Απάντηση στα κόμματα και στις οργανώσεις

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Προς την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"

Σας στέλνουμε το παρά κάτω κείμενο μας και σας ζητάμε τη δημοσίευση του. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η εφημερίδα σας κάθε άλλο παρά συμφωνεί με τις απόψεις μας, αλλά σας το στέλνουμε για τους δυο πάρα κάτω λόγους.

1) Η εφημερίδα σας υπήρξε η μόνη που σεβάστηκε στοιχειωδώς την αλήθεια σε σχέση με τις ενέργειες μας.

2) Η εφημερίδα σας έχει δημοσιεύσει στο παρελθόν σειρά από κείμενα κομμάτων, όπως και διαφόρων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με τις
οποίες κάθε άλλο παρά ταυτίζεται. Έχει δημοσιεύσει μεταξύ άλλων κείμενα του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. Πέρσυ δημοσίευσε σε ειδική έρευνα σειρά από κείμενα όλων σχεδόν των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το καλοκαίρι ήταν η μόνη που δημοσίευσε το

κείμενο του Γερμανού Αγωνιστή Ρ. Πόλε.

Το κείμενο μας βέβαια είναι μεγάλο, θα μπορούσε όμως να δημοσιευτεί σε δυο-τρεις συνέχειες.

Στέλνουμε το κείμενο μόνο στην εφημερίδα σας, χωρίς να το στείλουμε αλλού, θα περιμένουμε μια βδομάδα. Σε περίπτωση που διάφορες πιέσεις σας εμποδίσουν να το δημοσιεύσετε, θα στείλουμε μετά τη βδομάδα, αλλού.

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Απρίλης 1977

Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιδοκίμασε με ενθουσιασμό τη δίκαια ενέργεια μας. Κι ο λαός πανηγύριζε, τα κόμματα έτρεξαν να την καταδικάσουν. Απ' τη μια ο λαός πανηγύριζε, κι απ' την άλλη οι ηγεσίες μαζί με την αντίδραση που ανησυχούσε. Αυτό το χάσμα (που τονίστηκε άλλωστε στην έρευνα της "Ελευθεροτυπίας") ανάμεσα στη βάση και τη κορυφή, ανάμεσα στο λαό και στις ηγεσίες, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής κατάστασης. Απλώς, η ενέργεια μας το έδειξε με τρόπο τελείως ξεκάθαρο.

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60 και κυρίως μετά το 65, με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, πλατειά λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν τη φύση του συστήματος και τα συνθήματα του αγώνα μετατρέπονται από αφηρημένα δημοκρατικά σε συγκεκριμένα ενάντια στο παρακράτος, δηλαδή το φασιστικό μηχανισμό και ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δηλαδή ενάντια στα παρακοινοβουλευτικά κέντρα εξουσίας και το ίδιο το σύστημα. Παράλληλα αρχίζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κομμάτων, και ο αγώνας απ' το Κοινοβούλιο, τις ηγεσίες, τα γραφεία, μαζικοποιείται και περνάει στο δρόμο. Στα Ιουλιανά μπαίνουν αυθόρμητα τα πρώτα συνθήματα ενάντια στο NATO, ενάντια στο βασιλιά, κτλ., και στελέχη της τότε ΕΔΑ κυνηγάνε στο δρόμο όσους τα ρίχνουνε. Οι στόχοι αυτοί εξακολουθούν να είναι οι στόχοι των περισσότερων αντιστασιακών οργανώσεων στη περίοδο της δικτατορίας, ενώ οι ίδιες οι εφημερίδες των ΚΚ στο εξωτερικό αναγνωρίζουν ότι η αντίσταση η πραγματική βρίσκεται πολύ πιο κάτω απ' τις θέσεις του λαού. Τέλος η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου δείχνει ότι τα θέματα αυτά αγκαλιάζονται από ακόμα πλατύτερες μάζες. Η εξέγερση έγινε όχι μόνο έξω απ' τα κόμματα γιατί τα κόμματα δεν λειτουργούσαν, αλλά και ενάντια στη θέληση των περισσότερων, θυμίζουμε τη δήλωση του Δρακόπουλου τη πρώτη μέρα της κατάληψης ότι προβοκάτορας στο Πολυτεχνείο βάζουν σε κίνδυνο τη φιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου.

Οι δυο αυτοί στόχοι παραμένουν και σήμερα ανεκπλήρωτοι αφού όλοι παραδέχονται ότι κάθαρση δεν έγινε και τίποτε το ουσιαστικό δεν έχει γίνει ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οι στόχοι όμως αυτοί δεν μπορούν να εκπληρωθούν στα πλαίσια του συγκε-κριμμένου συστήματος. Έχουν δηλαδή χαρακτήρα επαναστατικό, κι απ' αυτό πηγάζει η αντίθεση ανάμεσα στο λαό και τις ηγεσίες. Γιατί αν τα κόμματα της αριστεράς είχαν στοιχειώδη συνέπεια, κι οι πράξεις ανταποκρίνονταν σ' αυτά που λένε για κάθαρση και για το NATO, θάπρεπε να κάνουν τα ίδια με μας κι επί πλέον στο πλάνο των μαζικών αγώνων νάχουν κάνει γερούς μαζικούς αγώνες τύπου ανένδοτου, με τα προβλήματα πούχουμε και που γίνονται ακόμα πιο παρειά για το λαό με την οικονομική κρίση και το πληθωρισμό, και με τη κρίση στο Αιγαίο και το Κυπριακό. Αλλά αντίθετα, κρατάνε απ' τη μια μια επαναστατική φρασεολογία, να μην τους φύγει η βάση τους κι απ' την άλλη κάνουν ότι μπορούν για να επαναφέρουν το λαϊκό αγώνα στα πλαίσια του συστήματος, με αποτέλεσμα νάχουν γίνει το βασικό στήριγμα του Καραμανλή.

Τα δυο ΚΚ λένε στη βάση τους ότι σήμερα εκμεταλλεύονται τις νόμιμες μορφές πάλης για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος κι ότι αύριο δεν αποκλείονται κι άλλες μορφές πάλης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα πάρουν τα όπλα. Προτού εξετάσουμε τις ένοπλες μορφές, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι είδος εκμετάλλευση των νόμιμων μορφών πάλης έκαναν για ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ TOT ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Οι δυο παραπάνω στόχοι ήταν οι ίδιοι που εκφράστηκαν με την σειρά συνθημάτων που δέσποζαν στις πρώτες μετά την 24 Ιούλη 1974 λαϊκές κινητοποιήσεις. Τα συνθήματα αυτά μπήκαν αυθόρμητα απ' τη δάση κι έκφραζαν τα αιτήματα της τιμωρίας των φασιστών, της κάθαρσης του φασιστικού μηχανισμού, του χτυπήματος των δεσμών εξάρτησης απ' τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κανένα σύνθημα για εκλογές δεν δέσποζε την εποχή εκείνη. Τι έκαναν τα κόμματα; Σούρθηκαν πίσω απ' το λαό, τραβώντας τον προς τα πίσω, με πρώτο το ΚΚ εσ. που έλεγε ότι πάρθηκαν πολλά μέτρα εκδημοκρατισμού κι ότι θα παρθούν ακόμα περισσότερα, που κριτίκαρε σαν δημαγωγούς όσους ζήταγαν κάθαρση. Έλεγαν ότι δεν βάζουν θέμα τιμωρίας γιατί τιμωρία ίσον εκδίκηση κι αυτοί είναι υπέρ της συμφιλίωσης. Όταν ο λαός ζητούσε να ξηλωθούν οι βάσεις για να σταματήσει η κοροϊδία με το NATO, αυτοί έλεγαν: επαναστατικό μέτρο η έξοδος απ' το στρατιωτικό σκέλος. ’λλαξε ο Καραμανλής στο Παρίσι, μας έλεγαν, δεν είναι ο παλιός, θα κτυπήσει τους φασίστες και θα φτιάξει πραγματική Δημοκρατία δυτικού τύπου. Λες και αυτό εξαρτάται απ' τη θέληση ενός ανθρώπου κι όχι απ' τα αντικειμενικά δεδομένα μιας κοινωνίας.

Η ένταση των συνθημάτων για κάθαρση και τιμωρία είχαν σα συνέπεια να αναβάλει για λίγο ο Καραμανλής τις εκλογές -που τις προετοίμαζε για το Σεπτέμβρη- και να παρθούν τα πρώτα δημαγωγικά μέτρα, οι διαθεσιμότητες των βασανιστών. Μόλις προκηρύχτηκαν οι εκλογές όλα τα κόμματα είπαν: πρώτα κάθαρση κι ύστερα εκλογές. Και τι έκαναν, ποια λαϊκή κινητοποίηση κάλεσαν μ' αυτό το στόχο, όταν μάλιστα ήξεραν ότι αυτές οι εκλογές είχαν στρατηγική σημασία για το σύστημα γιατί ήταν οι πρώτες και γιατί απ' αυτές πάγαινε η Βουλή που θάφτιαχνε το Σύνταγμα; Καμμία.

Στη συνέχεια, μας μίλησαν για ανένδοτο αγώνα αν περνούσε το Σύνταγμα, που στη δούλη κριτίκαραν ότι σε γενικές γραμμές είναι το Παπαδοπουλικό, ενώ οι δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει με συνθήματα: Κάτω ο νέος φασισμός, όχι στο φασιστικό Σύνταγμα, κάτω η νέα τρομοκρατία. Και πάλι βέβαια ούτε μια λαϊκή κινητοποιηση δεν έκαναν. Και το ίδιο έγινε και με τη σειρά των φασιστικών νόμων (ιδιώνυμο, εκτοπίσεις, απαγόρευση διανομής προκηρύξεων, κτλ.) που αφαιρούν κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και αναιρούν τις κλασσικές αστικές ελευθερίες που ήσαν κατοχυρωμένες στα κλασσικά συντάγματα των δυτικών αστικών δημοκρατιών παλαιότερα.

Καμμία βέβαια κινητοποίηση δεν έγινε ούτε για το γεγονός ότι δεν έγινε κάθαρση κι ούτε για τη κοροϊδία που γίνεται με το NATO και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Κι είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι για την αθώωση των δολοφόνων του Πολυτεχνείου δεν είναι τα κόμματα που οργάνωσαν διαδήλωση αλλά η ΕΦΕΕ όπως και με τη διαδήλωση ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία, πάλι δεν είναι τα κόμματα αλλά οι δήμαρχοι και με τις απειλές της κυβέρνησης πνίγηκε και ματαιώθηκε.

Τι εκμετάλλευση λοιπόν των νόμιμων μορφών έγινε; Ο Καραμανλής έκανε ό,τι ακριβώς ήθελε χωρίς να συναντήσει καμμιά απολύτως ουσιαστική λαϊκή αντίδραση οργανωμένη απ' τα κόμματα, φοβερίζοντας συνέχεια με το μπαμπούλα των τανκς. Αντίθετα τα κόμματα χρησιμοποιούν τις νόμιμες μορφές για να του σπάσουν την αγωνιστικότητα του, να του καλλιεργήσουν την ηττοπάθεια, να τον μάθουν να σκύψει συνέχεια το κεφάλι και να τρώει χτυπήματα "μην τύχει και δώσει αφορμή", να το στέλνει στο σπίτι του. Ενώ πριν από 15 χρόνια δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κατέβαιναν σε μαζικές δυναμικές εκδηλώσεις ενάντια στη τότε καραμανλική τρομοκρατία, τους αμερικάνους, το παλάτι, σήμερα στέλνουν το λαό σπίτι του και καλάνε διάλεξη-όπερέττα στο θέατρο με 300 άτομα, η συγκέντρωση-πανηγύρι με 1500 άτομα στα Προπύλαια ή στο Πολυτεχνείο. Κι αυτό το ονομάζουν μαζικοποίηση, ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.

Λένε οι εργαζόμενοι: θα γιορτάσουμε στη Πλατεία Κοτζιά τη Πρωτομαγιά. Είναι κατακτημένο δικαίωμα μας, με σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες. Όχι, τους λέει ο Καραμανλής, στο Πεδίο του ’ρεως. Μάλιστα απαντάνε τα κόμματα. Λένε οι νεολαίες: η πορεία για τη 17 Νοέμβρη θα πάει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία γιατί η Λαϊκή εξέγερση είχε χαρακτήρα αντιαμερικανικό, αντιιμπεριαλι-στικό. Όχι, λέει ο Καραμανλής, νάσαστε φρόνιμοι και να πάτε στο Σύνταγμα γιατί οι Αμερικάνοι είναι φίλοι μας. Βεβαίως, απαντάνε τα κόμματα και πέφτουν πάνω στις νεολαίες και με σειρά πιέσεων, τις υποχρεώνουν να αλλάξουν την απόφαση.

Στις 1 Απρίλη 1975, χιλιάδες αγωνιστές απ' τη βάση όλων των κομμάτων κι όχι μόνο το ΕΚΚΕ, μπαίνουν αυθόρμητα στο άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να το κάψουν. Τα κόμματα όχι μόνο δεν τους υποστηρίζουν, όχι δεν τους καλύπτουν, αλλά τους αποκαλούν προβοκάτορας. Γίνεται η απεργία στις 25 του Μάη ενάντια στον αντεργατικό νόμο 330. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν και ο Καραθανάσης τους πνίγει στα δακρυγόνα. Αντιστέκονται ενάντια σ' αυτή τη τρομοκρατία. Τα κόμματα και πάλι, κι ενώ πρόκειται για απεργία με συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, πάλι τους αποδοκιμάζουν μιλώντας για προβοκάτορας, έτσι, μόλις τους τρίζει τα δόντια ο Καραμανλής, κι ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις να μη περάσει ο νόμος 330, κάνουν όλα τα κόμματα πίσω κι εγκαταλείπουν τους εργαζόμενους, την απεργία και κάθε αγώνα.

