός, κάποια ιεραρχία, κάποιο κέντρο; Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι οι σύντροφοι εκτελούν επειδή τους διατάζουν; Και ποιος είναι αυτός, που στις σημερινές συνθήκες, μπορεί να διατάζει κάποιον να εκτελεί ανθρώπους. Σα νάχει πέσει πολύ παραμύθι, δε νομίζετε;

Όλα είναι πια ξεκάθαρα. Ο αρχισυντάκτης Γ.Β. όντας μέχρι τα μπούνια μέσα στα κέντρα της εξουσίας, αυτού που ο ίδιος ονομάσει καπιταλιστική κτηνωδία, είναι φυσικό να πολεμάει όσους αγωνίζονται εναντίον της. Βγήκε λοιπόν να χτυπήσει το ένοπλο επαναστατικό ρεύμα και τη 17Ν. Δεν χρειάστηκε να πρωτοτυπήσει. Πήρε τις τρεις ταμπέλες του, τις κόλησε στη 17Ν και τέλειωσε. Και για να μην χρειάζεται να ξανακουραστεί μελλοντικά, για άλλες επαναστατικές οργανώσεις όπως αυτή του Τσουτσουβή, έριξε την κοτσάνα του, ότι οποιαδήποτε ένοπλη επαναστατική δράση είναι απ' τη φύση της το «άκρον άωτον του συγκεντρωτισμού», άρα σταλινισμός, και ξεμπέρδεψε. Ο λαμπρός αυτός δημοσιογράφος έδωσε και πάλι στο πανελλήνιο ένα μάθημα άτεγκτης δεοντολογίας, ένα μάθημα τόλμης, ήθους, λεβεντιάς, ένα αξεπέραστο δείγμα διαλεκτι-κού στοχασμού και ιδεολογικής καθαρότητος. Τις παχυλότατες απολαβές του τις κέρδισε πράγματι επάξια.

Αθήνα 12-3-88
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