Πάνε τα πλοία του 6ου στόλου στη Ρόδο. Εκατοντάδες αγωνιστές κατεβαίνουν αυθόρμητα κι αντιμετωπίζουν βροχή δακρυγόνων κι εμποδίζουν τα πληρώματα να κατέβουν στο νησί. Έρχεται ο 6ος στόλος στον Πειραιά, κινητοποιούνται οι νεολαίες για να τον εμποδίσουν. Πλακώνουν τα κόμματα και τις διατάζουν να κάνουν πίσω "για να μη δώσουν αφορμή". Αντίθετα λοιπόν απ' ό,τι θα περιμένει κανείς, όπου υπάρχουν γεροί μηχανισμοί των κομμάτων της αριστεράς, αγώνες δεν γίνονται, κι όπου δεν υπάρχουν, ο λαός κινητοποιείται κι αγωνίζεται.

Γίνονται τόσοι διεκδικητικοί αγώνες στα εργοστάσια για τα άμεσα αιτήματα των εργαζομένων: στάσεις εργασίας, απεργίες, καταλήψεις. Οι μηχανισμοί των κομμάτων δεν χάνουν ευκαιρία να αποκηρύξουν τα πιο μαχητικά στοιχεία, να ευθυγραμμιστούν με τις πιο συμβιβαστικές λύσεις, τις λύσεις που είναι οι συμφέρουσες στην εργοδοσία, να σαμποτάρουν στην ουσία κάθε γενικότερο συντονισμένο και πιο δυναμικό αγώνα, και κάθε προέκταση του αγώνα στο πολιτικό επίπεδο. Έτσι, τι κάνουν στην ουσία πέρα από ακαδημαϊκές διακηρύξεις, για τα τόσα χτυπήματα, τις δίκες, τις απολύσεις συνδικαλιστών; Καμμία συγκεκριμένη μαζική απάντηση.

Τέλος, σ' όλη αυτή τη περίοδο, μπήκαν εκατοντάδες σόδες σ' αμερικανικά αυτοκίνητα Ξ Α όπως και σ' αυτοκίνητα γνωστών φασιστών. Δεκάδες σόδες σ' αμερικάνικες Τράπεζες ή σε φασιστικούς στόχους. Κι όλα αυτά από απλούς αγωνιστές της βάσης. Τα κόμματα είτε τις αγνόησαν εντελώς, είτε τις απέδωσαν καθαρά σε φασίστες και προβοκάτορας. Κι όταν έγιναν οι πρώτες συλλήψεις μερικών κι αποδείχθηκε ότι ήταν αγωνιστές απ' τη βάση των κομμάτων, τι συγκεκριμένο έκαναν για να τους υποστηρίξουν; Τι πολιτική κάλυψη τους πρόσφεραν; Απολύτως καμμία. Όπως και σ' αυτούς της 24 Ιούλη 75 και της 25 Μάη 76. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία όταν σκεφτεί κανείς ότι όταν δικάστηκαν το δικαστήριο πρότεινε την αθώωση κατηγορούμενου για εμπρησμούς ΞΑ αυτοκινήτων, λέγοντας ότι είναι πατριωτική πράξη.

Απ' όπου και να κυττάξουμε τα πράγματα θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Απ' τη μια το λαό, τον "απλό κοσμάκη" που θέλει, έχει διάθεση να αγωνιστεί κι αγωνίζεται όπως μπορεί, κι απ' την άλλη τα κόμματα που τον τραβάνε προς τα πίσω, τον στέλνουνε σπίτι του. Τα κόμματα που εκμεταλλεύονται τις νόμιμες δυνατότητες όχι για την ανάπτυξη αλλά για την συρρίκνωση και την απομαζι-κοποίηση του λαϊκού κινήματος, σε τέτοιο βαθμό που τρία χρόνια μετά την αλλαγή να μην έχουν καλέσει ούτε μια σημαντική λαϊκή εκδήλωση σε ανοικτό χώρο (εκτός απ' τις επέτειες 21 Απρίλη, 17 Νοέμβρη που δεν μπορούσαν να μην τις κάνουν). Κι αυτές που έγιναν 24 Ιούλη, 25 Μάη, ξεκίνησαν έξω απ' τα κόμματα, κι είδαμε πώς τις αντιμετωπίσανε. Αυτή είναι η περιβόητη εκμετάλλευση των νόμιμων δυνατοτήτων για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.

ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

Τα δύο ΚΚ στα μέλη της βάσης τους, που ανησυχούνε απ' το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός παραμένει ανέπαφος και μπορεί να ξαναχτυπήσει αύριο και τους ρωτάνε τι θα γίνει τότε, απαντάνε ότι βέβαια τότε θα χρησιμοποιήσουν άλλες μορφές και πολλές φορές λένε ανοιχτά ότι θα πάρουν τα όπλα να αμυνθούν. Αλλά αυτό είναι παραπλάνηση, ψέμμα, καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στο λαό κι ανευθυνότητα. Γιατί δεν υπάρχει απολύτως καμμία τέτοια περίπτωση δηλαδή ένοπλης άμυνας των δύο ΚΚ. Κι αυτό αποδεικνύεται όχι απ' αυτά που λένε δημαγωγικά στη βάση τους, αλλά απ' την ίδια τη ζωή, απ' την ίδια την πείρα. Πολλοί ξεγελιούνται απ' τα αντάρτικα 1940-44, το Δεκέμβρη, το δεύτερο αντάρτικο. Αλλά τα σημερινά ΚΚΕ -και τα δύο- δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με το ΚΚΕ εκείνης της περιόδου. Το ΚΚΕ εκείνης της εποχής ήταν κόμμα επαναστατικό. Μπορεί να έκανε λάθη πολιτικά και στρατιωτικά αλλά ήταν επαναστατικό κι έκανε ένοπλο αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας, που μπορούσε κι έπρεπε να την πάρει. Ενώ τα σημερινά είναι κόμματα συνειδητά ρεβιζιονιστική, ρεφορμιστικά και δεν έχουν για στόχο την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας. Κι αυτό φαίνεται τελείως καθαρά απ' τη στάση τους στο πραξικόπημα του 67 και·στη δικτατορία. Στο πραξικόπημα δεν αντέταξαν καμμία αντίσταση και δεν προετοίμασαν το λαό για αντίσταση. Στη συνέχεια και σ' όλη τη δικτατορία δεν έκαναν ούτε μία τον αριθμό ένοπλη ενέργεια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχασαν ευκαιρία να καταδικάζουν την ένοπλη και δυναμική αντίσταση σε κάθε δίκη, δίνοντας έτσι εξετάσεις στην αντίδραση κι αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι έχουν γίνει φρόνιμα παιδάκια κι ότι δεν πρόκειται να προετοιμάσουν ένοπλη κατάληψη της εξουσίας. Και γι' αυτό τους νομιμοποίησαν. Η νομιμοποίηση δείχνει όχι ότι έχουμε ότι άλλαξε η φύση των ΚΚ κι αυτό το απέδειξε η στάση τους στη δικτατορία. Γιατί όταν δεν χρησιμοποιείς ένοπλες ενέργειες σε φάση ανοιχτής δικτατορίας όταν η λαϊκή βία είναι αποδεκτή απ' τα πιο πλατειά δυνατόν λαϊκά στρώματα μέχρι και τη δεξιά, πότε θα τη χρησιμοποιήσεις. Αυτό δείχνει με τρόπο αναμφισβήτητο ότι δεν έχεις πρόθεση να τη χρησιμοποιήσεις ποτέ. Βέβαια, πολλά στελέχη, όταν τους ρωτάνε, λένε ότι φταίει η διάσπαση του '68 που αποδιοργάνωσε το κόμμα και γι' αυτό δεν έγινε δυναμική αντίσταση. Κι αυτό όμως είναι ψέμμα αν αναλογιστούμε πόσοι και πόσοι, χωρίς καμμία πείρα, υλικά, χρήματα, έκαναν δεκάδες δυναμικών ενεργειών ξεκινώντας από το μηδέν. Αντίθετα τα δύο ΚΚ και πείρα συνωμωτικής δουλειάς είχαν και υλικά και χρήματα μπορούσαν πολύ πιο εύκολα να βρούνε και το κυριότερο, διάθεταν -παρά τα χτυπήματα πούχαν δεχτεί- πλήθος από μαχητικούς πρωτοπόρους αγωνιστές, δυναμικά εργατικά στοιχεία, που ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα σε μια μέρα και να ξεκινήσουν όχι μικρές δυναμικές ενέργειες αλλά ακόμα και αντάρτικο βουνού με το πρώτο νεύμα του κόμματος. Και τα κόμματα τους κορόιδευαν και δεν έκαναν τίποτε, γιατί τέτοια ήταν η γραμμή τους: να μη γίνει δυναμική αντίσταση.

Αυτό τόδειξε τέλος η στάση τους απέναντι στη "φιλελευθεροποίηση" του Παπαδόπουλου. Έτρεξαν αμέσως να συμμετάσχουν γιατί όπως είχε πει τότε ο Ηλιου: δύο δρόμοι υπάρχουν, ή βίαια σύγκρουση ή αποδοχή της "φιλελευθεροποίησης". Κι αφού αποκλείουμε το πρώτο, μας μένει το δεύτερο. Κι εκεί θα κατάληγε και το ΚΚΕ-εξ. Αλλά το Πολυτεχνείο τους πρόλαβε.

Τέλος, οργανωτικά, σήμερα γίνεται και μια άλλη κοροϊδία με διάφορα καλπάκια που έχουν για στόχο να δημιουργήσουν την εντύπωση στα μέλη της βάσης ότι προετοιμάζεται παράνομο τμήμα που θα αμυνθεί ενεργητικά. Κι αυτό είναι κοροϊδία γιατί παράνομο τμήμα μπορεί να προετοιμάζεται, όπως άλλωστε μπορεί να προετοιμάζουν κι άλλα κόμματα, αλλά όχι για αντίσταση ενάντια στους φασίστες, αλλά γι' αυτό πούγινε και στις 21 Απρίλη, δηλαδή το κρύψιμο μέρους της ηγεσίας και την έκδοση παράνομης εφημερίδας από ένα παράνομο εκδοτικό μηχανισμό, πράγμα που τα ΚΚ είχαν πάντα. Όχι όμως για την ανάπτυξη ενεργητικής και ένοπλης αντίστασης. Κι αυτό άλλωστε φάνηκε απ' την αντίδραση τους στο ψευτοπραξικόπημα του Φλεβάρη 1975. Τη πρώτη μέρα που οι πληροφορίες ήταν συγκεχυμένες, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να καίνε λίστες ονομάτων και να πούνε σε μερικά στελέχη να μη κοιμηθούν στα σπίτια τους. Αυτό το μεγαλειώδες ιστορικό δίδαγμα έβγαλαν απ' το πραξικόπημα του 67! Καμμιά όμως λαϊκή κινητοποίηση. Γιατί αν είχαν στόχο να αμυνθούν έπρεπε -στο επίπεδο τουλάχιστον των μαζικών κινητοποιήσεων να κατεβάσουν την ίδια μέρα 500 χιλιάδες - 1 εκατομμύριο κόσμο σε μαχητική διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας (χωρίς να λέμε ότι αυτό μόνο του θα έφθανε). Αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα, όπως οποιοσδήποτε που θα δεχόταν μοιρολατρικά κι αμαχητί οποιοδήποτε χτύπημα.

Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ, Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΠΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Θα μας απαντήσουν ενδεχόμενα ότι δεν έκαναν μαζικές κινητοποιήσεις για να μη δώσουν αφορμή και ο άθικτος φασιστικός μηχανισμός ξαναχτυπήσει κάνοντας πραξικόπημα. Κι αύριο, σε μια άλλη φάση που θάχει "διευρυνθεί και σταθεροποιηθεί η δημοκρατία" θα γίνουν δυνατώτεροι μαζικοί αγώνες, θα γίνουν συμμαχίες κι άλλες διεργασίες και θα περάσουμε με "δημοκρατικές και ειρηνικές διαδικασίες" στη δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική αλλαγή και στο σοσιαλισμό. Για να απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα πρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο φασιστικό μηχανισμό.

Σήμερα όλα τα κόμματα της αριστεράς λένε ότι κάθαρση δεν έγινε, που σημαίνει ότι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός παραμένει άθικτος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παραμένει άθικτος έχει για στόχο σήμερα να κάνει πραξικόπημα κι ούτε ότι χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες για να "αποσταθεροποιήσει τη Δημοκρατία". Ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός δε βγήκε μόνο απ' την εφτάχρονη δικτατορία. Υπήρχε και πριν τη δικτατορία. Έκανε ανοιχτές επεμβάσεις, χρησιμοποιώντας τη βία ενάντια στο λαό, οργανώνοντας την τότε καραμανλική τρομοκρατία, δολοφονώντας το Λαμπράκη. Σε συνεργασία με τη ΣΙΑ οργάνωσε τη βία και νοθεία στις εκλογές του 61 για να κρατηθεί η δεξιά στην εξουσία. Σε συνεργασία πάλι με τη ΣΙΑ και το παλάτι ανάτρεψε τον Παπανδρέου το 65 για να αποτρέψει χτύπημα του φασιστικού μηχανισμού. Και το 67 δεν δίστασε, πάλι με τη ΣΙΑ, να φθάσει στο πραξικόπημα και την ανοιχτή δικτατορία, όχι γιατί ο Παπανδρέου είχε κανένα αντιιμπε-ριαλιστικό ή αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, αλλά γιατί η στοιχειώδης εκκαθάριση του Στρατού, της ασφάλειας, του κρατικού μηχανισμού που ήταν αναγκασμένος να κάνει, μπρος στην πίεση του λαϊκού κινήματος, άνοιγε διαδικασίες που ξέφευγαν απ' τον έλεγχο του συστήματος. Για το φασιστικό κρατικό μηχανισμό και τις επεμβάσεις του, με καθαρά κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τα κόμματα του συστήματος δεν μπορούν να κρατηθούν στην εξουσία. Και γι' αυτό είναι απαραίτητο, γι' αυτό προτιμήθηκε να σωθεί φτάνοντας μέχρι τη δικτατορία, παρά να αφεθεί ο Παπανδρέου να κερδίσει τις εκλογές, παρ' ότι δεν ήταν ταξικός εχθρός κι εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια του συστήματος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για να μπορούν τα κόμματα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας να κυριαρχούν στο πολιτικό πλάνο. Και γι' αυτό και σήμερα η Δεξιά δεν έκανε κάθαρση. Κι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός επεμβαίνει και θα συνεχίσει να επεμβαίνει με δύο τρόπους.

Απ' τη μια παραμένει δίπλα στο κοινοβούλιο και επεμβαίνει παράλληλα με τη λειτουργία του κι απ' την άλλη θα χρησιμοποιήσει χτύπημα ευρύτερης κλίμακας τύπου πραξικοπήματος ή στρατιωτικού νόμου. Έτσι σήμερα χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες και τις βόμβες τους, τα τροχαία, τα δακρυγόνα, κρανοφόρους για "αποσταθεροποίηση" αλλά για το αντίθετο, για να τρομοκρατήσει κι εκφοβίσει το λαό. Για να τον αποπροσανατολίσει δείχνοντας στο πρόσωπο των αστείων Καλέντζη ή Κακκαβά το φασιστικό κίνδυνο. Για να παρουσιαστεί έτσι ο Καραμανλής σα Δημοκρατία που χτυπάει τους φασίστες και ανοίξει έτσι το δρόμο σε συλλήψεις αριστερών. Για να ξανακάνει το σύνθημα "Καραμανλής ή τα τανκς" επίκαιρο με τη καραμέλα της "αποσταθεροποίησης". Και γι' αυτο δεν κρατιώνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, για να καταλαβαίνουν καλά οι μάζες τις συνδέσεις με το κρατικό μηχανισμό. Π.χ. ο Μπάμπαλης οδηγούσε το αυτοκίνητο που παρακολούθησε τον Κακαουνάκη, αφήνονται ο Νικολαΐδης και Χολέβας ενώ υπήρχε τηλεφωνική συζήτηση για βόμβες. Ο Καλέντζης που δήθεν αναζητούσε η ασφάλεια κοιμόταν σπίτι του επί δύο μήνες, κτλ. Κι αυτό έχει για συνέπεια να σπρώχνει τα κόμματα να μη κάνουν αγώνα ενάντια στο φασιστικό κρατικό μηχανισμό, δηλαδή τη κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά να συσπειρώνονται για να την υποστηρίζουν ενάντια στις σκιές και τους ανεμόμυλους που δήθεν πάνε να την ανατρέψουν. Κι αυτό έχει πάλι σα συνέπεια να μη υπάρχει καμμία ουσιαστική αντιπολίτευση, να δεσπόζει ο Καραμανλής στη πολιτική σκηνή και να γελιοποιεί και εξευτελίζει την Αριστερά στο κοινοβούλιο, δίνοντας της μαθήματα, αφού εμφανίζεται δημαγωγική που άλλα λέει και άλλα κάνει, δηλαδή τίποτε δεν κάνει. Π.χ. απάντηση του Καραμανλή προς Παπανδρέου, σε σχέση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό -που θα ίσχυε και για τα ΚΚ- "αν πιστεύετε αυτό που λέτε πάει να πει ότι είμαστε προδότες, άρα να είσαστε πιο σοβαρός". Γιατί ενάντια στους προδότες κάνεις γερό λαϊκό αγώνα για να τους ξεσκεπάζεις και να τους ανατρέψεις, δεν υποκλίνεσαι με κοινοβουλευτικές αβρότητες και χαμόγελα.

Ο φασιστικός μηχανισμός δεν επεμβαίνει μόνο με τη πάρα πάνω μορφή. Επεμβαίνει με μεγαλύτερα χτυπήματα όταν ανοίγονται ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και αυτό το δείχνει το πραξικόπημα του '67, το γεγονός ότι ο Καραμανλής κράτησε το μηχανισμό, και τέλος, το Σύνταγμα και όλο το θεσμικό οπλοστάσιο που δείχνουν ότι προβλέπουν όχι ήρεμη και ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, όχι σταθεροποίηση αλλά αντίθετα προβλέπουν νέες δυναμικές επεμβάσεις του φασιστικού μηχανισμού. Και το Σύνταγμα κι οι καινούργιοι νόμοι τις "νομιμοποιούν". Έτσι θάχουμε "νόμιμες" εκτοπίσεις, "νόμιμες" διαλύσεις οργανώσεων κι απεργιών, "νόμιμες" συλλήψεις, καταδίκες, φυλακίσεις, κτλ. Τέλος, όλα αυτά δείχνουν ότι η αντίδραση προσανατολίζεται να χρησιμοποιήσει στο μέλλον όχι αντισυνταγματικό πραξικόπημα, αλλά μάλλον νόμιμη και συνταγματική κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, "νομιμοποιώντας" έτσι τα βασανιστήρια.

Ο φασιστικός μηχανισμός κατά συνέπεια υπάρχει, επεμβαίνει, θα επεμβαίνει και θα ξαναχτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Η δεξιά μας λέει ότι φταίνε οι λαϊκοί αγώνες, θέλοντας έτσι να εμποδίσει την ανάπτυξη τους, και τα κόμματα της αριστεράς, λέγοντας ότι δεν κάνουν τίποτα για να μη δώσουν αφορμή, έχουν στη πράξη και σ' αυτό το σημείο ευθυγραμμιστεί πολιτικο-ιδεολογικά με την αστική τάξη. Γιατί ο φασιστικός μηχανισμός όταν χτυπάει, χρησιμοποιεί βέβαια διάφορες προφάσεις. Αλλά άλλο πρόφαση κι άλλο αίτια. Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος, όπως είδαμε, για τη πολιτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας και γεννιέται και αναπτύσσεται απ' την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την αμερικάνικη κυριαρχία και τη σημερινή φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. ’λλωστε αυτό, στη σημερινή φάση του ιμπεριαλισμού, είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στις χώρες της περιφέρειας, τις εξαρτημένες και κάτω από αμερικάνικη κυριαρχία, έχουμε είτε ανοικτές δικτατορίες, είτε κοινοβουλευτισμούς βιτρίνας, καλυμμένες δικτατορίες με πολύ γερούς κρατικούς φασιστικούς μηχανισμούς. Στις Δυτικοευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις όπου στο στάδιο του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και στη πρώτη φάση του ιμπεριαλισμού είχαμε φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες, σήμερα έχουμε αυταρχικές δημοκρατίες για τις οποίες πολλοί λένε σήμερα ότι εξελίσσονται προς μια μορφή "φασισμού με ανθρώπινο πρόσωπο".

Έτσι, ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός είναι καθοριστικός παράγοντας ολόκληρης της πολιτικής ζωής, της λειτουργίας του σημερινού κοινοβουλευτισμού. Καθορίζει τα πάντα, από το αποτέλεσμα των εκλογών του 74, τη σύνθεση του Κοινοβουλίου μέχρι και το είδος του Συντάγματος, τη κοινοτική και την εξωκοινοβουλευτική ζωή, όπου δεσπόζει ο Καραμανλής, εφ' όσον τα κόμματα της αριστεράς φοβούνται να καλέσουν τη παραμικρή διαδήλωση εναντίον του, εξ αιτίας ακριβώς της ύπαρξης του μηχανισμού με τον οποίο τους φοβερίζει.

Και επιδρά αρνητικά τέλος και στις σχέσεις, τις συμμαχίες των κομμάτων της αριστεράς. Έτσι ενώ ο λαός, η βάση, ζητάει συνεργασία, συμμαχία, ενότητα, τα κόμματα της αριστεράς είτε δηλώνουν ανοιχτά ότι είναι αντίθετα, είτε πολλαπλασιάζουν τα χοντροειδή προσχήματα για να μη επιτευχθεί συμμαχία της αριστεράς. Γιατί ξέρουν καλά ότι συμμαχία της αριστεράς, στη χώρα μας, ανοίγει προοπτικές σίγουρης εκλογικής νίκης κι αυτό θα οδηγήσει σε ένοπλο βίαιο χτύπημα της μιας ή της άλλης μορφής απ' το φασιστικό μηχανισμό. Και για να μην πούνε στο λαό ότι πρέπει ν' αγωνιστεί ενάντια σ' αυτό το μηχανισμό, που μπλοκάρει κάθε πορεία προς τα μπρος του λαϊκού κινήματος, τον κοροϊδεύουν προβάλλοντας διάφορα προσχήματα για να χτυπάει το ένα κόμμα το άλλο και να εμποδίζουν έτσι την ενότητα.

Ο φασιστικός πρακτικός μηχανισμός και οι βίαιες επεμβάσεις του αποτελούν αποφασιστικό φραγμό κι εμπόδιο σε κάθε ανοδική πορεία του λαϊκού κινήματος. Μπλοκάρουν κάθε κοινοβουλευτική δυνατότητα. Κατά συνέπεια η αντιμετώπιση του μηχανισμού είναι το πρώτο πρόβλημα που μπαίνει σήμερα στο λαϊκό κίνημα για να ανοίξουν προοπτικές πραγματικής κι ουσιαστικής ανόδου του. Η αντιμετώπιση των δυναμικών επεμβάσεων τύπου εκλογικού πραξικοπήματος 61, ή 21 Απρίλη 67, ή Πολυτεχνείου, ή 24 Ιούλη 75, ή 25 Μάη 76, δεν μπορεί να γίνει με παρακάλια και φλυαρίες στη Βουλή, ούτε με χαρτοπόλεμο και δηλώσεις, αλλά με την ανεμπόδιστη και χωρίς φραγμούς λαϊκή κινητοποίηση και με τη δίκαια χρησιμοποίηση της λαϊκής ένοπλης βίας, Τα ένοπλα χτυπήματα του φασιστικού μηχανισμού δεν αντιμετωπίζονται με την απάθεια και την αδράνεια που καλλιεργούν τα κόμματα, αλλά με δυναμική λαϊκή κινητοποίηση και τη λαϊκή ένοπλη βία.

Και το παιχνίδι αυτού του μηχανισμού το παίζουν, όχι όσοι αγωνίζονται εναντίον του, αλλά όσοι δεν αγωνίζονται. Και σήμερα το παίζουν αυτοί που επέτρεψαν στο Καραμανλή να τον σώσει απ' τη λαϊκή αγανάκτηση κι οργή," με τη μεθόδευση και τη κοροϊδία των δικών. Όσοι δεν έκαναν τίποτα για να χτυπηθεί αυτή η μεθόδευση, όσοι δεν κάλεσαν μαζικά το λαό όπου να καταγγείλουν και να ξεσκεπάσουν το Καραμανλή αλλά αντίθετα περιορίστηκαν σε χαρτοπόλεμο και σε δηλώσεις στο Τύπο. Αν δεν είχε γίνει μαζικός λαϊκός αγώνας μετά το 61, και τα κόμματα περιορίζονταν σε δηλώσεις για βία και νοθεία στις εκλογές, ο Καραμανλής δεν θάχε πέσει ποτέ. Παίξανε και παίζουν το παιχνίδι του αυτοί που επέτρεψαν τη διάσωση του. Κι αυτή με τη σειρά της, οδήγησε στην τρομοκρατία ενάντια στην οποία και σήμερα δεν κάνουν τίποτα, και που θα οδηγήσει στα αυριανά μεγαλύτερα χτυπήματα.

Το πραξικόπημα του '67, το γεγονός ότι δεν έγινε κάθαρση και το Σύνταγμα και το θεσμικό πλαίσιο που δημιουργήθηκαν, δείχνουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει καμμία απολύτως περίπτωση ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό. Δε χρειάζεται να πάμε στη Χιλή, αλλά η δική μας η πείρα μας αρκεί για να δείξει ότι το να μιλάς για πέρασμα στο Σοσιαλισμό με ειρηνικές, κοινοβουλευτικές, "δημοκρατικές διαδικασίες" είναι, για την Ελλάδα τουλάχιστον, ηλιθιότητα με περικεφαλαία και καλλιέργεια και πάλι επικίνδυνων για το λαό λεγκαλιστικών αυταπατών. Αυτή η γραμμή είναι η ίδια γραμμή που είχαν προδικτατορικά τόσο η ΕΔΑ όσο και το ΚΚΕ δηλαδή και τα σημερινά ΚΚΕ. Δοκιμάστηκε κιόλας μια φορά κι οδήγησε όχι στη δημοκρατική αντι-ιμπεριαλιστική αλλαγή, όχι στο σοσιαλισμό, αλλά στον ανοιχτό φασισμό και στην αμαχητί παράδοση του λαϊκού κινήματος στους φασίστες. Και το ίδιο θα επαναληφθεί και σήμερα έτσι που πάνε.

Γιατί και αν ακόμα φανταστούμε ότι αύριο γίνεται συμμαχία λαϊκής ενότητας των ΚΚ με το ΠΑΣΟΚ, τύπου Αλλιέντε ή Σο-σιαλιστών-Κομμουνιστών στη Γαλλία, μ' ένα στοιχειώδες πρόγραμμα αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό και δημοκρατικό, που να ανοίγει το δρόμο προς το σοσιαλισμό, και φανταστούμε ότι κερδίζεται η πλειοψηφία στις εκλογές, σε ποια δύναμη θα στηριχτεί μια τέτοια κυβέρνηση; Στο Στρατό του Ντάβου, στην Αστυνομία του Καραθανάση, στη Δικαιοσύνη του Μπλέτσα, για τις οποίες δεν χάνουν ευκαιρία να μας πούνε ότι δεν έχουν εκκαθαριστεί; Και τότε δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι θα συμβεί.

Απ' όλα αυτά βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα δύο ΚΚ δεν έχουν για στόχο το Σοσιαλισμό, ούτε με ειρηνικά μέσα, ούτε με ένοπλα. Δεν έχουν δηλαδή για στόχο την επαναστατική κοινωνική αλλαγή. Κι όλ' αυτά που λένε στα προγράμματα τους, Σοσιαλισμός, Δημοκρατική Αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, εκμετάλλευση νόμιμων δυνατοτήτων, προετοιμασία δίκαιας ένοπλης άμυνας σε περίπτωση πραξικοπήματος είναι σκέτος βερμπαλισμός και λόγια του αέρα με τα οποία οι ηγεσίες των δύο ΚΚ προσπαθούν να παραπλανήσουν τη βάση τους, την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, που πραγματικά ποθούν και θέλουν ν' αγωνιστούν για μια λεύτερη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική Ελλάδα. Το μόνο που ενδιαφέρει τις ηγεσίες τους είναι μερικές έδρες στη Βουλή, τα γραφεία τους κι ο μηχανισμός τους, η εφημερίδα τους, οι εκλογές, κτλ. Κι αυτά αρκετά είναι και φτάνουν. Και γι' αυτό δεν κάνουν τίποτα κι έχουν μετατραπεί σε βασικό στήριγμα του Καραμανλή. Και γι' αυτό αποκαλούν προβοκάτορας κι ύποπτα στοιχεία όσους βρίσκονται στη πρώτη γραμμή του αγώνα, είτε στις άμεσες διεκδικήσεις μέσα στα εργοστάσια, είτε όσους αγωνίζονται στις μαζικές κινητοποιήσεις είτε όσους αγωνίζονται ένοπλα όπως η "17 ΝΟΕΜΒΡΗ".

ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΠΡΩΤΟΠΟΡΕΙΑ TOΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ.

Η θέση που πήραν τα δυο ΚΚ η "17 Νοέμβρη" δεν υπάρχει αλλά είναι προβοκατορική φασιστική που εξυπηρετεί τους "σκοτεινούς κύκλους της ανωμαλίας" δείχνει και κάτι άλλο. Ότι και τα δυο χρησιμοποιούν σταλινικές μέθοδες. Γιατί η αντιμετώπιση μιας τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα όχι με πολιτικό διάλογο και κριτική αλλά με ψέμματα, διαστρέβλωση, λάσπη και κατασυκοφάντηση είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σταλινισμού. Και αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι στη πρώτη γραμμή αυτής της λασπολογίας βρίσκεται το ΚΚΕ εσωτερικού και η "Αυγή". Μέχρι τώρα πάσχιζαν να μας πείσουν ότι είναι υπέρ της επίλυσης των διαφορών μέσα στο κίνημα με δημοκρατικό διάλογο, με συζήτηση με πολιτική κριτική. Και τι βλέπουμε; Ότι όλα αυτά είναι παχιές κουβέντες, κοροϊδία κι ότι παραμένουν ακόμα πιο σταλινικοί απ' τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η καμπάνια της "Αυγής" με πυχιαίους .τίτλους, δίνοντας τη γραμμή και στις άλλες εφημερίδες, για να πειστεί ο λαός ότι δεν υπάρχει επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη; "Απεγνωσμένη προσπάθεια της Λιμπερασιόν να αποδοθεί η εκτέλεση σε αριστεριστές". Γλωσσολογική δήθεν ανάλυση που δεν διστάζει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να έγραψαν το κείμενο αριστεροί. Πιο πρόσφατα, ξανά, ρίχνουν τη γραμμή: εξετάζονται Καλέντζης, Κακαβάς για την εκτέλεση Μαλλιού. Και μεις δεν πρόκειται να συζητήσουμε τα επιχειρήματα τους, γιατί το επίπεδο τους είναι τέτοιο που σημαίνει αναγκαστικά ότι θεωρούν τους αναγνώστες τους ηλίθιους, που καταπίνουν όποια βλακεία τους αραδιάζουν π.χ. μας αποδίδουν τη λέξη "τσαμπουκάς" που μέσα στο κείμενο είναι μέσα σε εισαγωγικά και αναφέρεται σε δήλωση των φασιστών και συγκεκριμμένα του Λεονάρδου. Λένε ότι βρέθηκε πολύγραφος του Καλέντζη. Το κείμενο της 17 Νοέμβρη ήταν πολυγραφημένο, άρα αυτός θάτανε. Κι ο Τσαπούρης είναι σκληρός κι ικανός για όλα, άρα αυτός θα εκτέλεσε το Μάλλιο, κτλ. Και η μπουρδολογία τελειωμό δεν έχει.

Λάσπη, κατασυκοφάντηση, αυτή είναι η πολιτική αντιμετώπιση που μας κάνει το ΚΚΕ εσωτερικού. Αλλά αυτό έχει και άλλη Α συνέπεια. Αφού η "17 Νοέμβρη" δεν είναι λαϊκή οργάνωση, δεν ' είναι οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς, αλλά προβοκατορική, φασιστική, να ψάξουμε να τη βρούμε και να τη καταγγείλουμε στην Ασφάλεια. Αυτό το συμπέρασμα θα βγάλει αναγκαστικά ο εικοσάρης μέλος του Ρήγα και το απλό μέλος του ΚΚ εσ. που θα διατάσει την "Αυγή". Δηλαδή, εκτός των άλλων και καλλιέργεια χαφιεδισμού σε βάρος της οργάνωσης μας. Όλα τα μέσα ακόμα και τα πιο βρώμικα, τους είναι χρήσιμα. Είναι ακριβώς η ίδια δουλειά που έκανε ο Καρίγιο, ο γραμματεύς του Ισπανικού ΚΚ όταν την επομένη της εκτέλεσης του πρωθυπουργού Καρέρο Μπλάνκο το 73 απ' τους Βάσκους, έλεγε ότι είναι προβοκατορική, φασιστική ενέργεια. Αυτός είναι ο περίφημος ευρωκομμουνισμός.

Και μη μας πουν ότι δεν ήξεραν. Γιατί μπορεί μερικοί νέοι άπειροι δημοσιογράφοι να παρασύρονται απ' τα επιτήδεια στελέχη αλλά μη μας πούνε ότι δεν ήξεραν. Γιατί μπορεί μερικοί νέοι άπειροι δημοσιογράφοι να παρασύρονται απ' τα επιτήδεια στελέχη αλλά μη μας πούνε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού κι η διεύθυνση της "Αυγής" δεν ήξεραν την αλήθεια. Γιατί, αντάρτικο πόλης δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά παγκόσμια στην Ελλάδα. Υπάρχει απ' το 1960 σε μια σειρά από χώρες τόσο της Λατινικής Αμερικής τόσο και της Ευρώπης. Κι αυτό που είναι περίεργο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, δεν είναι η εμφάνιση του, αλλά το πώς άργησε τόσο πολύ να εμφανιστεί. Κι ακόμα οι ηγεσίες και τα στελέχη ξέρουν ότι ενέργειες σαν τις δικές μας συζητιόντουσαν πλατειά στη βάση όλων των κομμάτων της αριστεράς. Και ξέρουν καλά ότι η φύση αυτών των αντάρτικων είναι να είναι παράνομα και γι' αυτό καλά θα κάνουν να σταματήσουν τα παραπλανητικά, για δημιουργία εντυπώσεων: αν ήτανε αριστεροί θα τους ξέραμε, ή θα τους είχαμε δει στο Πολυτεχνείο, ή αλλού.

Το ΚΚΕ εσωτερικού μπορεί να είναι πραγματικά περήφανο για το κατόρθωμα του. Όντας στη πρωτοπορεία του οπορτουνισμού κατόρθωσε νάναι ταυτόχρονα στη πρωτοπορεία του σταλινισμού.

Η ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Η ενέργεια μας όμως δεν ξεσκέπασε μόνο τα κόμματα της αριστεράς, αλλά και τις περισσότερες απ' τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που - εκτός από μερικές - έτρεξαν να τη καταδικάσουν. Η δραστηριότητα μας βάζει συγκεκριμμένα το ζήτημα της οργάνωσης της λαϊκής ένοπλης βίας, ζήτημα που οι διάφοροι "επαναστάτες" μας κατόρθωσαν να θάψουν μέχρι τώρα με διάφορα προσχήματα. Γι' αυτό πρέπει μόνο να μας καταδικάσουν, αλλά και με τέτοιο τρόπο που να κλείνει τέτοια προβληματική και συζήτηση. Έτσι δεν έγινε κριτική στα κείμενα μας, ούτε στη δράση μας σαν ενέργειες αντάρτικου, αλλά χρησιμοποιήθηκε η παλιά γνωστή συνταγή του δογματισμού, η διαστρέβλωση των απόψεων μας, οι ταμπέλες (ατομική τρομοκρατία, αναρχικοί), τα άσχετα τσιτάτα εκτός τόπου και χρόνου ανάμικτα με μερικά ψευτοεπιχειρήματα που, όπως θα δούμε, δεν αντέχουν μπρος στη στοιχειώδη κριτική. Πάρα κάτω θα εξετάσουμε, με συντομία, τις κυριότερες αντιρρήσεις που εκφράστηκαν εναντίον μας και τέλος θα εξηγήσουμε για ποιους στρατηγικούς και γενικότερους λογούς χρησιμοποιούμε σήμερα και την ένοπλη δράση.

Μια πρώτη αντίρρηση που εκφράστηκε είναι ότι τέτοιες ενέργειες θα προκαλέσουν χτύπημα της αντίδρασης και τελικά μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα υπάρξουν για το λαϊκό κίνημα. Αυτό το επιχείρημα είναι το ίδιο μ' αυτό που αναφέραμε πιο πάνω για τους μαζικούς αγώνες και που είναι το κλασσικό ρεβιζιονιστική επιχείρημα. Είπαμε κιόλας ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της ύπαρξης του φασιστικού μηχανισμού και γιατί αυτός θα εξακολουθήσει να χτυπάει το λαϊκό κίνημα. Το αν μια συγκεκριμμένη λαϊκή ενέργεια αποτελέσει αφορμή, εξετάζεται συγκεκριμμένα. Γιατί αλλιώς δεν θάπρεπε να γίνει κανένας αγώνας μη τύχει και προκληθεί χτύπημα του λαϊκού κινήματος, πράγμα που μπορεί πάντα να συμβεί. Και δεν θάπρεπε να γίνει ούτε η εξέγερση του Πολυτεχνείου αφού ο συσχετισμός των δυνάμεων ήταν τέτοιος που θα κατέληγε αναγκαστικά, όπως και κατέληξε, σε άμεσο χτύπημα του λαϊκού κινήματος και στη σκλήρυνση του Ιωαννίδη.

Κι αν εξετάσουμε συγκεκριμένα τα πράγματα, τότε είναι που θα δούμε ότι δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμμένο στοιχείο που να στηρίξει αυτή την άποψη. Γιατί τι συγκεκριμμένο χτύπημα του λαϊκού κινήματος έγινε μετά την εκτέλεση του Γουέλτς. Τι μέτρα πάρθηκαν; Κανένα απολύτως. Μήπως θα μας πούνε ότι δεν ήξεραν ότι την εκτέλεση την κάνανε αριστεροί; Μα αυτό η κυβέρνηση κι η αντίδραση τόξεραν πολύ καλά. Το έκρυψαν απ' το λαό, όπως άλλωστε επιχείρησαν ακόμα και σήμερα να κρύψουν και τη δεύτερη ενέργεια. Τι συγκεκριμμένο χτύπημα του λαϊκού κινήματος έγινε μετά την εκτέλεση του Μαλλιού; Κανένα απολύτως. Μήπως θα μας πούνε για τη κηδεία και τη διαδήλωση των φασιστών;

Αλλά η κηδεία και τα επεισόδια αντίθετα είχαν το θετικό ότι ξαναέβαλαν έμπρακτα το θέμα της κάθαρσης στην Ασφάλεια. Έδειξαν με τρόπο αποκαλυπτικό πόσο δημοκρατική είναι η Ασφάλεια, ότι βρίσκεται στα χέρια των φασιστών αξιωματικών που έκαναν καθαρή ανταρσία, φεύγοντας απ' τα γραφεία τους και πήγαν να αποδώσουν τιμές στο Μάλλιο, πυροβολώντας στον αέρα. Αδιαφορώντας τελείως για το τι διατάζει και τι λέει η Κυβέρνηση, καλύπτοντας τέλος αυτούς που πυροβόλησαν και κοροϊδεύοντας τους ανακριτές. Όσο για τη διαδήλωση, έδειξε τη γύμνια των φασιστών όταν για τη κηδεία του πρωτοπαλίκαρου τους κατόρθωσαν να κατεβάσουν σε διαδήλωση 300 όλα-όλα άτομα, του επιπέδου του Καλέντζη, που ασχημονούσαν μέσα στο κέντρο. Κι έδειξε πάλι τελείως καθαρά ότι αυτοί οι 300 είναι επικίνδυνοι όχι από μόνοι τους, αλλά γιατί έχουν από πίσω τους την Ασφάλεια που τους καλύπτει.

Ή μήπως θα μας πουν για τις βόμβες και τους ξυλοδαρμούς; Αλλά οι βόμβες, οι επιθέσεις, οι ξυλοδαρμοί δεν άρχισαν τώρα. ’ρχισαν απ' το 1975 αν όχι και πιο πριν, και δεν σταμάτησαν σ' αυτά τα δυο χρόνια.

Βέβαια αύριο μπορεί να παρθούν ορισμένα πιο σκληρά μέτρα. Αυτό μπορεί πάντα να συμβεί σε μια πορεία του λαϊκού κινήματος προς τα μπρος. Ένα βήμα μπρος μπορεί να συνοδευτεί από ένα χτύπημα του αντιπάλου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ν' αναπτυχθεί η επαναστατική δραστηριότητα, αλλά αντίθετα ότι πρέπει να προετοιμαστεί το κίνημα πολιτικά, ψυχολογικά, υλικά για να μπορέσει ν' αντεπεξέλθει, ν' αντιμετωπίσει το χτύπημα και να συνεχίσει τον αγώνα. Τι θάλεγαν οι διάφοροι "επαναστάτες" αν ο Καραμανλής μετά την 25 Μάη έπαιρνε διάφορα πιο σκληρά μέτρα και διέλυε π.χ. μερικές οργανώσεις ή φυλάκιζε μερικά στελέχη; Ότι φταίει η λαϊκή κινητοποίηση της 25 Μάη; Όχι βέβαια. Έτσι αν αύριο χτυπηθούν και δεν μπορέσουν να συνεχίσουν θα φταίνε μόνο αυτοί που αποκοιμίζουν τα μέλη τους διαδίδοντας ηλίθιες θεωρίες ότι δήθεν ο Καραμανλής δεν τους χτυπάει γιατί τους φοβάται, που δεν προετοιμάζονται πολιτικά, οργανωτικά και υλικά και που βγήκαν να δουλέψουν νόμιμα σαν να είναι η Ελλάδα Δανία. Και μεις δεν τους λέμε να εγκαταλείψουν την νομιμότητα, αλλά να προετοιμαστούν και να πάρουν τα μέτρα τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν.

Μια άλλη αντίρρηση λέει: με το να εκτελέσεις τον Μάλλιο ή το Γουέλτς δεν κάνεις τίποτα γιατί αυτούς η αντίδραση τους αντικαθιστά αμέσως -το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το καθεστώς.

Ο συλλογισμός αυτός βασίζεται σε μια ταχυδακτυλουργία: ο σοσιαλισμός από στρατηγικός στόχος ενός πολύπλευρου αγώνα εμφανίζεται σαν άμεσος στόχος της εκτέλεσης. Αυτό το μικρό πηδηματάκι γίνεται και είναι απαραίτητο για να βγει το συμπέρασμα που θέλουν, δηλαδή η απόρριψη του μέσου της ένοπλης ενέργειας. Έτσι οι ενέργειες αυτές δεν παρουσιάζονται σαν ενέργειες μιας ορισμένης μακρόχρονης διαδικασίας, ενός προτσές πολύπλευρης ανάπτυξης του λαϊκού αγώνα που περιλαμβάνει κι ένοπλες μορφές, που κι αυτές συνεχίζονται και αναπτύσσονται, αλλά τελείως ξεκομμένες. Και παρουσιάζοντας τις έτσι ξεκομμένες που έχουν δήθεν για στόχο το σοσιαλισμό, μπορείς εύκολα να βγάζεις το συμπέρασμα που θέλεις.

Για να γίνει πιο καθαρό το πόσο γελοίος είναι αυτός ο συλλογισμός θα δώσουμε παραδείγματα αναλόγων συλλογισμών για μερικά άλλα μέσα αγώνα, όπου φαίνεται πόση αλήθεια περιέχουν και πόσο σωστά είναι. Έτσι κάποιος που θάθελε να απορρίψει την απεργία σα μέσο αγώνα θα έκανε τον ίδιο ακριβώς συλλογισμό: αφού μια οικονομική απεργία σε ένα εργοστάσιο δεν μπορέσαμε να τη μετατρέψουμε σε γενική πολιτική απεργία κι ούτε ν' ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, δεν χρειάζεται η απεργία σα μέσο πάλης. Γιατί σημασία δεν έχει ο τάδε καπιταλιστής κι ούτε αν πετύχεις Χ% αύξηση, που μπορεί άλλωστε ο καπιταλιστής να το αναπληρώσει με τον πληθωρισμό, αλλά η τάξη και το καπιταλιστικό καθεστώς. ’ρα δεν χρειάζεται η απεργία.

Ή ακόμα: αφού με μια προκήρυξη ή εφημερίδα δεν κατορθώσαμε να πείσουμε το σύνολο του λαού για την αναγκαιότητα ν' ανατραπεί το καθεστώς και να κτίσουμε το σοσιαλισμό, δεν χρειάζονται οι προκηρύξεις και οι εφημερίδες.

Ή ακόμα: αφού σε μια μαζική σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής δεν μπορούμε άμεσα ν' ανατρέψουμε το καθεστώς κι η αντίδραση μπορεί εύκολα ν' αναπληρώσει, με τα χρήματα που διαθέτει, τις ζημιές, δεν χρειάζεται ν' αγωνιζόμαστε μαζικά, δεν χρειάζεται η άμυνα απέναντι στη τρομοκρατία, δεν χρειάζονται οι δυναμικές διαδηλώσεις, αλλά καλύτερα να γινόμαστε λαγοί, μόλις εμφανιστεί η αστυνομία.

Και τελικά, δεν χρειάζεται κανένα μέσο πάλης αφού μεμονωμένη μια ενέργεια οποιασδήποτε μορφής ξεκομμένη απ' τις άλλες ενέργειες κι απ' τις άλλες μορφές δράσης δεν πρόκειται από μόνη της να φέρει το σοσιαλισμό.

Σ' αυτά τα ωραία συμπεράσματα καταλήγουν αυτοί οι ωραίοι συλλογισμοί.

Η "ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΚΑΙ ΙΙΩΣ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ.

Επειδή όλες οι πάνω αντιρρήσεις δεν είναι πειστικές, οι διάφοροι επαναστάτες βρήκαν έναν άλλο πολύ πιο εύκολο γι' αυτούς για να μας χτυπήσουν. Μας κόλλησαν την ταμπέλα της "ατομικής τρομοκρατίας" Ξέθαψαν τη θεωρία της τρομοκρατίας του 19ου αιώνα και την κόλλησαν στην "17 ΝΟΕΜΒΡΗ". Αντέγραψαν τα επιχειρήματα του Λένιν ενάντια στην τρομοκρατία χωρίς να κούραζονται, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτούν οι ίδιοι, κι έτσι ξεμπερδεψαν. Και το πιο ωραίο είναι ότι μερικοί το παρουσίασαν σαν κριτική απ' τη πιο δύσκολη θέση. Κι επιπλέον αυτό είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θα έκλεινε κάθε συζήτηση για ένοπλη δράση αφού θα παρουσιάζονταν τα μαργαριτάρια τους σαν αυθεντική κι "επίσημη" λενινιστική άποψη πάνω στο ζήτημα. Το πόσο λενινιστική θα το δούμε πιο κάτω.

Κατ' αρχή, όπως είπαμε πάρα πάνω, αν κάποιος σήμερα στην Ελλάδα χρησιμοποιεί τη τρομοκρατία, αυτή είναι η άρχουσα τάξη κι ο ιμπεριαλισμός μέσω του φασιστικού μηχανισμού, που έχουν συγκεκριμμένο συμφέρον να διαιωνίσουν το κοινωνικό σύστημα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Και για να κάμψουν το αγωνιστικό τους φρόνημα έχουν αναγάγει τη τρομοκρατία του λαού σε επιστήμη. Την εξασκούν συνέχεια, ακατάπαυστα, με χίλιους δυο τρόπους άμεσους και έμμεσους. Επειδή όμως έχουν συμφέρον να το κρύψουν αποκαλούν τρομοκρατία τις δίκαιες βίαιες λαϊκές ενέργειες που δεν έχουν - όπως θα δείξουμε πιο κάτω - τέτοιο χαρακτήρα, και προσπαθούν να τις βάλουν στο τσουβάλι με τις φασιστικές τρομοκρατικές ενέργειες που πρέπει οι διάφοροι φιλελεύθεροι πασιφιστές να καταδικάζουν. Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα. Πρόσφατα ο "Ελεύθερος Κόσμος" επιχείρησε χωρίς επιτυχία να αποκρύψει τις δραστηριότητες και τις διασυνδέσεις των νεοφασιστών με την Ασφάλεια, προβάλλοντας στην πρώτη γραμμή την "τρομοκρατική" δραστηριότητα της 17 Νοέμβρη. Κι είναι χαρακτηριστικό κι αποκαλυπτικό της πολιτικο-ιδεολογικής αποσύνθεσης στην οποία βρίσκονται μερικές "επαναστατικές" οργανώσεις όταν είναι οι μόνες μαζί με το Κωνσταντόπουλο που αποκαλούν τη δράση μας τρομοκρατική. Κι αυτό σημαίνει ότι είτε το θέλουν είτε όχι παίζουν το παιχνίδι του που έχει για στόχο να αποκρύψει τη τρομοκρατική φύση του καθεστώτος, προβάλλοντας τη δήθεν τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη.

Αλλά ας δούμε αν η δράση μας είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία δεν είναι οποιαδήποτε χρησιμοποίηση βίας. Τρομοκρατία είναι η χρησιμοποίηση βίας με τέτοιο τρόπο που έχει για κύριο στόχο, γενικώτερο, για πλατύτερα στρώματα, εκφοβιστική χαρακτήρα. Έτσι τρομοκρατία είναι όταν χρησιμοποιούνται τανκς και αύρες ενάντια στο λαό. Τρομοκρατία είναι όταν πέφτουν χιλιάδες δακρυγόνα απ' τις αύρες και τους ροπαλοφόρους ενάντια τόσο σε διαδηλωτές και περαστικούς, ή απεργούς στα εργοστάσια ή αγρότες στις πορείες τους με γενικώτερο σκοπό τη τρομοκράτηση ολόκληρου του λαού. Τρομοκρατία είναι όταν οι Ιταλοί φασίστες βάζουν βόμ-6ες στα τραίνα ή σε πλατείες. Τρομοκρατία είναι όταν ξυλοκοπούνται δημοσιογράφοι για να τους εκτοπίσουν και να μη ξαναγράφουν εναντίον τους. Τρομοκρατία είναι οι νεοφασίστες που βάζουν βόμβες με τη καθοδήγηση του φασιστικού μηχανισμού για να εκ-φοδίσουν πλατύτερα στρώματα. Τρομοκρατία είναι και τα βασανιστήρια, κι όχι απλώς σωματικές βλάβες όπως λένε τα δικαστήρια, γιατί εκτός απ' το συγκεκριμμένο αγωνιστή, έχουν για στόχο τη γενικώτερη τρομοκράτηση κι είναι μια απ' τις βασικές μέθοδες εκφοβισμού του λαού που μαθαίνει ότι γίνονται μεσαιωνικά βασανιστήρια. Η δίκαια όμως εκτέλεση από λαϊκούς αγωνιστές ενός τρομοκράτη-βασανιστή ποιους τρομοκρατεί; Η δίκαια εκτέλεση του αρχηγού της εγκληματικής και τρομοκρατικής CIA στην Αθήνα ποιους πάλι τρομοκρατεί; Μήπως τη δεξιά; Όχι βέβαια. Μήπως τους φασίστες, το φασιστικό μηχανισμό, τη CIA και τους άλλους μηχανισμούς του ιμπεριαλισμού; Αλλά θάταν τουλάχιστον αστείο και αφέλεια να υποστηριχτεί ότι με τη δύναμη, την οργάνωση, τα μέσα, τον άρτιο οπλισμό που διαθέτει σήμερα η αντίδραση, ο κρατικός μηχανισμός και ο ιμπεριαλισμός μπορούν να τρομοκρατηθούν με μερικές εκτελέσεις ή ανάλογες ενέργειες. Αυτές οι ενέργειες στη σημερινή φάση δεν γίνονται για να τρομοκρατήσουν τον αντίπαλο κι ούτε τέλος ανεξάρτητα απ' τη θέληση μας θα μπορούσαν να τον τρομοκρατήσουν.

Βέβαια σε φάση ανοιχτού εμφύλιου πολέμου, όταν αντιπαρατάσσονται δυο στρατοί, όταν υπάρχει ένοπλος λαϊκός στρατός που αναπτύσσει τον λαϊκό πόλεμο σε μεγάλη κλίμακα, τότε ορισμένες ένοπλες λαϊκές ενέργειες μπορεί να έχουν χαρακτήρα λαϊκής δίκαιας αντιτρομοκρατίας. Όπως επίσης κι ορισμένες ενέργειες που χρησιμοποιήθηκαν μεταπολεμικά απ' τα απελευθερωτικά κινήματα κι είχαν τέτοιο χαρακτήρα, π.χ. οι βόμβες που έβαζε το Απελευθερωτικό Μέτωπο της Αλγερίας στον αγώνα ενάντια στους Γάλλους αποικιοκράτες, μέσα σε καφενεία ή άλλους δημόσιους χώρους όπου σύχναζαν Γάλλοι. Κι αυτό τόκανε σαν απάντηση και αντίποινα στις βόμβες που έβαζαν οι Γάλλοι αποικιοκράτες στις μουσουλμανικές συνοικίες. Αυτή είναι δίκαια λαϊκή αντιτρομοκρατία που ανταποκρίνεται σε άλλες καταστάσεις και σε διαφορετική φάση του αγώνα.

Έτσι οι σημερινές ένοπλες λαϊκές ενέργειες δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέση με τη δράση των αναρχικών και των ναρόντνικων του 19ου αιώνα στη Ρωσία. Κι η επανάληψη των επιχειρημάτων του Λένιν ενάντια στη δράση μας είναι τελείως αντιλενινιστικά και εγκατάλειψη του λενινισμού απ' τους "μαρξιστές λενινιστές". Γιατί η ουσία του λενινισμού είναι η "συγκεκριμμένη ανάλυση μιας συγκεκριμμένης κατάστασης" κι όχι η παρουσία τσιτάτων εκτός τόπου και χρόνου πούχουν ειπωθεί για τελείως διαφορετικές καταστάσεις που γίνεται για να εντυπωσιαστούν οι απληροφόρητοι. Κι αυτό αποδείχνεται απ' το γεγονός ότι ο Λένιν υποστήριζε τις ένοπλες ενέργειες που παρουσιάστηκαν μετά το 1905 και που ήτανε ενέργειες που γίνονται από ολιγάριθμες ομάδες αγωνιστών κι ήταν τριών μορφών: εκτελέσεις γνωστών και επικίνδυνων χαφιέδων κι απαλλοτριώσεις υλικών και χτημάτων για τις ανάγκες του αγώνα. Τις ενέργειες αυτές ο Λένιν τις ονόμαζε παρτιζάνικες ενέργειες (αντάρτικο θα λέγαμε σήμερα), τις υποστήριζε κι έδωσε ολόκληρη πολιτική μάχη μέσα στο κόμμα ενάντια σ' αυτούς που επαναλάμβαναν σαν παπαγάλοι "αυτά είναι η γνωστή παλιά τρομοκρατία, κι εμείς έχουμε πάρει θέση από παλιά κι είμαστε εναντίον". Αποτέλεσμα αυτής της μάχης υπήρξε οι αποφάσεις του κόμματος που έλεγαν ότι αυτές οι παρτιζάνικες ενέργειες δεν είναι η παλιά τρομοκρατία και πρέπει να υποστηριχτούν, να οργανωθούν και να είναι μια μορφή πάλης του κόμματος, σ' εκείνη τη περίοδο. Μ' αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι η σημερινή Ελλάδα είναι η Ρωσία του 1906, αλλά απ' τα παραπάνω βγαίνουν τα εξής τρία συμπεράσματα: 1) για τον ίδιο τον Λένιν οι ένοπλες ενέργειες που γίνονταν τότε από μικρές ομάδες δεν ήταν επανάληψη της τρομοκρατίας των αναρχικών ή των ναρόντνικων, 2) η μέθοδος αυτή δηλαδή οι παρτιζάνικες-αντάρτικες ενέργειες είναι μια μέθοδος δράσης αποδεκτή σε επίπεδο αρχών για τον ίδιο το Λένιν, για τους μαρξιστές, για τους επαναστάτες, 3) το αν πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντάρτικες ενέργειες εξαρτάται απ' τη συγκεκριμμένη κατάσταση, απ' τις συγκε-κριμμενες συνθήκες. Κατά συνέπεια μ' αυτά πρέπει να καταπιαστούν οι διάφοροι "μαρξιστές-λενινιστές" αν θέλουν να μας χτυπήσουν και να μας εξηγήσουν συγκεκριμμένα γιατί σήμερα στην Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει τέτοια δράση κι όχι να επαναλαμβάνουν σαν μαθητούδια διάφορα τσιτάτα περί τρομοκρατίας του 19ου αιώνα.

Τέλος, δίπλα στη λέξη τρομοκρατία προσθέτουν και τη λέξη "ατομική", για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι είμαστε αναρχικοί, γιατί είναι γνωστό ότι μόνο οι αναρχικοί ήσαν το περασμένο αιώνα υπέρ της ατομικής και ανοργάνωτης. Η λέξη όμως ατομική προστίθεται και για έναν άλλο λόγο. Για να αποκρύψουν τη παραίτηση τους απ' το συγκεκριμμένο καθήκον που μπαίνει σήμερα στους επαναστάτες να οργανώνουν την ένοπλη λαϊκή βία. Έτσι λένε ότι η "17 Νοέμβρη" κάνει "ατομική τρομοκρατία" ενώ δήθεν αυτές οι οργανώσεις είναι υπέρ της μαζικής τρομοκρατίας (βίας θέλουν να πουν βέβαια, τάχουν μπερδέψει) που θάναι δουλειά των μαζών, του αυριανού λαϊκού στρατού. Το να καταπιαστούμε εμείς μ' αυτή τη δουλειά λένε, σημαίνει ότι αντικαθιστούμε τις μάζες κτλ. Αυτά όμως είναι σκέτες προφάσεις, κι αυτό φαίνεται καθαρά απ' τη πραγματική στάση των δήθεν επαναστατικών οργανώσεων απέναντι στη στοιχειώδη δίκαια βία των μαζών όπως εκδηλώθηκε πρόσφατα.

Στις 21 Απρίλη 75 χιλιάδες αγωνιστές μπήκαν αυθόρμητα στην Αμερικάνικη πρεσβεία για να τη κάψουν, ήταν μια δίκαια ενέργεια, μια ενέργεια μαζικής βίας απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ποια ήταν τη στιγμή εκείνη η στάση των επαναστατικών οργανώσεων; Το ΕΚΚΕ με τη φολκλορική και παιδαριώδη ενέργεια του υπερφαλαγγίστηκε απ' τις μάζες που έδειξαν ότι βρίσκεται χιλιόμετρα πίσω και κάτω απ' τις διαθέσεις του λαού για αγώνα. Καμμία άλλη οργάνωση δεν βρέθηκε μέσα στη συγκεκριμμένη μαζική αυτή ενέργεια, καμμιά δεν βρέθηκε στη πρώτη γραμμή. Και καμμία δεν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μόλις έγινε η αντεπίθεση της Αστυνομίας κι άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα. Κι όχι μόνο αυτό αλλά την επομένη οι περισσότερες, ευθυγραμμισμένες με τον αστικό τύπο, είπαν ότι ήταν τυχοδιωκτισμός κι ότι παίχτηκε το παιχνίδι των προβοκατόρων. Δηλαδή οι χιλιάδες αγωνιστές που προσπάθησαν αυθόρμητα να κάψουν την πρεσβεία, να χρησιμοποιήσουν μια στοιχειώδη μορφή μαζικής βίας, με μια σωστή πρωτοβουλία απ τη βάση ήσαν τυχοδιώκτες. Κι οι "επαναστάτες" αντί να μπουν στη πρώτη γραμμή, να οργανώνουν, να δεθούν μ' αυτή τη λαϊκή πρωτοβουλία μαζικής βίας τη καταδικάζουν. Αυτό είναι ένα πρώτο παράδειγμα αποκαλυπτικό για το πόσο στην πράξη υποστηρίζουν τη μαζική βία.

Δεύτερο: στις 24 Ιούλη '75 και στις 25 Μάη '76 οι μαζικές διαδηλώσεις μετατράπηκαν, μετά την τρομοκρατική επέμβαση της αστυνομίας, σε δίκαια αντίσταση ενάντια στις αύρες, τα δακρυγόνα, τα πιστόλια. Απέναντι σ' αυτά οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν χρησιμοποιώντας μια μορφή στοιχειώδους βίας με πέτρες, ξύλα, τούβλα, οδοφράγματα. Την επομένη όλες σχεδόν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υποστήριξαν τη δίκαια αντίσταση των εργαζομένων απέναντι στις αύρες. Αλλά πού ήταν στη διάρκεια του αγώνα; Στις 25 του Μάη τα στελέχη των πιο γνωστών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που βρίσκονταν στη πρώτη γραμμή της πορείας μόλις άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα στη Πεσμαζόγλου εγκατέλειψαν τις τηλεβόες και εξαφανίστηκαν. Και το υπόλοιπο απόγευμα και τα στελέχη τους έλεγαν στα μέλη τους να εξαφανιστούν όχι ν' αγωνιστούν. Όσο για τις οργανώσεις που μερικά μέλη τους έμειναν, αυτό δεν σημαίνει ότι έκαναν τη δουλειά τους. Γιατί τα μέλη των επαναστατικών οργανώσεων δεν μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο επίπεδο με τους απλούς ανοργάνωτους αγωνιστές που χρησιμοποιούν ότι βρουν μπροστά τους, πέτρα, ξύλο, κτλ. Η δουλειά αυτών των οργανώσεων είναι να μπουν στη πρώτη γραμμή, να οργανώσουν την ενεργητική άμυνα, να προωθήσουν προς τα μπρος τον αγώνα μ' ένα συγκεκριμμένο πλάνο κι ορισμένα συγκεκριμένα μέτρα. Δεν τους λέμε να κατέβουν με ντουφέκια, αλλά ορισμένα συγκεκριμένα μέτρα (όπως κοκταίηλ μολότωφ) και μια στοιχειώδης οργάνωση μπορούν να παίξουν ανασταλτικό ρόλο στην ανεμπόδιστη τρομοκρατία των αύρων και να τους καταφέρουν μερικά γερά χτυπήματα. Αν δεν βλέπουν πώς, ας ρίξουν μια ματιά στη Δυτική Ευρώπη πώς προετοιμάζονται οι νόμιμες οργανώσεις σε χώρες με πολύ λιγότερο εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα και με πολύ λιγότερη λαϊκή υποστήριξη και συμμετοχή. Και από πολιτική άποψη δεν μπορούν να λένε ούτε καν ότι ήταν απροετοίμαστες, αφού όλες οι οργανώσεις λένε ότι ο φασιστικός μηχανισμός είναι ανέπαφος και ξέρουν ότι θα τους χτυπήσει βίαια, δεν μπορούν να κατεβαίνουν σε μαζικές διαδηλώσεις απροετοίμαστοι και να κυττάζουν με τα χέρια στις τσέπες μήπως βρουν καμμιά πέτρα. Kι αυτή η κριτική απευθύνεται σ' όλες τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Και μετά να μην έρχονται να λένε: ο λαός αγωνίστηκε ηρωικά με πέτρες ενάντια στις αύρες και τα πιστόλια. Μπράβο του. Οι φασίστες τον πυροβόλησαν, τραυμάτισαν, σκότωσαν. Αίσχος. Γιατί αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά σκέτη υποκρισία, υπόκλιση, μπρος στον αυθορμητισμό των μαζών. Γιατί βέβαια ο λαός αγωνίζεται ηρωικά, με ό,τι βρίσκει μπροστά του όπως αγωνίστηκε στο Πολυτεχνείο με τα στήθια του απέναντι στα τανκς, όπως στις 21 Μάη με πέτρες και τούβλα απέναντι στις αύρες και θα χτυπιέται δυστυχώς απ' τους φασίστες και θα εγκαταλείπει τον αγώνα με το αίσθημα αδυναμίας και ήττας όταν εσείς δεν κάνετε τη δουλειά σας σα πρωτοπορειακές οργανώσεις, όταν δεν προσπαθείτε να δεθείτε μ' αυτό το μαζικό αγώνα, να οργανώσετε την άμυνα και τη δυναμική υποστήριξη, όταν δεν προετοιμάζεστε πολιτικά και υλικά για να μπορέσει αυτός ο αγώνας να καταφέρει μερικά συγκεκριμένα χτυπηματα, να δώσει το συναίσθημα ότι προωθείται το κίνημα προς τα μπρος κι ότι δεν πάει πάλι στράφι.

Και στα τρία αυτά παραδείγματα φαίνεται καθαρά ότι οι λεγόμενες επαναστατικές οργανώσεις όχι μόνο δεν βρίσκονται στη πρώτη γραμμή αλλά πολύ πιο πίσω απ' τις διαθέσεις του λαού για αγώνα κι ότι έχουν στην πράξη ηττηθεί απ' το συγκεκριμένο καθήκον τους της οργάνωσης και ανάπτυξης της λαϊκής βίας. Και δείχνουν ότι τα επιχειρήματα τους ότι η συγκεκριμμένη προετοιμασία της λαϊκής βίας από μέρους τους θα σήμαινε υποκατάσταση των μαζών δεν είναι τίποτε άλλο παρά πρόσχημα για να μη κάνουν τίποτα και να λένε "μπράβο" εκ των υστέρων στις μάζες που αγωνίζονται. Και καλά θα κάνουν να μη μιλάνε για λαϊκούς στρατούς κι αυριανή ένοπλη βία των μαζών, όταν δεν είναι σε θέση ούτε ένα κοκταίηλ μολότωφ να χρησιμοποιήσουν.

Σήμερα πια μετά τη δικτατορία, μετά το Πολυτεχνείο, μετά τις συγκρούσεις στις 24 Ιούλη '75 και Μάη '76, κι απ' το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός, η αμερικάνικη κυριαρχία παραμένουν ανέπαφοι και θα οδηγήσουν σε καινούργια χτυπήματα του λαού μπαίνει συγκεκριμμένα άμεσα το ζήτημα της ένοπλης και δυναμικής άμυνας του λαϊκού κινήματος. Αυτά είναι βασικό καθήκον των επαναστατικών οργανώσεων σήμερα και δεν μπορούμε πια να μιλάμε για ένοπλη λαϊκή βία γενικά και αφηρημένα ότι θα γίνει κάποτε κτλ. κτλ. Κι ούτε είναι επιχείρημα το ότι δεν υπάρχει κόμμα επαναστατικό. Όταν οι φασίστες κάνουν δικτατορία, όταν σε χτυπάνε με τανκς, δακρυγόνα, κι ο λαός αγωνίζεται όπως μπορεί, είναι καθαρή ηλιθιότητα καθηγητίσκου, που καθισμένος αναπαυτικά στο γραφείο του, και έξω απ' τη ζωή, δίνει λύσεις για όλα τα προβλήματα, το να του λες ότι δεν υπάρχει κόμμα. Κι αυτό βέβαια σε οδηγεί στο να μην αγωνίζεσαι, όπως έκαναν πολλές οργανώσεις στο Μάη, σημαίνει ότι παραιτείσαι απ' το συγκεκριμμένο καθήκον που μπαίνει και ισοδυναμεί με καθαρή λιποταξία του αγώνα. Κι όταν δεν αγωνίζεσαι όχι στη πρώτη γραμμή, αλλά ούτε μαζί με τους απλούς κι αυθόρμητους αγωνιστές της βάσης, σημαίνει ότι βρίσκεσαι πίσω απ' τις μάζες, και να μην έχεις καμμία απολύτως φιλοδοξία να αποτελέσεις πρωτοπορεία και καθοδηγητικό πολιτικό κέντρο και δείχνει ξεκάθαρα ότι όχι μόνο δεν προωθείς τη διαδικασία χτισίματος κόμματος του πρωτοπορειακού, αλλά ότι απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από αυτό το στόχο. Κατά συνέπεια, η οργάνωση της ένοπλης λαϊκής άμυνας και δράσης είναι ένα επί πλέον σημερινό καθήκον των επαναστατικών οργανώσεων. Αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνει το κόμμα που δεν υπάρχει κι ούτε θα περιμένουμε να φτιαχτεί για να την αναλάβει, αφού η ζωή και η πραγματικότητα βάζουν άμεσα αυτό το ζήτημα. Αντίθετα αυτό σημαίνει ότι εκτός απ' τις κλασσικές μορφές πάλης πρέπει ν' αναπτυχθούν ένοπλες μορφές πάλης, και η ανάπτυξη όλης αυτής της δραστηριότητας θα φέρει την ενότητα στις επαναστατικές δυνάμεις και χτίσιμο του κόμματος, κι όχι το αντίθετο. Στην Ελλάδα οι συγκεκριμμένες συνθήκες πούχουν δημιουργηθεί μας λένε ότι για να φτιάξουμε το κόμμα πρέπει να περάσουμε κι απ' τις ένοπλες μορφές δράσης μαζί με όλες τις άλλες πολιτικές, ιδεολογικές, οικονομικές.

Μερικοί παρουσιάζουν μιαν άλλη αντίρρηση που λέει ότι για να γίνουν τέτοιες ένοπλες ενέργειες πρέπει προηγούμενα να υπάρχει μια νόμιμη μαζική πολιτική οργάνωση που να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις ένοπλες πράξεις. Αυτή η άποψη είναι μια παραλλαγή της παραπάνω άποψης για την αναγκαιότητα να υπάρχει προηγούμενα επαναστατικό κόμμα. Και ουσιαστικά ισχύει η ίδια απάντηση που δόθηκε. Αλλά αυτή η άποψη δεν στέκεται και για έναν άλλο λόγο. Στη σημερινή ελληνική κοινωνία -και σ' οποιαδήποτε χώρα όπου ο καπιταλισμός είναι κάπως αναπτυγμένος και γίνεται αντάρτικο πόλης - μια τέτοια οργάνωση μπορεί βέβαια να υπάρξει, αλλά δεν θα μπορέσει να κάνει τη δουλειά που λένε. Γιατί είναι φανερό ότι αν σήμερα π.χ. υπήρχε μια τέτοια γερή νόμιμη πολιτική οργάνωση, δεν θα μπορούσε να κάνει καμπάνια επεξήγησης και εκμετάλλευσης ενέργειας, χωρίς να διακινδυνέψει σοβαρά να διαλυθεί απ' τη κυβέρνηση. Και θα ήταν ηλιθιότητα να διαλυθεί η νόμιμη πολιτική οργάνωση γι' αυτό το πράγμα. Γιατί η δουλειά της δεν είναι να προπαγανδίζει τέτοιες ενέργειες -παρά δευτερευόντως και έμμεσα- αλλά να αναπτύσσει τη νόμιμη δραστηριότητα σ' όλους τους χώρους της μαζικής δουλειάς, να κάνει πολιτικο-ιδεολογική δουλειά, να κάνει κινητοποιήσεις διεκδικητικού τύπου, πολιτικού, κτλ. Και θάταν βλακεία να ρισκάρουμε όλα αυτά για μια δουλειά που δεν είναι δική της. Αυτό μπορεί να γίνει σε καταστάσεις και χώρες όπου έχει προηγηθεί και αναπτυχθεί γερός ένοπλος αγώνας πούχει οδηγήσει σε απελευθερωμένες περιοχές όπου βέβαια εκεί όχι μόνο υπάρχει πολιτική οργάνωση αλλά και λαϊκή εξουσία. Σε φάση όμως αρχικής ανάπτυξης αντάρτικου πόλης σε αναπτυγμένες χώρες, δεν είναι δυνατόν να έχουμε τέτοια νόμιμη πολιτική οργάνωση που να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις ένοπλες ενέργειες, κι αυτό είναι κάτι που τόχεις σαν δεδομένο, είναι αρνητικό στοιχείο που τόχεις έτσι ή αλλιώς και προσπαθείς να το λύσεις βαθμιαία και μακρόχρονα κι όχι να το χρησιμοποιήσεις σαν πρόσχημα για να αρχίσεις.

Μερικοί προβάλλουν την αντίρρηση ότι η "17 Νοέμβρη" έχοντας διαλέξει αυτό το. δρόμο περιφρονεί την άλλη νόμιμη πολιτική δουλειά.

Αυτό λέγεται για δημιουργία εντυπώσεων από μερικούς που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι εμείς δεν μπορούμε να τους απαντήσουμε ανοιχτά σαν "17 Νοέμβρη" από μια "νόμιμη" θέση. Γιατί δεν χρειάζεται μεγάλη σκέψη για να καταλάβουμε ότι η δουλειά που κάνουμε δεν μας εμποδίζει ούτε να κάνουμε νόμιμη δουλειά στους χώρους των άμεσων διεκδικητικών αγώνων κι ούτε μας εμποδίζει νάχουμε νόμιμη πολιτικό-ιδεολογική δραστηριότητα. Ο συνδυασμός πολλών μορφών δράσης και συγκεκριμμένα των παράνομων ένοπλων με τις άλλες νόμιμες μορφές, είναι αποδεκτός σε επίπεδο αρχών για τους επαναστάτες και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν απ' τα επαναστατικά κινήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σ' άλλες χώρες. Το πώς βέβαια μπορεί να γίνει αυτό σήμερα στη χώρα μας είναι ένα συγκεκριμένο οργανωτικό πρόβλημα που δεν είναι δυνατό να συζητηθεί απ' τις στήλες του τύπου. Όσοι όμως ενδιαφέρονται πραγματικά γι' αυτό το πρόβλημα και δεν το βάζουν σα πρόσχημα για να κλείσουν κάθε συζήτηση μέσα στις δικές τους οργανώσεις για τη χρησιμοποίηση των ένοπλων μορφών σήμερα και για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι τάχα είμαστε μόνο υπέρ της παράνομης ένοπλης δράσης και ενάντια στη πολιτική δουλειά, μπορούν να κάνουν μόνοι τους, μέσα στις οργανώσεις τους, ορισμένες συζητήσεις, στις οποίες· θα φανεί αμέσως πώς μπορεί να γίνει σήμερα αυτός ο συνδυασμός.

Σ' αυτό το σημείο θα πούμε δυο λόγια για το είδος της νόμιμης πολιτικής δουλειάς που κάνουν οι περισσότερες απ' τις "επαναστατικές" οργανώσεις. Οι περισσότερες απ' αυτές έχουν στην κυριολεξία εκφυλίσει και γελοιοποιήσει τις νόμιμες μορφές. Έτσι η μοναδική τους δραστηριότητα είναι η έκδοση μιας βδομαδιάτικης ή μηνιάτι-κης εφημερίδας και δυο-τρεις το χρόνο, γελοίες πανηγυριού συγκεντρώσεις σε θέατρα ή στα προπύλαια και όπου τους κυττάζουν οι αστυνομικοί και γελάνε. Οι περισσότερες απουσιάζουν τελείως απ' τους χώρους των διεκδικητικών αγώνων. Αντί να βάζουν στην πρώτη γραμμή τη προώθηση του αγώνα, κι απ' τις συγκεκριμμένες κινητοποιήσεις να προωθείται η ενότητα, βάζουν στην πρώτη γραμμή τη πολεμική μεταξύ τους κι έτσι, πολλαπλασιάζονται οι διαστάσεις, οι σέκτες και το μόνο που ενδιαφέρει τις περισσότερες είναι να διατηρηθεί το "μαγαζάκι" της κάθε παρεούλας. Κι από πολιτική σκοπιά, χωρίς να μας είναι δυνατό εδώ να ασχοληθούμε με την πολιτική γραμμή κάθε οργάνωσης, οι περισσότερες δημιουργούν πολιτική σύγχυση και χάος μέσα στο λαϊκό κίνημα, και αποπροσανατολίζουν τους αγωνιστές. Τα τρία πάρα κάτω παραδείγματα είναι αποκαλυπτικά.

Τη Πρωτομαγιά του 75 σαμποταρίστηκε κάθε συνεργασία μεταξύ των οργανώσεων για κοινή εκδήλωση με επιχειρήματα του τύπου: αυτοί είναι τροτσκιστές, αυτοί είναι σταλινικοί, κτλ. κτλ. Στη συνέχεια η κάθε οργάνωση πήγε σ' ένα θέατρο και κορόιδευε η μια την άλλη ότι πήγε και γιόρτασε τη πρωτομαγιά στις αναπαυτικές πολυθρόνες των θεάτρων! Και πέρσυ, κι ενώ είχε προηγηθεί η αναγγελία ότι οι εργαζόμενοι θα πήγαιναν στην Κοτζιά, πάλι δεν έγινε καμμιά προσπάθεια απ' τις οργανώσεις για συντονισμένη εκδήλωση στη Κοτζιά, ιδίως όταν ξέρουμε τι πραγματικές αντιδράσεις δημιούργησε η υποχώρηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων μπρος στην απαγόρευση του Σταμάτη. Δεύτερο, όταν στις 17 Νοέμβρη η ΕΦΕΕ ζήταγε να πάει η πορεία μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία και γινόταν μάχη με τα κόμματα μέχρι να την "πείσουν" να πάει στο Σύνταγμα, "επαναστατική" οργάνωση ζήταγε να πάνε στη Σοβιετική πρεσβεία, ενώ οι άλλες δεν είχαν καμμιά θέση και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν το "μπλόκο" τους στην πορεία. Τέλος, όταν μετά την 25 Μάη ο Καραμανλής απείλησε τις οργανώσεις και δίκασε μια σειρά από στελέχη τους, δεν βρέθηκαν σε θέση να καλέσουν ούτε καν τότε, μια μεγάλη μαζική κινητοποίηση ενάντια στις φασιστικές απειλές της Κυβέρνησης, ενώ μια απ' αυτές αποπροσανατολίζοντας τον αγώνα καλούσε, την ίδια εποχή, συγκέντρωση σε θέατρο για το Αιγαίο. Με τέτοιου είδους "επαναστατικές" οργανώσεις δεν είναι τυχαίο ότι κατακερματίζεται το κίνημα, ότι οι οργανώσεις αντί να μεγαλώνουν μικραίνουν κι αντί να συσπειρώνουν δημιουργούν σύγχυση, αποπροσανατολίζουν και απωθούν τους καλύτερους αγωνιστές στέλνοντας τους ή σπίτι τους ή στα κόμματα, με αποτέλεσμα να μη φαίνεται στον ορίζοντα όχι το χτίσιμο του κόμματος του πρωτοπορειακού για το οποίο λένε ότι αγωνίζονται οι περισσότερες, αλλά ούτε καν το χτίσιμο μιας γερής νόμιμης επαναστατικής οργάνωσης, στόχος για τον οποίο υπάρχουν ευνοϊκές προϋποθέσεις στη χώρα μας σήμερα και που δεν επιτυγχάνεται εξ αιτίας ακριβώς της τακτικής των οργανώσεων.

Μια άλλη αντίρρηση που εκφράστηκε από ορισμένες "μαρξιστικές λενινιστικές" ομάδες λέει το εξής, σε φάση ανοιχτής δικτατορίας μπορεί να γίνονται τέτοιες ένοπλες ενέργειες, όχι όμως σε φάση όπου υπάρχει κοινοβούλιο και περιθώρια νόμιμης δράσης.

Κατ' αρχή και πληροφοριακά, θυμίζουμε ότι η δήλωση ότι αυτές οι ομάδες αποδέχονταν τις ένοπλες ενέργειες στη φάση της δικτατορίας είναι παραπλανητική και καθαρό ψέμμα. Γιατί καμμιά απολύτως "μαρξιστική-λενινινστική" οργάνωση δεν υποστήριξε στην εφτάχρονη τυραννία τις ένοπλες ενέργειες κι ούτε έκανε καμμιά. Κι επί πλέον τις χτύπησαν απ' τις εφημερίδες τους του εξωτερικού. Κι αυτά τα λένε σήμερα μπρος στη λαϊκή απήχηση πούχε η δράση μας, για να μη φανεί καθαρά ότι αυτές οι οργανώσεις είναι στην πράξη ενάντια στην ένοπλη λαϊκή βία.

Η παρακάτω επιχειρηματολογία είναι επιχειρηματολογία φιλελεύθερων και ακόμα δεξιών αντιχουντικών κι όχι μαρξιστών και επαναστατών. Μόνο οι δεξιοί κι οι φιλελεύθεροι αστοί λένε: απουσία κοινοβουλίου ίσον δικτατορία άρα χρησιμοποίηση ένοπλων μορφών δράσης. Παρουσία κοινοβουλίου ίσον δημοκρατία άρα νομιμότητα κι εκλογές κι όχι ένοπλες μορφές. Αλλά η ύπαρξη δυνατοτήτων νόμιμης δράσης το μόνο που σημαίνει για τους επαναστάτες είναι ότι αυτές οι δυνατότητες πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Τίποτε παραπάνω δεν σημαίνουν από μόνες τους και δεν λένε τίποτα για το αν πρέπει να συνδυαστούν ή όχι με παράνομες κι ένοπλες. Όπως επίσης κι η ύπαρξη κοινοβουλίου δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε και σώνει και καλά πρέπει να συμμετάσχεις στις εκλογές. Για να καταλήξεις στο ένα ή στο άλλο συμπέρασμα, εξαρτάται απ' τη συγκεκριμμένη κατάσταση κι όχι απ' την ύπαρξη κοινοβουλίου και δυνατοτήτων νόμιμης δράσης, κι εξετάζονται οι συγκεκριμμένες συνθήκες αν απαιτούν κι είναι ή όχι ευνοϊκές για τη χρησιμοποίηση ένοπλων μορφών δράσης.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΑΪΚΗ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΔΡΑΣΗΣ.

Όπως είπαμε κιόλας στην αρχή η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιδοκίμασε με ενθουσιασμό την εκτέλεση του βασανιστή Μαλλιού. Αυτή τη διαπίστωση την έκαναν και μερικές οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς. Τοποθέτησαν όμως το ζήτημα σε τελείως συναισθηματική βάση. Και δεν προσπάθησαν να πάνε λίγο πιο πέρα αυτή τη διαπίστωση και να την εξηγήσουν. Γιατί θα κατέληγαν σε συμπεράσματα τελείως διαφορετικά σε σχέση με τα μέσα και τις μορφές αγώνα πούχουν διαλέξει. Οι οργανώσεις αυτές είπαν: Ο λαός επιδοκίμασε την εκτέλεση. Είπε: καλά του έκαναν, να κι ένα κάθαρμα που πλήρωσε.

Γιατί όμως ο λαός σκέφθηκε έτσι; Γιατί ο Μάλλιος ήταν βασικό στέλεχος του φασιστικού μηχανισμού κι είχε εξασκήσει συγκεκριμμένη τρομοκρατική βία εναντίον του, τα βασανιστήρια. Αλλά η ενέργεια μας ήταν εκτέλεση και συγκεκριμμένη χρησιμοποίηση ένοπλης βίας, έστω και περιορισμένης. Πράγμα που σημαίνει ότι:

α) Για πλατειά λαϊκά στρώματα ο φασιστικός μηχανισμός όπως και μηχανισμοί του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (CIA κτλ. σε σχέση με Γουέλτς) είναι δεμένοι στενά με τη συγκεκριμμένη αντιλαϊκή βία που εξασκήθηκε εναντίον τους στη δικτατορία. Αυτή η βία είναι μια συγκεκριμμένη πραγματικότητα κι εμπειρία για το Λαό που την έζησε κι υπέφερε. Κι η συνειδητοποίηση του λαού γι' αυτή είναι τελείους διαφορετική μ' αυτή που υπάρχει σ' άλλες δυτικές χώρες, όπου είναι απλώς συνειδητοποίηση μερικών μειοψηφιών, ενώ για τα πλατειά λαϊκά στρώματα είναι απλώς θεωρητική κι αφηρημένη υπόθεση.

β) Αυτό έχει σαν συνέπεια πλατειά στρώματα κι όχι μικρές μειοψηφίες να κατανοούν, να δέχονται, να επιδοκιμάζουν και να υποστηρίζουν τη χρησιμοποίηση ένοπλης λαϊκής βίας ενάντια σ' αυτούς τους μηχανισμούς, δηλαδή τους φορείς αυτής της αντιλαϊκής βίας. Κι αυτό είναι που έχει καθοριστική σημασία, δηλαδή το τι λέει ο λαός. Αυτό μετράει κι όχι τι λένε τα κόμματα ακόμα κι αν αυτά προσπαθούν να δημιουργήσουν σύγχυση.

Έτσι η συνειδητοποίηση του αντιφασιστικού κι αντιιμπεριαλι-στικού χαρακτήρα του αγώνα συνοδεύεται παράλληλα με τη συνειδητοποίηση της συγκεκριμμένης αντιλαϊκής βίας που ασκήθηκε και που είναι απαραίτητη στο σύστημα κι άρα με τη κατανόηση κι υποστήριξη του δίκαιου χαρακτήρα της λαϊκής βίας. Αν σ' αυτά προσθέσουμε και τα επί μέρους προβλήματα και βασικά το διεκδικητικό και απεργειακό αγώνα των εργαζομένων ενάντια στα αφεντικά που προσπαθούν να ρίξουν με το πληθωρισμό στις πλάτες τους τα βάρη της οικονομικής κρίσης, τη κρίση στο Αιγαίο και το Κυπριακό, θα καταλάβουμε ότι η πραγματική σημερινή κοινωνική κατάσταση είναι εκρηκτική κι ότι η σημερινή πολιτική σταθερότητα είναι επιφανειακή και πλαστή, γιατί δεν στηρίζεται σε καμμιά στερεή ταξική συμμαχία. Και γι' αυτό μερικές κινητοποιήσεις μπορούν να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις όπου πλατειά στρώματα αντιστέκονται κι αγωνίζονται, χρησιμοποιώντας στοιχειώδεις μορφές βίας ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία, όπως αυτό φάνηκε στις 21 Απρίλη 75, 24 Ιούλη 75, 25 Μάη 76. Κι αυτό φαίνεται τέλος κι απ' το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν τολμάει να καλέσει συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, όπως αυτό γίνονταν προδικτατορικά, ακόμα και για λόγους καθαρά αντιπολίτευσης, γιατί φοβάται ότι θα χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Βέβαια με τα παραπάνω δεν λέμε κι ούτε υποστηρίζουμε ότι θα βγει ο λαός αυθόρμητα μόνος του, με τα όπλα στους δρόμους. Αλλά τα παραπάνω αποτελούν τις ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες που επιτρέπουν και βάζουν καθήκον να προετοιμαστεί, να εξασκηθεί από σήμερα η ένοπλη λαϊκή δράση.

Αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση δηλαδή τη Λαϊκή Εξουσία, και για το Σοσιαλισμό. Η ιστορική πείρα της χώρας μας όπως και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα μας δείχνουν ολοκάθαρα ότι δεν υπάρχει ειρηνικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό. Οι παραπάνω στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο ένοπλα με στήριγμα τον ένοπλο λαό. Έτσι στρατηγικός στόχος του κινήματος είναι η δημιουργία και το χτίσιμο του λαϊκού στρατού και του ένοπλου λαού. Οι ευνοϊκοί πολιτικοί όροι που υπάρχουν σήμερα μας βάζουν καθήκον να ξεκινήσουμε σήμερα αυτή τη μακρόχρονη διαδικασία. Έτσι οι σημερινές ένοπλες ενέργειες δεν γίνονται μόνο για τον ειδικό λόγο που γίνεται η καθεμιά. Έχουν και γενικώτερους στρατηγικούς λόγους. Βάζουν συγκεκριμμένο ζήτημα της ένοπλης λαϊκής πάλης. Λένε ότι η πολιτική, οργανωτική και υλική προετοιμασία κι εξάσκηση της είναι καθήκον κάθε αγωνιστή και κάθε επαναστατικής οργάνωσης. Ο ένοπλος λαϊκός στρατός, ο ένοπλος λαός, ο σοσιαλισμός δεν θα δημιουργηθούν από μόνα τους, δεν πρόκειται να μας δοθούν από κανένα, θα πέσουν από τον ουρανό. Κανένας δεν θα μας οπλίσει και καμμία χώρα δεν θα μας προσφέρει το σοσιαλισμό αν δεν αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι γι αυτό.

Η λαϊκή επιδοκιμασία που υπάρχει σήμερα έχει τεράστια σημασία. Γιατί σημαίνει ότι μια διαδικασία τέτοιων ένοπλων ενεργειών δεν πρόκειται να οδηγήσει στην απομόνωση αλλά αντίθετα, στη λαϊκή υποστήριξη, στο δυνάμωμα της οργάνωσης και τη βαθμιαία συμμετοχή νέων αγωνιστών. Αυτό βέβαια δεν λέμε ότι θα γίνει απ' τη μια μέρα στην άλλη, αλλά είναι μακρόχρονη διαδικασία. Και μόνο, με μια μακρόχρονη διαδικασία ένοπλων ενεργειών μπορούμε να φτάσουμε σε μια μαζική ένοπλη οργάνωση που θα αποτελέσει και τη λαϊκή άμυνα στα χτυπήματα-πραξικοπήματα του φασιστικού μηχανισμού και τον πυρήνα του αυριανού λαϊκού στρατού, του αυριανού ένοπλου λαού. Και τότε μόνο θα μπορέσουμε να περάσουμε σε πιο γερά ένοπλα χτυπήματα και συνδυάζοντας τα με τις άλλες μορφές μαζικής πάλης, να φτάσουμε σ' ένα πιο ψηλό επίπεδο αγώνα.

Ανακεφαλαιώνοντας:

α) Όπως είπαμε πάρα πάνω, το γεγονός ότι ο φασιστικός μηχανισμός παραμένει άθικτος, όπως κι η αμερικάνικη κυριαρχία συνεχίζεται, οδηγούν σε χτυπήματα λαϊκού κινήματος τόσο σήμερα (24 Ιούλη 75, 25 Μάη 76) όσο και μεγαλύτερα τύπου πραξικοπήματος ή στρατιωτικού νόμου. Οι ένοπλες λαϊκές ενέργειες είναι μια διαδικασία που δημιουργεί μια στοιχειώδη ένοπλη λαϊκή οργάνωση που θα παίξει ρόλο άμυνας κι υποστήριξης του μαζικού κινήματος που χτυπιέται απ' τους φασίστες.

β) Οι ενέργειες αυτές δείχνουν ότι είναι δυνατόν να γίνουν συγκεκριμμένα ένοπλα χτυπήματα απ' τις λαϊκές δυνάμεις κι ότι το καθεστώς δεν είναι άτρωτο κι αχτύπητο. Οι δυο μας ενέργειες δείχνουν ότι με πολύ απλά μέσα και στοιχειώδη οργάνωση -αντίθετα μ' όσα λένε οι εφημερίδες για επαγγελματίες εκτελεστές κτλ. - απλοί αγωνιστές μπορούν να οργανώσουν τέτοια χτυπήματα. Σήμερα μπορούμε να πούμε, απ' τη συγκεκριμμένη μας πείρα, ότι οποιοιδήποτε μπορούσαν να κάνουν και τις δυο ενέργειες μας. Έτσι ενθαρρύνεται η λαϊκή πρωτοβουλία απ' τη βάση, χτυπιέται η ηττοπάθεια, η παθητικότητα και το αίσθημα ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα που καλλιεργούν τα κόμματα για να στείλουν το λαό στο σπίτι του.

γ) Ξεσκεπάζουν τα δυο ΚΚ, τα κόμματα, και μερίδια απ' τις "επαναστατικές" οργανώσεις στα μάτια του λαού, δείχνοντας με τη θέση που παίρνουν, τελείως ξεκάθαρα ότι οι περισσότερες έχουν μετατραπεί σε στηρίγματα του καθεστώτος. Γιατί οι επαναστάτες ξεχωρίζονται απ' τους ρεφορμιστές, όχι απ' το όνομα τους, όχι απ' όσα λένε, αλλά απ' τη συγκεκριμμένη θέση που παίρνουν στη πράξη πάνω στο βασικό ζήτημα, τον βίαιο ένοπλο χαρακτήρα της επανάστασης στη χώρα μας. Έτσι ενώ μπορεί να λένε ότι κάνουν απ' τις εφημερίδες τους πολιτικό-ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο ρε-φορμισμό, τον αναθεωρητισμό, τον ρεβιζιονισμό, στον οπορτουνισμό και αποκαλούνται σοσιαλιστές, κομμουνιστές, μαρξιστές-λενινιστές α, β τάσης, λαϊκοδημοκράτες, τροτσκιστές α,β τάσης, η πρακτική τους στο παραπάνω ζήτημα δείχνει τι είναι στη πραγματικότητα και δείχνει ότι στην ουσία μπορεί να είναι εξίσου ρεβιζιονιστές και νάχουν εγκαταλείψει τη προώθηση της επαναστατικής δραστηριότητας. Έτσι οι ένοπλες ενέργειες παίζουν κι ένα ρόλο ξεκαθαρίσματος μέσα στις τάξεις του λαϊκού κινήματος. Κι αφού παράλληλα οι συγκεκριμμένες συνθήκες όπως είπαμε βάζουν στους αγωνιστές το καθήκον της λαϊκής ένοπλης άμυνας, για να φτάσουμε και να κτιστεί επαναστατικό κόμμα χρειάζεται παράλληλα με τη πολιτική, ιδεολογική και οικονομική πάλη να χρησιμοποιηθούν απαραίτητα κι οι ένοπλες μορφές πάλης. Δεν είναι το κόμμα που θα οργανώσει και θα κάνει τον ένοπλο αγώνα αλλά αντίθετα η ανάπτυξη του αγώνα στο πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο, τις οικονομικές και στις ένοπλες μορφές που θα φέρει την ενότητα των επαναστατικών δυνάμεων και αύριο το κόμμα. Τέλος, η διαδικασία των ένοπλων ενεργειών, για την οποία όπως είπαμε υπάρχουν ευνοϊκές συνθήκες σήμερα και λαϊκή επιδοκιμασία, είναι μια συγκεκριμμένη στρατηγική που βρίσκεται στη πρώτη φάση για το χτίσιμο του λαϊκού στρατού και για να φτάσουμε στον αυριανό ένοπλο λαό, που είναι απαραίτητος για να φτάσουμε στη Λαϊκή Εξουσία και στο Σοσιαλισμό.

Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Απρίλης 1977